BRZMIENIA WIELKIEGO EKRANU

10.11.2024, godz. 18.00
Zamek Kazimierzowski w Przemyślu

John Williams - muzyka z filmu Lista Schindlera
Harold Arlen - muzyka z filmu Czarnoksiężnik z krainy Oz
Leonard Bernstein - suita z filmu West Side Story
Ennio Morricone - muzyka z filmów: Dawno temu w Ameryce, Misja, Cinema
Paradiso, Malena
Georg Gershwin - Preludia
Henry Mancini - muzyka z filmu Śniadanie u Tiffany’ego

Przemyska Orkiestra Kameralna
Piotr Pławner - skrzypce/dyrygent
Dariusz Zboch - skrzypce/aranżacje
Monika Wilińska - fortepian

Muzyka filmowa często dostaje własne życie w postaci ścieżek dźwiękowych odtwarzanych poza filmem, dzięki czemu zyskuje dużą popularność. W tym koncercie będę to przeboje filmowe różnych gatunków.

KURYLEWICZ - POLSKIE DROGI

11.11.2024, godz. 18.00
Towarzystwo Muzyczne, Rynek 5

Andrzej Kurylewicz
I Kwartet smyczkowy
Dormitina per violino, viola e violoncello
Czułość, Modlitwa, Somnambulicy na fortepian solo
Sekwencje z filmów: Nad Niemnem, Polskie drogi, Lalka
Adagietto na fortepian i kwartet smyczkowy
Zegar słyszę wybija – pieśń do wiersza J. Kochanowskiego na fortepian solo.

Gabriela Kurylewicz
Rondinella per violoncello solo
Violesque per viola solo
Szkic morza w Karwi na fortepian solo
5 wierszy z tomu Karwia-świat: Moja odpowiedź, Wdzięczność, Prezent dla Boecjusza, Spójrz w niebo, Nie żałuję wcale.

Gabriela Kurylewicz – fortepian, wiersze, reżyseria
Kwartet Smyczkowy Piwnicy Kurylewiczów
Nicola Frankiewicz – skrzypce
Maria Strzelczyk – skrzypce
Beata Raszewska – altówka
Karolina Nowak-Waloszczyk – wiolonczela

Koncert jest prezentacją muzyki filmowej, jazzowej i klasycznej (kameralnej) wybitnego polskiego pianisty, puzonisty, trębacza, dyrygenta i kompozytora Andrzeja Kurylewicza. Poznamy muzykę pisaną dla filmu oraz mniej znaną muzykę autonomiczną kompozytora, a w II części także muzykę i poezje jego córki Gabrieli.

KONCERT SYMFONICZNY

AB 8 listopada 2024 r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
PIOTR PŁAWNER – dyrygent

W programie:
G. Mahler – I Symfonia D – dur „Tytan”

Koszt udziału: 50 zł
Koszt udziału (ulgowy): 40 zł

      Obok dzieł późnoromantycznego kompozytora – Gustava Mahlera (1860 – 1911) nie da się przejść obojętnie. Swoje symfonie – kolosy o monumentalnej konstrukcji i potężnej obsadzie orkiestry układał niczym mozaiki, mieszał „kolory” orkiestrowych barw, zestawiał kontrastowo odcinki tutti z brzmieniem kameralnym, czerpał inspirację z literatury, malarstwa, natury, używał cytatów z własnych pieśni, piosenek ulicznych, czy muzyki klezmerskiej. A wszystko po to aby uzyskać niezwykle intensywną ekspresję wyrazu. „Symfonia musi być taka, jak świat – powinna obejmować sobą wszystko” – mówił Mahler. I Symfonia (1885 – 1888), jeszcze najbardziej „tradycyjna” wyznacza kierunek drogi, jaką podążał Mahler w kolejnych symfoniach. Dzieło zostało pomyślane jako programowy poemat symfoniczny o tytule „Tytan”, odwołujący się do powieści Jeana Paula Richtera. Po nieudanej budapesztańskiej premierze dzieła (1889), Mahler odrzucił komentarz literacki wydrukowany w partyturze. Ostatecznie, po wielu próbach rekonstrukcji utworu nadał I Symfonii klasyczną, czteroczęściową formę. W pierwszej i trzeciej części znajdziemy wyraźnie powiązania ze zbiorem mahlerowskich Pieśni wędrowca czeladnika. W trzeciej części pojawia się także melodia popularnej piosenki Frere Jaques (Panie Janie), która brzmi nieco zaskakująco, w tonacji molowej, przybierając postać marsza żałobnego, a potem słychać echa muzyki klezmerskiej. Zrozumiałe stają się, w tym kontekście słowa Mahlera, że „komponowanie, to jak zabawa w budowanie z klocków”. Wykonanie dzieł Mahlera wymaga zawsze dobrego zrozumienia między orkiestrą, a dyrygentem. Tym razem batutę przejmie Piotr Pławner, jeden z najwybitniejszych i najbardziej kreatywnych skrzypków swojej generacji, zwycięzca X Międzynarodowego Konkursu im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, który z powodzeniem realizuje się także jako dyrygent.

Piotr Pławner należy do najwybitniejszych i najbardziej kreatywnych skrzypków swojej generacji. “Ten młody człowiek jest fenomenem, to prawdziwy geniusz. Jego gra jest fascynująca, przemyślana do ostatniego niuansu. O tej interpretacji można mówić tylko w superlatywach“ – pisze o artyście gazeta „Stuttgarter Zeitung“,The Times pisze „to wyjatkowy, nieskazitelny talent ”, a Lord Yehudi Menuhin nazwał Piotra Pławnera skrzypkiem o fenomenalnych zdolnościach oraz jednym z najbardziej obiecujących talentów nadchodzącej ery.
Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku 6 lat. Na estradzie debiutował w dziewiątym roku życia. Studia ukonczyl z wyroznieniem w Akademi Muzycznej w Lodzi. Po otrzymaniu stypendium Fundacji im. Henryka Szerynga w Monte-Carlo studiował w Bernie (Szwajcaria), gdzie w roku 1995 zostaje wyrozniony nagroda specjalną “Tschumi-Preis“ za najlepszy dyplom solistyczny.
Artysta jest laureatem wielu konkursów i przesłuchań w kraju i zagranica. Najwazniejsze z nich to zwyciestwa w X Międzynarodowym Konkursie im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu (1991), Międzynarodowym Konkursie w Bayreuth (1991), w Miedzynarodowym Konkursie w Monte Carlo im Henryka Szerynga (1994) 44 Międzynarodowym Konkursie ARD w Monachium (1995 – najwyzszy laur przyznany w 55-letniej historii tego konkursu dopiero po raz trzeci).
Piotr Pławner był stypendystą Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci, Fundacji Sztuki Dziecka, Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Fundacji im. Henryka Szerynga w Monaco. Wiele koncertuje w kraju i zagranicą jako solista i kameralista. Występował w wielu krajach europejskich, krajach arabskich, Azji oraz obu Amerykach. Występował z takimi zespołami jak orkiestry Bayerischen Rundfunk i Süddeutschen Rundfunk, Berner Symhonieorchester, Sinfonia Helvetica, Radio Kamerorkest Hilversum, Deutschen Kammerorchester, Sinfonia Varsovia, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach, Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo oraz Netherlands Kammerorchester. Artysta współpracuje z najwybitniejszymi dyrygentami naszych czasów.
Brał udział w licznych znanych festiwalach, takich jak Braunschweiger Kammermusikpodium, Internationale Bachakademie Stuttgart, L`esplanade Saint-Etienne, Rheingau Festival, Printemps des Arts de Monte-Carlo, Internationale Festspiele Passau, Danos Festival, Grazer Frühling, Schlosskonzerte Thun, Musikfestival Braunwald oraz Al Bustan Festival oraz w wielu prestiżowych koncertach organizowanych dla znanych osobistości ze świata polityki (H. Kohla, R. Süssmuth, R. Dreifuss, F. Cotti, Książę Monaco Rainer III) i z okazji ważnych rocznic i wydażeń europejskich.
Artysta występuje w takich salach koncertowych, jak Tivoli Hall w Kopenhadze, Liederhalle w Stuttgarcie, Herkules Saal w Monachium, Concertgebouw w Amsterdamie, Chatelet w Paryżu, Palau de la Musica Catalona w Barcelonie, Teatro Monumental w Madrycie, Tonhalle w Zurichu, Victoria Hall w Genewie.
Piotr Pławner dysponuje rozległym repertuarem, począwszy od baroku po dzieła kompozytorów współczesnych (m. in. K. Penderecki, W.Lutosławski, E. Knapik, M. Feldman, S. Gubaidulina). Dokonał również wielu nagrań radiowych i telewizyjnych w Polsce, Holandii, Niemczech, Danii, Hiszpanii, Szwajcarii i Austrii, m.in. dla Polskiego Radia i Telewizji, TV Hilversum, TV i Radia Bawarskiego, TV Espana, Radio France, SDR, WDR, SWR, DRS oraz ORF. W ostatnich latach dokonał archiwalnych nagrań z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach (koncerty skrzypcowe H. Wieniawskiego, K. Szymanowskiego, M. Karłowicza, S. Prokofiewa i R. Schumanna) oraz z Orkiestrami Süddeutsche Rundfunk i Bayerische Rundfunk, Mitteldeutsche Rundfunk. W swoim dorobku ma także kilka płyt kompaktowych z utworami polskich kompozytorów. Koncert na skrzypce, fortepian i kwartet smyczkowy E. Chaussona został nagrodzony nagrodą “Fryderyk 2005“. Płyta z utworami kameralnymi Karola Szymanowskiego otrzymała prestiżową nagrodę i została wybrana “Płytą Roku 1998“ przez miesięcznik “Studio“. W roku 2007 otrzymał za płytę z koncertami skrzypcowymi Szymanowskiego i Karłowicza znaczącą nagrodę „The Strad Selection“ za najlepsze wykonanie koncertów, przyznaną przez miesięcznik „The Strad“. W roku 2009 otrzymał „Fryderyka“, tym razem za płytę z utworami Karola Szymanowskiego i Pawła Kochańskiego, nagraną wspólnie z Wojciechem Świtałą.
Gra i talent Piotra Pławnera została wielokrotnie uznana przez międzynarodową krytykę.
Jest zapraszanym jurorem w międzynarodowych konkursach muzycznych. Od 2006 roku jest prymariuszem światowej sławy kwintetu „I Salonisti“.
W 2015 roku odznaczony Brązowym Medalem Gloria Artis za zasługi w promowaniu muzyki polskiej zagranicą.
W marcu 2020 roku otrzymał „Fryderyka” za swoją najnowszą płytę CD z koncertami skrzypcowymi Emila Młynarskiego. Nagranie zostało dokonane z Filharmonią im. Artura Rubinsteina w Łodzi pod dyrekcja Pawła Przytockiego.
W roku 2021 odznaczony został Srebrnym Medalem Gloria Artis.
Od sezonu 2020/21 współpracuje w roli szefa artystycznego ze Śląską Orkiestrą Kameralną w Katowicach. W roku 2022 został szefem artystycznym orkiestry kameralnej Capella Bydgostiensis.
Piotr Pławner gra na skrzypcach T. Balestrieri.

Biuro Koncertowe

Filharmonii Podkarpackiej

im. Artura Malawskiego w Rzeszowie

tel. + 48 17 862 85 07

www.filharmonia.rzeszow.pl

       W muzycznych wędrówkach staram się jak najczęściej podążać śladami artystów muzyków związanych na różne sposoby z Rzeszowem: urodzonych w naszym pięknym mieście, wychowanych w rzeszowskich szkołach muzycznych, którzy działają w prężnie w innych ośrodkach muzycznych w Polsce i za granicą, oraz muzyków związanych z naszym środowiskiem muzycznym.
      Dzisiaj zapraszam na spotkanie z dr Anetą Teichman, pianistką, pedagogiem, doktor nauk humanistycznych, autorką książek, prezesem Fundacji Pianistyki Polskiej, dyrektorem Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Adama Harasiewicza w Warszawie.

Muzyczna droga Pani rozpoczęła się w dzieciństwie w Rzeszowie.

       Naukę gry na fortepianie rozpoczęłam w wieku 5 lat a następnie kontynuowałam ją w szkole muzycznej I, a następnie II stopnia w Rzeszowie, gdzie moją nauczycielką była p. Krystyna Matheis-Domaszowska (ZSM nr 1 im. K. Szymanowskiego). Studia wyższe odbyłam w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. Jerzego Romaniuka i prof. Jerzego Marchwińskiego (kameralistyka fortepianowa). Był to okres intensywnej pracy, poszerzania repertuaru solowego i kameralnego oraz licznych występów, m.in. w Żelazowej Woli, jak i podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego „Muzyka w Kwiatach” w Powsinie, a także, oczywiście, w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Po ukończeniu studiów magisterskich doskonaliła Pani swoje umiejętności w klasie Krzysztofa Jabłońskiego, wybitnego polskiego pianisty.

      Zanim to nastąpiło odbyłam rok studiów podyplomowych pod kierunkiem profesora Andrzeja Dutkiewicza w ramach stypendium Fundacji Reginy Smendzianki. W Polsce w tamtym czasie dużo koncertował Krzysztof Jabłoński. Będąc na jednym z jego występów pomyślałam, że byłoby wspaniale poznać tajniki jego sztuki pianistycznej oraz poglądy na muzykę. Niedługo potem pojawiła się taka możliwość, ponieważ profesor objął klasę fortepianu w warszawskiej uczelni muzycznej. W październiku 2004 roku rozpoczęłam studia pod jego kierunkiem. Wspaniale wspominam ten czas, zdobyłam wtedy cenną wiedzę i poszerzyłam swój repertuar, zwłaszcza o utwory wirtuozowskie.

Jakim pedagogiem jest Krzysztof Jabłoński?

       Nieczęsto się zdarza, aby koncertujący pianista był jedocześnie dobrym pedagogiem, aczkolwiek w przypadku profesora tak właśnie jest. Tajniki sztuki pianistycznej i pedagogicznej zgłębia od lat. Dzieląc się swoją wiedzą, czerpie satysfakcję z postępów i sukcesów swoich wychowanków. Docenia aktywność, prawdziwą pasję muzyczną, pełne zaangażowanie. Gdy student ma taką postawę wówczas profesor przekazuje swoją wiedzę w możliwie najszerszym zakresie. Warto podkreślić, że jako pianista otrzymał wspaniałe dziedzictwo. Swoim Mistrzom p. Janinie Butor i prof. Andrzejowi Jasińskiemu wiele zawdzięcza. W podejściu do gry łączy ich mądrość i doświadczenie z własnym spojrzeniem i indywidualnymi poszukiwaniami artystycznymi. Jego styl jest wirtuozowski, w pewnym sensie klasyczny i niewątpliwie ewoluuje. Odnoszę wrażenie, że wybiera wyłącznie te utwory, które najbardziej go inspirują dzięki swojej głębi i nieskończonej liczbie możliwości ich interpretowania. Studia w klasie profesora Krzysztofa Jabłońskiego niewątpliwie wpłynęły na moją osobowość jako pianistki, wzbogaciły moje spojrzenie na sztukę pianistyczną o perspektywę artysty posiadającego duże doświadczenie i wspaniałe osiągnięcia.

Aneta Teichman - pianistka, pedagog, autorka książek, fot. Anita Wąsik-Płocińska

Kolejnym etapem były studia doktoranckie i współpraca z prof. Janem Ekierem

       Kiedy zakończyłam studia pianistyczne w klasie fortepianu profesora Jabłońskiego, otworzyła się przede mną możliwość rozwoju w obszarze naukowym. Stało się to trochę przypadkiem. Pewnego dnia zadzwoniła koleżanka z informacją, że warszawska uczelnia uruchamia pierwszą edycję studiów doktoranckich. Było to dla mnie interesujące i postanowiłam przystąpić do egzaminów wstępnych, przedłożyłam też wymaganą pracę pisemną, a po kilku tygodniach otrzymałam wiadomość, że zostałam przyjęta.

       Tak więc w październiku 2006 roku rozpoczęłam studia doktoranckie. Początkowo brałam pod uwagę możliwość opracowania tematu związanego z pedagogiką muzyczną, ale kiedy przyszedł czas definitywnego jego określenia, zaproponowano mi przygotowanie rozprawy doktorskiej poświęconej profesorowi Janowi Ekierowi – wybitnemu artyście i badaczowi, który położył znaczące zasługi na rzecz polskiej i światowej kultury muzycznej. Zgodziłam się oczywiście. Promotorem mojej pracy została profesor Mieczysława Demska-Trębacz. W ten sposób rozpoczęłam nowy etap życia zawodowego, który znów dał mi możliwość współpracy z najlepszymi. W 2007 roku zostałam przedstawiona profesorowi, egzaminy końcowe złożyłam i obroniłam pracę w 2009 roku, tytuł nadano mi w 2010 roku, w lutym.

Przygotowanie pracy doktorskiej o tak wybitnym artyście jak Jan Ekier to wielkie wyzwanie.

       Działalność artystyczno-naukowa profesora Jana Ekiera była wielopłaszczyznowa. Zdobył uznanie jako pianista, kompozytor, pedagog, edytor dzieł muzycznych. Z kolei jej długoletniość przyniosła ogromną liczbę osiągnięć. Praca doktorska objęła opis życia profesora, a także przedstawiła jego sylwetkę jako pianisty i pedagoga. Przybliżyła jego refleksje o muzyce Fryderyka Chopina, przekazała część informacji na temat monumentalnego przedsięwzięcia artystyczno-naukowego Wydania Narodowego Dzieł Fryderyka Chopina, które zainicjował w 1946 roku. Temat ten nie został jednak wyczerpany, dość szybko zorientowałam się, że podjęcie go wymaga odrębnych, poważnych i długoletnich studiów. Postanowiłam pomyśleć o tym perspektywicznie, tym bardziej, że dla profesora było to bardzo ważne. W 2010 roku uroczyście obchodzono 200. rocznicę urodzin Fryderyka Chopina. Z tej okazji zaprezentowano komplet Wydania – 37 tomów. Było to wielkie wydarzenie.

Niedługo później, w 2013 roku miał miejsce wspaniały jubileusz 100-lecia urodzin profesora Jana Ekiera…

       Tak, uroczystości planowano od dłuższego czasu. Otrzymałam wtedy propozycję wydania dysertacji doktorskiej. Przyjmując ją wiedziałam, że przygotowanie monografii będzie wymagało dużego zaangażowania, ponieważ postanowiłam poszerzyć zakres doktoratu o szereg nowych materiałów i informacji, które zgromadziłam już po zakończenia nad nim pracy oraz opisać działalność kompozytorską profesora. Monografia „Jan Ekier” ukazała się nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego oraz Fundacji Wydania Narodowego Dzieł Fryderyka Chopina, w dwu językach i została zaprezentowana podczas uroczystości jubileuszowych w Narodowym Instytucie Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Przedmowę napisał profesor Mieczysław Tomaszewski za co jestem głęboko wdzięczna.

       Profesor Jan Ekier poświęcił swoje życie Chopinowi, jego muzykę uważał za najpiękniejszą i najdogłębniej wpływającą na ludzką duszę. Był z natury, lub może raczej z wyboru, powściągliwy, niechętnie ujawniał swoje głębsze osobiste przemyślenia. Raz tylko w 1949 roku w pamiętnym artykule pt. „Czym jest dla mnie Chopin?” podzielił się swoimi przemyśleniami. Podkreślił, że twórczość Fryderyka Chopina wpłynęła na jego życie i światopogląd. Dostarczyła mu inspiracji, zachwyciła bogactwem wyrazu i treści artystycznych. Warto zwrócić uwagę na to, że początkowy okres życia Jana Ekiera wypełniony intensywną nauką, gromadzeniem doświadczenia z zakresu pianistyki i kompozycji nie zapowiadał, że jego życie stanie się wkrótce chopinocentryczne. Chociaż wykonywał wtedy utwory Chopina, uczestniczył w koncertach w wykonaniu najlepszych interpretatorów, to zmiana w jego podejściu nastąpiła dopiero w kolejnych latach.

       Praca artystyczno-naukowa profesora na rzecz Chopinowskiego dziedzictwa była długoletnia i zaowocowała osiągnięciami unikatowymi w skali świata, mają one doniosły wpływ na obszar praktyki – chopinistykę, jak i nauki – chopinologię. Wydanie Narodowe Dzieł Fryderyka Chopina zapisało się na kartach polskiej i światowej historii kultury muzycznej jako prawdopodobnie najdoskonalsze opracowanie dzieł kompozytora. Na taką ocenę złożyło się wiele czynników, spośród których należy wymienić oparcie prac nad tekstem nutowym na najszerszym zbiorze materiałów źródłowych, wykorzystanie nowoczesnej metody naukowej, ale przede wszystkim decyzje podejmowane przez redaktora naczelnego Wydania. Profesor Jan Ekier to jeden z najwybitniejszych edytorów dzieł Fryderyka Chopina. Wydanie Narodowe to także opus magnum Jego życia. Warto podkreślić, że przez ponad sześćdziesiąt lat był zaangażowany w realizację tego ważnego przedsięwzięcia, nigdy się nie wycofał, choć na pewne kompromisy czasami musiał pójść, jak chociażby w kwestii zaakceptowania publikacji komentarzy w wersji skróconej, mającej formę wkładki do każdego tomu, i mimo że nie było to jego planem, wyraził na to zgodę. Intencję Chopina uważał za najważniejszą, wyrazem tego jest m.in. przedstawienie jego twórczości w ramach serii A i B. Wydanie zaprezentowane podczas 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina stało się jedną z wizytówek polskiej kultury muzycznej. W świecie znane jest jako Ekier Edition.

Jaki był styl pracy profesora Jana Ekiera?

        Profesor hołdował wnikliwości, odpowiedzialności, był bardzo wymagający, wskazywał, aby sięgać wysoko, nie zadowalać się powierzchownym wnioskiem czy wiedzą ogólną. Zalecał, aby każdy problem badać wielostronnie. W książce starałam się uchwycić charakterystyczne cechy jego osobowości oraz, rzecz jasna, przekazać jak najwięcej szczegółów biograficznych. Lata wypełnione intensywnym kontaktem z profesorem, który opowiadał mi o swoim życiu, podejmowanych decyzjach, wyzwaniach, którym musiał sprostać, dzielił się swoją wiedzą i udostępniał świadectwa przeszłości, nierzadko unikatowe wręcz dokumenty, były dla mnie bardzo cenne, były inspiracją oraz nauką. Pod kierunkiem profesora, którego uważałam za swojego mentora, kształtowałam swój światopogląd artystyczny i rozwijałam warsztat badawczy. Wiele się wtedy od niego nauczyłam. Współpraca ta trwała jeszcze po zakończeniu mojej pracy nad dysertacją, jako że w planach była wspomniana wyżej monografia poświęcona Wydaniu Narodowemu. Pamiętam, że kiedy poprosiłam o dedykację w pierwszym, pamiętnym tomie Ballad, wpisał: „P. Anecie Teichman – mojemu biografowi”, co wiele dla mnie znaczy.

Pod Pani redakcją ukazała się druga książka o Janie Ekierze, a teraz możemy polecić uwadze czytelników nową Pani książkę, poświęconą wychowankowi prof. Ekiera – Piotrowi Palecznemu.

       „Pedagogika Jana Ekiera. Refleksje i interpretacje” została w 2014 roku wydana nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Książka ta, której przygotowanie zaproponowała mi profesor Alicja Paleta-Bugaj, miała za cel nawiązać do powziętego przez profesora Ekiera wiele lat wcześniej zamiaru przygotowania szerszej pracy dotyczącej dwu ważnych z jego punktu widzenia zagadnień: naturalności i piękna w grze na fortepianie. Wskutek ogromnej ilości zobowiązań artystycznych planu tego nie udało się zrealizować, ale pozostała koncepcja, wypowiedzi profesora i zapiski jego studentów. Materiały te zebrane i przedstawione w formie syntetycznego opracowania przybliżają poglądy profesora Jana Ekiera, uwydatniają jego wiedzę i doświadczenie.

        Pozostając w kręgu pracy artystyczno-naukowej profesora pogłębiałam swoją wiedzę o edytorstwie muzycznym, zwłaszcza Chopinowskim, zainteresowała mnie także postać wielkiego pianisty i osobowości artystycznej profesora Piotra Palecznego, laureata i jurora Konkursu Chopinowskiego. Postanowiłam poświęcić temu artyście książkę i przybliżyć jego sylwetkę w świetle poglądów, osiągnięć muzycznych i wartości, w które wierzy jako człowiek i którymi kieruje się w swoich działaniach. Profesor jest powszechnie znany przede wszystkim ze swoich osiągnięć zawodowych, a więc konkursów, koncertów, nagrań, pracy pedagogicznej, organizacji wydarzeń muzycznych, stąd pewien zasób wiedzy stanowią wywiady i wypowiedzi prasowe, jakie ukazywały się na przestrzeni lat. Ze względu jednak na to, że na ogół realizowane były w związku z określonym wydarzeniem muzycznym, stanowią raczej jego omówienie i na nim się koncentrują a biogramy w leksykonach lub na stronach internetowych instytucji kultury wypunktowują jedynie powszechnie znane fakty i z natury swojej są skrótowe. Dostępny zbiór materiałów w niewystarczającym stopniu pozwalał więc poznać artystę, stąd pojawiła się potrzeba przygotowania książki, która dostarczyłaby spójnej, usystematyzowanej, udokumentowanej wiedzy, a także uwypukliłaby rolę osobowości profesora w kształtowaniu się linii jego kariery i osiągnięciu wysokiej pozycji zawodowej. Głównym założeniem tego opracowania było przedstawienie artysty i jego osiągnięć na tle wydarzeń, uwarunkowań i podejmowanych decyzji.

Książka Anety Teichman "Piotr Paleczny. Portret artysty", fot. Aneta Teichman

Jaką wiedzę o profesorze Piotrze Palecznym przekazuje książka?

        W pierwszej części zaprezentowałam osobowość profesora Piotra Palecznego z uwzględnieniem czynników, które oddziaływały na jej rozwój i kształt. Postawa życiowa, sposób myślenia i żywione uczucia tworzą spójny obraz uwydatniający jej złożoność i wielowymiarowość. Z założenia przedstawiana jest ona jako zjawisko poza schematami, ukazane w swojej otwartości, swobodzie i naturalności wyrazu. Omówiłam wpływ, jaki na jej kształt wywarli ludzie (zwłaszcza środowisko rodzinne oraz nauczyciele) i wydarzenia, a także osobiste dążenia i przekonania samego profesora. Pogłębieniem tego ujęcia jest spojrzenie na osiągnięcia artystyczne profesora, które są ekspresją osobowości w obszarze pianistyki, pedagogiki oraz przewodniczenia renomowanym inicjatywom muzycznym. W tym miejscu odniosłam się do przeobrażeń stylu pianistycznego, w których uwidocznia się jego dążenie ku najwyższym ideałom sztuki. Opisana została również metoda pedagogiczna profesora Palecznego, nacechowana indywidualnym doświadczeniem i poglądami wykazująca także związek ze stylem nauczania jego mistrza – profesora Jana Ekiera.

       Część druga to wspomnienia artysty, które sięgają wczesnych lat dziecięcych, obejmują kolejne etapy życia, również lata bieżące. Rozległość doświadczenia wyraża się jego uczestnictwem w prestiżowych wydarzeniach świata muzyki, w zaangażowaniu w ważne dla polskiej kultury przedsięwzięcia artystyczne, w dążeniu do realizacji wzniosłych wartości, satysfakcji z realizowanych działań i w wysiłku zwieńczonym sukcesem. Profesor opowiada o swoim domu rodzinnym, edukacji pianistycznej w Rybniku, studiach w Warszawie, o ulubionym repertuarze, rozwoju międzynarodowej kariery pianistycznej i zasadach jej budowania, pułapkach i zagrożeniach czyhających na młodych muzyków oraz o możliwościach, które mogą stać się ich udziałem. Dzieli się również swoimi spostrzeżeniami z zakresu pedagogiki oraz doświadczeniami związanymi z pełnieniem funkcji dyrektora artystycznego Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju i Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy.

       W części trzeciej zawarte zostały refleksje, którymi podzielili się przyjaciele i uczniowie profesora. Z nimi spotykał się na scenie koncertowej, w studio nagraniowym, w klasie lekcyjnej. Byli oni i nadal są świadkami i towarzyszami Jego drogi artystycznej i osobistej.

       Książka została wydana nakładem Polihymnii. Jej recenzentami byli prof. prof. Marcin Gmys i Waldemar Wojtal oraz Pan Janusz Olejniczak. Jestem bardzo wdzięczna Maestro Krystianowi Zimermanowi za Przedmowę a profesorowi Piotrowi Palecznemu za zaufanie. Premiera książki odbyła się 2 sierpnia br. podczas Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju.

Bardzo dziękuję za rozmowę. Mam nadzieję, że w kolejnej rozmowie przybliżymy czytelnikom działalność Fundacji Pianistyki Polskiej i przebieg Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Adama Harasiewicza w Warszawie.

    Ja także  bardzo dziękuję. Do zobaczenia.

Zofia Stopińska

3 listopada 2024, godz 18:00

Instytut Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego,

ul. Gen. J. Dąbrowskiego 83, Rzeszów

Patronat Honorowy Prezydenta Miasta Rzeszowa

W programie: Utwory L. van Beethovena, J. Brahmsa oraz prawykonanie utworu M. Zdunika.

Wykonawcy: Szymon Nehring – fortepian, Jakub Jakowicz – skrzypce, Marcin Zdunik – wiolonczela

Wstęp wolny

Szymon Nehring – fortepian

Szymon Nehring jest jednym z najbardziej utalentowanych i obiecujących pianistów młodego pokolenia w Polsce. Pianista jest jedynym Polakiem, który otrzymał pierwszą nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Artura Rubinstein w Tel Awiwie. W wieku 19 lat był również finalistą Międzynarodowego Konkursu im. F. Chopina w Warszawie. Szymon występuje z takimi orkiestrami jak Sinfonia Varsovia, Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestra Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu, Narodowa Orkiestra Izraela, Bamberger Symphoniker, Symphoniker Hamburg, Orchester Philharmonique de Marseille i Orchestre Paseloup we Francji oraz Orkiestra XVIII Wieku z takimi dyrygentami jak John Axelrod, Łukasz Borowicz, Sylvain Cambreling, Karina Canellakis, Pablo Heras-Casado, Marzena Diakun, Lawrence Foster, Giancarlo Guerrero, Jacek Kaspszyk, Grzegorz Nowak, Pawel Przytocki, George Tchitchinadze, David Zinman i Omer Meir Wellber. Występował oraz nagrywał z Krzysztofem Pendereckim.

Szymon Nehring występował w takich salach jak Carnegie Hall, Tonhalle Zürich, Elbphilharmonie w Hamburgu, Palau de la Música Catalana w Barcelonie, Auditorio Nacional w Madrycie, Konzerthaus w Berlinie, DR Koncerthuset w Kopenhadze, Musikverein w Wiedniu oraz Prinzregententheater i Herkulessaal w Monachium. Artysta wydał do tej pory kilka płyt, zarówno recitalowych jak i z orkiestrą. Wśród nagrań znajdują się koncerty fortepianowe F. Chopina pod batutą Krzysztofa Pendereckiego. W sezonie 2024/2025 ukażą się dwa nowe wydawnictwa – pierwsze z nich będzie się skupiać na Minimalizmie w muzyce, drugie będzie pierwszą częścią cyklu Chopinowskich nagrań dla Instytutu F. Chopina w Warszawie. Pianista wystąpi między innymi w takich salach jak Bozar w Brukseli, Laeiszhalle w Hamburgu i La Seine Musicale w Paryżu. Zaplanowana jest także trasa Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia z jego udziałem pod batutą Marin Alsop.

Początkowo był uczniem Zespołu Szkół Muzycznych I stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Krakowie (2002–2008), a następnie Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Krakowie (2008–2014), którą ukończył z wyróżnieniem, będąc w klasie fortepianu mgr Olgi Łazarskiej. Następnie studiował na Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie prof. Stefana Wojtasa oraz w okresie 2017–2019 na amerykańskim Uniwersytecie Yale w New Haven u prof. Borisa Bermana. Od 2020 roku jest doktorantem Szkoły Doktorskiej Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie prof. Katarzyny Popowej-Zydroń. W 2015 został laureatem stypendium Krystiana Zimermana.

Szymon Nehring fortepian, fot. SPMK

Jakub Jakowicz – skrzypce

Gry na skrzypcach uczył się u swojego ojca Krzysztofa Jakowicza, pod którego kierunkiem studiował w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Był również ostatnim uczniem jednego z twórców polskiej szkoły skrzypcowej, prof. Tadeusza Wrońskiego. Koncertuje od 11 roku życia. Grał ze wszystkimi czołowymi polskimi orkiestrami. W 1998 r., na zaproszenie Krzysztofa Pendereckiego, wystąpił na festiwalu imienia kompozytora w Krakowie, prezentując Capriccio per violino e orchestra pod batutą Jerzego Maksymiuka.

W 2001 r. skrzypek zadebiutował z Filharmonikami Monachijskimi pod dyrekcją Pinchasa Steinberga, wykonując I Koncert skrzypcowy Karola Szymanowskiego. Od tego czasu występował jako solista z wieloma renomowanymi orkiestrami, m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orchestra del Maggio Musicale we Florencji, Filharmonią Czeską w Pradze, Orchestra di Santa Cecilia w Rzymie, Filharmonią Drezdeńską, Orchestre de la Suisse Romande w Genewie, Orquesta Nacional w Madrycie, Royal Stockholm Philharmonic, Orquestra Sinfônica do Estado de São Paulo i Concerto Köln. Współpracował z takimi dyrygentami, jak Pinchas Steinberg, Jerzy Semkow, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Yan Pascal Tortelier, Eiji Oue, Marek Pijarowski, Krzysztof Penderecki, Agnieszka Duczmal, Kirill Karabits, Michail Jurowski, Marc Minkowski czy Stefan Solyom. W latach 2009 oraz 2011 na zaproszenie Antoniego Wita artysta brał udział jako solista w tournées koncertowych Orkiestry Filharmonii Narodowej w Wielkiej Brytanii.

Jako kameralista Jakub Jakowicz od lat tworzy duet skrzypcowy z ojcem, Krzysztofem. Od 2000 r. gra z pianistą Bartoszem Bednarczykiem – wspólnie nagrali płyty Subito (Polskie Radio), Beethoven Violin Sonatas (Subito Records), krążek z Partitą Witolda Lutosławskiego (CD Accord) oraz płytę z muzyką kameralną Franza Schuberta (Polskie Radio). Artysta występował ponadto z takimi muzykami, jak Heinz Holliger, Paul Gulda, Jan Krzysztof Broja, Michel Lethiec, Anna Maria Staśkiewicz, Ruth Killius, Katarzyna Budnik-Gałązka, Ryszard Groblewski, Avri Levitan, Ursula Smith, Daniel Müller-Schott, Andrzej Bauer, Rafał Kwiatkowski, Marcin Zdunik, Karol Marianowski oraz Zvi Plesser. Jest również związany z dwoma kwartetami smyczkowymi: w latach 2008–2014 był prymariuszem Lutosławski Quartet, z którym dokonał m.in. nagrania kompletu kwartetów smyczkowych Grażyny Bacewicz, a od 2006 r. jest członkiem Zehetmair Quartet, zespołu stworzonego przez austriackiego skrzypka i dyrygenta Thomasa Zehetmaira. Płyta zespołu (ECM) z utworami Béli Bartóka i Paula Hindemitha otrzymała nagrodę Diapason d’Or de l’Année 2007. Jakub Jakowicz w Zehetmair Quartet występował m.in. w Filharmonii Berlińskiej, Wigmore Hall w Londynie, Suntory Hall w Tokio, Gulbenkian Center w Lizbonie, Konzerthaus w Wiedniu, Zankel Hall i Y Hall w Nowym Jorku, a także na słynnych festiwalach muzycznych, m.in. w Schleswig-Holstein, Salzburgu, Lucernie, Aldeburgh czy Edynburgu. W 2014 r. zespół otrzymał prestiżową Nagrodę im. Paula Hindemitha Miasta Hanau.

Jakub Jakowicz jest laureatem pierwszych nagród na konkursach skrzypcowych w Lublinie (1993), Wattrelos we Francji (1995) i Takasaki w Japonii (1999). W 2001 r. został jednym z trzech zwycięzców Międzynarodowej Trybuny Młodych Wykonawców w Bratysławie, organizowanej pod auspicjami Europejskiej Unii Radiowej i Międzynarodowej Rady Muzyki UNESCO. W 2002 r. otrzymał nagrodę Fundacji polsko-japońskiej dla najlepiej zapowiadającego się skrzypka młodej generacji. Jest także laureatem Paszportu „Polityki” za rok 2003. W 2007 r. otrzymał nagrodę „Orfeusz” podczas Festiwalu „Warszawska Jesień”, zaś w roku 2018, w uznaniu za wybitny wkład w upowszechnienie muzyki Witolda Lutosławskiego, został uhonorowany Medalem 100-lecia urodzin kompozytora, przyznawanym przez Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego.

Artysta nosi tytuł doktora sztuk muzycznych. Uczy gry skrzypcowej na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Gra na instrumencie Braci Gand (Paryż, 1859), dzięki uprzejmości Fondation Jerzy Semkow.

Jakub Jakowicz - skrzypce, fot. SPMK

Marcin Zdunik – wiolonczela

Polski wiolonczelista, solista i kameralista. Wykonuje muzykę od renesansu po dzieła najnowsze, improwizuje, aranżuje i komponuje. Jest zapraszany do udziału w prestiżowych festiwalach muzycznych – BBC Proms w Londynie, Progetto Martha Argerich w Lugano oraz Chopin i Jego Europa w Warszawie. Kompozycja i improwizacja stanowią dla niego ważną przestrzeń wyrazu osobistych myśli muzycznych. W ostatnim czasie powstał między innymi „Koncert na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową Ghosts of the past”, prawykonany przez kompozytora z Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia
„Amadeus” pod dyr. Anny Duczmal-Mróż, „Kwartet fortepianowy”, kantata „Cor Jesu” na tenor, chór i orkiestrę, oraz utwór „Da Pacem Domine” na wiolonczelę solo i siedem wiolonczel. Zdunik jest również autorem muzyki do kilku spektakli teatralnych. Improwizuje solo oraz w duecie z pianistą Aleksandrem Dębiczem, dokonał również wielu aranżacji na różne składy wykonawcze. Wystąpił jako solista na estradach wielu renomowanych sal, m.in. Carnegie Hall w Nowym Jorku, Konzerthaus w Berlinie, Cadogan Hall w Londynie i Rudolfinum w Pradze.

Wielokrotnie partnerowały mu znakomite zespoły – m.in. Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej w Warszawie, Praska Orkiestra Kameralna, European Union Chamber Orchestra, Orkiestrą Sinfonia Varsovia i City of London Sinfonia, a także wybitni dyrygenci – np. Andrzej Boreyko, Antoni Wit i Andres Mustonen. Ważną rolę w jego życiu artystycznym odgrywa współpraca z inspirującymi muzykami, m.in. z Nelsonem Goenerem, Rafałem Blechaczem, Krzysztofem Jakowiczem, Bomsori Kim, Szymonem Nehringiem, Aleksandrem Dębiczem, Katarzyną Budnik i Jakubem Jakowiczem. W ramach festiwalu Chamber Music Connects the World miał przywilej koncertować wspólnie z Gidonem Kremerem i Yuri Bashmetem. W sezonie artystycznym 2016/17 był artystą rezydentem Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Był wielokrotnie nagradzany na międzynarodowych konkursach i festiwalach muzycznych. W 2007 roku został laureatem I nagrody, Grand Prix oraz 9 innych nagród w VI Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie. W 2008 roku reprezentował Polskie Radio w Bratysławie na Międzynarodowym Forum Młodych Wykonawców organizowanym przez Europejską Unię Radiową (EBU) zwyciężając i zdobywając tytuł New Talent 2008. W 2009 roku otrzymał nagrodę Gwarancja Kultury przyznaną przez TVP Kultura. W czerwcu 2009 roku ukazała się debiutancka płyta Marcina Zdunika zrealizowana z udziałem Orkiestry Kameralnej Wratislavia, pod kierownictwem Jana Staniendy, zawierająca m.in. nagrania dwóc koncertów wiolonczelowych J.Haydna. Za płytę tę otrzymał nagrodę Fryderyk 2010. Zdunik na płyty nagrał także również komplet utworów na wiolonczelę i fortepian Roberta Schumanna (z pianistką Aleksandrą Świgut; NIFC 2014), „Fantazję na wiolonczelę i orkiestrę” M.Weinberga (z Orkiestrą Sinfonia Varsiovia pod dyr. A.Mustonena; TWON 2015), muzykę kameralną Fryderyka Chopina (Chopin. Chamber Music; z pianistą Szymonem Nehringiem i altowiolistą Ryszardem Groblewskim, NIFC 2020) oraz szereg kompozycji kameralnych. Dwupłytowy album Bach Stories został nagrany przy współudziale pianisty Aleksandra Dębicza i wydany nakładem firmy Warner Classics. Dwie spośród ostatnich płyt Zdunika uhonorowane zostały nagrodą Fryderyk: album Words of Mystery zarejestrowany wspólnie z Zespołem Śpiewaków Miasta Katowice Camerata Silesia pod dyr. Anny Szostak oraz nagranie II Koncertu wiolonczelowego Pawła Mykietyna, w którym artysta współpracował z Orkiestrą Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu pod dyrekcją Bassema Akiki. Marcin Zdunik dokonał również wielu nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji oraz dla Radia Słowackiego.

Zdunik kształcił się pod kierunkiem wybitnych muzyków – Andrzeja Bauera i Juliusa Bergera. Wiedzę muzykologiczną zgłębiał podczas studiów w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego pod kierunkiem prof. Szymona Paczkowskiego. Praca magisterska “Bach w poszukiwaniu ideału. Cztery wersje Pasji Janowej BWV”; otrzymała pierwszą nagrodę w konkursie im. Zofii Lissy. Marcin Zdunik jest laureatem Stypendium dla wybitnych młodych naukowców przyznawanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2016-2019). Artysta prowadzi klasy wiolonczeli w Akademii Muzycznej w Gdańsku i w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W kwietniu 2021 otrzymał tytuł profesora sztuki w dyscyplinie sztuki muzyczne, zaś w 2020 przyznaną przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznakę honorową Zasłużony dla Kultury Polskiej.Marcin Zdunik - wiolonczela, fot. SPMK

LAWENDOWE WZGÓRZA

5.11.2024, godz. 18.00
Towarzystwo Muzyczne, Rynek 5

Piotr Pławner – skrzypce
Monika Wilińska – fortepian

Ludwig van Beethoven
Sonata skrzypcowa A-dur op. 47, "Kreutzerowska"
1. Adagio sostenuto - Presto
2. Andante con Variazioni
3. Presto

John Williams
3 utwory z filmu Lista Schindlera na skrzypce i fortepian
1. Temat z Listy Schindlera
2. Miasto żydowskie (Getto krakowskie - zima 1941)
3. Wspomnienia

Sonata skrzypcowa A-dur op. 47 swą nazwę zawdzięcza dedykacji Rodolphe Kreutzerowi, ale faktycznie została napisana dla innego, utalentowanego skrzypka, nadwornego muzyka księcia Walii Polgreena Bridgetowera. Zafascynowany jego oryginalną i żywiołową grą Beethoven chciał z nim wspólnie wystąpić w Wiedniu, zatem w ekspresowym tempie napisał 2 części sonaty, dołączając gotową trzecią, przeznaczoną jako finał dla innego utworu. Zgodne z przeznaczeniem dla świetnego skrzypka, sonata jest wirtuozowska, pełna oryginalnych pomysłów melodycznych i harmonicznych, a pierwsze wykonanie przyniosło sukces zarówno skrzypkowi, jak i Beethovenowi. Rodolphe Kreutzer nigdy dedykowanej mu sonaty nie wykonał publicznie.

Sonata skrzypcowa A-dur op. 47, Kreutzerowska Beethovena, pojawia się w filmach: Sonata Kreutzerowska (1915, 1927, 1956, 1987, 2008), Wieczna miłość (1994), Joueur de violon (1994), Mother Night (1996)

Lista Schindlera to nagrodzony siedmioma Oscarami – w tym za muzykę - film Stevena Spielberga opowiadający autentyczną historię uratowania grupy Żydów przed zagładą przez niemieckiego przedsiębiorcę.
Tytuł koncertu nawiązuje do brytyjskiego filmu Charlesa Dance’a Lawendowe wzgórze opowiadającego o zabłąkanym u wybrzeży Kornwalii chłopcu z Polski, który okazuje się zdolnym skrzypkiem. Przygarnięty przez dwie starsze panie próbuje robić karierę muzyczną. Twórcy filmu wykorzystują muzykę klasyczną z repertuaru skrzypcowego.

2 listopada 2024 roku, godz. 18:00
Instytut Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego,
ul. Gen. J. Dąbrowskiego 83, Rzeszów

Wstęp wolny

W programie: Utwory J. Brahmsa.

Wykonawcy: Dorota Szczepańska – sopran, Hanna Hipp – mezzosopran, Karol Kozłowski – tenor, Łukasz Hajduczenia – baryton, Zarębski Piano Duo: Grzegorz Mania – fortepian, Piotr Różański – fortepian

Dorota Szczepańska – sopran. Wykonała m.in. główną partię w „Semele” G.F. Haendla pod batutą Howarda Armana w Hannoverze oraz partię Marii w „Lazarus” F. Schuberta pod batutą Trevora Pinnocka podczas Potsdamer Winteroper. Wystąpiła podczas Baltic Sea Festival w Sztokholmie razem z Christina Pluhar i L’Arpeggiata śpiewając u boku Céline Sheen, Luciana Mancini, Vincenzo Capezzuto, Alessandro Giangrande and João Fernandes, a także dokonała nagrania tytułowej roli w operze „La Circe” A. Stradelli dla ARCANA, podczas Festival Barocco Alessandro Stradella razem z Ensemble Mare Nostrum, Mauro Borgioni pod dyrekcją Andrea de Carlo, jak również partię Madre w dziele „Santa Rosa” A. Melani. Wykonała również partię La Madre w oratorium „San Giovanni Battista” Stradellego u boku m.in. Topi Lehtipuu i Sylvii Frigato w Teatro Carlo Felice w Genovie. Koncert został wybrany IL MEGLIO DEL 2021 przez OperaClick, czyli jednym z najlepszych wydarzeń 2021 roku.

W 2022 wystąpiła jako Galatea w Haendlowskim dziele „Acis and Galatea” w Polskiej Operze Królewskiej pod dyrekcją Krzysztofa Garstki oraz wykonała partię Orlanda w wersji koncertowej opery „Argenore” W. von Bayreuth pod batutą Antoniusa Adamske. Wcieliła się również w postać Cuzzoni w spektaklu „Cuzzoni&Bordoni, Rival Queens” śpiewając u boku Anny Radziejewskiej pod kierownictwem muzycznym Lilianny Stawarz. Brała udział w dwóch światowych premierach oper barokowych : wystąpiła, jako Tamiri w „Semiramide riconosciuta” L. Vinci pod batutą Marco Vitale razem z Royal Baroque Ensemble w Teatrze Stanisławowskim w ramach Festiwalu Oper Barokowych Dramma Per Musica w Warszawie, a także jako Segimiro w operze „Arminio” A. Hasse’go wystawionego m.in w Pradze, razem z {oh!} Orkiestra Historyczna pod dyrekcją Martyny Pastuszki.

Wraz z orkiestrą Sinfonia Varsovia dokonała nagrania muzyki do baletu „Stín” B. Martinů pod batutą Iana Hobsona w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego. W 2016 roku nagrała „Ave Maria” Krzysztofa A. Janczaka – razem z London Symphony Orchestra pod batutą Lee Reynoldsa, a w 2019 „Amen” razem z Bulgarian Symphony Orchestra pod batutą Deana Pavlova. Nagrała również dwie płyty z dziełami G.S. Mayr’a (1763–1845) razem z Concerto de Bassus wydane przez NAXOS oraz tytułową rolę w operze „La Circe” A. Stradelli dla ARCANA, podczas Festival Barocco Alessandro Stradella razem z Ensemble Mare Nostrum, Mauro Borgioni pod dyrekcją Andrea de Carlo. Płyta pojawi się wkrótce. W 2019 nagrała cykl pieśni „Słopiewnie” Karola Szymanowskiego razem z pianistą – Justusem Zeyenem. W 2021 dokonała nagrania dzieł Hassego razem z Mädchenchor Hannover pod batutą Andrea’a Felber’a. Płyta pojawi się niebawem. W 2022 roku ukazała się pierwsza EP projektu Lamento Project stworzonego przez artystkę razem z Alonem Sariel’em oraz Peterem Schwebs’em. Sopranistka, poza repertuarem klasycznym, wykonuje również muzykę filmową. Brała m.in. udział w Festiwalu Filmowym Transatlantyk na zaproszenie Jana A.P. Kaczmarka, a w 2019 roku nagrała muzykę do serialu Canal + „Zasada przyjemności” skomponowaną przez Michała Lorenca. Nagrała także muzykę do filmu „Zerwany kłos”, razem z Polską Orkiestrą Radiową, „Even Mice Belong in Heaven” (film wciąż zdobywa wiele prestiżowych nagród) oraz „Czarna Owca” Krzysztofa A. Janczaka. Nagrań dokonał Rafał Paczkowski.

Sopranistka uczestniczyła w wielu koncertach i międzynarodowych festiwalach m.in. Opera Rara, na którym wykonała m.in. Suitę Liryczną A. Berga razem z Airis String Quartet oraz recital u boku Marka Toporowskiego; Festival Barocco Alessandro Stradella, Segni Barocci Foligno, Kromer Festiwal Biecz wcielając się w rolę Arianny w dziele Haydna „Ariannaa Naxos” u boku Martyny Pastuszki i {oh!} Orkiestry Historycznej. Streaming z tego koncertu został wyemitowany m.in. przez TVP Kultura. Wystąpiła także na Festiwalu Baroque Factory, Lied Festival w Hannoverze, Allgemein Festlicher Musiksommer Festival w Ingolstadt, Festiwalu Allegro Vivo w Horn razem z Tschechische Philharmonie Brünn pod batutą Bijan Khadem‐Missagh, na Festiwalu Kolory Polski organizowanym przez Filharmonię Łódzką, XIV Festiwalu Telemannowskim, Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju wraz z Krynicką Orkiestrą Zdrojową pod batutą Mieczysława Smydy. Zaprezentowała pieśni Raul’a Koczalskiego na Letnim Festiwalu Pieśni Kompozytorów Polskich. Wystąpiła także na Festiwalu Legnickie Conversatorium Organowe wykonując m.in. „Magnificat” Michała Sławeckiego na koncercie finałowym wraz z Polską Orkiestrą Radiową pod batutą Sławomira Bronka oraz „Rapsod” Stanisława Moryty pod batutą Szymona Morusa. Wielokrotnie pojawiła się również na Festiwalu Strefa Ciszy wykonując m.in. muzykę hiszpańską wraz z Leszkiem Potasińskim.

Dorota Szczepańska - sopran, fot. SPMK

Hanna Hipp – mezzosopran. Absolwentka Gdańskiej Akademii Muzycznej oraz londyńskich kursów operowych (Guildhall School of Music and Drama; National Opera Studio oraz była uczestniczka prestiżowego Programu Młodych Artystów Jette Parker w Royal Opera House, Covent Garden), należy do czołowych śpiewaczek operowych młodego pokolenia. Żarliwe i pełne pasji śpiewanie Hanny Hipp sprawia, że jest ona jedną z ulubionych artystek wykonujących główne role lirycznego mezzosopranu na całym świecie.

Wśród jej ostatnich ról znajdują się krytycznie doceniona kreacja Offred w “Opowieści podręcznej” w Królewskim Teatrze Duńskim (Jessica Cottis), Der Komponist w “Ariadnie na Naxos” na Festiwalu Operowym w Glyndebourne (Cornelius Meister) oraz w Opera North (Antony Hermus), Dorabella w “Così fan tutte” w Seattle Opera (Paul Daniel), English National Opera (Kerem Hasan) i New Zealand Opera (Natalie Murray Beale), a także Cherubino w “Weselu Figara” w Royal Opera House, Covent Garden (Antonio Pappano). Coraz bardziej rozchwytywana na scenach koncertowych, w sezonie 2023/24 Hanna Hipp wystąpi z Marc Soustrot i Malmö Symphony Orchestra w ramach Viva España, wykonując “El amor brujo” De Falla, z Dinis Sousa i Royal Northern Sinfonia w “Mszy nr 3” Brucknera w Sage Gateshead oraz ponownie z Sir Simonem Rattle i London Symphony Orchestra w koncertowym wykonaniu “Jenůfy” po jej niedawnym występie w “Stabat Mater” Szymanowskiego w Barbican.

Wśród innych ważnych ostatnich koncertów warto wymienić Ein Page (Salome) zarówno na Festiwalu w Bergen, jak i Edynburgu pod batutą Ed Gardner, Der Trommler w “Der Kaiser von Atlantis” Ullmanna z BBC Symphony Orchestra pod kierunkiem Josepa Ponsa, tytułową rolę w “Zanetto” Mascagniego z orkiestrą Scottish Opera pod batutą Davida Parry, oraz Rossweise (Die Walküre) z London Philharmonic Orchestra pod kierunkiem Vladimira Jurowskiego. Wyróżniające się pozycje w jej repertuarze obejmują “III Symfonię” Mahlera (Royal Philharmonic Orchestra/Vasily Petrenko), “Altową Rapsodię” Brahmsa (Bournemouth Symphony Orchestra/David Hill), a także szczególną bliskość z “Les nuits d’été” Berlioza, które wykonywała z BBC Symphony Orchestra, Orchestre de Chambre de Paris, City of Birmingham Symphony Orchestra oraz Oulu Symphony Orchestra. Występy w IX Symfonii Beethovena przyniosły jej debiuty z Oslo Philharmonic Orchestra, Hamburger Symphoniker, Philharmonia Orchestra, a ostatnio także z Wiener Konzerthausorchester i Orchestre de la Suisse Romande pod batutą Klausa Mäkelä i Jonathana Notta. Była członkinią programu Jette Parker Young Artist w Royal Opera House, gdzie występowała w głównych rolach, w tym jako Magdalene (Die Meistersinger von Nürnberg) oraz debiutując w roli Hänsel w nowej produkcji Antony’ego McDonalda “Hänsel und Gretel” pod batutą Sebastiana Weigle. Na innych scenach w Wielkiej Brytanii Hanna Hipp wykonała swoją pierwszą Varvarę (Katya Kabanova) dla Scottish Opera, tytułową rolę w “Fantasio” Offenbacha oraz swój pierwszy Octavian (Der Rosenkavalier) dla Garsington Opera. Wśród jej międzynarodowych debiutów znalazły się występy w Teatro Real Madrid jako Frances, hrabina Essex (Gloriana) w nowej produkcji Davida McVicara pod batutą Ivora Boltona, w Dutch National Opera jako Ein Page w nowej produkcji Ivo van Hove’a pod batutą Daniele Gattiego oraz zarówno jako Isolier (Le Comte Ory), jak i Beatrice (Beatrice i Benedict) dla Seattle Opera.

Hanna Hipp - mezzosopran, fot. Gerard Collett /SPMK

Karol Kozłowski – tenor. Jest absolwentem Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie Stanisława Daniela Kotlińskiego oraz warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (wydział rzeźby). Uczestniczył w kursach mistrzowskich Ryszarda Karczykowskiego, Rolanda Paneraia, Salvatora Fisichellego, Sylvii Geszty, Heleny Łazarskiej i Claudia Desderiego. Otrzymał II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Hariclei Darclée (Rumunia, 2005). W latach 2007–2009 był solistą Opery Wrocławskiej, w której zadebiutował jako Alfred w Zemście nietoperza Johannesa Straussa. Występował na takich scenach, jak wersalski Théâtre Montansier, Łotewska Opera Narodowa w Rydze, Staatstheater am Gärtnerplatz w Monachium, Opera Kijowska oraz Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie (role Vitellozza w Lukrecji Borgii Donizettiego, Misaiła w Borysie Godunowie Musorgskiego, Damazego w Strasznym dworze Moniuszki, Młodego sługi w Elektrze Ryszarda Straussa, Kudriasza w Katii Kabanowej Janáčka, Gora w Madame Butterfly Pucciniego, Nauczyciela tańca i Latarnika w Manon Lescaut Pucciniego oraz Księdza Mignon w Diabłach z Loudun Pendereckiego).

Artysta jest też cenionym wykonawcą dzieł epoki baroku i współpracuje z większością polskich zespołów barokowych, w tym z Capellą Cracoviensis, Wrocławską Orkiestrą Barokową, {oh!} Orkiestrą Historyczną i Arte dei Suonatori. Występował pod batutą m.in. Fabia Bonizzoniego, Andreasa Speringa, Andrew Parrotta, Konrada Junghänela, Helmutha Rillinga, Joshuy Rifkina i Jana Tomasza Adamusa. W 2014 r. Andrzej Kwieciński zadedykował mu Canzon de’ baci na tenor i orkiestrę, a Paweł Mykietyn powierzył mu w operze Czarodziejska góra rolę Settembriniego. Dla wytwórni DUX artysta zarejestrował albumy, m.in. Pieśni Paderewskiego, a także Schubertowskie: Piękną młynarkę i Podróż zimową.

Karol Kozłowski - tenor, fot. SPMK

Łukasz Hajduczenia – baryton ukończył wydział wokalny warszawskiego UMiFC w klasie prof. Jerzego Knetiga, Guildhall School of Music and Drama w Londynie oraz wydział operowy londyńskiego Associated Studios. Jest laureatem wielu konkursów wokalnych, między innymi: XV Międzynarodowego Konkursu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu, II Międzynarodowego Konkursu duetów „Pianovoce” w Moskwie, XIX Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bacewicza w Łodzi oraz 54 Międzynarodowego Konkursu im. Francisco Vinasa w Barcelonie.

W 2012 roku wziął udział w prestiżowej Georg Solti Accademia di Bel Canto we Włoszech, uczestniczył w kursach prowadzonych m. in. przez Teresę Żylis–Garę, Wiesława Ochmana, Andre Orlowitza, Laurę Sarti oraz Jerzego Artysza. W 2017 roku został zaproszony do festiwalu International Opern Werkstatt w Szwajcarii, gdzie na wielu scenach z powodzeniem wykonywał utwory K. Szymanowskiego oraz fragmenty oper K. Pendereckiego, W. A. Mozarta i G. Verdiego. Koncertował na wielu scenach polskich i zagranicznych. Kreował postaci Hrabiego Almavivy w „Le nozze di Figaro” W. A. Mozarta, Marcella w „La Boheme” G. Pucciniego, Jontka w „Halce wileńskiej” St. Moniuszki oraz Eneasza w „Dydonie i Eneaszu” H. Purcella. Jego działalność artystyczna w znacznym stopniu obejmuje muzykę oratoryjną, kameralną oraz współczesną.

Łukasz Hajduczenia - baryton, fot SPMK

Zarębski Piano Duo: Grzegorz Mania ukończył z wyróżnieniem studia pianistyczne pod kierunkiem prof. Stefana Wojtasa w Akademii Muzycznej w Krakowie, równocześnie na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończył studia prawnicze. W 2017 r. uzyskał stopień doktora nauk prawnych za pracę poświęconą muzyce w prawie autorskim, przygotowaną pod kierunkiem prof. dr hab. Janusza Barty. Ukończył również z wyróżnieniem studia pianistyczne w Guildhall School of Music and Drama w Londynie, gdzie studiował pod kierunkiem prof. Martina Rosco’e, prof. Charles’a Owen’a oraz prof. Caroline Palmer. Jako solista i kameralista występował w kraju i za granicą, koncertując m.in. w Filharmonii Krakowskiej, Zielonogórskiej, NOSPR, St. Martin in the Fields w Londynie, a takżew Operze oraz Konserwatorium Muzycznym w Hanoi (Wietnam). Występował m.in. podczas Festiwalu „Emanacje” oraz Dni Muzyki Feliksa Mendelssohna. Regularnie koncertuje w Wielkiej Brytanii, wykonując repertuar solowy i kameralny, koncertował także we Francji, w Norwegii, Niemczech, Austrii, Włoszech, Islandii, Izraelu i Stanach Zjednoczonych. Uczestniczył w warsztatach wykonawczych i klasach mistrzowskich m.in. z: Krzysztofem Śmietaną, Wiesławem Kwaśnym, Peterem S. Buck’iem, Anthonym Spiri’m, Triem Altenberg, Jerome’m Rose’m, Wolfgangiem Redik’iem, Ewą Bukojemską, Alisdair’em Beatson’em, Carole Pressland, Victorem Rosenbaum’em, Kają Danczowską. Był uczestnikiem Międzynarodowych Kursów Muzyki Kameralnej w Puławach (2003-2005), a także finalistą międzynarodowych konkursów kameralnych i solowych.

Jest doświadczonym i wszechstronnym muzykiem-kameralistą i akompaniatorem nagradzanym podczas konkursów instrumentalnych. Współpracował z wieloma znakomitymi solistami, wspólnie z pianistą Piotrem Różańskim współtworzy Zarębski Piano Duo. Uczestniczył w wielu konferencjach naukowych, jest autorem i współautorem artykułów i glos prawniczych, a także współautorem podręcznika do prawa autorskiego dla nauczycieli szkół artystycznych. Wspólnie z dr hab. Moniką Gardoń-Preinl przygotował dla PWM podręcznik do czytania a vista dla uczniów średnich szkół muzycznych. Obecnie pracuje jako nauczyciel fortepianu, akompaniator, a jednocześnie jako radca prawny współpracuje z Grupą Adwokacką Kraków. Jest współzałożycielem oraz prezesem Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kameralistów. Koordynował liczne projekty krajowe i międzynarodowe, m.in. wymiany młodzieży, tournée koncertowe oraz organizację festiwali, konkursów i konferencji naukowych. W 2018 r. otrzymał (wspólnie z prof. S. Wojtasem) Nagrodę Województwa Małopolskiego Ars Quaerendi za wybitne działania na rzecz rozwoju i promocji kultury. Jest także stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Grzegorz Mania - fortepian, fot. Natalia Jansen

Zarębski Piano Duo: Piotr Różański studiował w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie prof. Ewy Bukojemskiej (studia magisterskie) oraz prof. Katarzyny Popowej-Zydroń (studia licencjackie). W zakresie kameralistyki kształcił się przez pięć lat w klasie prof. Janiny Romańskiej-Werner. W 2014 roku uzyskał stopień doktora sztuki, a w 2019 – stopień doktora habilitowanego sztuki. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Katedrze Fortepianu Akademii Muzycznej w Krakowie, równolegle prowadząc klasę fortepianu w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej II st. im. F. Chopina w Krakowie.

Jest laureatem licznych konkursów pianistycznych i kameralnych, zarówno ogólnopolskich jak i międzynarodowych, m.in. XXXVIII Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina (Warszawa 2006 – I nagroda), Konkursu Pianistycznego o stypendium fundacji YAMAHA (Gdańsk 2008 – I nagroda), Niezależnego Międzynarodowego Konkursu Indywidualności Muzycznych (Kijów 2010 – III nagroda). Był również półfinalistą Piano-e-Competition (Minneapolis 2009), Konkursu Euroradia (Bratysława 2009) oraz Konkursu im. J. Brahmsa (Pörtschach 2011). Był także wielokrotnie nagradzany za wyróżniający się akompaniament (Dąbrowa Górnicza 2010, Żywiec 2014, Nowy Targ 2016, Skierniewice 2016, Ostrava 2017).

Koncertował w Polsce i wielu innych krajach europejskich (m.in. w Czechach, na Cyprze, w Szwajcarii, Finlandii, Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, na Litwie, Ukrainie), a także w Izraelu i Stanach Zjednoczonych. Jako kameralista współpracował m.in. z Kają Danczowską, Marią Sławek, Grzegorzem Manią, Piotrem Reichertem, Marcinem Zdunikiem, Rafałem Kwiatkowskim, Robertem Kabarą, Piotrem Lato, Jackiem Ozimkowskim, Julią Malik, Agatą Schmidt, Mileną Kędrą, Aleksandrą Lelek, Beatą Urbanek-Kalinowską, Moniką Gardoń-Preinl, Joanną Konarzewską, Romaną Szczepaniak. Występował na festiwalach: „Winners and Masters”, „Chopin i jego Europa”, „Premia Filharmonii Łódzkiej”, „Wawel o zmierzchu”, „Muzyka latem”, „Mozartiana”, „Muzyka w Starym Krakowie”, „Emanacje”, Festiwalu Młodych Laureatów Konkursów Muzycznych, Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach Zdroju, Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena. Brał udział w licznych kursach mistrzowskich, prowadzonych m.in. przez Eugena Indijca, Dinę Yoffe, Aleksieja Orłowieckiego, Joaquina Soriano, Thomasa Ungara, Eleanor Wong.

W jego dorobku fonograficznym znajduje się kilka płyt CD, m.in. album Schumann Prokofiew (nagrany w 2012 roku wraz ze skrzypaczką Marią Sławek), album Mieczysław Weinberg: Sonatas for violin and piano (nagrany w 2014 roku również z Marią Sławek), a także album Polska na 4 ręce (nagrany w 2019 roku w duecie z pianistą Grzegorzem Manią). Występował z wykładami na wielu konferencjach naukowych i metodycznych, m.in. w Krakowie, Łodzi, Moskwie, Dobczycach. Regularnie prowadzi także kursy instrumentalne (w Polsce, na Ukrainie, Cyprze), jak również zasiada w jury konkursów pianistycznych. Posiada w swoim dorobku naukowym szereg artykułów oraz monografię. Pełnił funkcję redaktora publikacji zbiorowych, a także recenzenta czasopisma naukowego „Konteksty Kształcenia Muzycznego”. Współpracuje z Polskim Wydawnictwem Muzycznym, opracowując wydania muzyki fortepianowej (np. utworów Romana Ryterbanda, czy wyboru duetów fortepianowych na cztery ręce). Zainteresowania artystyczno-naukowe pianisty oscylują wokół muzyki fortepianowej i kameralnej XX i XXI wieku, jak również muzyki fortepianowej na lewą rękę.

Piotr Różański - fortepian, fot. Natalia Jansen

Miło było wysłuchać 25 października 2024 roku koncertu „Muzyczne blaski wspomnień” , który odbył się w ramach organizowanych przez Centrum Kultury i Promocji w Jarosławiu „Wieczorów u Attavantich. Wykonawcami byli dwaj znakomici artyści: Jacek Ścibor – tenor i Mateusz Lasatowicz – fortepian.

Mateusz Lasatowicz - fortepian, Jacek Ścibor - tenor, fot. CKiP w Jarosławiu

Prof. dr hab. Jacek Ścibor w swoich działaniach artystycznych i naukowych łączy ruch ze śpiewem tworząc integralną całość, jako rzecz szalenie ważną w zawodzie śpiewaka. Jest interpretatorem liryki wokalnej, od pieśni barokowej po piosenkę aktorską. Jego dorobek artystyczny obejmuje recitale solowe oraz dzieła oratoryjno – kantatowe. Występował m.in na festiwalach: Muzyczny Festiwal w Łańcucie, Festiwal im. J. Kiepury w Krynicy Zdroju, Światowym Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie, Festiwalu Tempus Paschale w Lublinie, Przemyska Jesień Muzyczna, Festiwalu „Między Wschodem a Zachodem” w Lublinie.
Artysta prowadzi ożywioną działalność koncertową w Polsce i za granicą. Poza Polską koncertuje w Danii, Austrii, Belgii, Szwecji, Włoszech, Anglii, Izraelu, Niemczech, Słowacji, Ukrainie. Jest także cenionym pedagogiem związanym z Instytutem Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego i Zespołu Szkól Muzycznych w Jarosławiu.

 Jacek Ścibor - tenor, fot. CKiP w Jarosławiu

Znakomity pianista Mateusz Lasatowicz występy w charakterze akompaniatora rozoczął jeszcze podczas studiów. Brał udział w recitalach wokalnych na terenie Katowic, oraz Gdańska, Warszawy, Łodzi, Nałęczowa, Radomia i Krakowa współpracując z takimi wokalistami jak Rafał Bartmiński, Rafal Majzner, Jacek Ścibor, Grażyna Brodzińska, Arnold Rutkowski, Jacek Jaskóła, czy Aleksandra Stokłosa. Akompaniował również kursów wokalnych, a także był pianistą konkursowym w Warszawie, Katowicach, Jaworznie, Busku Zdroju, Krzeszowicach czy Krynicy. Jako pianista był zapraszany do udziału w festiwalach muzycznych, w tym im. Jana Kiepury czy Jana Kusiewicza. Obecnie niezależnie od działalności estradowej jest pracownikiem Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie jako pianista-korepetytor akompaniuje na zajęciach indywidualnych, z ruchu scenicznego, zespołów wokalnych, zespołów muzyki dawnej, opracowaniu scenicznym partii operowych jak również przy projektach scenicznych Wydziału Wokalno – Aktorskiego.

Mateusz Lasatowicz - fortepian, fot. CKiP w Jarosławiu

Program wypełniły znane piosenki twórców żydowskiego pochodzenia. W planowanej części koncertu artyści wykonali i tym samym przypomnieli wypełniającej przepiękną Salę Lustrzaną Kamienicy Attavantich, około dwadzieścia wielkich przedwojennych przebojów. Były wśród nich m.in.: „Nie będziesz ty, to będzie inna” Mariana Hemara, „Piątkowy wieczór” Nachuma Sternheima, „Ta ostatnia niedziela” Jerzego Petersburskiego, „W małym kinie” Władysława Szpilmana, „Umówiłem się z nią na dziewiątą” i „Powróćmy jak za dawnych lat” Henryka Warsa.
To był wspaniały wieczór pełen wrażeń i wzruszeń. Pięknie brzmiący głos i umiejętności aktorskie Jacka Ścibora oraz wirtuozowska gra Mateusza Lasatowicza sprawiły, że koncertu nie zakończyła piosenka „Już nie zapomnisz mnie”. Publiczność powstała z miejsc, były długie i gorące oklaski, po których rozpoczęły się bisy.
Gratuluję wykonawcom i organizatorom.
Jestem przekonana, że moje słowa uznania potwierdzą wszyscy, którzy wybrali się na koncert „Muzyczne blaski wspomnień” zorganizowany w cyklu „Wieczory u Attavantich”.

Zofia Stopińska

Historię pięknej przyjaźni, zawartej w korespondencji pomiędzy dwojgiem wybitnych poetów - Wisławą Szymborską i Zbigniewem Herbertem przybliżyli widzom znakomici artyści: Dorota Segda i Jacek Romanowski, podczas spektaklu 23 października br., który odbył się w ramach XVI Jesiennych Spotkań z Teatrem.

- Całą tę historię poznamy dzisiaj, podczas tego spektaklu. Jest rok 1955, Wisława Szymborska wysyła swój pierwszy list do Zbigniewa Herberta, jako redaktorka tygodnika „Życie literackie” prosząc go o przesłanie wierszy. Co było dalej? Tego dowiecie się państwo podczas spektaklu „Historia pewnej znajomości” - powitała widzów Elwira Musiałowicz - Czech, dyrektor Jasielskiego Domu Kultury.
Artyści przybliżyli publiczności rozmowy mistrzów w zwięzłej i pełnej humoru epistolografii, zawartej w książce „Jacyś złośliwi bogowie zakpili z nas okrutnie. Korespondencja 1955 -1996”.

Dorota Segda i Jacek Romanowski, podczas spektaklu 23 października br., który odbył się w ramach XVI Jesiennych Spotkań z Teatrem, fot. JDK

Znakomita interpretacja Doroty Segdy i Jacka Romanowskiego wydobywa całą pełnię humoru Szymborskiej i Herberta, ich błyskotliwość, wzajemną fascynację, a zarazem dystans do siebie, jak i do świata. Trwająca blisko 41 lat wymiana myśli i wzajemnego artystycznego zrozumienia stanowi zapis prawdziwie pięknej przyjaźni.
W listach do Szymborskiej pojawiał się niejaki Bogdan Witold Frąckowiak, piszący rzekomo w imieniu Herberta. To postać fikcyjna stworzona przez samego poetę, gdy ten testował telefon, nowy nabytek Wisławy Szymborskiej.
Herbert wydzwaniał do kolegów po piórze i zmieniając głos, przedstawiał się jako Frąckowiak, autor z Jasła. Miał ze sobą walizkę wypełnioną dwoma tysiącami sonetów, które chciał im zostawić do zrecenzowania, czym wywoływał totalny popłoch.
Korespondencję kończy telegram gratulacyjny po Noblu dla Szymborskiej i jej odpowiedź: „Gdyby to ode mnie zależało, to Ty byś teraz męczył się nad przemówieniem…”.
Partnerami wydarzenia byli Miasto Jasło, Unimot S.A. i Auto Podlasie Toyota Jasło.

pch

VIII Rzeszowska Jesień Muzyczna
26 października 2024r., godz. 19:00
Kościół oo. Dominikanów, ul. Dominikańska 15, Rzeszów

Wykonawcy: Zespół kameralny Extra Sounds Ensemble: Alicja Śmietana – lider, skrzypce, Katarzyna Budnik – altówka

W programie: Utwory W.A. Mozarta (arr. A. Śmietana) oraz A. Dvoraka.

Zespół kameralny Extra Sounds Ensemble

Jest zespołem smyczkowym, w którego składzie grają najwybitniejsi młodzi muzycy z Polski, Anglii i Australii, poruszający się swobodnie w różnych gatunkach muzyki nie tylko klasycznej. W zespole grają przede wszystkim członkowie the Orchestra Of Life, orkiestry założonej przez Nigela Kennediego i Alicję Śmietanę w 2009 roku. Grali oni w wielu największych salach koncertowych świata takich jak Royal Albert Hall, Berlin Philharmonic, Royal Festival Hall, Barbican Hall, Cite de la Musique, Filharmoniach w Kolonii, Monachium, Dortmundzie, Hamburgu oraz wielu innych salach krajów Europy, Ameryki oraz Azji. Głównym założeniem zespołu jest odkrywanie nowych możliwości interpretacyjnych i energetycznych w wielu dziełach muzyki klasycznej oraz innych dziełach muzyki współczesnej a także jazzu i głęboko rozwiniętej improwizacji. Zespół brał udział w wielu nagraniach, m.in. w ostatnim nagraniu dla wytwórni Solo Musica (Sony Classical) płyty “Metamorphoses”, która została bardzo entuzjastycznie przyjęta przez prasę, a jednocześnie jest inspiracją obecnych projektów zespołu.

Extra Sounds Ensemble, fot. SPMK

Alicja Śmietana - skrzypce - Lider

Międzynarodowym debiutem Alicji był koncert z orkiestrą Academy of St Martin in the Fields pod batutą Sir Neville Marrinera w 2003 roku. Od tamtej pory współpracuje jako solistka z wieloma światowej sławy orkiestrami i zespołami kameralnymi – między innymi z Berlińską Filharmonią i Simonem Rattle. Zyskując szacunek wielu znakomitych muzyków współpracowała z Gidonem Kremerem, Nigelem Kennedy’im, Ivanem Monighettim, Yuri Bashmetem, Marthą Argherich, Thomasem Zehetmairem oraz innymi znakomitymi artystami. Alicja urodzona w Krakowie, studiowała tam na Akademii Muzycznej, Guildhall School of Music and Drama w Londynie oraz Kronberg Academy w Niemczech w klasie skrzypiec Christiana Tetzlaffa. Doskonaliła swoje umiejętności także u takich artystów jak: Itzhak Perlman, Hagai Shaham, Dorothy DeLay, Tabea Zimermann, Ana Chumachenco czy Erich Gruenberg. Alicja jest laureatką wielu międzynarodowych konkursów, nagród i stypendiów: między innymi pierwszej nagrody na Israeli International Competition oraz głównej nagrody Brytyjsko-Niemieckiego Stowarzyszenia Brahmsowskiego. Została również przyjęta do grona „Twórców wizerunku Polski” uwieńczona dyplomem dobroczynności. Artystka występowała także na festiwalach takich jak: Verbier, Les Musiques, Schlezwig-Holstein, Kuhmo, Buxton.
Koncertowała jako solistka i kameralistka w takich salach jak: Royal Festival Hall, Royal Albert Hall, Queen Elizabeth Hall, Barbican Hall, Berlin Philharmonic, Birmingham Town and Symphony Halls, Bridgewater Hall, Staadtcasino w Bazylei oraz Operach w Hanoi i Hoi-Chi-Mingh w Wietnamie. Od roku 2003 Alicja współpracuje – rownież jako solistka – z orkiestrą kameralną KREMERATA BALTICA pod dyrekcją Gidona Kremera. W roku 2009 została zaproszona przez Nigela Kennediego do wspólnego założenia i współdyrekcji nowej orkiestry ORCHESTRA OF LIFE, z którą koncertowała w najbardziej znaczących salach koncertowych w Europie. Artystka obraca się swobodnie również w innych gatunkach muzycznych wykonując wiele muzyki eksperymentalnej, elektronicznej, elementy jazzu i inne gatunki muzyki współczesnej grając między innymi w takich miejscach jak „Ronnie Scott’s”, „The Vortex” oraz „The 100 Club”. Alicja gra na skrzypcach genialnego lutnika Camillus Camilli z 1740 roku oraz historycznym smyczkiem Jean Persois.

Alicja Śmietana - skrzypce, lider, fot. SPMK

Katarzyna Budnik – altówka

Absolwentka Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie skrzypiec prof. Mirosława Ławrynowicza, Andrzeja Gębskiego i Janusza Wawrowskiego oraz w klasie altówki prof. Piotra Reicherta. Zatrudniona na stanowisku adiunkta w klasie altówki w macierzystej uczelni. Od lutego 2014 roku pełni również funkcję lidera grupy altówek w orkiestrze Sinfonia Varsovia. We wrześniu 2013 roku została laureatką III nagrody prestiżowego konkursu ARD w Monachium. Odniosła również sukcesy w licznych konkursach krajowych i zagranicznych: 47. Międzynarodowym Konkursie im. Ludwiga van Beethovena w Hradec (2008, I nagroda), 15. Międzynarodowym Konkursie im. Johannesa Brahmsa w Pörtschach (2008, I nagroda), 8. Ogólnopolskim Konkursie Altówkowym im. Jana Rakowskiego (2008, I nagroda), Międzynarodowym Konkursie im. Maxa Rostala w Berlinie (2009, II nagroda), Międzynarodowym Konkursie Muzyki Kameralnej im. Maxa Regera w Sondershausen (2009, II nagroda i Nagroda Specjalna za najlepsze wykonanie suity na altówkę solo Maxa Regera) oraz IV Międzynarodowym Konkursie im. Michała Spisaka (2010, II nagroda oraz Nagroda Specjalna). Jako solistka i kameralistka wielokrotnie koncertowała w Polsce oraz innych krajach Europy (Czechy, Austria, Niemcy, Francja). W 2010 roku brała udział w projekcie Chamber Music Connects the World organizowanym przez Kronberg Academy, gdzie grała z najwybitniejszymi muzykami: Gidonem Kremerem, Tatjaną Grindenko, Yurim Bashmetem oraz Fransem Helmersonem. Występowała na wielu renomowanych festiwalach: m.in. w Muzycznym Festiwalu w Łańcucie, Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Kameralnej ,,Muzyka na Szczytach” w Zakopanem, Kammermusikfest Lockenhaus (gdzie została zaproszona przez Gidona Kremera). W listopadzie 2013 roku ukazała się jej solowa płyta – Viola Recital, za którą altowiolistka otrzymała nagrodę Fryderyk 2014. Za wybitne osiągnięcia otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jest również stypendystką programu ,,Młoda Polska”. W 2013 roku została nominowana do ,,Paszportów Polityki”. Artysta nosi tytuł doktora sztuk muzycznych. Uczy gry skrzypcowej na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego  w Katowicach. Gra na instrumencie Braci Gand (Paryż, 1859), dzięki uprzejmości Fondation Jerzy Semkow.

Katarzyna Budnik - altówka, fot. SPMK

       Od 5 października do 3 listopada odbywają się koncerty VIII Rzeszowskiej Jesieni Muzycznej organizowanej przez Stowarzyszenie Polskich Muzyków Kameralistów we współpracy ze Stowarzyszeniem Autorów ZAiKS.
        Koncert inaugurujący tegoroczną edycję odbył się w sali Zespołu Szkół Muzycznych nr 1 im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie, a rozpoczęło wieczór prawykonanie utworu, który przybliżyła publiczności kompozytorka Anna Maria Huszcza.
Artystka zgodziła się na rozmowę po koncercie i dzięki temu mogę zaprosić Państwa na spotkanie.

Pełne dobrych emocji rozpoczęłyśmy rozmowę od utworu, który rozpoczął ten wspaniały wieczór.

Byliśmy świadkami znakomitego prawykonania Pani utworu zatytułowanego „élet” skomponowanego na sekstet fortepianowy.
        - Ja też uważam, że wykonanie było znakomite, ale nie mogło być inaczej, bo grali świetni muzycy. Utwór powstał dzięki wsparciu Programu Rezydencji Kompozytorskich. Jest to program zainicjowany i zorganizowany przez Stowarzyszenie Polskich Muzyków Kameralistów, przy wsparciu Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Obejmuje on stworzenie dwóch kompozycji kameralnych w latach 2024-2025. Do programu zgłosiło się ponad 80 kompozytorów, a jury wyłoniło 3 rezydentów: Katarzynę Krzewińską-Zdebik, Wojciecha Kostrzewę i mnie. W przyszłym roku odbędą się prawykonania drugiego z zamówionych u nas utworów.
        Kompozycje będą prawykonane podczas festiwali organizowanych przez Stowarzyszenie Polskich Muzyków Kameralistów. Nagrania audio-wideo nowych utworów zostaną opublikowane w serwisie YouTube.
Pierwszy mój utwór został wykonany i zarejestrowany podczas koncertu inaugurującego VIII Rzeszowską Jesień Muzyczną.

Wykonawcami utworu byli znakomici muzycy zawiązani z Akademią Muzyczną im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie: Wiesław Suruło – flet, Maksymilian Lipień – obój, Piotr Lato – klarnet, Damian Lipień – fagot, Paweł Cal – waltornia, Monika Gardoń-Preinl – fortepian. Udział fortepianu w składzie zespołu, decyduje o nazwie – sekstet fortepianowy.
        - Tak, choć dla wielu osób niezwiązanych zawodowo z muzyką klasyczną nazwa sekstet fortepianowy jest myląca i myślę, że najbardziej zrozumiałe jest określenie kwintet dęty z fortepianem.

Wyjaśnijmy co oznacza tytuł utworu.
        - „élet” w języku węgierskim oznacza „życie”, a utwór inspirowany był postacią wybitnego pianisty i wspaniałego człowieka, którym był prof. Szabolcs Esztényi (1939-2024), kompozytor, pianista, improwizator i pedagog pochodzenia węgierskiego. Profesor Esztényi był mocno związany z rytmiką w Polsce, a ja miałam szczęście uczyć się u niego improwizacji fortepianowej. Często także słuchałam jego gry, a szczególnie zachwycały mnie improwizacje Profesora w różnych stylach: ludowym, barokowym, romantycznym czy jazzowym…
       Sporo nawiązań do tych muzycznych wspomnień pojawiło się w moim, trzyczęściowym utworze. Pierwsza część stylistycznie zbliża się do neoromantyzmu, w połowie następuje przełamanie, ale później motyw czołowy powraca. Druga część jest krótka i utrzymana w wolnym tempie, pełni rolę wstępu do trzeciej, niezwykle żywiołowej części, utrzymanej w bardzo szybkim tempie.

Inauguracja VIII Rzeszowskiej Jesieni Muzycznej w Zespole Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie - prawykonanie utworu "elet" Anny Marii Huszczy - zespół w składzie: Wiesław Suryło - flet, Maksymilian Lipień - obój, Paweł Cal - waltornia, Damian Lipień - fagot, Piotr Lato - klarnet, Monika Gardoń - Preinl - fortepian, fot. SPMK

Wiele obecnych na koncercie osób dowiedziało się, że pochodzi Pani z Rzeszowa.
        - Widziałam zaskoczenie wielu osób, kiedy stanęłam na scenie i powiedziałam, że jestem z Rzeszowa i jestem absolwentką Zespołu Szkół Muzycznych nr 1, w którym odbywał się koncert.
        Często dzieje się tak, że nie zauważamy rodzimych artystów. Wiadomo, że młodzi ludzie, którzy ukończyli średnią szkołę muzyczną i pragną rozwijać się dalej w tym kierunku, wyjeżdżają na studia i przeważnie zostają w danym miejscu. To tam stają rozpoznawalni, a nie w swoim rodzinnym mieście. Ja chciałam studiować kompozycję i rytmikę, dlatego wybrałam Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie. Tam także, w 2018 roku obroniłam doktorat z kompozycji. Na macierzystej uczelni ukończyłam również studia dla managerów muzyki. To bardzo ciekawy projekt, a zajęcia prowadzą profesorowie z różnych warszawskich uczelni – m.in. prawnicy i specjaliści rynku muzycznego. Wiedza z tego zakresu jest bardzo przydatna, bo artyści wykonujący muzykę rozrywkową mają swoich managerów, którzy zajmują się wszystkimi sprawami dotyczącymi warunków i organizacji koncertów, a wykonawcy muzyki klasycznej i kompozytorzy przeważnie muszą się wszystkim zajmować sami. Jestem także przewodniczącą Zarządu Sekcji A – Kompozytorów Muzyki Poważnej w ZAiKS, która chroni prawa autorskie kompozytorów, a także stara się wspierać ich działalność oraz rozwój.

Czy Pani utwory były wcześniej wykonywane w Rzeszowie?
         - Rzadko wracam do Rzeszowa na wykonania moich utworów – jeden z większych projektów związanych z rodzinnym miastem odbył się w 2021 roku i był to monograficzny koncert (Art Celebration) w Instytucie Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego z udziałem wybitnego polskiego saksofonisty Pawła Gusnara. Autorem świetnych wizualizacji był wówczas Jakub Hader. Bardzo się cieszę, że prawykonanie mojego nowego utworu odbyło się w Rzeszowie, w sali szkoły muzycznej, którą przed laty ukończyłam. Może jeszcze kiedyś uda się tutaj wrócić z innym utworem, albo zorganizować warsztaty dla szkól muzycznych działających na Podkarpaciu. Wśród uczniów szkół muzycznych II stopnia są osoby zainteresowane kompozycją i aranżacją, stąd potrzeba takich inicjatyw.

Jest Pani młodą kompozytorką, ale ma pani już spory dorobek – od muzyki solowej poczynając, przez kameralną, i symfoniczną, aż po utwory elektroniczne i multimedialne oraz muzykę filmową.
        - Bardzo lubię zmienność, otwartość na nowe doświadczenia, także w muzyce — ostatnio pisałam musical na solistów, chór i wielką orkiestrę symfoniczną pt. „Księga dżungli” dla Filharmonii Gorzowskiej (premiera będzie w grudniu 2024), pisałam też utwór, który wykonany był w Rzeszowie oraz trzeci dla Chóru Politechniki Morskiej i ks. A. Ziejewskiego ze Szczecina. Ostatni z nich został prawykonany w Bazylice św. Jana Chrzciciela w Szczecinie przez ponad 80-osobowy chór, perkusję, trio smyczkowe i saksofon. „Sanctus Otto Marianus Apostolus Pomeraniae” to utwór będący muzyczną metaforą procesu chrystianizacji na Pomorzu. Opowiada o Ottonie, który przybył z Bambergu, by nawracać słowiańskie plemiona. Lubię taką różnorodność, chociaż trzeba zamknąć jeden projekt, aby do drugiego podejść ze świeżością i szukać siebie w kolejnym miejscu.
        Piszę także dużo dla dzieci. Po koncercie w Rzeszowie podeszła do mnie flecistka i powiedziała, że nie bardzo rozumie zdziwienia publiczności, bo ona doskonale zna moje nazwisko, ponieważ na różnych konkursach dzieci często wykonują moje utworki i sama gra je z uczniami. Bardzo się cieszę, że ta muzyka jest potrzebna, że sięgają po moje kompozycje nie tylko tak wybitni muzycy, jak podczas prawykonania w Rzeszowie, ale też trafiają do dzieci, które rozpoczynają swoją muzyczną drogę, a w przyszłości będą wykonawcami i odbiorcami muzyki klasycznej.

Anna Maria Huszcza - kompozytorka, aranżerka i pedagog, fot. Tomasz Kowaluk

Chętnie podejmuje Pani interdyscyplinarne projekty łączące muzykę z tańcem, słowem i obrazem i jestem przekonana, że to dzięki rytmice, bo jest Pani absolwentką klasy rytmiki w ZSM nr 1 w Rzeszowie, a także w tym kierunku odbyła Pani studia.
         - Zdecydowanie tak, chociaż początkowo uczyłam się w Ognisku Muzycznym nr 1 przy ul. Słowackiego w Rzeszowie (w klasie p. Jacka Pacześniaka) i nie wiedziałam czym jest rytmika. Podczas kursów przygotowawczych przed egzaminami do II stopnia w ZSM nr 1, pani Sylwia Łukasz-Kruczek powiedziała nam, że na rytmice można tańczyć, śpiewać i komponować i to mnie zachęciło. Bardzo dużo zawdzięczam p. Beacie Brzozowskiej, z którą przez lata miałam improwizację fortepianową, to dzięki niej zaczęłam komponować.
         Poza tym przekonałam się, że warsztat artystyczny, który daje rytmika bardzo otwiera głowę i pozwala eksperymentować w różnych dziedzinach.
         Doświadczenia z zajęć z dziećmi przenoszę na grunt kompozycji i staram się, by podczas koncertu zainteresować młodego odbiorcę, aby nie znalazł sobie ciekawszego zajęcia niż utwór. Warto dodać, że otwartość młodego słuchacza na muzykę, nawet atonalną czy na efekty dźwiękowe jest ogromna. Im młodsze dziecko, tym mniejsze przyzwyczajenie do systemu dur-moll.

Tworzona przez Panią muzyka rozbrzmiewa nie tylko na polskich scenach, bo także często za granicą — m.in. w Czechach, Niemczech, Francji, Szwecji, Belgii, na Litwie, Ukrainie i nawet w dalekiej Japonii.
          - Saksofonista z Japonii wysłuchał w internecie nagrania mojego utworu, poprosił mnie o przesłanie nut i włączył AbySsus na saksofon i elektronikę do swego repertuaru. W Słowenii moje przyjaciółki stworzyły kwartet, w którym gra Polka, dwie Słowenki oraz Chorwatka, i skomponowałam dla nich kilka utworów. Ponadto moje kompozycje bardzo często gra w Polsce i za granicą Paweł Gusnar. Najczęściej sięga po utwory, które skomponowałam dla niego na saksofon solo z towarzyszeniem elektroniki. Podkreśla, że warstwa ta daje wrażenie przestrzenności dźwięku oraz pozytywnie wpływa na atrakcyjność koncertu.
Komponując utwory dla konkretnych wykonawców lubię wcześniej poznać ich gust, ich potencjał, a nawet charakter, bo wtedy mam możliwość pokazać całe spektrum możliwości muzyków, pisać muzykę dla ludzi a nie tylko na instrumenty czy głosy.

Brała pani udział w konkursach kompozytorskich, a jeden z nich odbył się podczas Warszawskiej Jesieni Muzycznej.
         - To było w 2009 roku, nie byłam wtedy jeszcze na studiach kompozytorskich, a jedynie o nich marzyłam. Na rytmice miałam zajęcia z instrumentacji z prof. Miłoszem Bembinowem, który przyniósł mi wydrukowany regulamin polecając, abym się z nim zapoznała i wzięła udział w tym konkursie. Grzecznie odpowiedziałam, że oczywiście wezmę udział, czego później pożałowałam. Posłuchałam dźwięków, które były wówczas dla mnie zupełnie obce, oderwane od rzeczywistości, sztucznie wygenerowane. Celem konkursu było stworzenie z nich utworu elektronicznego. Nie miałam i nie znałam żadnego programu do edycji i montażu dźwięku, brakowało mi także dobrego sprzętu, ale dotrzymując słowa utwór zrobiłam, zatytułowałam go „AB_synth schaevarius na taśmę” i w ostatnim momencie wysłałam nagranie. Otrzymane wyróżnienie sprawiło, że zainteresowałam się muzyką elektroniczną.
        Drugą taką niespodzianką był wygrany konkurs, organizowany przez Filharmonię Świętokrzyską w Kielcach, na miniaturę elektroniczną inspirowaną muzyką ludową. Najpierw stwierdziłam, że nie zdążę w nim wziąć udziału i dopiero w ostatniej chwili pomyślałam – warto spróbować. Na skomponowanie tej miniatury pozostały mi trzy godziny, ale przygotowałam utwór, który zatytułowałam „Kielmin” i wysłałam. Nie liczyłam na sukces, a mimo to pojechałam do Kielc na finał. Podczas wręczenia nagród lista nagrodzonych czytana była od końca i słuchałam spokojnie. Kiedy usłyszałam swoje nazwisko jako ostatnie nie dowierzałam, że otrzymałam I nagrodę i wygrałam ten konkurs. Wtedy też otrzymałam nagrodę specjalną od pani prof. Lidii Zielińskiej w formie rezydencji w studio Akademii Muzycznej w Poznaniu i tam powstał utwór na osiem głośników, który został wykonany po raz pierwszy podczas festiwalu „Poznańska Wiosna Muzyczna”. Wymieniłam tylko konkursy, do których przygotowywałam się bardzo krótko, ale zapewniam, że nad utworami prezentowanymi w innych konkursach kompozytorskich pracowałam solidnie. Przykładem może być utwór „SaHarBAD na saksofon i harfę”, który otrzymał wyróżnienie na 53. Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda. Kompozycja ta znalazła się na kilku albumach płytowych, w tym na Saxophone Varie, który otrzymał nagrodę Fryderyk 2014. Jest to jeden z częściej wykonywanych moich utworów, a także rozbrzmiewa w rozgłośniach radiowych na całym świecie. Ostatnio nawet znalazł się w filmie o Karolu Wieczorku („Portret z móhą w tle”, reż. Jolanta Trela-Ptaszyńska), jako jedna z głównych osi narracji.

Udział w konkursach jest bardzo ważny dla młodych kompozytorów, może nawet ważniejszy niż dla młodych instrumentalistów.
        - Instrumentalnych konkursów jest na całym świecie bardzo dużo i bierze w nich udział ogromna liczba młodych muzyków. Zupełnie inaczej jest na konkursach kompozytorskich. Przede wszystkim jest ich o wiele mniej. Kompozytor biorąc udział w takiej rywalizacji musi liczyć się z tym, że jeżeli jego utwór odpadnie, to praca może pójść na marne. Niemniej powstaje dzieło, które być może kiedyś uda się wykonać.
Ostatnio rzadko piszę utwory na konkursy. Po kilku latach przerwy zdecydowałam się na wzięcie udziału w konkursie w 2023 roku. Informacja o wygranej była bardzo miłym zaskoczeniem, ale obecnie nie mam czasu na komponowanie z myślą o konkursach, ponieważ tworzę utwory na zamówienie.
        Konkursy kompozytorskie są bardzo potrzebne młodym twórcom, bo mogą w ten sposób stać się znani poza ośrodkiem, w którym działają. Ponadto rozbudowują swoje CV, a także zdobywają doświadczenie podczas prawykonań, które niestety nie są regułą w przypadku konkursów. Przeważnie ocenia się jedynie wygląd partytury i poziom jej skomplikowania.

Jak Pani komponuje? Czy pracuje Pani regularnie, codziennie o stałych porach?
         - To zależy. Często mam tzw. deadline i wtedy trzeba pracować przez cały czas, żeby utwór był gotowy zgodnie z wyznaczonym terminem. Mam także wiele innych obowiązków, bo mam rodzinę, mam małe dziecko, które czasami choruje i potrzebuje wtedy mojej opieki przez całą dobę.
Kiedy sytuacja rodzinna jest stabilna, to piszę od rana do godziny 15.00 i wtedy prawie nie wstaję od pianina i komputera. Później zajmuję się domem lub pracuję w szkole muzycznej. Pisząc „Księgę Dżungli” dodatkowo po uśpieniu syna około 21.00, siadałam do partytury i pracowałam do pierwszej albo drugiej po północy. Mąż często zwracał uwagę, że jak wychodzi do pracy to ja już siedzę przy biurku i jak wraca, to znów zastaje mnie przy komputerze, a jak idzie spać to ponownie siedzę przy komputerze. Często jest tak, że mając wszystkie melodie w głowie budziłam się wcześnie i zapisywałam je. Są takie momenty jak ten, że jest dużo projektów i pracuję niemal bez przerwy. Mam wrażenie, że wówczas proces twórczy się nie zamyka, a ja jestem emocjonalnie związana z utworem.
         Chcę jeszcze znaleźć czas na pracę pedagogiczną czy na obowiązki, których się podjęłam w ZAiKSie. Muszę wszystko dokładnie planować i wykonywać, najczęściej robiąc to z zapasem czasu, na wypadek gdyby jakiś element układanki nagle zawiódł.

Inauguracja VIII Rzeszowskiej Jesieni Muzycznej - od lewej: Maksymilian Lipień - obój, Wiesław Suryło - flet, Monika Gardoń-Preinl - fortepian, Anna Maria Huszcza - kompozytorka, Paweł Cal- waltornie, Damian Lipień - fagot, Piotr Lato - klarnet, fot. SPMK

Jestem przekonana, że po prawykonaniu i przyjęciu przez publiczność utworu w rodzinnym mieście, w szkole do której Pani chodziła, zechce Pani tu częściej przyjeżdżać.
         - Oczywiście, jeśli tylko będzie okazja i czas, to chętnie przyjadę do Rzeszowa, który tak pięknie się rozwija. Bardzo się cieszę, że prawykonanie mojego utworu odbyło się w szkole muzycznej, w której się uczyłam i dorastałam, była moim drugim domem. Wiele się tu zmieniło od czasu mojego wyjazdu, ale pozostała nadal wspaniała, ciepła atmosfera.

Bardzo dziękuję za rozmowę i mam nadzieję, że niedługo będzie okazja do kolejnego spotkania.
         - Ja także mam taką nadzieję i również dziękuję.

Zofia Stopińska