Kilka ostatnich tygodni tegorocznego sezonu koncertowego w Filharmonii Podkarpackiej to czas bardzo gorącej pracy szczególnie dla dyrekcji, orkiestry oraz biura koncertowego. O odbywających się w tym czasie wydarzeniach rozmawiam z panią prof. Martą Wierzbieniec, dyrektorem Filharmonii.

         Rzeczywiście wiosna tego roku, to bardzo pracowity czas dla Filharmonii Podkarpackiej, ale to także świąteczny czas. Na przełom marca i kwietnia zaplanowaliśmy aż cztery koncerty jubileuszowe, a ostatni (piąty) odbędzie się 13 czerwca na zakończenie sezonu. Chcemy w ten sposób podkreślić jubileusz 70-lecia funkcjonowania Filharmonii, a tym samym orkiestry symfonicznej w Rzeszowie. Chcemy podkreślić zasługi tych, którzy tę filharmonię tworzyli, rozwijali, ale także tych, którzy obecnie dbają o wysoki poziom działalności filharmonii, zajmują się organizacją koncertów i koncerty te wykonują. Nie da się zaprezentować wszystkiego, co było wykonywane na przestrzeni 70-ciu lat, ale staraliśmy się przekrojowo podejść do tego tematu oraz przypomnieć artystów, którzy kiedyś z filharmonią, czy z Rzeszowem byli związani.
         Dlatego pierwszy jubileuszowy koncert (28 marca) poprowadził Marek Pijarowski, który był pierwszym dyrygentem naszej orkiestry, drugim koncertem (4 kwietnia) dyrygował pan Bogdan Olędzki (dyrektor artystyczny w latach 1982 – 1984), trzeci poprowadził rzeszowianin z urodzenia Jerzy Swoboda, a 27 kwietnia dyrygował będzie maestro Tadeusz Wojciechowski (dyrektor artystyczny w latach 1998 – 2004). Wieczór ten rozpoczną Etiudy symfoniczne Artura Malawskiego, a partie solowe wykona świetna pianistka Beata Bilińska. W części drugiej do Orkiestry Filharmonii Podkarpackiej dołączy Chór Polskiego Radia – Lusławice, aby wykonać dwa dzieła Wojciecha Kilara – Exodus nawiązujący do biblijnej Księgi Wyjścia i Victorię , związaną z drugą pielgrzymką Papieża – Polaka do rodzinnego kraj. Na zakończenie sezonu – 13 czerwca koncert wypełni wyłącznie muzyka Wojciecha Kilara, który sam wielokrotnie mówił, że to właśnie w Rzeszowie, gdzie uczęszczał do szkoły muzycznej, zaczęła się jego zawodowo-muzyczna droga.

Pewnie nie da się policzyć dokładnie ile odbyło się koncertów w ciągu 70 lat działalności orkiestry, a jeszcze trudniej podać ich programy.

        Patrząc na minione 70 lat widzimy wielką różnorodność programową, ale także dostrzegamy utwory, które często były wykonywane - jak chociażby zaprezentowana nie tak dawno „Eroica” Beethovena, czy utwór patrona Filharmonii Artura Malawskiego. Niedawno w programie znalazła się także Suita polska Stanisława Wisłockiego, wybitnego kompozytora i dyrygenta związanego w Rzeszowem
        Skoro jednak pierwszy koncert Rzeszowskiej Orkiestry odbył się w kwietniu 1955 roku, to właściwie cały 2025 rok jest jubileuszowy. Dlatego mam nadzieję, że uda nam się przygotować dla Państwa jakąś niespodziankę jesienią i jeszcze raz powrócimy do jubileuszowego świętowania.
Jeżeli policzymy tylko piątkowe koncerty, które odbyły się w ciągu minionych 70-ciu lat to będzie to imponująca cyfra, a przecież wiadomo, że tych koncertów odbyło się znacznie więcej. To nie tylko miesiące od października do czerwca, ale także orkiestra koncertuje we wrześniu, w lipcu organizujemy koncerty plenerowe, odbywają się koncerty dla dzieci i młodzieży. Dodajmy także koncerty Muzycznego Festiwalu w Łańcucie i organizację różnego rodzaju dodatkowych przedsięwzięć muzycznych – jak na przykład koncerty z cyklu BOOM (balet, opera, operetka i musical) w Filharmonii, koncerty w różnych miejscach naszego województwa w ramach projektu „Przestrzeń otwarta dla muzyki”, czy koncerty kameralne.       Gdyby policzyć to wszystko w godzinach koncertowych, to byłaby to ogromna liczba, a ile czasu zajęły przygotowania tych wszystkich przedsięwzięć, samych materiałów nutowych, prób, imponująca jest liczba utworów…
Jesteśmy w trakcie prowadzenia takich obliczeń i myślę, że na koniec tego roku będziemy mogli przekazać Państwu takie dane statystyczne.

Bogdan Olędzki podczas II Koncertu Jubileuszowego (04.04.2025) w Filharmonii Podkarpackiej, fot. Filh. Podk.

Tuż po jubileuszowych koncertach niewiele czasu zostało na ostatnie przygotowania do Muzycznego Festiwalu w Łańcucie. Proszę przybliżyć program tegorocznej edycji.

        15 maja rozpoczynamy 64 edycję, a za rok czeka nas jubileuszowy Festiwal. Teraz jednak zajmujemy się sprawami tegorocznymi koncertów. Zaplanowaliśmy aż 11 koncertów i odbywać się one będą głownie w sali balowej Muzeum-Zamku w Łańcucie, ale ze względu na to, że gościmy wspaniałych artystów, nie wszystkich chętnych możemy pomieścić w kameralnej zamkowej sali, dlatego od wielu lat część koncertów odbywa się w Filharmonii Podkarpackiej.
        W naszej Sali koncertowej odbędzie się 15 maja inauguracja Festiwalu. Zostanie wykonana IX Symfonia Ludwiga van Beethovena. Wystąpią: Orkiestra Filharmonii Podkarpackiej, Chór Filharmonii Narodowej, który przygotowuje szef tegoż zespołu Bartosz Michałowski oraz soliści: Ewa Tracz - sopran, Bernadetta Grabias - mezzosopran, Rafał Bartmiński – tenor i Andrzej Dobber – baryton. Całość poprowadzi David Giménez, pierwszy dyrygent Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Podkarpackiej.
         W kolejnych dwóch dniach – 16 i 17 maja odbędą się koncerty w sali balowej. Wypełni je muzyka, która idealnie pasuje do tego wnętrza. Podczas pierwszego wieczoru słuchać będziemy muzyki dawnej w wykonaniu włoskiego zespołu Giardino di Delizie i sopranistki Roberty Mameli. W następnym dniu z kwartetami smyczkowymi Maurice Ravela i Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego wystąpi Gliere Quartet z Wiednia.

Ogromnym zainteresowaniem cieszą się kolejne koncerty, które odbędą się w Sali Filharmonii Podkarpackiej.
        23 maja naszym gościem będzie Placido Domingo, tenor wszechczasów, pewnie nie ma prestiżowej sali operowej, czy koncertowej na świecie gdzie by nie występował. Ja ze wzruszeniem przyjęłam informację, że artysta zgodził się wystąpić w sali Filharmonii w ramach Festiwalu w Łańcucie. Zainteresowania tym wydarzeniem jest ogromne, bilety zostały wyprzedane dosłownie w ciągu chwili i dlatego postanowiliśmy zaproponować publiczności namiastkę kontaktu z artystą. Na parkingu Filharmonii ustawimy krzesełka i na ogromnym telebimie będzie można oglądać transmisję z Sali koncertowej. Wiadomo, że nie zastąpi to bezpośredniego udziału w koncercie, ale jakiś okruch atmosfery będzie można odczuć oglądając transmisję.
        Już 24 maja wystąpi ze swoim zespołem Rodrigo Leäo z Portugalii. Artysta już kiedyś występował w ramach łańcuckiego festiwalu, wyjechał z najlepszymi wrażeniami i bardzo zależało mu aby przyjechać na festiwal ponownie.
         Natomiast 28 maja w sali Filharmonii podkarpackiej wystąpi inny sławny artysta, zasłużony artysta prezentujący muzykę z kręgu muzyki rozrywkowej – Paul Young. To także wieloletnia tradycja festiwalowa, że zapraszamy także wykonawców prezentujących taki gatunek muzyki, bo muzyka jest bardzo pojemną skarbnicą. Paul Young jest klasykiem swojego gatunku i w swoim obszarze wykonawstwa muzycznego jest legendą.
        26 maja koncert odbędzie się w Filharmonii zaprezentowane zostanie widowisko muzyczno – taneczne zatytułowane „Chełmoński. Dźwiękiem malowane”. To brzmi innowacyjnie i taki też będzie ten koncert, z wykorzystaniem współczesnych technik. Jak już powiedziałam różnorodność jest pewną tradycją Festiwalu. Nie trzymamy się jednego stylu, jednego gatunku muzycznego i chociaż główne koncerty nawiązują do powstania festiwalu, do Dni Muzyki Kameralnej, ale staramy się także iść z duchem czasu i jednocześnie zabiegamy o nowych odbiorców pokazując świat dźwięków, świat muzyki, a temu sprzyja różnorodność.

Chyba po raz pierwszy w historii łańcuckich festiwali zabrzmi muzyka średniowiecza.
        25 maja w sali balowej wystąpi Ensemble Peregrina - zespół wykonujący muzykę dawną. W minionych latach programy koncertów wypełniała muzyka od baroku do czasów współczesnych, a w tym roku będzie to muzyka od średniowiecza po współczesność.
Tym koncertem nawiążemy do obchodzonej w tym roku rocznicy 1000-lecia koronacji Bolesława Chrobrego. Słuchać będziemy utworów z dawnych kronik i rękopisów. Bardzo ten koncert polecam.

Trzy ostatnie koncert odbędą się w sali balowej Muzeum-Zamku w Łańcucie.
        4 czerwca gościć będziemy duet fortepianowy w składzie Vanessa Perez i Kristhyan Benitez z różnorodną muzyką, ale przeważać będą rytmy południowo-amerykańskie.
         Bardzo się cieszę na koncert, który odbędzie się w sali balowej 7 czerwca. Wystąpi znakomita Orkiestra Kameralna PRIMUZ z Łodzi, którą poprowadzi maestro Łukasz Błaszczyk. Partie solowe grać będą: gitarzyści, fagocista i akordeonista, a wykonane zostaną wykonane utwory Joanny Wnuk-Nazarowej, Piotra Mossa i Sławomira Kaczorowskiego. Wszyscy kompozytorzy będą obecni w czasie tego koncertu i mam nadzieję, że uda się także przeprowadzić z udziałem publiczności krótką rozmowę z twórcami.
         Na zakończenie festiwalu proponujemy koncert zatytułowany „SamBach” - od Bacha do samby, a wystąpią skrzypek Linus Roth i Orquestra Johann Sebastian Rio, którą kieruje Filipe Prazeres.

Od 15 maja do 8 czerwca w ramach 64. Muzycznego Festiwalu w Łańcucie rozbrzmiewać będzie różnorodna muzyka – od średniowiecza do współczesności i od wielkich form instrumentalno-wokalnych do duetu fortepianowego.
         Tym bardziej cieszę się, że jest ogromne zainteresowanie koncertami. Różnorodność festiwalowa jest tak kolorowa, jak kolorowa jest muzyka.

Zofia Stopińska

AB 27 kwietnia 2025 r., niedziela, godz. 18:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
CHÓR POLSKIEGO RADIA – LUSŁAWICE
CHÓR FILHARMONII KRAKOWSKIEJ
TADEUSZ WOJCIECHOWSKI – dyrygent
BEATA BILIŃSKA – fortepian
ADAM KAWA – przygotowanie chóru

W programie:
A. Malawski – Etiudy symfoniczne
W. Kilar – Exodus, Victoria

      W jubileuszowym sezonie koncertowym nie zabraknie spotkania z muzyką Artura Malawskiego (1904 – 1957), patrona Filharmonii Podkarpackiej oraz Wojciecha Kilara (1932 – 2013) – honorowego obywatela miasta Rzeszowa, który wielokrotnie gościł w sali koncertowej Filharmonii. Zabrzmią Etiudy symfoniczne na fortepian z orkiestrą (1948) Malawskiego, efektowne zarówno dla orkiestry, jak i solisty – w tej roli koncertująca pianistka i kameralistka, pedagog – Beata Bilińska. Chór Polskiego Radia – Lusławice dołączy do orkiestry w drugiej części wieczoru, aby wykonać dwa utwory Kilara uderzające siłą ekspresji i dynamizmem. Exodus (1981), to utwór nawiązujący do biblijnej Księgi Wyjścia, który zbudowany na jednym powtarzanym temacie rozrastającym się w potężnym crescendo pokazującym „moc muzyki”. Kompozycja została zainspirowana przeżyciami kompozytora po pierwszej wizycie Jana Pawła II do ojczyzny.
Z drugą pielgrzymką Papieża – Polaka do rodzimego kraju związana jest „Victoria” (1983). Dzieło rozpoczynające się cytatem z pieśni Bogurodzica przypomina pełne chwały karty historii. Dumnie brzmieć będą w oprawie muzyki Kilara słowa Jana III Sobieskiego wypowiedziane po wiktorii wiedeńskiej: Venimus, vidimus, Deus vicit!/Przybylśmy, zobaczyliśmy, Bóg zwyciężył!

KONCERT WSPÓŁFINANSOWANY ZE ŚRODKÓW BUDŻETU WOJEWÓDZTWA PODKARPACKIEGO

Tadeusz Wojciechowski
       Urodzony w Warszawie, po studiach w stołecznej Akademii Muzycznej w klasie wiolonczeli Andrzeja Orkisza i dyrygentury w klasie Stanisława Wisłockiego, w latach 1973-74 doskonalił swoje umiejętności w zakresie gry na wiolonczeli w paryskim Narodowym Konserwatorium w mistrzowskiej klasie Bernarda Michelina.
       Jako kameralista otrzymał III nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Współczesnej „Gaudeamus” w Rotterdamie (1973), a jako wiolonczelista II nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Wiolonczelowym im. Dezyderiusza Danczowskiego w Poznaniu (rok później). Jest laureatem wielu nagród również jako dyrygent. Najważniejsze spośród nich to: II nagroda na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Besançon we Francji oraz III nagroda i Nagroda Ministra Kultury i Sztuki na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach.
       Jeszcze w czasie studiów w Paryżu współpracował z takimi zespołami, jak Orchestre de Versaille, Les Musiciens de Paris, Orchestre des Pasdeloup, Orchestre de Colonne i Orchestre de Conservatoire. W latach 1976-77 był koncertmistrzem Polskiej Orkiestry Kameralnej kierowanej przez Jerzego Maksymiuka, z którą odbył kilka tournées, m.in. po Włoszech, Niemczech i Wielkiej Brytanii oraz dokonał nagrań dla firmy fonograficznej EMI. Równocześnie, od 1976 rozpoczął jako dyrygent współpracę z Teatrem Wielkim w Warszawie, która trwała do 1983. W 1982 został zaproszony do Królewskiej Duńskiej Opery w Kopenhadze, gdzie w latach 1983-96 był głównym dyrygentem.
        Występował również w tak prestiżowych teatrach operowych świata, jak Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Teatro La Fenice w Wenecji, Teatro Carlo Felice w Genui, Królewska Opera w Sztokholmie i Królewska Opera w Oslo. W 1994 został dyrektorem Orkiestry i Chóru Polskiego Radia w Krakowie i pełnił tę funkcję do rozwiązania zespołu. Następnie objął funkcję dyrektora Teatru Wielkiego w Warszawie i pełnił ją do 1996. Od 1998 do 2004 był dyrektorem artystycznym Muzycznego Festiwalu w Łańcucie i Filharmonii Rzeszowskiej. W 2002 został również szefem-dyrygentem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Pomorskiej. Ponadto współpracuje z niemal wszystkimi orkiestrami symfonicznymi w Polsce i z Orkiestrą Sinfonia Varsovia. Jest też pierwszym gościnnym dyrygentem Narodowej Opery Łotewskiej w Rydze, stale współpracuje z Teatrem Operowym w Monachium. W latach 2005 – 2008 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Łódzkiej im. A. Rubinsteina.
        Występował w wielu krajach, m.in. w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Luksemburgu, Belgii, Danii, Norwegii, Szwecji, Słowenii, we Włoszech, Turcji, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Kolumbii i Japonii. Dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia i Radia Duńskiego. Ma w repertuarze czterdzieści dzieł operowych oraz większość światowego repertuaru symfonicznego.
        W roku 2007 kapelmistrz został uhonorowany Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”, przyznawanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Od września 2009 roku pełnił funkcję Dyrektora Artystycznego Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus, a od listopada 2012 Dyrektora Naczelnego orkiestry.

         Beata Bilińska – koncertująca pianistka, kameralistka, pedagog. Doktor habilitowana sztuk muzycznych, profesor Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.
Od ponad trzydziestu lat prowadzi intensywną działalność artystyczną, występując z koncertami symfonicznymi, recitalami solowymi i kameralnymi w Polsce oraz za granicą. Prowadzi również liczne kursy mistrzowskie.
Ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie fortepianu prof. Andrzeja Jasińskiego (1996). Swoje umiejętności doskonaliła również na studiach podyplomowych w Hochschule der Künste w Berlinie, w klasie prof. Klausa Hellwiga (1998 – 1999).
        Brała udział w kursach mistrzowskich, pracując pod kierunkiem takich wybitnych artystów jak Krystian Zimerman, Lee Kum Sing czy John Perry.
Beata Bilińska jest laureatką II Nagrody oraz Nagrody Specjalnej dla Najlepszego Polaka na I Międzynarodowym Konkursie Młodych Pianistów „Arthur Rubinstein in Memoriam” w Bydgoszczy (1993) oraz finalistką 46. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Feruccio Busoniego w Bolzano we Włoszech (1994). W 2002 roku została laureatką I Nagrody oraz Nagrody Publiczności na XVII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Rina Sala Gallo” w Monzy we Włoszech.
        Występowała na wielu prestiżowych festiwalach w kraju i za granicą. Koncertowała w Austrii, Argentynie, Bułgarii, Czechach, Danii, Francji, Irlandii, Finlandii, Japonii, Litwie, Łotwie, Mołdawii, Niemczech, Norwegii, Rosji, Rumunii, Słowacji, Szwajcarii, Szwecji, Ukrainie, USA i we Włoszech. Współpracowała z większością polskich dyrygentów oraz z zagranicznymi mistrzami batuty, m.in.: Massimiliano Caldi, Antal Matyas, Wolfgang Michel, Jiri Mikula, Dainius Pavilionis, Kriss Russmann, Brian Schembri, Christian Schumann, Lothar Seyfarth, Eugene Tzigane, Takao Ukigaya.
Brała udział w licznych projektach kameralnych wielokrotnie występując z Kwartetem Śląskim, Krakowskim Kwintetem Dętym oraz takimi artystami jak: Jakub Jakowicz, Konstanty Andrzej Kulka, Rafał Kwiatkowski, Patrycja Piekutowska, Agata Szymczewska, Filip Wojciechowski czy Marcin Zdunik. W 2003 roku zadebiutowała w Carnegie Hall, w głównej sali „Isaac Stern Auditorium” w Nowym Jorku, otrzymując entuzjastyczną recenzję w magazynie „The New York Times”.
        Dokonała polskiej premiery Koncertu fortepianowego „Zmartwychwstanie” Krzysztofa Pendereckiego (2005) oraz światowego prawykonania II Koncertu Fortepianowego Wojciecha Kilara (2011). Obydwa Koncerty znalazły się na płytach CD Artystki.
W swoim dorobku posiada 13 płyt CD, na których znalazły się utwory L.van Beethovena, F. Chopina, S. Rachmaninowa, M. Musorgskiego, S. Prokofiewa, A. Malawskiego oraz kompozycje kameralne W. A. Mozarta, K. Szymanowskiego, F. Poulenca, A. Tansmana, G. Bacewicz, W. Lutosławskiego, M. Góreckiego oraz wspomniane Koncerty fortepianowe K. Pendereckiego i W. Kilara.
         Beata Bilińska była dwukrotnie nominowana do „Paszportu Polityki” oraz pięciokrotnie do nagrody „Fryderyk”. Statuetkę “Fryderyk” otrzymała w 2015 roku za płytę z nagraniem II Koncertu fortepianowego Wojciecha Kilara (Aukso / Moś / 2014). Za swoje pozostałe płyty otrzymała liczne nagrody fonograficzne, m.in.: dwukrotnie „Pizzicato Supersonic Award” w Luxemburgu, „Joker Award” przyznawaną przez belgijskie „Les Crescendo”, „Scherzo Award” w Madrycie, „Musica Award” w Rzymie oraz najbardziej prestiżowe wyróżnienie fonograficzne MIDEM Classical Award za płytę z Koncertem fortepianowym „Zmatwychwstanie” K. Pendereckiego (2008).
         5 grudnia 2024 roku nakładem wytwórni Naxos ukazała się kolejna płyta Artystki z muzyką Artura Malawskiego, nagrana wraz z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie oraz dyrygentem Mariuszem Smolijem, na której w jej wykonaniu znalazły się Etiudy symfoniczne na fortepian i orkiestrę.

Beata Bilińska - fortepian, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

        Chór Polskiego Radia w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach jest jednym z najwybitniejszych zespołów wokalnych w Polsce. Tworzą go cenieni wokaliści: ludzie młodzi, pełni energii i nieograniczonej wyobraźni, oraz doświadczeni śpiewacy poruszający się w meandrach niełatwej sztuki wokalnej z perfekcją i finezją.
        Został założony w 1948 roku i od ponad 75 lat wykonuje repertuar obejmujący zarówno muzykę a cappella, jak i formy wokalno-instrumentalne. To zespół nie tylko czerpiący z bogatej historii muzyki chóralnej, ale także nieustannie poszukujący – sięgając do tradycji różnorodnych stylów i epok, w twórczy i nowoczesny sposób konfrontuje je z własną wizją artystycznego języka oraz indywidualnym, rozpoznawalnym brzmieniem.
Udziałem chóru są prezentacje badające zależności pomiędzy dźwiękiem, ciałem i przestrzenią, interpretacje tradycyjnych pieśni czy repertuaru przedklasycznego, a także wykonania skomplikowanych struktur melodycznych i harmonicznych. Nieobce są mu także muzyczne spotkania ze światem jazzu.
         Szczególnie istotnym obszarem działalności chóru jest muzyka polska XX wieku. Ma on na swoim koncie prawykonania dzieł najbardziej znaczących współczesnych kompozytorów, m.in.: Krzysztofa Pendereckiego, Witolda Lutosławskiego, Henryka Mikołaja Góreckiego czy Wojciecha Kilara. Zespół aktywnie współpracuje z twórcami polskiej muzyki najnowszej, wśród których w ostatnich latach znaleźli się m.in.: Agata Zubel, Aleksander Kościów, Paweł Łukaszewski, Andrzej Kwieciński, Szymon Godziemba-Trytek, Aleksander Nowak i Paweł Mykietyn.
         Chór Polskiego Radia – Lusławice bierze udział w licznych festiwalach zarówno w kraju, jak i za granicą. Regularnie współpracuje także z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Orkiestrą Muzyki Nowej, Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej czy Orkiestrą Sinfonietta Cracovia.

Chór Polskiego Radia w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach, fot. St. Kusiak

        Adam Kawa
        Studia magisterskie ukończył na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach na kierunku Prowadzenie Zespołów Wokalnych i Wokalno-Instrumentalnych w klasie prof. dr hab. Czesława Freunda. Równocześnie studiował grę na skrzypcach na wydziale instrumentalnym, które zakończył obroną tytułu magistra w klasie prof. dr hab. Romana Lasockiego.
        Swoje doświadczenie zdobywał pracując jako chórzysta w takich instytucjach jak Chór Filharmonii Śląskiej w Katowicach czy Zespół Śpiewaków miasta Katowice „Camerata Silesia”. Podczas pracy brał udział w wielu nagraniach płytowych, które również były nominowane do nagrody Fryderyki. Otrzymuje zaproszenia od wielu zespołów wokalnych do ich prowadzenia, gdzie wymienić można m.in. chór Fermata, Risonanza Continua czy SZPiT „Katowice” Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Dodatkowym zainteresowaniem jest aranżacja muzyczna. Stworzył i nagrał swoje utwory na zamówienie Uniwersytetu Śląskiego oraz Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk” im. Stanisława Hadyny z Koszęcina. W 2018 został stypendystą Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury.
         Aktualnie pełni funkcję asystenta dr hab. Marii Piotrowskiej w Chórze Polskiego Radia – Lusławice. W tym czasie pracował przygotowując Chór do występów między innymi na Festiwal Muzyki Filmowej, Eufonie czy Festiwal Sacrum Profanum.

Adam Kawa - przygotowanie chóru, fot. Filharmonia Podkarpacka

Biuro Koncertowe
Filharmonii Podkarpackiej
im. Artura Malawskiego w Rzeszowie
tel. + 48 17 862 85 07
www.filharmonia.rzeszow.pl

        11 kwietnia 2025r. w Filharmonii Podkarpackiej odbył się trzeci koncert w ramach 70. Jubileuszowego Sezonu Artystycznego, który zatytułowany został „Pamięci tych, którzy odeszli”.
        Wieczór wypełniła w całości muzyka Wolfganga Amadeusa Mozarta. W pierwszej części zabrzmiało jedno z ostatnich dzieł symfonicznych Mozarta - skomponowana w 1788 roku dramatyczna, utrzymana w ciemnych barwach Symfonia g-moll KV 550, którą wykonała Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej pod batutą Jerzego Swobody, świetnego dyrygenta i pedagoga urodzonego w Rzeszowie.
        W części drugiej usłyszeliśmy Requiem d-moll KV 626 - arcypiękne dzieło, owiane legendą opowiadającą o tajemniczym posłańcu, który zamówił u kompozytora mszę żałobną.
Mozart komponował swoje ostatnie dzieło już na łożu śmierci i jak sam przeczuwał nie ukończył go – pozostawił jedynie Introid, Kyrie oraz fragmenty części trzeciej. Po początkowych taktach Lacrimosy – rękopis urywa się… Na podstawie zachowanych szkiców, „zapisanych kartek” i ustnych uwag Mozarta pozostałe części mszy – Sanctus, Benedictus i Agnus Dei – dokomponował jego zaufany uczeń Franz Xaver Süssmayr.
         Wykonawcami utworu byli: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej, Chór Wydziału Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego (złożony ze studentów i absolwentów) perfekcyjnie przygotowany przez Martę Wierzbieniec . W przygotowaniu ponad 150-osobowego Chóru uczestniczyła także Bożena Stasiowska. Partie solowe wykonali znakomici polscy śpiewacy: Iwona Socha - sopran, Monika Korybalska – mezzosopran, Paweł Skałuba – tenor i Tomasz Raff - bas. Wykonanie poprowadził Jerzy Swoboda. Całość zabrzmiała wspaniale. Znakomicie dobrane zostały przez dyrygenta proporcje pomiędzy solistami, chórem i orkiestrą.
Szczelnie wypełniająca Salę Koncertową publiczność była zachwycona i długo trwała owacja na stojąco. Wzruszająco zabrzmiały także wykonane na bis Lacrimosa i Hostias. Ten koncert pozostanie na długo w mojej pamięci.
        Do udziału w czterech koncertach jubileuszowych zaproszeni zostali artyści związani w Rzeszowem. W trzecim koncercie oklaskiwaliśmy urodzonego w naszym mieście dyrygenta Jerzego Swobodę oraz Pawła Skałubę, wybitnego tenora, który tutaj rozpoczynał muzyczną drogę.

Soliści III Koncertu Jubileuszowego w Filharmonii Podkarpackiej: Iwona Socha - sopran, Monika Korybalska - mezzosopran, Paweł Skałuba - tenor, Tomasz Raff - bas, fot. Filharmonia Podkarpacka.

Bardzo się cieszę, że pan Paweł Skałuba będąc w Rzeszowie znalazł czas na rozmowę i mogę zaprosić Państwa na miłe spotkanie.
Zapraszając na koncert napisał Pan w Internecie „Powrót do Rzeszowa to dla mnie zawsze wielka radość”.

         Rzeszów jest dla mnie pierwszym miastem pod każdym względem. To środowisko mnie wychowało, stąd wyszedłem i zawsze cieszę się, gdy mogę tu wrócić. Ten koncert jest dla mnie szczególny, bo odbywa się w ramach 70-lecia Orkiestry Filharmonii Podkarpackiej i poświęcony został drogim mi osobom, z którymi kiedyś obcowałem. To najlepsza okazja, żeby upamiętnić tych, którzy odeszli, a kiedyś nas wychowywali i byli dla nas wzorem – jak moja nieodżałowana Profesor Ania Budzińska, Profesor Klemens Gudel, moi kochani rodzice… Wspaniali wyjątkowi ludzie.
Zawsze towarzyszą mi szczególne emocje, kiedy występuję na estradzie Filharmonii Podkarpackiej, ponieważ kiedyś tutaj debiutowałem.
Podkreślę, że ja się tu uczyłem słuchać muzyki. Tutaj się wszystko zaczęło.

Oprócz Pana solistami będą świetni artyści, z którymi już Pan wielokrotnie występował: Iwona Socha – sopran, Monika Korybalska –mezzosopran i Tomasz Raff.

        Wielokrotnie występowaliśmy razem na scenach w Warszawie, Krakowie, Łodzi i w wielu innych miastach. Na przykład z Iwoną Sochą ostatnio w Krakowie miałem przyjemność występować w Madame Butterfly. Z Moniką Korybalską śpiewaliśmy Carmen, a z Tomkiem Raffem występowaliśmy w Strasznym dworze w Polskiej Operze Królewskiej w Warszawie.
Dobrze pamiętam jak przed laty, będąc młodziutkim śpiewakiem, jechałem z Gdańska do Katowic z „sercem na ramieniu – co to będzie, co to będzie”. Zaprosił mnie do wykonania partii solowych w oratorium maestro Jerzy Swoboda.

Często zaglądam na strony z informacjami o koncertach w polskich filharmoniach i teatrach operowych. Zauważyłam, że jest Pan jednym z najczęściej podróżujących śpiewaków. Gdyby nie to, że występuje Pan w innych kostiumach i inna jest scenografia, to można byłoby sądzić, że spektakle na przykład opery Madame Butterfly czy Carmen odbywają się w tym samym teatrze operowym.

        Faktycznie zdarzyło mi się śpiewać w jednym dniu w Operze Wrocławskiej, a na drugi dzień w Operze Krakowskiej. Takie nastały czasy, takie mamy tempo życia - kto je wytrzyma, ten się utrzyma. Nie jest to łatwe. Kiedyś rozmawiałem z naszym wspaniałym barytonem Mariuszem Kwietniem, kiedy razem śpiewaliśmy w Eugeniuszu Onieginie. Spektakle zaplanowane zostały na piątek i sobotę, a w ostatniej chwili okazało się, że odbędą się w piątek i niedzielę.
Bardzo się ucieszyłem, że będę miał całą sobotę na odpoczynek, a Mariusz odpowiedział – jak miałbym tak często zmieniać miejsca występów, tracić czas na przejazdy, próby i spektakle, to bym już dawno nie śpiewał. Myślę, że to są indywidualne cechy nie tylko każdego śpiewaka, ale każdego człowieka. Na razie pcham ten wózek.

Ostatnio najczęściej można Pana usłyszeć we wspomnianych już operach Madame Butterfly, Carmen i w Traviacie.

        W najbliższym czasie zapraszam także na Toscę do Wrocławie, wspomnę także o Halce i Strasznym dworze. Te dwie polskie opery Moniuszki są dla mnie szczególne, bo to one kiedyś skradły moje serce i dzięki nim zostałem śpiewakiem.

Paweł Skałuba - tenor, podczas wykonania "Requiem" W. A. Mozarta w Filharmonii Podkapackiej, fot. Filharmonia Podkarpacka

Czy jest Pan etatowo związany z którymś z teatrów operowych, czy jest Pan „wolnym strzelcem”?

         Od niedawna, bo od kilkunastu dni jestem „wolny, strzelcem”. Prowadzę natomiast klasę śpiewu w Akademii Sztuki w Szczecinie. Przyznam, że trudno przy takim natężeniu pracy na różnych scenach znaleźć czas na prowadzenie regularnych zajęć dydaktycznych.

Stosunkowo niedawno doszedł Pan do wniosku, że należy się dzielić doświadczeniem zdobytym w czasie studiów i później podczas występów na scenach operowych.

        Tak, ponieważ długo uważałem, że jeszcze sam nie umiem wszystkiego. Często miałem prośby o udzielanie różnych konsultacji i lekcji, ale odmawiałem bo miałem czas wypełniony koncertami w teatrach operowych. Dopiero po namowach już nieżyjącego Floriana Skulskiego, fenomenalnego barytona, zostałem asystentem w Jego klasie w Gdańsku. Długo jednak byłem pełen rezerwy do zawodu nauczyciela śpiewu, bo pamiętałem jak często powtarzała mi moja profesor Ania Budzińska – Pawle, nie każdy kto śpiewa nadaje się do uczenia i odwrotnie, nie każdy kto uczy nadaje się do śpiewania. Zgodnie z tą maksymą bardzo ostrożnie podchodziłem do zawodu nauczyciela śpiewu, bo miałem na uwadze to, że młody człowiek przychodzi pełen ufności, pełen nadziei i każdy chce zrobić karierę na miarę Marii Callas czy Luciano Pavarottiego. Traktuję pracę pedagogiczną nad wyraz poważnie, mam wielki szacunek i respekt do tego zawodu. Niedawno się odważyłem i okazało się, że mam coś do powiedzenia, że umiem to przekazać młodym ludziom.

Tym bardziej, że śpiewak oprócz pięknego, dobrze ustawionego głosu musi mieć także przygotowanie aktorskie, a nawet często trenować sport.

       Żyjemy w czasach obrazkowych. To już nie jest era śpiewaków czy dyrygentów teatrach operowych, ale era reżyserów, kiedy ważne jest to (moim zdaniem słusznie), jak te emocje są przekazywane. Dotyczy to nie tylko warstwy muzycznej i głosu, ale także musimy być aktorami i często nawet sportowcami. Tężyzna fizyczna i nasz wygląd też ma znaczenie, szczególnie dla młodych ludzi, którzy jednym kliknięciem mogą przenieść się na drugi kraniec globu i obejrzeć najwspanialsze produkcje. Musimy być na scenie atrakcyjni pod każdym względem. Czasy śpiewaków, kiedy trzeba było tylko stanąć na scenie i pięknie zaśpiewać już dawno minęły.

Głos jest jednak bardzo ważny. Jaka jest recepta, aby głos brzmiał przez długie lata pięknie i czysto.

       Podstawowa zasada, którą od początku stosuję – bardzo uważam dobierając repertuar. Odmówiłem wykonywania wielu partii i nadal odmawiam. Można śpiewać jakąś partię dwa lub trzy sezony i na tym zakończyć karierę śpiewaka. To, że dobrze ktoś zaśpiewa na scenie, jeszcze nie oznacza, iż powinien to robić. Wielu dyrygentów i dyrektorów było zszokowanych, kiedy odmówiłem śpiewania partii Cavaradossiego , Kalafa czy Otella.
Nie zawsze młodzi śpiewacy, będący na dorobku finansowym potrafią odmówić, bo to się wiąże z apanażami finansowymi – wejście w daną partię i później życie z tego. To jest pasja, ale też sposób na życie. Trudno odmówić, bo pojawia się strach, że ktoś się obrazi i nie zaprosi więcej. Trzeba jednak zaryzykować, bo ma się jeden głos i jedno zdrowie.

Od czasu do czasu pozwala Pan sobie na występy w Teatrze Studia Buffo. Jak to wpływa na Pana głos?

        Cudownie, ponieważ jest to inna planeta. Robię to dla higieny psychicznej i głosowej. Ale ja tam w zasadzie śpiewam swoje rzeczy z klasycznego repertuaru włoskiego. Te wieczory włoskie odbywają się od kilkunastu lat. Śpiewam w nich swoim głosem i nie próbuję być kimś innym niż jestem. Znamy się, kochamy, szanujemy z Januszem Józefowiczem i Januszem Stokłosą oraz z całym zespołem.

Iwona Socha - sopran, Monika Korybalska - mezzosopran, Paweł Skałuba - tenor - III Koncert Jubileuszowy w Filharmonii Podkarpackiej, fot. Filharmonia Podkarpacka

Kiedyś przepięknie śpiewał Pan pieśni. Często sięgam po nagraną przez Pana i Waldemara Malickiego płytę z pieśniami Moniuszki, Chopina Karłowicza Szymanowskiego i Paderewskiego. Ostatnio nie natrafiłam na informację o recitalu pieśni w Pana wykonaniu.

        Dawno nie śpiewałem recitalu z pieśniami, ponieważ nikt mi nie zaproponował. Pamiętam, że będąc bardzo młodym człowiekiem byłem w znakomitej sali kameralnej Filharmonii Rzeszowskiej na recitalu mistrza Andrzeja Hiolskiego. To był cudowny wieczór. Teraz recitale zdarzają się bardzo rzadko. Uwielbiam śpiewać Karłowicza, Moniuszkę, Griega…
Teraz na różnych festiwalach są koncerty najczęściej wypełniona ariami i duetami. Bardzo dużo pracuję ze studentami nad repertuarem pieśniarskim.

Ma Pan w repertuarze sporo dzieł oratoryjnych.

       Kiedyś, jeszcze w trakcie studiów i w pierwszych latach po ich ukończeniu, jeździłem od filharmonii do filharmonii i śpiewałem w oratoriach. Mam na swoim koncie kilkadziesiąt koncertów oratoryjnych. Dzisiaj zdarza się to od czasu do czasu, jak jest specjalna okazja. W filharmoniach działały zawodowe chóry. Aktualnie oprócz Filharmonii Narodowej działają jeszcze chóry w filharmoniach w Krakowie, Katowicach i to chyba wszystko. Większość filharmonii w Polsce chórów nie posiada. Dzieło oratoryjne jest kosztowne – orkiestra, chór, soliści i dlatego przeważa repertuar symfoniczny.
Może kiedyś jeszcze kiedyś wrócą czasy na taką muzykę, na smakowanie muzyki, ale wiele musi się zmienić - przede wszystkim edukacja i postrzeganie muzyki.

Słyszałam, że w przyszłym sezonie będzie Pan nas mógł zapraszać do Teatru Wielkiego w Warszawie.

        Tak, wracam do Teatru Narodowego po ponad rocznej przerwie, bo wcześniej śpiewałem przez pięć sezonów. Teraz mój mistrz i mój przyjaciel Marek Weiss Grzesiński przygotowuje na deskach Opery Narodowej w Warszawie „Falstaffa” Verdiego. Nie jest to opera tenorowa i chociaż wystąpię w drugoplanowej partii (a ja drugoplanowych ról nie śpiewam), to się zgodziłem.

Iwona Socha - sopran, Monika Korybalska - mezzosopran, Paweł Skałuba - tenor, Tomasz Raff - bas po wykonaniu "Requiem" W. A. Mozarta w Filharmonii Podkarpackiej, fot. Filharmonia Podlarpacka

Mieszka Pan na drugim krańcu Polski.

       Mój dom jest w Gdańsku, gdzie od lat mieszkam z rodziną. Dzieci już są dorosłe - córka niedawno została lekarzem weterynarii, a syn studiuje na Politechnice Gdańskiej. Nie poszli w ślady taty, ale cieszę się z tego bo robią coś na czym ja się nie znam.

W Rzeszowie dawno Pan nie śpiewał, ale mamy nadzieję, że nie będziemy musieli tak długo na Pana czekać i niedługo wystąpi Pan w naszym pięknym mieście ponownie.

         Być może pojawię się w Rzeszowie już w następnym sezonie. Zawsze tu wracam z wielką radością.

Bardzo dziekuję za spotkanie.

       Ja także bardzo dziękuję

Zofia Stopińska

       Trwa 70. sezon Orkiestry Filharmonii Podkarpackiej, a szczególnymi wydarzeniami są cztery koncerty odbywające się w marcu i kwietniu. Znakomity był drugi Koncert Jubileuszowy, który odbył się 4 kwietnia. Solistami tego wieczoru byli Małgorzata Kruczek-Michalska i Marian Michalski, młodzi pianiści, którzy rozpoczynali naukę gry w szkołach muzycznych w Rzeszowie i Tarnowie. Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Podkarpackiej dyrygował Bogdan Olędzki, który w latach 1982 – 84 pełnił funkcję dyrektora artystycznego i I dyrygenta Filharmonii Rzeszowskiej.
Po przybliżeniu programu tego wieczoru zaproszę Państwa na spotkanie z solistami koncertu.
        W pierwszej części koncertu orkiestra i dyrygent zaproponowali utwory dwóch klasyków wiedeńskich. Najpierw zabrzmiała pełna blasku i humoru Uwertura do opery Wesele Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta, a później jubileuszowa, bo nosząca numer setny Symfonia G-dur „Wojskowa” Józefa Haydna, która została napisana w latach 90-tych XVIII wieku z okazji drugiej podróży kompozytora do Anglii. Haydn został tam przyjęty po królewsku, czego najlepszym dowodem był tytuł honorowy doktora honoris causa, przyznany mu przez Uniwersytet Oxfordzki. Czteroczęściowe dzieło, a szczególnie część druga, w której dodał instrumenty orkiestry wojskowej – wielki bęben, talerze i trójkąt, zachwyciło przed laty londyńczyków, a także 4 kwietnia tego roku rzeszowską publiczność.
        Na początku drugiej części Koncertu Jubileuszowego upamiętniona została postać Stanisława Wisłockiego, pochodzącego z Rzeszowa wybitnego dyrygenta, kompozytora i pianisty. Z bogatego, niestety zapomnianego dorobku twórczego Wisłockiego, przypomniana została Suita polska z rytmami polki, kujawiaka i mazura.
Gorące brawa po każdym z wymienionych utworów były najlepszym dowodem, że orkiestra i dyrygent spisali się na medal.
         Na zakończenie planowanej części zabrzmiał Koncert na dwa fortepiany op. 228 Dariusa Milhauda, francuskiego kompozytora żyjącego w latach 1892 – 1974. W niezwykle interesującym brzmieniowo dziele słychać również taneczne rytmy samby i fokstrota oraz elementy jazzu. Przy fortepianach (czarnym i białym) zasiedli znakomici soliści Małgorzata Kruczek-Michalska i Marian Michalski. Orkiestra prowadzona przez Bogdana Olędzkiego z wielkim wyczuciem towarzyszyła wykonawcom. Po zakończeniu utworu rozległy się gromkie oklaski i publiczność wyraźnie domagała się bisu. Powtórzona została III część Koncertu Milhauda. Po kolejnej gorącej owacji soliści przepięknie wykonali – tym razem na cztery ręce, Arię z Suity w dawnym stylu „Z czasów Holberga” op. 40 Edwarda Griega.

Małgorzata Kruczek-Michalska i Marian Michalski oraz Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej pod batutą Bogdana Olędzniego, fot. Filharmonia Podkarpacka

          Zapraszam Państwa na spotkanie ze znakomitymi pianistami, prywatnie małżeństwem - Małgorzatą Kruczek-Michalską i Marianem Michalskim.

Czy Państwo tworzą duet fortepianowy, czy dzisiejszy koncert jest wyjątkowy.

         Małgorzata Kruczek-Michalska: W duecie fortepianowym gramy już od jakiegoś czasu. Nazywamy się Holberg Piano Duo. Przez wiele lat każde z nas praktykowało różne formy kameralistyki, teraz chcieliśmy się skupić właśnie na tej konkretnej formacji.
Czy jest dużo utworów na duet fortepianowy?

         Marian Michalski: Jest dużo utworów na dwa fortepiany i na cztery ręce. Są one rzadziej wykonywane niż kompozycje solowe. Utwory dla duetu są bardzo atrakcyjne, bo dzięki temu, że jest więcej rąk do grania, oferują bogatsze brzmienie fortepianowe.
Małgorzata: Trzeba też podkreślić, że repertuar na dwa fortepiany jest bardzo wymagający dla każdego z pianistów. Każde z nas musi doskonale nauczyć się swojej, bardzo zresztą trudnej, partii. Ale nie to jest najtrudniejsze. Bardzo wiele pracy i uwagi poświęcić trzeba na zgranie się w kwestii pionów, jednakowego rodzaju artykulacji czy barwy dźwięku. To według mnie najbardziej wymagająca formacja kameralna, na którą trzeba poświęcić wiele godzin prób.

Czy repertuar na dwa fortepiany i orkiestrę jest równie bogaty?

         Marian: Istnieje wiele zachwycających dzieł na 2 fortepiany z towarzyszeniem różnych zespołów – dużo z nich z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej czy kameralnej, ale niemało jest też propozycji niestandardowych, np. utwory z taśmą, perkusją, czelestą, saksofonem... Wielka szkoda, że są rzadko wykonywane.

          Małgorzata: Właśnie dlatego zaproponowaliśmy publiczności I Koncert na dwa fortepiany op. 228 Dariusa Milhauda, który nie jest często wykonywany, a jest bardzo interesujący i niezmiernie się cieszymy, że spotkał się z tak gorącym przyjęciem.
Od dziecka przychodziłam do Filharmonii Podkarpackiej na koncerty, ponieważ pochodzę z Rzeszowa i tu rozpoczynałam moją przygodę z muzyką. Później miałam też przyjemność recenzować wydarzenia organizowane w Filharmonii. Bardzo miło wspominam też swoje własne wykonanie koncertu a-moll E. Griega w sali koncertowej. Znając więc dobrze akustykę tej przestrzeni stwierdziłam, że koncert Milhauda, tak bogaty w sferze fakturalnej i kolorystycznej, zabrzmi tutaj rewelacyjnie.

Co zadecydowało, że zostali Państwo pianistami?

          Marian: Rodzice dostrzegali we mnie muzykalność już od najmłodszych lat. Naturalnie zrodziła się więc myśl, aby posłać mnie do szkoły muzycznej. Było to w 2005 roku. Trwały wtedy przygotowania do 15. edycji Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, w którym zwyciężył Rafał Blechacz. Byłem zafascynowany tym artystą, muzyką Fryderyka Chopina i grą na fortepianie. Dlatego ja również rozpocząłem naukę gry na tym instrumencie.
Początki były trudne, ale ostatecznie moja edukacja muzyczna nabrała rozpędu. Pierwszy poważniejszy dylemat pojawił się po gimnazjum. Dość mocno kusiło mnie wtedy, żeby podjąć kierunek biologiczno-chemiczny, aby docelowo studiować medycynę. Moją decyzję, aby dalej kształcić się jako pianista zawdzięczam prof. Andrzejowi Pikulowi, u którego kontynuowałem naukę w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Krakowie, a następnie podczas 5-letnich studiów w Akademii Muzycznej w Krakowie.

Pamiętam, że spotkaliśmy się kiedyś podczas Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Instrumentalistów im. Stefanii Woytowicz w Jaśle, otrzymał Pan wtedy I nagrodę         

          Marian: W jasielskim konkursie uczestniczyłem będąc uczniem czwartej lub piątej klasy szkoły podstawowej. Drugi raz przyjechałem na ten konkurs już pod sam koniec edukacji w szkole II stopnia w 2017 roku i wtedy też zająłem I miejsce. Jeżeli miałbym jednak wspomnieć o kilku najważniejszych dla mnie osiągnięciach, wymieniłbym m.in. I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Gloria Artis” w Wiedniu, III nagrodę na Międzynarodowym Konkursie „Chopin +...” w Budapeszcie, a także Grand Prix Festiwalu „Muzyczne Spotkania w Pałacu Branickich” w Białej Cerkwi.

Z pewnością pani Małgorzata doskonale pamięta pierwsze lata nauki gry na fortepianie.

          Małgorzata: Zwłaszcza teraz, gdy sama jestem pedagogiem, przypominają mi się moje własne początki gry na instrumencie. Moi rodzice są muzykami, więc czymś naturalnym był fakt, iż postanowiłam uczyć się w szkole muzycznej. Lubiłam grać na fortepianie, ale miałam również mnóstwo innych zainteresowań i pomysłów na siebie. Przez długi czas chciałam pójść w kierunku prawa. Pomimo tego, iż już we wczesnych latach odnosiłam sukcesy na konkursach pianistycznych o randze ogólnopolskiej czy międzynarodowej, dopiero w gimnazjum podjęłam decyzję, iż gra na fortepianie to jest to, co chciałabym robić zawodowo. Nie zrezygnowałam jednak z wszechstronnego rozwoju, uczęszczając jednocześnie do Gimnazjum i Liceum Sióstr Prezentek w Rzeszowie.

Jesteście laureatami i zwycięzcami wielu konkursów. Lista jest długa ale z pewnością każdy miał wpływ na dalszy rozwój

          Małgorzata: Każdy konkurs to inna scena, inna publiczność, inni jurorzy, kraj czy nawet klimat. Z własnych wykonań można wiele się nauczyć, zdobyć doświadczenie, którego nie moglibyśmy uzyskać zamykając się jedynie w ćwiczeniówce. Zawsze inspirujące dla mnie były rozmowy z jurorami po moich występach, omawianie tego, co było dobre i tego, nad czym jeszcze mogłabym popracować. Nierzadko była to wymiana doświadczeń na szczeblu międzynarodowym, stykanie się różnych szkół pianistycznych i poglądów na muzykę w ogóle. Zresztą uczestnictwo w wielu międzynarodowych konkursach, a przez to kontakt z muzycznymi przyjaciółmi z zagranicy zachęciło mnie do wyjechania najpierw na program Erasmus do Wiednia, a później na podjęcie tam regularnych studiów magisterskich. Podczas konkursów naprawdę można poczuć, iż muzyka nie zna granic i jest czymś, co rzeczywiście łączy ludzi, niezależnie od poglądów czy pochodzenia. Oczywiście zawsze było mi bardzo miło, gdy moja praca została doceniana przez jurorów poprzez nagrody, natomiast doświadczenie zdobywane podczas całego przedsięwzięcia jest nie do przecenienia. Nawet tak prozaiczne kwestie, jak organizacja wylotów, noclegów, nieprzespane noce, ograniczony dostęp do instrumentu podczas trwania konkursu – to wszystko przygotowuje na to, jak wygląda życie muzyka. Rzeczywiście tych konkursów i nagród było bardzo wiele, ale jeżeli miałabym wymienić jakieś ważniejsze dla mnie to chciałabym wspomnieć o Grand Prix podczas 4th Singapore International Classical Piano Competition, I nagroda podczas 10th Concorso Internazionale di Esecuzione Musicale „Giovani Musicisti” w Treviso, II nagroda podczas Internationaller Klavierwettbewerb Gloria Artis w Wiedniu czy II nagroda podczas 14th Adilia Alieva International Piano Competition w Annemasse – Geneve.

Małgorzata Kruczek-Michalska, Marian Michalski i dyrygent Bogdan Olędzki ,fot. Filharmonia Podkarpacka

Którzy pedagodzy mieli na Was największy wpływ?

          Marian: Bardzo ciepło wspominam moich nauczycieli z Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I i II st. im. I. J. Paderewskiego w Tarnowie, gdzie uczyłem się 9 lat: panią mgr Annę Szajer, która „ustawiła” moje ręce i wprowadziła mnie w świat fortepianu z niezwykle pozytywną energią oraz lata gimnazjum u pana mgr Jarosława Iwaneczko, który nauczył mnie, jak samodzielnie ćwiczyć i pracować, co stanowiło wielki krok w moim rozwoju. Podczas licznych kursów i warsztatów pianistycznych miałem styczność z wieloma mistrzami. Każdy z nich miał swoiste spojrzenie na muzykę, które było owocem całego życia pracy, osobistych doświadczeń, prób i błędów oraz indywidualnej wrażliwości. Niekiedy wystarczyła jedna lekcja z wybitnym pedagogiem który dzielił się esencją swojej długoletniej artystycznej wędrówki, aby wzbudzić we mnie gwałtowny rozwój.

         Małgorzata: Z wielkim sentymentem wspominam panią mgr Urszulę Budę, u której przez dwanaście lat kształciłam się w Zespole Szkół Muzycznych Nr 1 im. K. Szymanowskiego w Rzeszowie. Studia magisterskie ukończyłam w Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie w klasie fortepianu prof. dr hab. Andrzeja Pikula, któremu również dużo zawdzięczam. Bardzo ważną postacią był dla mnie również prof. Jura Margulis, u którego ukończyłam drugie studia magisterskie w Wiedniu, w Musik und Kunst Privatuniversität der Stadt Wien. Przez lata mojej edukacji uczestniczyłam również w wielu kursach mistrzowskich w Polsce i za granicą.
Obecnie podjęłam wspólnie z Marianem jeszcze jedne studia, tym razem w zakresie kameralistyki fortepianowej - kształcimy się u dr hab. Bartłomieja Kominka, prof. AMKP, doskonałego znawcy pianistyki duetowej. Cały czas jesteśmy otwarci na nowe doświadczenia i wiedzę.

Ciągle możemy Was nazwać młodymi muzykami, zdobywającymi nowe doświadczenia w repertuarze kameralnym i symfonicznym, chociaż Wasza działalność artystyczna rozpoczęła się już w szkole muzycznej.

          Małgorzata: Moja działalność opierała się głównie na recitalach solowych. Bardzo miło wspominam koncerty w m.in. w: Pałacu Narodów – Siedzibie ONZ w Genewie, Salonie Bösendorfera (Musikverein) w Wiedniu, Mozarteum w Salzburgu, Zamku Królewskim w Warszawie, Zamku Królewskim na Wawelu w Krakowie, Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie, Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki w Warszawie, Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach. Niezapomniane dla mnie są również recitale podczas Dni Kultury i Biznesu w Gainesville na Florydzie w USA. Nie brakowało też koncertów w różnych formacjach kameralnych, m.in. w trio, kwartecie, czy kwintecie, głównie przez uczestnictwo w programie Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci. Byłam również pianistą – korepetytorem w katedrze Skrzypiec i Altówki w AMKP w Krakowie, pracując z młodymi adeptami wiolinistyki. To także było niezwykle rozwijające zajęcie w zakresie kameralistyki.

          Marian: Bardzo dobrze wspominam występ w Muzeum Fryderyka Chopina, Mazowieckim Instytucie Kultury oraz podczas Wieczorów Chopinowskich na Okólniku – te koncerty odbyły się w Warszawie. W ramach „The Jane Stirling Festival” występowałem w mieszkaniu Chopina w Edynburgu (Szkocja) oraz w siedzibie The Edinburgh Society of Musicians. Uczestniczyłem w Międzynarodowym Festiwalu Pianistycznym Królewskiego Miasta Krakowa, w festiwalu „Lato z Chopinem” w Busku-Zdroju, a także w Festiwalu im. I. J. Paderewskiego w Paso Robles (Kalifornia, USA). Koncertowałem także w Starym Ratuszu w Wiedniu, Europejskim Centrum Muzyki K. Pendereckiego w Lusławicach, Filharmonii Krakowskiej, Sali Lustrzanej w Tarnowie i w UMFC w Warszawie. Kilka lat działałem również w trio fortepianowym, z którym brałem udział w licznych wydarzeniach muzycznych m.in. VIII Krakowska Jesień Muzyczna czy Cykl koncertów „Mosty”.

Małgorzata Kruczek-Michalska i Marian Michalski podczas wykonania na bis Arii z Suity w dawnym stylu "Z czasów Holberga" E. Griega, fot. Filharmonia Podkarpacka

Występujecie jako soliści i duet fortepianowy, ciągle pracujecie nad nowym repertuarem solowym, kameralnym i z towarzyszeniem orkiestry. Do niedawna nad przygotowaniem repertuaru pracowaliście w pojedynkę, a teraz w duecie.

          Małgorzata: To jest fascynujące, bo doświadczenia pianistyczne naszej dwójki konfrontują się ze sobą. Często mamy różne pomysły na interpretacje czy w ogóle inne podejście do danego utworu. To czasem jest trudne, żeby wypracować konsensus na tak osobistej płaszczyźnie, jakim jest wyrażanie siebie poprzez sztukę – i to jeszcze grając na tych samych instrumentach. Pomimo tego, iż jako duet stanowimy jedność muzyczną, to zostawiamy sobie też przestrzeń na wyrażanie własnego Ja artystycznego. To niezwykle czasochłonna praca, ale sprawiająca bardzo dużo satysfakcji.

         Marian: Stale rozwijamy się i zbieramy kolejne doświadczenia. Bywają okresy kiedy mamy bardzo ograniczoną ilość czasu na ćwiczenie. W takich okolicznościach staramy się przede wszystkim utrzymywać sprawność i warsztat techniczny. W szerszej perspektywie skupiamy się na powiększaniu repertuaru na duet fortepianowy, zarówno na dwa fortepiany, jak i na cztery ręce. Mając przygotowane liczne pozycje literatury duetowej łatwiej będzie nam tworzyć programy różnorodnych i interesujących koncertów.

          Małgorzata: Tak. Pracuję z dziećmi, które dopiero zaczynają swoją muzyczną przygodę, pracuję również z młodzieżą w II stopniu. Pedagogika pochłania bardzo dużo energii, nie mamy nieograniczonego czasu na ćwiczenie. Każda chwila musi zostać dobrze wykorzystana. Jednak muszę powiedzieć, iż mam wielką satysfakcję z pracy jako nauczyciel. To zajęcie niezwykle rozwijające i pozwalające jeszcze szerzej spojrzeć na siebie jako artystę. Łączenie pracy pedagogicznej z czynnym koncertowaniem niesamowicie się uzupełnia.

          Marian: Uważam, że pedagogika jest nieodłącznym elementem działalności artystycznej. Przez tyle lat doskonaliliśmy swoje rzemiosło również po to, żeby się tym podzielić z innymi. Praca z dziećmi i młodzieżą jest trudna, ale staram się zawsze skupić na tym, żeby najpierw ich zainspirować, a jak się to uda, to wszystko jest łatwiejsze – oni dodają energii nam, a my im.

Po bardzo owocnej współpracy podczas prób z Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej i dyrygentem Bogdanem Olędzkim oraz po bardzo udanym, gorącym przyjęciu przez publiczność, zechcą Państwo do Rzeszowa powrócić.

         Małgorzata: Bardzo byśmy chcieli wystąpić tu ponownie. Podczas prób cały czas panowała tu bardzo dobra, pełna pozytywnej energii atmosfera. I Koncert na dwa fortepiany Dariusa Milhauda nie był chyba znany, bo jak już wspomnieliśmy, nie jest on często wykonywany. Dyrygent też mówił, że w swojej bardzo bogatej karierze po raz pierwszy spotkał się z tym koncertem. To gwarantowało pewną świeżość i wszyscy z ogromnym zaangażowaniem pracowali nad kreacją utworu, nad podkreśleniem tematów, które należało wyeksponować, nad ciekawymi dialogami, nad odnalezieniem idealnego balansu, lub podkreśleniem kolorystyki w akustyce Sali.
Pracowaliśmy i występowaliśmy ze znakomitymi, bardzo doświadczonymi artystami – Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej i maestro Bogdanem Olędzkim. To była dla nas ogromna przyjemność.

         Marian: Jestem zafascynowany, że przez cały czas wszyscy się wzajemnie inspirowaliśmy – orkiestra , dyrygent i my. Potrafiliśmy oddziaływać na siebie i w efekcie wzmacniać się. To było naprawdę niezwykłe. Takich perełek jak I Koncert Milhauda jest więcej i chcielibyśmy w przyszłości pokazać je publiczności.

Bardzo Państwu dziękuję za spotkanie i za wspaniały koncert.

         Małgorzata: My też bardzo dziękujemy za spotkanie i za obecność na koncercie.

Zofia Stopińska

Zapraszamy w dniach 30 maja - 1 czerwca w do kościołów w Gorlicach oraz w Szymbarku ?
Program
? 30 maja
⛪ kościół pw. św. Andrzeja Boboli / Gorlice
?️ godz. 19:00 koncert inauguracyjny
? Piotr Rojek - Wrocław

? 31 maja
⛪ kościół pw. św. Andrzeja Boboli / Gorlice
?️ godz 19:00,
? Adam Sokulski - Rzeszów

? 1 czerwca
⛪ Kościół pw. MB Szkaplerznej / Szymbark
?️ godz 17:00,
? Michał Kopyciński - Lublin, Organy i fisharmonia

⛪ Bazylika pw. Narodzenia N.M.P. / Gorlice
?️ godz. 19:00,
? Piotr Mróz - Pilzno

Organizatorzy: Gorlice Miasto Światła Gorlice.pl Gmina Gorlice
/ Patronat Honorowy Burmistrza Gorlic
Sponsorzy: Arka, Stacja Paliw Zakole Gorlice, Bank Spółdzielczy Gorlice, Restauracja "Pod kogutkiem"
Patronat medialny: Radio Via Crescendo Klasyka na Podkarpaciu

PAMIĘCI TYCH, CO ODESZLI… – TRZECI KONCERT JUBILEUSZOWY

AB 11 kwietnia 2025 r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
CHÓR WYDZIAŁU MUZYKI UNIWERSYTETU RZESZOWSKIEGO (studenci i absolwenci)
JERZY SWOBODA – dyrygent
IWONA SOCHA – sopran
MONIKA KORYBALSKA – mezzosopran
PAWEŁ SKAŁUBA – tenor
TOMASZ RAFF – bas

MARTA WIERZBIENIEC – przygotowanie chóru

W programie:
W. A. Mozart – Symfonia g-moll KV 550
W. A. Mozart – Requiem d – moll KV 626

W koncercie zatytułowanym „Tym co odeszli” zaprezentowane zostaną dwa dramatyczne dzieła Mozarta (1756 – 1791). Symfonia g-moll KV 550 powstała między czerwcem a sierpniem 1788 roku, kiedy kompozytor udręczony był różnymi problemami życiowymi. Z drugiej strony był to bardzo owocny czas w jego twórczości. Napisał wówczas trzy ze swoich najwybitniejszych dzieł symfonicznych: Es-dur, g-moll i C-dur „Jowiszową”. Mozart zdecydował się opatrzyć swoją czterdziestą Symfonię tonacją g-moll (molowe tonacje były rzadkością w twórczości Mozarta). Ze wszystkich jego dzieł symfonicznych ma ona najbardziej przejmujące, pełne niepokoju oblicze. Nawet Menuet pojawiający się w trzeciej części Symfonii, zazwyczaj o nastroju dworskiego tańca, utrzymuje napięcie i nastrój całego utworu. Ostatnie słowo w muzyce wypowiedział Mozart na łożu śmierci pisząc Requiem d-moll (1791). Dzieło owiane jest legendą opowiadającą o tajemniczym posłańcu, który anonimowo zamówił u kompozytora mszę żałobną. Po kilku pierwszych taktach Lacrimosy urywa się rękopis Mozarta… Pozostałe część mszy – Sanctus, Benedictus i Agnus Dei – dokomponował, jak przekazuje historia, Franz Xaver Süssmayr – uczeń Mozarta.
Dzieło geniusza z Salzburga wciąż stawia wiele znaków zapytania, na które być może nigdy nie znajdziemy odpowiedzi. Bez względu na to zniewalający urok tej arcypięknej muzyki wciąż zachwyca – budzi refleksję nad ulotnością naszego życia, i daje nadzieję, że jego koniec może być początkiem „światłości wiekuistej”. W wykonaniu dzieła weźmie udział mistrzowski kwartet solistów znanych z największych sal operowych.

KONCERT WSPÓŁFINANSOWANY ZE ŚRODKÓW BUDŻETU WOJEWÓDZTWA PODKARPACKIEGO

JERZY SWOBODA
Dyrygent i pedagog – urodzony w Rzeszowie w 1953 roku. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie, którą ukończył z wyróżnieniem w klasie prof. Krzysztofa Missony. W latach 1982-1986 był kierownikiem Chóru Państwowej Filharmonii w Krakowie, następnie dyrygentem i kierownikiem muzycznym zespołu Capella Cracoviensis. Równolegle prowadził działalność dydaktyczną w krakowskiej Akademii Muzycznej.

Od roku 1986 do 1990 pracował jako stały dyrygent Polskiej Orkiestry Kameralnej oraz orkiestry Sinfonia Varsovia. W latach 1987-1992 był dyrektorem artystycznym Międzynarodowych Festiwali Chopinowskich w Dusznikach Zdroju. W 1990 roku został dyrektorem naczelnym i artystycznym Filharmonii Śląskiej w Katowicach (funkcję tę pełnił do 1998 roku). Zasiadał także w jury Międzynarodowych Konkursów Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach. Od 1998 do 2005 roku był dyrektorem artystycznym Filharmonii Częstochowskiej, a w latach 2003-2008 pełnił tę samą funkcję w Filharmonii Narodowej w Koszycach na Słowacji i Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze. Dyrygował wieloma znakomitymi orkiestrami w Polsce i za granicą. Koncertował w większości krajów Europy, a także w USA, Kanadzie, Korei Południowej, Meksyku, Japonii i na Tajwanie. Występował w najsłynniejszych salach koncertowych Londynu, Paryża, Wiednia, Berlina, Bonn, Kolonii, Stuttgartu, Pragi, Brukseli i Aten. Współpracował z artystami tej miary, co Lord Yehudi Menuhin, Stefania Toczyska, Gidon Kremer, Krzysztof Jakowicz, Kaja Danczowska, Ewa Podleś, Konstanty Andrzej Kulka, Justus Frantz, Piotr Paleczny, Katia i Marielle Labèque, Jadwiga Rappé, Wanda Wiłkomirska, Grigorij Sokołow, Krzysztof Jabłoński, June Anderson, Andrzej Hiolski, Sarah Chang, Fou Ts’ong, Andrzej Bauer, Dominik Połoński.

Artysta dokonał wielu nagrań płytowych (55 płyt CD) i archiwalnych, m.in. dla wytwórni fonograficznych w Polsce, Francji, Japonii, Wielkiej Brytanii i USA. Za prawykonanie Koncertu fortepianowego Stefana Kisielewskiego z Markiem Drewnowskim jako solistą podczas Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” w 1991 roku otrzymał nagrodę SPAM. Płyta z III Symfonią „Symfonia pieśni żałosnych” Henryka Mikołaja Góreckiego, nagrana z orkiestrą Filharmonii Śląskiej i Zofią Kilanowicz, została płytą roku 1994 i otrzymała statuetkę Fryderyka. W latach 1991-1996 współpracował z ośrodkiem Telewizji Polskiej w Katowicach, prowadząc program „Na symfonicznej estradzie”. Był także muzycznym konsultantem ostatniego filmu z udziałem Witolda Lutosławskiego w reżyserii Krzysztofa Zanussiego, zrealizowanego na zamówienie BBC. Za dokonania artystyczne został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi , Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W sierpniu 2012 roku otrzymał tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych. Jerzy Swoboda prowadził w latach 2012-2023 klasę oraz katedrę dyrygentury w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Nadal jest pedagogiem Uniwersytetu Jana Długosza w Częstochowie.

Iwona Socha
Swoją edukację muzyczną rozpoczęła w Państwowej Szkole Muzycznej w Gliwicach. Jest absolwentką Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, w klasie śpiewu solowego prof. Jana Ballarina (dyplom z wyróżnieniem). W 2002 roku ukończyła studia na Wydziale Radiowo-Telewizyjnym Uniwersytetu Śląskiego im. Krzysztofa Kieślowskiego w Katowicach. Jest finalistką i laureatką krajowych oraz międzynarodowych konkursów wokalnych.

W trakcie swojej dotychczasowej działalności artystycznej współpracowała z wieloma dyrygentami: Bassemem Akikim, Mirosławem Jackiem Błaszczykiem, Jackiem Bonieckim, Łukaszem Borowiczem, Kai Bumannem, Massimiliano Caldim, Gabrielem Chmurą, Jakubem Chrenowiczem, Sławomirem Chrzanowskim, Krzesimirem Dębskim, Maciejem Figasem, Janem Wincentym Hawelem, Jari Hämäläinenem, Jackiem Kaspszykiem, Kazimierzem Kordem, Jerzym Koskiem, Tadeuszem Kozłowskim, Jerzym Maksymiukiem, Marcinem Nałęcz-Niesiołowskim, Jiřím Petrdlíkiem, Vladimirem Ponkinem, Pawłem Przytockim, Jerzym Salwarowskim, Rubenem Silvą, Andrzejem Straszyńskim, Piotrem Sułkowskim, Tomaszem Tokarczykiem, Piotrem Wajrakiem, Józefem Wiłkomirskim, Tadeuszem Wojciechowskim, Jewgienijem Volynskim oraz wybitnymi reżyserami, m.in.: Laco Adamikiem, Henrykiem Baranowskim, Giorgio Madia, Marią Meszaros, Włodzimierzem Nurkowskim, Wiesławem Ochmanem, Mariuszem Trelińskim, Waldemarem Zawodzińskim, Michałem Znanieckim.

W maju 2005 roku, będąc studentką roku dyplomowego, zadebiutowała na scenie Opery Śląskiej, śpiewając partię Małgorzaty w „Fauście” Charlesa Gounoda (spektakl z jubileuszowej listy obchodów 60-lecia Opery Śląskiej), z gościnnym udziałem Maestro Bogdana Paprockiego.
W swoim repertuarze posiada liczne partie oratoryjne, operowe, operetkowe, a także utwory liryki wokalnej. Koncertuje w kraju i za granicą: w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Hiszpanii, Holandii, Litwie, Słowacji, Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Dokonała także nagrań dla Polskiego Radia, Telewizji Polskiej oraz Firmy Fonograficznej DUX.

Uczestniczyła w wielu Mistrzowskich Kursach Wokalnych, m.in.: Izabeli Kłosińskiej, Ingrid Kremling, Adama Kruszewskiego, Petera Mury, Jadwigi Romańskiej, Jolanty Żmurko oraz Teresy Żylis-Gara. W marcu 2016 roku rozpoczęła w Wiedniu indywidualną współpracę wokalną z Ileaną Cotrubas.
Regularnie występuje z wieloma krajowymi orkiestrami filharmonicznymi i kameralnymi w kraju, w tym z Narodową Orkiestrą Polskiego Radia w Katowicach, Polską Orkiestrą Radiową w Warszawie, Sinfonią Iuventus. Współpracuje z wiodącymi ośrodkami operowymi i operetkowymi: Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie, Operą Wrocławską, Teatrem Wielkim w Łodzi, Opera Nova w Bydgoszczy, Operą Śląską w Bytomiu, a także Mazowieckim Teatrem Muzycznym Operetka w Warszawie.

Brała udział w licznych festiwalach muzycznych, m.in.: VII Międzynarodowym Festiwalu Operete Kauno Pilyje (Litwa), Festiwalu Saint Maxime la Sainte Baume (Francja), Festiwalu Operowym w Bydgoszczy, Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Organowej w Gliwicach, Festiwalu „Viva il canto” w Cieszynie, 52. Muzycznym Festiwalu w Łańcucie, Festiwalu Bravo Maestro w Kąśnej-Dolnej, 18 Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym im. K. Jamroz w Busku-Zdroju, X Jubileuszowym Festiwalu Muzyki Znanej i Nieznanej w Sosnowcu, Europejskim Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju, Festiwalu Oratoryjnym Musica Sacromontana, a także w prestiżowych Koncertach na Wawelu, w ramach Letniego Festiwalu Operowego Opery Krakowskiej.

W 2013 roku zdobyła prestiżowy laur dla Najlepszej Śpiewaczki Operowej w ramach Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury.
W kwietniu 2016 roku otrzymała Nagrodę Wydawców Katolickich Feniks za płytę z mszą Józefa Zeidlera Missa Pastorita, zrealizowaną z udziałem orkiestry Sinfonia Iuventus pod dyrekcją Pawła Przytockiego.
W listopadzie 2024 r. uhonorowana została przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem Glora Artis.

Iwona Socha - sopran, fot. Filharmonia Podkarpacka

Monika Korybalska
Mezzosopran. Pochodzi z Bydgoszczy, absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie oraz Wydziału Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Solistka Opery Krakowskiej. Do ważniejszych partii w jej repertuarze należą: Carmen (Carmen Bizeta), Rozyna (Cyrulik sewilski Rossiniego), Komponist (Ariadna na Naxos R. Straussa), Giovanna Seymour (Anna Bolena Donizettiego), Adalgisa (Norma Belliniego), Orfeusz (Orfeusz i Eurydyka Glucka – wersja francuska), Nicklausse/Muse (Opowieści Hoffmanna Offenbacha), Cherubino (Wesele Figara Mozarta), Suzuki (Madama Butterfly Puciniego), Jadwiga (Straszny dwór Moniuszki), Dorabella (Cosi fan tutte Mozarta), Zerlina (Don Giovanni Mozarta), Marica (Hrabina Marica Kálmána), Sylva (Księżniczka czardasza Kálmána) i wiele innych. Na swoim koncie ma także współpracę z Operą na Zamku w Szczecinie, Operą Bałtycką, Operą Wrocławską, Teatrem Wielkim w Łodzi, Operą Nova w Bydgoszczy, Operą Śląską oraz nieistniejącym już Gliwickim Teatrem Muzycznym. Wykonuje również dzieła kantatowo-oratoryjne oraz lirykę wokalną.

Do cennych osiągnięć w dorobku artystki należą także nagrania audio, m.in. płyta „Per Due Donne” z duetami sopranowo-mezzosopranowymi, „Beata” S. Moniuszki (partia Agaty), czy pieśni W. Żeleńskiego („Władysław Żeleński – Pieśni Wszystkie”, Fryderyk 2024).
Jest laureatką VI Ogólnopolskiego Konkursu Wykonawstwa Muzyki Operetkowej i Musicalowej im. Iwony Borowickiej (II nagroda oraz nagroda specjalna), Międzynarodowego Konkursu Wokalnego „Iuventus Canti” na Słowacji (wyróżnienie) oraz finalistką I Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Antoniny Campi w Lublinie. W roku 2014 otrzymała Nagrodę Województwa Małopolskiego za wybitne działania na rzecz rozwoju i promocji kultury „Ars Quaerendi”. W roku 2020 oraz 2022 otrzymała nominację do Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepsza Śpiewaczka Operowa”.

Jest uczestniczką wielu festiwali muzycznych, m. in. Festiwalu Muzyki Polskiej (Kraków), Festiwalu im. Jana Kiepury (Krynica Zdrój), Międzynarodowego Festiwalu Muzycznym im. K. Jamróz (Busko Zdrój), Bydgoskiego Festiwalu Operowego, Festiwalu Wawel o zmierzchu (Kraków), Bologna Festival (Włochy), Festival de Wiltz (Luksemburg).

Monika Korybalska - mezzosopran, fot. Piotr Suchodolski

Paweł Skałuba
Ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Gdańsku w klasie prof. Piotra Kusiewicza. Debiutował w 1996 roku jako Ernesto w operze G. Donizettiego Don Pasquale na scenie Opery Bałtyckiej. W 1993 roku, jako jedyny Polak i najmłodszy uczestnik, został finalistą I Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Placido Domingo w Paryżu. W 1997 roku, z okazji obchodów 1000-lecia Miasta Gdańska, miał zaszczyt wystąpić w Watykanie w Bazylice Świętego Piotra, biorąc udział w koncercie pod dyrekcją Jerzego Katlewicza w obecności papieża Jana Pawła II.
Wiele koncertuje i nagrywa. Za dotychczasowe osiągnięcia otrzymał nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Był stypendystą firmy Yamaha. W roku 2000 był nominowany do prestiżowej nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk za płytę z nagraniami Kanonów Stanisława Moniuszki.

Współpracuje z teatrami i filharmoniami w Polsce i za granicą. Występuje jako: Alfred w Traviacie, Stefan w Strasznym Dworze, Pinkerton w Madame Butterfly, Cavaradossi w Tosce, Edwin w Księżniczce Czardasza, Eisenstein w Zemście Nietoperza, Pollione w Normie, Książę w Rigoletto, Sandor Barinkay w Baronie Cygańskim, Don Ottavio w Don Giovanim, Leński w Eugeniuszu Onieginie, Jontek w Halce, Narraboth w Salome, Pierre w Madame Curie (spektakl zarejestrowany i wydany na nośniku DVD przez firmę DUX), Don Jose w Carmen, Wacław w Marii.
W roku 2006 wziął udział w światowej prapremierze mega produkcji pt. Ça Ira, autorstwa Rogera Watersa (Pink Floyd). W tym samym roku ukazała się solowa płyta artysty pt. Polish Songs entuzjastycznie przyjęta przez krytykę oraz słuchaczy, czego dowodem stała się nominacja do nagrody Fryderyk za rok 2006 r. Dokonał również wielu nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji. W 2010 roku otrzymał medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2016 został laureatem X edycji Teatralnej Nagrody Muzycznej im. Jana Kiepury – Najlepszy Śpiewak. Otrzymał także statuetkę i tytuł Osobowość Roku 2015.

W latach 2010 do 2013 w Gdańskiej Akademii Muzycznej pracował jako pedagog w klasie śpiewu solowego prof. Floriana Skulskiego.
W 2019 roku otrzymał stopień naukowy doktora sztuk muzycznych w swojej macierzystej uczelni.
Od roku 2022 jako adiunkt, prowadzi własną klasę śpiewu solowego w Akademii Sztuki w Szczecinie.
Występuje w całej Europie, jak również w Kanadzie (Mississauga Living Arts Center), USA (Chicago Symphony Center) i w Chinach.

Paweł Skałuba - tenor, fot. Filharmonia Podkarpacka

Tomasz Raff – bas, solista Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Opery Bałtyckiej, Krakowskiej, Wrocławskiej, Polskiej Opery Królewskiej, Opery i Filharmonii Podlaskiej, Mainfrankentheater Würzburg, Oper Halle. Posiada w repertuarze ponad 20 pierwszoplanowych partii operowych kompozytorów od W. A. Mozarta (m.in. Sarastro, Komandor, Osmin), G. Rossiniego, przez S. Moniuszkę (Zbigniew, Stolnik) po G. Verdiego (Zachariasz), R. Wagnera (Daland) i G. Pucciniego (Colline).

Od 2022 roku uczestnik Szkoły Doktorskiej oraz pedagog śpiewu solowego Akademii Muzycznej im. S. Moniuszki w Gdańsku, absolwent Wydziałów Wokalnych Universität der Künste Berlin oraz Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Prawykonawca wszystkich pieśni do słów polskich poetów Mieczysława Weinberga, propagator twórczości Katarzyny Brochockiej, dokonał prawykonań „Psalmów na głos basowy i kontrabas” autorstwa kompozytorki.

Jako producent muzyczny i inspirator wydarzeń artystycznych zorganizował m.in. prawykonanie opery K. Brochockiej „Do nieba”, wielokrotne wykonania wielkopostnych koncertów oratoryjnych oraz multidyscyplinarne, międzynarodowe wydarzenia artystyczne na bazie liryki wokalnej F. Schuberta i M. Weinberga. Dokonał pierwszego światowego nagrania wszystkich pieśni na bas i fortepian Weinberga (CD „Weinberg: Mother tongue”, Requiem Records/Opus Series, 2021 oraz „Weinberg: Songs for No-one”, Alto/Northern Flowers, 2025). Regularnie wykonuje repertuar oratoryjno kantatowy, m.in. partie solowe w Pasjach Bachowskich, Mszach i Requiem W. A. Mozarta, Requiem G. Verdiego czy Passio A. Pärta.

Tomasz Raff - bas, fot. Filharmonia Podkarpacka

Biuro Koncertowe
Filharmonii Podkarpackiej
im. Artura Malawskiego w Rzeszowie
tel. + 48 17 862 85 07
www.filharmonia.rzeszow.pl

DRUGI KONCERT JUBILEUSZOWY

AB 4 kwietnia 2025 r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
BOGDAN OLĘDZKI – dyrygent
MAŁGORZATA KRUCZEK – MICHALSKA – fortepian
MARIAN MICHALSKI – fortepian

W programie:
W.A. Mozart – Uwertura do opery „Wesele Figara”
J. Haydn – Symfonia nr 100 G – dur „Wojskowa”
S. Wisłocki – Suita polska
D. Milhaud – I Koncert na dwa fortepiany op. 228

Uwertura do „Wesela Figara” (1784) Mozarta (1756 – 1791) potrafi rozpromienić oblicze każdego słuchacza. Ta krótka kompozycja pełna mozartowskiego humoru poprzedzać będzie pogodną Symfonię „Wojskową” (1794) Haydna (1732 – 1809), która także odsłoni pogodne oblicze najstarszego z klasyków wiedeńskich. To utwór napisany dla wymagającej londyńskiej publiczności, który oczarował ją marszowymi melodiami, i atrakcyjną instrumentacją – z wiodącą rolą instrumentów dętych oraz perkusji, której brzmienie budziło skojarzenia z kapelą janczarską.

W drugim koncercie jubileuszowym Filharmonia Podkarpacka przypomni także postać ważną dla polskiego świata muzycznego – to urodzony w Rzeszowie – Stanisław Wisłocki (1921 – 1998) – kompozytor, dyrygent,
z którego teki twórczej wybrano Suitę polską (1945) na orkiestrę kameralną. Zabrzmi także I Koncert na dwa fortepiany (1941) Milhaud (1892 – 1974) – przedstawiciela tzw. Grupy Sześciu, która adresowała swoją klarowną, pogodną muzykę do szerokiego grona słuchaczy. Koncert na dwa fortepiany Milhaud wykonają młodzi pianiści: Małgorzata Kruczek – Michalska i Marian Michalski, którzy odnoszą sukcesy zarówno jako soliści i kameraliści.

KONCERT WSPÓŁFINANSOWANY ZE ŚRODKÓW BUDŻETU WOJEWÓDZTWA PODKARPACKIEGO

Bogdan Olędzki
Jest absolwentem Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie – klasa dyrygentury symfoniczno-operowej prof., prof. Bogusława Madeya i Bohdana Wodiczki (dyplom z wyróżnieniem). Swój warsztat dyrygencki doskonalił na kursach mistrzowskich w Los Angeles (1972), Weimarze (1974) i Leningradzie (1976).
Debiutował w 1974 roku, prowadząc orkiestrę Filharmonii Narodowej w Warszawie. Następnie został dyrygentem Operetki Warszawskiej. Od 1980 roku pracował na stanowisku II dyrygenta w Filharmonii Poznańskiej. W latach 1982-84 pełnił funkcję dyrektora artystycznego i I dyrygenta Filharmonii Rzeszowskiej. Przez następne 15 lat (od roku 1984) był dyrygentem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. Od 2000 roku współpracuje z Operą w Łodzi, Krakowie, Gdańsku.

W ciągu ponad 30 lat kariery dyrygenckiej wielokrotnie prowadził koncerty we wszystkich polskich filharmoniach. Ma na swoim koncie liczne występy za granicą, m.in. w Niemczech, Szwajcarii, Danii, Holandii, Rosji, Szkocji, a także w USA, Brazylii, Chile, Tunisie.
Brał udział w renomowanych festiwalach muzycznych: Warszawska Jesień, Aspecte Salzburg oraz w Skopje, Edynburgu, Karlsruhe. Dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji. Ma w repertuarze blisko 70 oper, baletów i operetek oraz liczne utwory symfoniczne; wiele miejsca na tej liście zajmuje także muzyka współczesna. Dyrygent jest propagatorem muzyki Bogusława Schaeffera.

Od pięciu lat uczestniczy w Międzynarodowym Forum Pianistycznym Bieszczady bez Granic dyrygując: Orkiestrą Kameralną Filharmonii Narodowej i Lwowską Orkiestrą Kameralną Akademia oraz współpracuje z wybitnymi solistami światowej sławy.

Małgorzata Kruczek-Michalska i Marian Michalski, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Małgorzata Kruczek-Michalska – urodzona w 1998 r. pianistka i kameralistka.
Ukończyła z wyróżnieniem Musik und Kunst Privatuniversität der Stadt Wien w klasie fortepianu Univ.-Prof. Jury Margulisa oraz Akademię Muzyczną im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie w klasie fortepianu prof. dra hab. Andrzeja Pikula. Przez szereg lat związana była z Zespołem Szkół Muzycznych Nr 1 im. Karola Szymanowskiego Rzeszowie (klasa fortepianu mgr Urszuli Budy).

Czynnie koncertuje zarówno solo, jak i kameralnie w takich miejscach jak m.in.: Pałac Narodów – Siedziba ONZ w Genewie, Salon Bösendorfer (Musikverein) w Wiedniu, Konserwatorium Enrique Granadosa w La Carolina, Mozarteum w Salzburgu, Gesellschaft für Musiktheater w Wiedniu, Zamek Królewski w Warszawie, Zamek Królewski na Wawelu w Krakowie, Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie, Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki w Warszawie, UMFC w Warszawie, Filharmonia im. K. Szymanowskiego w Krakowie, Filharmonia Podkarpacka im. A. Malawskiego w Rzeszowie, Europejskie Centrum Muzyki K. Pendereckiego w Lusławicach. Reprezentowała stolicę Podkarpacia podczas Dni Kultury i Biznesu w Gainesville na Florydzie (USA).

Pianistka z powodzeniem wykonuje muzykę z różnych epok. Obecnie fascynuje ją głównie twórczość 2. połowy XIX wieku oraz wieku XX.

Jest laureatką nagród na wielu międzynarodowych oraz ogólnopolskich konkursach pianistycznych m.in.: 1. nagroda podczas Iscart International Music Competition w Lugano, Szwajcaria; GRAND PRIX podczas 4th Singapore International Classical Piano Competition; 2. nagroda podczas Internationaller Klavierwettbewerb Gloria Artis Wien; 2. nagroda podczas 14th Adilia Alieva International Piano Competition, Annemasse – Geneve, Francja – Szwajcaria; 1. nagroda podczas 10th Concorso Internazionaledi Esecuzione Musicale “Giovani Musicisti” – Citta di Treviso, Włochy; 1. nagroda podczas I Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Turznie, Grand Prix oraz 1. nagroda podczas Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego w Wieliczce, tytuł laureata i Nagroda dla Najlepszego Wykonawcy podczas XXII Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego na Mazowszu, 2. nagroda podczas I Ogólnoposkiego Konkursu Młodych Pianistów “Chopin pod Wawelem” w Krakowie, 2. Nagroda podczas Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Anny Wesołowskiej i Haliny Wesołowskiej-Madetko w Katowicach.

W 2020 roku otrzymała Stypendium Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a dwa lata później Stypendium “Młoda Polska” Narodowego Centrum Kultury. W latach 2018 – 2022 otrzymywała stypendium Rektora AMKP w Krakowie. Była wielokrotną stypendystką Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci, Zarządu Województwa Podkarpackiego “Nie zagubić talentu” oraz Prezydenta Miasta Rzeszowa. Od niedawna oprócz działalności koncertowej zajmuje się również działalnością pedagogiczną (AMKP w Krakowie, SM I i II st. im. B. Rutkowskiego w Krakowie oraz SM I st. Nr 1 im. St. Wiechowicza w Krakowie).

Marian Michalski – 26 letni pianista. Swoją edukację muzyczną rozpoczął w rodzinnym mieście Tarnowie, następnie kontynuował naukę w Krakowie, kończąc z wyróżnieniem POSM II st. im. Fryderyka Chopina. Jest absolwentem studiów magisterskich w Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie w klasie Prof. Andrzeja Pikula. Swoje umiejętności doskonalił na licznych kursach mistrzowskich u profesorów takich jak: Krzysztof Jabłoński, Wojciech Świtała, Waldemar Wojtal, Józef Stompel, Andrzej Jasiński, Marek Żebrowski, Mariusz Drzewicki, Marek Drewnowski, Konstancja Eickhorst, Achilles delle Vigne i wielu innych.

Jego gra była wyróżniana na wielu Międzynarodowych i Ogólnopolskich konkursach, m.in.: I Nagroda podczas Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego „Gloria Artis” w Wiedniu; III nagroda podczas II Międzynarodowego Konkursu Młodych Pianistów „Chopin pod Wawelem” w Krakowie; III nagroda podczas IV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego „Chopin +…” w Budapeszcie; II nagroda podczas I Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Krogulskiego w Tarnowie; I nagroda podczas XII Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Instrumentalistów im. Stefanii Woytowicz w Jaśle; Grand Prix podczas I Festiwalu ukraińsko – polskiej sztuki „Muzyczne spotkania w pałacu Branickich” w Białej Cerkwi.

Był wielokrotnym stypendystą Prezydenta Miasta Tarnowa, stypendystą fundacji „Pro Musica Bona” oraz fundacji „Sapere Auso”. Był również pod patronatem Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci, biorąc udział w kursach w Zakopanem i Lusławicach.

Z powodzeniem podejmuje się wykonawstwa muzyki kameralnej, odnosząc sukcesy w grze w duecie i trio.
Koncertował w Warszawie w Mazowieckim Instytucie Kultury, podczas 4. Wieczorów Chopinowskich na Okólniku oraz w Muzeum Fryderyka Chopina (2019, 2021). Wykonał recital w ramach „The Jane Stirling Festival” i wystąpił w mieszkaniu Chopina w Edynburgu (Szkocja 2018). Brał udział w Międzynarodowym Festiwalu Pianistycznym Królewskiego Miasta Krakowa, w festiwalu „Lato z Chopinem” w Busku Zdroju, a także w Festiwalu im I. J. Paderewskiego w Paso Robles (Kalifornia, USA). Koncertował również w Starym Ratuszu w Wiedniu, Centrum Muzyki K. Pendereckiego
w Lusławicach, Sali Lustrzanej w Tarnowie, UMFC w Warszawie, Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie. Obecnie prowadzi także działalność pedagogiczną.

Biuro Koncertowe
Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie
tel. + 48 17 862 85 07
www.filharmonia.rzeszow.pl

Jasielski Dom Kultury wraz z Państwową Szkołą Muzyczną I st. im. Witolda Lutosławskiego w Jaśle po raz 19. organizują Ogólnopolski Konkurs Młodych Instrumentalistów im. Stefanii Woytowicz. Tegoroczna edycja odbędzie się 3 i 4 kwietnia, a przesłuchania w poszczególnych kategoriach (fortepian, instrumenty dęte i akordeon oraz instrumenty smyczkowe i szarpane) będą miały miejsce, podobnie jak w latach ubiegłych, w JDK i PSM. Konkurs zakończy się koncertem laureatów 4 kwietnia o godz. 18.30.

Konkurs przeznaczony dla uczniów szkół muzycznych I i II stopnia zostanie przeprowadzony w trzech kategoriach wiekowych: do 13 lat i młodsi, do 16 lat oraz do 20 lat (z wyłączeniem studentów akademii muzycznych). Jego celem jest poszerzenie znajomości literatury kompozytorów polskich wśród dzieci i młodzieży szkół muzycznych, rozbudzanie świadomości i tożsamości narodowej poprzez obcowanie z muzyką polską oraz wymiana doświadczeń pomiędzy uczestnikami konkursu i pedagogami.

Co roku do konkursu zgłaszają się instrumentaliści z całej Polski. Wśród nich są również i ci, którzy mają już pierwsze sukcesy na swoim koncie. Są też i tacy, którzy w OKMI biorą udział od samego początku, zmieniając tylko kategorię wiekową. Podczas przesłuchań konkursowych uczestnicy prezentują: obowiązkowo utwór polskiego kompozytora oraz utwór dowolnego kompozytora (może to być również polski)

W komisji konkursowej XIX Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Instrumentalistów zasiądą wykładowcy uczelni muzycznych w kraju. Akademię Muzyczną im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie reprezentować będą: prof. Andrzej Godek (klarnet) i dr hab. Oriana Masternak (skrzypce). Z Akademii Muzycznej we Wrocławiu przyjadą: prof. dr hab. Igor Cecocho (trąbka), prof. dr hab. Lidia Grzanka-Urbaniak (wiolonczela) oraz dr Tomasz Marut (fortepian). Przedstawicielem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie będzie dr hab. Arkadiusz Krupa (obój).

jdk

       W Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie rozpoczynają się koncerty jubileuszowe. Pierwszy odbędzie się 28 marca 2025 roku o godzinie 19.00. Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej wystąpi pod batutą maestro Marka Pijarowskiego, który w latach 2006 – 2007 był pierwszym dyrygentem tego zespołu. Partie solowe wykona pochodząca z Rzeszowa skrzypaczka Anna Gutowska – solistka, kameralistka i pedagog. Program wypełnią: Uwertura Antoniego Szałowskiego, Koncert skrzypcowy A-dur op. 8 Mieczysława Karłowicza i III Symfonia Es-dur op. 55 „Eroica” Ludwiga van Beethovena.
       Zapraszam na spotkanie z panią Anną Gutowską, a rozmawiać będziemy m.in. o utworze, który zostanie w piątek wykonany, wspomnimy występy artystki w naszej Filharmonii i dowiemy się o jej działalności artystycznej.

Po raz pierwszy przekroczyła Pani progi Filharmonii Podkarpackiej jako kilkuletnia dziewczynka.

       - Byłam wtedy uczennicą pierwszej, może drugiej klasy szkoły podstawowej, ale dobrze pamiętam koncerty, na które przyprowadzała mnie pani Dolores Sendłak, moja pierwsza nauczycielka skrzypiec, jak również pani Lidia Strzelecka, moja pierwsza nauczycielka fortepianu. Miałam także okazję występować na filharmonicznej estradzie podczas koncertów dyplomowych. Pamiętam, że grałam Koncert na skrzypce Rodego oraz Koncert fortepianowy Haydna. Później już występowałam jako skrzypaczka. Odkąd pamiętam atmosfera w Filharmonii była wspaniałe, otaczali mnie uśmiechnięci, bardzo życzliwi ludzie. Orkiestra zawsze mnie wspierała, na każdej próbie i podczas każdego koncertu. Tak pozostało do dzisiaj i nie chce mi się wierzyć, że już tyle lat minęło.

Grają w tym zespole w większości muzycy, których poznała Pani będąc uczennicą szkoły muzycznej, albo koledzy, którzy w tym samym czasie co Pani byli uczniami rzeszowskich szkół muzycznych.

        - To prawda. Pochwalę się, że byłam przez pewien czas uczennicą Roberta Naściszewskiego, który jest koncertmistrzem.

Występowała Pani jako solistka z naszymi filharmonikami będąc jeszcze studentką. Mniej więcej co dwa lata była zapraszana na koncerty.
       - Teraz była dłuższa przerwa, ale grałam tutaj również koncerty kameralne z Żanną Parchomowską, a także z zespołem Arso Ensemble, który tworzą koncertmistrzowie Filharmonii Podkarpackiej: skrzypkowie Robert Naściszewski i Orest Telwach, altowiolista Piotr Gajda, wiolonczelistka Anna Naściszewska oraz kontrabasista Sławomir Ujek.

Być może Pani nie wie, że dwadzieścia lat temu, podczas koncertu jubileuszowego na 50-lecie naszej Orkiestry, Koncert skrzypcowy A-dur Mieczysława Karłowicza grał Konstanty Andrzej Kulka. Teraz partie solowe w tym pięknym, wirtuozowskim utworze wykona Pani. Jak długo ma Pani w repertuarze ten koncert?

        - Nie wiedziałam, ale bardzo się cieszę i czuję się zaszczycona. Koncert Karłowicza jest wymagającym dziełem zarówno pod względem technicznym, jak i muzycznym, dużo w nim trudnych miejsc, ale jest to przepiękny utwór i bardzo go lubię, a każde wykonanie daje mi dużo radości. Wiele czytałam o Mieczysławie Karłowiczu i zawsze kojarzy mi się z tym kompozytorem Zakopane i góry ; trochę słońca i trochę śniegu, a czasem nawet burza.

Występowała Pani już pod batutą maestro Marka Pijarowskiego?

        - Nie, to będzie nasz pierwszy wspólny koncert. Czekam z ogromną radością i ciekawością.

Anna Gutowska - chwila relaksu przed próbą, fot. z albumu Artystki

Od lat mieszka Pani w Wiedniu, który jest w sercu Europy.

        - Jestem w Wiedniu od ponad 25 lat. Najpierw studiowałam, a po studiach zaczęłam pracę pedagogiczną i do tej pory jestem wykładowcą w Uniwersytecie Muzyki i Sztuki Dramatycznej, gdzie prowadzę klasę skrzypiec młodszych, bardzo uzdolnionych dzieci i nastolatków – od ośmiu do dziewiętnastu lat. Dużo moich studentów pochodzi z krajów Bliskiego Wschodu: Gruzji, Chin, Tajlandii. Dzięki temu ucząc ich gry na skrzypcach, przebywając z nimi, poznaję ich kulturę, tradycje i w ten sposób łatwiej jest nam rozwiązywać nawet problemy wykonawcze.
Często również prowadzę kursy ze studentami w Polsce i Austrii, a także w odległych krajach jak: Chile, Meksyk, Iran, Włochy, Japonia, Chiny, Gruzja.
        Wiedeń jest ukochanym miastem muzyków. Myślę, że na każdej ulicy znajduje się jakieś miejsce, w którym bywali: Mozart, Beethoven, Schubert, Johann Strauss ojciec i jego synowie oraz wielu innych muzyków, a także słynnych osobowości ze świata poezji, malarstwa i innych dziedzin sztuki. Na całym świecie Wiedeń kojarzy się najbardziej z koncertami noworocznymi, które odbywają się w Złotej Sali Musikverein.
Wiedeń jest także miastem, które łączy wiele narodów, mieszkają tu muzycy i studenci z całego świata, ale także artyści wiedeńscy występują w wielu miejscach na Ziemi.
Niedawno byłam w Tbilisi i tamtejsi mieszkańcy twierdzą, że podobnie jest u nich, pomimo wielu trudnych wydarzeń.

Czy spotyka Pani w Wiedniu polskich muzyków?

       - Owszem spotykam się z polskimi artystami. W tej chwili w Wiedniu jest wielu Polaków, przede wszystkim śpiewaków i pianistów działających także w Grazu i w Salzburgu. Działa w Wiedniu mała orkiestra kameralna, którą założył i prowadzi pan Marek Kudlicki, znany na całym świecie organista. Marek od lat starał się organizować w Wiedniu jak najwięcej koncertów z myślą o mieszkających w Austrii Polakach. W 2010 roku stworzył zespół o nazwie Camerata Polonia, który współpracuje z wszystkimi polskimi placówkami kulturalnymi Wiednia i staramy się popularyzować utwory polskich kompozytorów.

Jak Pani wspomniała, często wyjeżdża Pani na różne muzyczne wydarzenia. Wspominała Pani o Gruzji.

      - Tak, bo Gruzja jest bliska mojemu sercu i regularnie tam uczę w ramach kursów muzycznych organizowanych w Konserwatorium w Tbilisi, które współpracuje z moją uczelnią. Wyjeżdżam również regularnie do Japonii gdzie mam koncerty i kursy mistrzowskie, a także jestem jurorem konkursu odbywającego się w Osace. W tym roku planuję także podróż do Chin, będę w Pekinie i kilku innych miastach. Te częste podróże są wynikiem moich wiedeńskich kontaktów i spotkań z ludźmi z całego świata. Są wśród nich również studenci, którzy organizują różne przedsięwzięcia i razem możemy być w pięknym świecie muzyki, z dala od ogromu dręczących świat problemów.

Anna Gutowska w Iranie, fot. z albumu Artystki

Prowadzi Pani bardzo intensywne życie i pewnie brakuje Pani czasu na częste pobyty w rodzinnych stronach.

        - Tęsknię coraz bardziej za Polską, a szczególnie za Podkarpaciem. Niedawno odbył się w Wiedniu koncert organizowany przez Marka Polańskiego, jego siostrę oraz ich Towarzystwo Muzyczno-Artystyczne "Sfogato", które działa od 15 lat w Krakowie i organizuje różne koncerty dla laureatów konkursów. W Domu Mozarta wystąpiła nasza mała wiolonczelistka Zosia Walczyk z Dębicy, której nauczycielką jest pani Renata Kawałek. Bardzo się ucieszyłam z tego spotkania. Podkarpacie mam w sercu codziennie tęskniąc do moich stron.

Anna Gutowska ze skrzypcami na łonie przyrody, fot. z albumu Artystki

Ma Pani dwa domy - jeden w Rzeszowie, a drugi w Wiedniu.

        - Tak, mieszkając w Wiedniu staram się jak najczęściej bywać w domu w Rzeszowie. Im bardziej pięknieje moje rodzinne miasto, tym częściej staram się go odwiedzać. Od lat jestem na Międzynarodowych Kursach Muzycznych w Łańcucie, gdzie jako dziecko i studentka byłam uczestniczką Kursów, a od 2010 roku zapraszana jestem jako wykładowca. Lipiec w Łańcucie to piękny, wyjątkowy czas. W tym roku będę na pierwszym turnusie łańcuckich Kursów. Mam też ulubione miejsce w Ulanowie, gdzie spędzałam zawsze wakacje i do dzisiaj tam zaglądam. Od czasu do czasu występuję z Markiem Kudlickim w polskich świątyniach podczas koncertów organowych. Ostatnio byłam na Roztoczu.

Dodajmy jeszcze, że jak każdy skrzypek musi Pani ćwiczyć, aby trzymać formę. Zapytam jeszcze na zakończenie. Czy w tym zabieganiu ma Pani czas uczestniczyć w wydarzeniach kulturalnych?

       - Mam czas. Ostatnio pasjonuję się bardzo baletem i często chodzę na spektakle baletowe w Wiedniu. Byłam również niedawno w Paryżu na Onieginie, bo od dawna uwielbiam rosyjski balet ze względu na choreografię, na piękne melodie. Spędzam także czas przed ekranem telewizora kiedy trwają olimpiady i mistrzostwa świata w łyżwiarstwie figurowym. Chodzę też na inne koncerty, ale ostatnio niestety mam mało czasu, bo miałam dużo koncertów i musiałam więcej ćwiczyć.

Bardzo się cieszę, że będę mogła oklaskiwać Panią w piątek w Rzeszowie.

       - Ja także się bardzo cieszę, bo to będzie wyjątkowy, jubileuszowy koncert, a do tego Karłowicz i ulubiona rzeszowska publiczność. Nie mogę się doczekać.

Zofia Stopińska

PIERWSZY KONCERT JUBILEUSZOWY

AB 28 marca 2025 r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
MAREK PIJAROWSKI – dyrygent
ANNA GUTOWSKA – skrzypce

W programie:
A. Szałowski – Uwertura
M. Karłowicz – Koncert skrzypcowy A – dur op. 8
L. Van Beethoven – III Symfonia Es dur op. 55 „Eroica”

Pierwszy koncert jubileuszowy otworzy muzyka dwóch wybitnych polskich twórców. Szałowskiego (1907 – 1973) i Karłowicza (1876 – 1909). Szałowski, kompozytor wciąż niedoceniany, większość życia spędził na emigracji w Paryżu i tam też, po studiach w Konserwatorium Warszawskim kontynuował edukację w u słynnej N. Boulanger. W tym właśnie czasie powstała Uwertura, za którą w 1937 roku otrzymał złoty medal na Wystawie Światowej w Paryżu. Nazwisko Mieczysława Karłowicza jest melomanom lepiej znane. Kompozytor, miłośnik gór, który zginął tragicznie w ukochanych Tatrach, przeszedł do historii jako jeden z najwybitniejszych polskich symfoników doby późnego romantyzmu. Był także utalentowanym skrzypkiem, uczniem wirtuoza – Stanisława Barcewicza (1858 – 1929), któremu zadedykował, Koncert skrzypcowy A-dur op. 8 (1902). Utwór z jednej strony wirtuozowski, z drugiej przepojony liryzmem pokazuje, że Karłowicz doskonale znałi wniknął w naturę skrzypiec. Partię solową Koncertu wykona Anna Gutowska, skrzypaczka rodem z Rzeszowa, laureatka wielu krajowych i międzynarodowych konkursów skrzypcowych. Mistrz batuty – Marek Pijarowski poprowadzi Rzeszowskich Filharmoników przez karty partytury III Symfonii Es-dur (1802 – 1804) Beethovena (1770 – 1827), dzieła, które zrewolucjonizowało muzykę symfoniczną, wykraczając poza konwencje klasycznej symfonii. Zaskakujący marsz żałobny w drugiej części Symfonii, mistrzowskie wariacje w Finale, i głębia filozoficznej treści dzieła wciąż zadziwiają publiczność , mimo iż od powstania dzieła minęło ponad dwieście lat.

KONCERT WSPÓŁFINANSOWANY ZE ŚRODKÓW BUDŻETU WOJEWÓDZTWA PODKARPACKIEGO

prof. dr hab. Marek Pijarowski
Marek Pijarowski od najmłodszych lat odznaczał się wybitnymi uzdolnieniami. Opanował grę na kilku instrumentach m.in. na fortepianie, skrzypcach, oboju i organach. Studia dyrygenckie, które odbywał w ówczesnej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu pod kierunkiem prof. Tadeusza Strugały, ukończył uzyskując dyplom z wyróżnieniem, a uzupełniał je w latach 1971-1973 na Międzynarodowych Kursach Muzycznych w Weimarze, pracując pod kierunkiem znakomitego dyrygenta łotewskiego – Arvida Jansonsa. W roku 1977 uzyskał stypendium rządu austriackiego doskonaląc swe umiejętności u prof. Carla Oesterreichera w słynnej Hochschule für Musik und darstellende Kunst we Wiedniu. W tym czasie miał okazję bezpośrednio zetknąć się ze sztuką dyrygencką i osobiście poznać takich mistrzów batuty jak: Herbert von Karajan, Leonard Bernstein, Zubin Mehta, Georg Solti czy Claudio Abbado. W roku 1974 wziął udział w II Ogólnopolskim Konkursie Dyrygenckim w Katowicach, podczas którego – będąc najmłodszym uczestnikiem – zdobył I nagrodę oraz specjalną nagrodę orkiestry Filharmonii Śląskiej. Sukces ten zaowocował licznymi zaproszeniami do wielu filharmonii m.in. do Filharmonii Narodowej i WOSPR-u.
W latach 1974-2002 związany był z Filharmonią Wrocławską, początkowo jako asystent dyrygenta, następnie – od roku 1975 – jako drugi dyrygent, a w latach 1980-2002 pełnił funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego tej instytucji, będąc również w początkowym okresie odpowiedzialnym za organizację Międzynarodowego Festiwalu Oratoryjno-Kantatowego Wratislavia Cantans. Ponadto współpracował z Filharmonią Krakowską jako jej pierwszy dyrygent, z Filharmonią Pomorską w Bydgoszczy jako stały gościnny dyrygent. W okresie od 1980 do 2000 roku pełnił funkcję dyrektora artystycznego Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu, a w latach 1986-1987 także dyrektora artystycznego Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju. W latach 2002-2005 był dyrektorem artystycznym i pierwszym dyrygentem Filharmonii im. Artura Rubinsteina w Łodzi, a w okresie od 2007 do 2021 roku pełnił funkcję dyrygenta-szefa Orkiestry Symfonicznej Filharmonii im. Tadeusza Szeligowskiego w Poznaniu.
Od 50 lat nieprzerwanie prowadzi niezwykle aktywną działalność dyrygencką, koncertując ze wszystkimi orkiestrami filharmonicznymi i radiowymi w Polsce. Wielokrotnie prowadził również koncerty z polskimi zespołami poza granicami kraju, m.in. z Filharmonią Narodową (Niemcy), NOSPR-em (Hiszpania, Francja), Filharmonią Krakowską (Francja), Sinfonią Varsovią (Hiszpania), Filharmonią Łódzką (Włochy, Hiszpania), odbył szereg tournée z Filharmonią Wrocławską, m.in. w Hiszpanii, Francji, Włoszech, Niemczech, Holandii. Dokonał wielu archiwalnych nagrań m.in. dla Polskiego Radia. Współpracował ściśle z Eastern Music Festival w Greensboro oraz Texas Music Festival w Houston (USA), a także z Orkiestrą Prezydencką w Ankarze. Sztukę dyrygencką Marka Pijarowskiego mogli poznać melomani w większości krajów europejskich oraz w Egipcie, Izraelu, Kanadzie, Chinach, USA, Meksyku, Korei Płd. i na Kubie.
W roku 1997 uzyskał tytuł profesora sztuki muzycznej. Od wielu lat związany jest z Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, w której prowadzi klasę dyrygentury, pełniąc jednocześnie funkcję Kierownika Katedry Dyrygentury oraz wcześniej – funkcję prorektora tej Uczelni. W latach 2006-2019 prowadził klasę dyrygentury w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Był twórcą i kierownikiem artystycznym szeregu ważnych inicjatyw, m.in. Ogólnopolskiego Konkursu Studentów Dyrygentury im. Adama Kopycińskiego organizowanego przez wrocławską Akademię Muzyczną. Pełni funkcję przewodniczącego jury tegoż konkursu, ponadto wielokrotnie przewodniczył jury Międzynarodowego Przeglądu Młodych Dyrygentów im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku. Był jurorem Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach. Wielu jego absolwentów sprawuje kierownicze funkcje w instytucjach muzycznych w kraju i za granicą.
Marek Pijarowski był promotorem bądź recenzentem wielu przewodów doktorskich, postępowań habilitacyjnych, postępowań o nadanie tytułu profesora sztuk muzycznych oraz laudatorem lub recenzentem w postępowaniach o nadanie tytułu doktora honoris causa polskich uczelni muzycznych wybitnym mistrzom batuty m.in.: Jerzemu Semkowowi, Tadeuszowi Strugale, Gabrielowi Chmurze, Helmutowi Rilingowi, Neville’ovi Marrinerowi, Joshua Rifkinowi, Jerzemu Maksymiukowi, Kurtowi Masurowi i Stanisławowi Skrowaczewskiemu.
Uhonorowany wieloma nagrodami, odznaczeniami, w tym m.in.: złotym medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wrocławską Nagrodą Naukową, Medalem Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, Medalem za zasługi dla Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za całokształt działalności.
W 2021 roku Senat Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu nadał prof. Markowi Pijarowskiemu tytuł doktora honoris causa tej Uczelni.

Anna Gutowska - skrzypce, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Anna Gutowska - solistka, kameralistka, pedagog. Ukończyła z wyróżnieniem: szkoły muzyczne w Rzeszowie, pracując pod kierunkiem mgr Lidii Strzeleckiej, mgr Dolores Sendłak i mgr Roberta Naściszewskiego, Conservatoire de Lausanne i Universitat fur Musik und darstellende Kunst Wien pracując pod kierunkiem prof. E. Zienkowskiego, prof. P.Ursteina, prof. J.Jaquerod.
Laureatka konkursów ogólnopolskich i międzynarodowych, stypendystka fundacji krajowych i międzynarodowych. Reprezentowana przez Arte 90 została nagrodzona stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Młoda Polska. W ramach projektu stypendialnego nagrała płyty z koncertami skrzypcowymi H. Wieniawskiego. Występuje w Polsce i wielu krajach świata, między innymi w Berliner Philharmonie, MuTh Konzertsaal Wien, Gläserner Saal ,Metallner Saal Musikverein,Wiener Konzerthaus /Brahms Saal und Schubert Saal, Shanghai Symphony Hall, Salle Métropole Lausanne,National Centre for the Performing Arts Beijing,Guangzhou Opernhaus Chiny,Roudaki Hall Iran,Juilliard School New York ,Conservatoire CNSMD Paris ) Biblioteca Joanina -Portugalia, Norwegia, Japonia, Lichtenstein, ponadto w USA, Włochy, Francja, Chile, Meksyk, Niemcy, Szwajcaria i inne.
Prowadzi kursy mistrzowskie w Polsce, Chile, Meksyku, Słowacji, Iranie, Włoszech, Japonii, Chinach, Gruzji, Austrii .
Jest wykładowcą na Universität für Musik Und darstellende Kunst Wien.
Juror konkursów międzynarodowych.

Biuro Koncertowe
Filharmonii Podkarpackiej
im. Artura Malawskiego w Rzeszowie
tel. + 48 17 862 85 07
www.filharmonia.rzeszow.pl