18 listopada 2022, piątek, godz. 17.00, sala Towarzystwa Muzycznego, Rynek 5

OD MOZARTA DO DZIŚ

Wolfgang Amadeus Mozart - sonata fortepianowa c-moll KV 475, w aranżacji na saksofon sopranowy i fortepian
Maurice Ravel – Sonatina na fortepian w aranżacji na saksofon sopranowy i fortepian
Hanna Kulenty – Aisthetikos w wersji na saksofon sopranowy i fortepian

Bartłomiej Duś – saksofon
Magdalena Duś – fortepian

18 listopada 2022r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
WOJCIECH RODEK - dyrygent
LAUREATKA II NAGRODY 16. MIĘDZYNARODOWEGO KONKURSU SKRZYPCOWEGO IM. HENRYKA WIENIAWSKIEGO:
MERUERT KARMENOVA – skrzypce

W programie:
C. M. von Weber – Uwertura Władca duchów
B. Kaszuba – Na wierchowej polanie
V. Novak – W Tatrach op. 26
H. Wieniawski – II Koncert skrzypcowy d-moll, op. 22

Koncert w ramach oficjalnej trasy Laureatów 16. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego, organizowanego przez Towarzystwo Wieniawskiego we współpracy z Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

        Utwory, składające się na program koncertu, połączone są bardzo wyraźną linią przewodnią – fascynacją górami, która może przybierać bardzo różny wyraz: od kontemplacji górskiej przyrody po zainteresowanie tamtejszymi podaniami i legendami.
        Barbara Kaszuba, kompozytorka i skrzypaczka związana z Poznaniem, stypendystka i laureatka wielu nagród, napisała Na wierchowej polanie z wyraźnymi odniesieniami do muzyki góralskiej, a utwór ten znalazł się w repertuarze Orkiestry Kameralnej „Amadeus” i jest przez nią często wykonywany.
        Uwertura Władca duchów jest fragmentem nieukończonej opery Webera Rübezahl, nad którą kompozytor pracował w latach 1804-1805, kiedy sprawował funkcję kapelmistrza we Wrocławiu. Za kilkanaście lat Weber miał stać się sławny za sprawą romantycznej opery Wolny strzelec do libretta Friedricha Kinda. Tytułowy bohater Rübezahla (po polsku zwany Liczyrzepa albo Karkonosz) to Duch Gór, związany z obszarem Karkonoszy, który pojawia się w niemieckim, polskim i czeskim folklorze. Na jego temat powstało wiele dzieł literackich, muzycznych i filmowych. Pomnik Liczyrzepy znajduje się w Karpaczu.
        W 1902 roku Vitĕzslav Novák skomponował poemat symfoniczny W Tatrach i opatrzył go następującym komentarzem: „Ponura atmosfera przed groźną burzą. Szarobiała mgła wiruje nad stromymi, skalistymi zboczami gór. Słońcu jednak udaje się przebić przez chmury i na krótką chwilę rozświetla wzniosły, melancholijny krajobraz. Ale wkrótce pojawiają się nowe, groźniejsze chmury; stają się gęstsze, łamane przez oślepiające błyskawice. Wybucha burza. Rozbija się o nieustępliwe granitowe ściany Tatr… Po dzikiej walce znów panuje cisza. Zachodzące słońce pozłaca gigantyczne szczyty gór, a w oddali słychać wieczorne dzwony kościelne. Nad pasmem Tatr noc spływa w perłowym welonie”.
       Wirtuozerię i liryzm przyniesie ze sobą romantyczny II Koncert skrzypcowy d- moll Henryka Wieniawskiego. Obok całego asortymentu środków techniki skrzypcowej Koncert odsłania także prawdziwie symfoniczny rozmach, dzięki czemu stwarza ogromne możliwości interpretacyjne zarówno dla solisty, jak i orkiestry. Solistką koncertu będzie laureatka II nagrody tegorocznego Konkursu skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego - Meruert Karmenova (Kazachstan), towarzyszyć jej będzie Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej pod batutą Wojciecha Rodka.

 WOJCIECH RODEK
Dyrygent, urodzony w 1977 roku w Brzegu. Gry na fortepianie uczył się od 8 roku życia w PSM I st. w Namysłowie i w PSM II st. we Wrocławiu, następnie w latach 1998-2003 studiował dyrygenturę w klasie prof. Marka Pijarowskiego w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, gdzie debiutował w 2000 roku z Orkiestrą Symfoniczną AM. Ukończył również filologię słowiańską na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2005 roku wygrał konkurs na stanowisko asystenta Antoniego Wita w Filharmonii Narodowej w Warszawie, gdzie pracował w latach 2005-2007. Prowadzi klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W 2007 roku uzyskał stopień doktora sztuki w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, a w 2020 habilitację na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest laureatem II nagrody na III Przeglądzie Dyrygentów im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku (2002).
W 2011 roku został wyróżniony Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy Dyrygent”. W 2015 roku odznaczony medalem „Zasłużony Kulturze-Gloria Artis”.
Od 2005 roku związany był z Filharmonią Lubelską jako dyrygent i dyrektor artystyczny, w 2018 został dyrektorem naczelnym tej instytucji. Był kierownikiem muzycznym Gliwickiego Teatru Muzycznego (2010–2015), dyrektorem artystycznym Filharmonii Dolnośląskiej (2014–2016), dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Łodzi (2015–2017).
Dyrygował wieloma zespołami symfonicznymi: Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orkiestrą „Sinfonia Varsovia”, Narodową Orkiestrą Polskiego Radia w Katowicach, Polską Orkiestrą Radiową, Orkiestrą „Sinfonia Iuventus”, orkiestrami filharmonicznymi w Gdańsku, Koszalinie, Szczecinie, Poznaniu, Bydgoszczy, Białymstoku, Kielcach, Łodzi, Zielonej Górze, Wrocławiu, Opolu, Wałbrzychu, Katowicach, Rzeszowie, Krakowie, Lwowie, Weronie, orkiestrami w Toruniu, Płocku, Łomży, zespołami kameralnymi „Capella Bydgostiensis”, „Capella Cracoviensis”, „Leopoldinum”. Stale współpracuje z Ankara Presidential Symphony Orchestra, Antalya State Symphony Orchestra, Bursa Regional Symphony Orchestra, Izmir State Symphony Orchestra, European Johann Strauss Orchestra, INSO-Lviv, Lviv Philharmonic Orchestra, Royal Camerata Bucharest, Ostrava Janaček Philharmonic Orchestra. Występował z wybitnymi solistami, jak Rafał Blechacz, Konstanty Andrzej Kulka, Tomasz Strahl, Idil Biret, Ingolf Wunder, Michael Vaiman, Olga Rusina, Alexandre Dubach, Krzysztof Jakowicz, Marcin Zdunik, Paweł Wakarecy, Gavriel Lipkind, Lukas Geniusas, Jakub Jakowicz, Johannes Moser, Soyoung Yoon, Gautier Capuçon, Gulsin Onay, Alexander Markov.
Wojciech Rodek przygotowywał premiery dla Theatre Montansier w Wersalu (Mozart - Apollo i Hiacynt), Teatru Muzycznego „Capitol” we Wrocławiu (Loewe - My Fair Lady), festiwalu „Wratislavia Cantans” (Britten - Mały Kominiarczyk), Gliwickiego Teatru Muzycznego (Lehar - Wesoła wdówka, Strauss - Noc w Wenecji, Rodgers - The Sound of Music, Lippa - The Addams Family – Teatralna Nagroda im. J. Kiepury 2015 za najlepszy spektakl), Teatru Wielkiego-Opery Narodowej (Zubel - Oresteja), Teatru Wielkiego w Łodzi (Mozart -Don Giovanni, Strauss - Noc w Wenecji, Czajkowski - Eugeniusz Oniegin, Moniuszko - Halka, Chaczaturian – Spartakus). Występował w najważniejszych salach koncertowych Europy i Chin m.in. w: Bazylei, Bernie, Dreźnie, Hamburgu, Monachium, Salzburgu, Wiedniu, Zurichu, Pekinie, Szanghaju. Brał udział w renomowanych festiwalach: „Wratislavia Cantans”, „Xanten Sommerfestspiele”, „Sinfonia Varsovia swojemu miastu”, „Wirtuozi” we Lwowie, Międzynarodowym Festiwalu im P. Czajkowskiego i Nadieżdy von Meck w Winnicy.
Dyskografia Wojciecha Rodka zawiera nagrania muzyki symfonicznej i filmowej m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orkiestrą Sinfonia Varsovia, NOSPR, Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie. Obecnie kontynuuje cykl nagrań z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Lubelskiej z zapomnianą muzyką polską, a także najważniejszymi dziełami światowego kanonu muzyki symfonicznej.

                                                                                   Wojciech Rodek - dyrygent, fot. ze zbiorów Filharmonii Podkarpackiej

MERUERT KARMENOVA (Kazachstan)
Data urodzenia: 22.05.1993
W 2012 roku wstąpiła do Moscow Tchaikovsky Conservatory, które ukończyła w 2017 roku. W 2018 roku została rezydentką w Queen Elizabeth Music Chapel. Otrzymała wiele nagród, m.in. I nagrody w International Violin Competition w Kazachstanie (2008), L. van Beethoven International Violin Competition w Austrii (2010), European Music Games Competition w Kazachstanie oraz International Violin and Cello Competition Riga Classic Strings w Łotwie.

                                                                           Meruert Karmenova - skrzypce, fot. Leszek Zadoń / Fresh Frame

Barbara Kaszuba - ur. 1983 r. w Poznaniu; ukończyła ZSM w Poznaniu: Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną II st. im. H. Wieniawskiego „Poznańska Szkoła Talentów” – skrzypce w kl. mgr M. Bocka (2002) i Państwową Szkołę Muzyczną II st. im. F. Chopina – fortepian w kl. mgr B. Jarantowskiej (2003); absolwentka Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie kompozycji prof. G. Pstrokońskiej-Nawratil (2007) – dyplom z wyróżnieniem oraz Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie skrzypiec prof. M. Baranowskiego (2011); w 2005 r. studia w ramach programu LLP Socrates/Erasmus w Hochschule fűr Musik Carl Maria von Weber w Dreźnie w kl. kompozycji prof. W. Krätschmara; w 2007 r. pobyt twórczy w Woodside-Kalifornia, USA; w 2013 r. uzyskała stopień doktora w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, a w 2019 uzyskała stopień doktora habilitowanego w AM w Poznaniu; od 2007 r. pracuje w Akademii Muzycznej w Poznaniu (od 2014 adiunkt w Katedrze Kompozycji). Należy do Związku Kompozytorów Polskich.
Próby kompozytorskie podejmowała od najmłodszych lat szkolnych, konsultując je z prof. prof. Andrzejem Koszewskim, Markiem Stachowskim, Romualdem Twardowskim. Muzyka jej gościła na wielu festiwalach i koncertach w Polsce (m. in. Warszawska Jesień, Poznańska Wiosna, Musica Polonica Nova,) i zagranicą (Korczak Festival Niemcy, Rosja, Anglia, Szkocja, Art Connection Holandia, Litwa, Łotwa, Ukraina, Białoruś, Słowacja, Dania, Szwecja, Norwegia, Izrael, Singapur, Gruzja, Reykjavik Arts Festival Islandia, Włochy, USA), w radio i TV.
Otrzymała szereg nagród na konkursach kompozytorskich m. in.:

- CANTABILE 95” w Krakowie
- „IBLA 99” Nowy Jork – Ragusa, w Sanoku 2003; w Warszawie /ZKP/ 2004; 2006
- w Krakowie /PWM/ 2004 , we Wrocławiu 2005 – I nagroda
- w Sanoku – Grand Prix 2009;
- konkursie Instytutu Muzyki i Tańca „Kompozytor-Rezydent”– rezydencja w orkiestrze Kameralnej PR Amadeus pod dyr. A. Duczmal - Mróz w sezonie 2012/13
- w Gdańsku 2016
- w Sanoku 2017
- New York, USA 2021, Vox Novus
- Toronto, Canada 2021, the programme Composer–in–Residence – SHHH!! Ensemble
- Międzynarodowy projekt “The RéDi-Musix works for Sampo”, MUSINFO, Francja 2021
- Global Music Awards, California, USA 2022

oraz wykonawczych:
finalistka Konkursu Muzyki XX wieku dla Młodych Wykonawców w Radziejowicach 1999 i 2001 /skrzypce/;
- w kategorii zespołów kameralnych /duet skrzypce i akordeon/:
- Sanok 2000 - I nagroda, Mława 2001 – I nagroda, Mława 2002 – I nagroda
- Castelfidardo, Włochy 2001 – II nagroda, Klingenthal, Niemcy 2002 – II nagroda
- Poprad, Słowacja 2003 – I nagroda i nagroda specjalna European Union of Music Competition for Youth
- Wrocław 2006 – II nagroda;
- Nagroda za wyróżniający się akompaniament (fortepian), Elbląg, 2006
- Sarre-Union, Francja 2006 – Prix du Conseil Général /zespół Familiare/.
- Grand Prix, V World Championship of folklore World Folk 2015, Nessebar, Bułgaria
/członek zespołu Poligrodzianie/
Stypendystka: Business and Professional Women’s Club Poznań, Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (1998, 2000, 2002, 2006) programu MKiDN Młoda Polska – autorska płyta My Music (wyd. Acte Prealable 2005), Djerasi - UNESCO USA 2007, nagroda dziennikarzy Medal Młodej Sztuki (2010); Marszałka woj. Wielkopolskiego (2012 kurs w Darmstadt), Instytutu Adama Mickiewicza (2013), Medal „Młody Pozytywista” Towarzystwa im. H. Cegielskiego (2013), nagroda Rektora, Akademia Muzyczna w Poznaniu (2021), odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2022).
Jej utwory drukowane są przez wydawnictwa: ASTRA w Łodzi, FONOLA w Warszawie, PWM w Krakowie, Wydawnictwo Akademii Muzycznej w Poznaniu, CHIOLA MUSIC PRESS we Włoszech, University of East Sarajewo, Academy of Music East Sarajewo w Bośni i Hercegowinie i wykonywane przez solistów, zespoły kameralne i orkiestry m. in.: Trio Jagiellońskie, Lutosławski Quartet, Wieniawski Kwartet, RIOT Ensemble, Íslenski Flautukórinn, Lithuanian Ensemble (Lensamble), Sepia Ensemble, Reed Connection Trio, Orkiestrę Kameralną PR Amadeus w Poznaniu pod dyr. A. Duczmal, A. Duczmal-Mróz, Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy pod. Dyr. M. J. Błaszczyka, M. Diakun, Filharmonii Częstochowskiej pod dyr. Cz. Grabowskiego, Tatrzańską Orkiestrę Klimatyczną pod dyr. A. Kreiner, Orkiestrę Muzyki Nowej pod dyr. S. Bywalca, Warsaw Camerata pod dyr. P. Kosa-Nowickiego, Orkiestrę Symfoniczną Akademii Muzycznej w Poznaniu pod dyr. T. Bugaja, W. Kunca.
W 2019 roku wydała swoją drugą autorską płytę Nie tylko z Islandii (wyd. Akademii Muzycznej w Poznaniu).

                                                                                 Barbara Kaszuba - kompozytorka, fot. Daria Rzepiela

NINIEJSZY KONCERT OBJĘTY ZOSTAŁ AKCJĄ „POLSKA ZOBACZ WIĘCEJ – WEEKEND ZA PÓŁ CENY”

BILETY W CENIE NIŻSZEJ O 50% W STOSUNKU DO BILETÓW W CENIE REGULARNEJ DO NABYCIA WYŁĄCZNIE W KASIE BILETOWEJ!

13 listopada 2022r sala koncertowa Towarzystwa Muzycznego w Przemyślu. Czwarty wieczór XXXIX edycji Festiwalu Przemyskiej Jesieni Muzycznej przebiegał pod hasłem "Dotyk Geniuszu", ponieważ wykonywane utwory skomponowane zostały przez dwóch artystów, którzy pierwsze utwory napisali w wieku kilkunastu lat. Byli to Feliks Mendelssohn - Bartholdy oraz Erich Wolfgang Korngold.

Wykonawcami koncertu byli wspaniali soliści, kameraliści, pedagodzy, cenieni zarówno w kraju jak i poza jego granicami, laureaci licznych nagród w konkursach krajowych jak również międzynarodowych. Grali niemal we wszystkich ośrodkach muzycznych w kraju jak i najsłynniejszych salach koncertowych Europy. Piotr Tarcholik jest koncertmistrzem NOSPR - u w Katowicach oraz Kierownikiem Katedry Skrzypiec i Altówki Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Dr sztuki Wojciech Fudala - wiolonczela oraz dr hab. sztuki Michał Rot - fortepian, są pedagogami Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Obaj prowadzą bardzo aktywną działalność kameralną. Mimo niespełna 34 lat obaj mają bardzo bogaty życiorys artystyczny i dorobek fonograficzny.

Utwory i sylwetki wykonawców przybliżała publiczności pani Anna Sienkiewicz.
Wysłuchaliśmy kolejno:
Sonaty D - dur op.58 nr 2 Feliksa Mendelssohna - Bartholdy'ego
w wykonaniu Wojciecha Fudali i Michała Rota,
- Dwóch fragmentów z opery "Umarłe miasto" / "Pieśni Marietty" oraz "Taniec Pierrota"/ Ericha Wolfganga Korngolda w wykonaniu Piotra Tarcholika i Michała Rota,
- Tria fortepianowego d - moll op. 49 Feliksa Mendelssohna - Bartholdy'ego w wykonaniu Wojciecha Fudali, Michała Rota i Piotra Tarcholika.

Sonatę D - dur op.58 na wiolonczelę i fortepian skomponował Mendelssohn w 1842 r jest to utwór, który nie często gości na naszych estradach. Wspaniale zabrzmiała w wykonaniu Wojciecha Fudali wiolonczela oraz Michała Rota - fortepian.
Operę " Umarłe miasto" Erich Wolfgang Korngold skomponował w 1920 r. Jest to trzy aktowe dzieło do libretta Paula Schotta według "Burges umarłe" Georgesa Ridenbacha. 10 czerwca 2017 r. /niemal 100 lat po berlińskiej premierze/ Operę wystawił Teatr Wielki - Opera Narodowa w Warszawie w reżyserii Mariusza Trelińskiego. Korngold znany jest przede wszystkim jako twórca muzyki filmowej, komponujący dla potrzeb Hollywoodu. Jego muzyka filmowa była czterokrotnie nominowana do Oscara, zdobył tę statuetkę dwukrotnie za muzykę do "Przygód Robin Hooda " oraz do "Anthony Adverrse". Był "cudownym dzieckiem" zaczął tworzyć w wieku 11 lat komponując balet " Bałwanek ". Oba fragmenty z "Umarłego miasta" znakomicie wykonali Piotr Tarcholik - skrzypce oraz Michał Rot - fortepian.

Ostatnim utworem wieczoru było wspaniałe trio fortepianowe d - moll op.49 Feliksa Mendelssohna - Bartholdy'ego. Jest to dojrzałe dzieło kompozytora o którym Schumann powiedział, iż "jest arcydziełem muzyki współczesnej tak, jak niegdyś Tria B - dur i D - dur Beethovena oraz Es - dur Schuberta: niezwykle pięknym utworem, który po latach radować będzie jeszcze wnuka i prawnuka".
Schubert nazwał Mendelssohna " Mozartem XIX wieku" . To przepiękne dzieło po wirtuozowsku wykonali : Piotr Tarcholik, Wojciech Fudala oraz Michał Rot.
Przemyscy melomani burzliwą owacją dziękowali Wykonawcom. To był wspaniały wieczór.

Tadeusz Stopiński

9 listopada 2022r Filharmonia Podkarpacka im. Artura Malawskiego w Rzeszowie. Koncert poświęcony był Józefowi Wybickiemu, autorowi tekstu do Hymnu Polski - Mazurka Dąbrowskiego, uczestnikowi instrukcji kościuszkowskiej, żołnierza Legionów Polskich we Włoszech, uczestnik wojen napoleońskich.
Wykonawcami koncertu byli: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej pod batutą Jerzego Swobody oraz finalistka, zdobywczyni V lokaty na XVIII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina - Leonora Armelini.
Stefan Münch dokonał krótkiego, acz profesionalego wprowadzenia do koncertu.

W programie usłyszeliśmy:
Koncert fortepianowy e - moll op. 11 Fryderyka Chopina oraz Symfonię e - moll "Odrodzenie " op.7 Mieczysława Karłowicza.

Cóż, 6 listopada wysłuchaliśmy wraz z żoną blisko półtoragodzinnego recitalu wspaniałego pianisty, jednego z najwybitniejszych chopinistów polskich Janusza Olejniczaka z najwspanialszym chopinowskim repertuarem. Tak, brakowało tylko orkiestry i wykonania jednego z dwóch koncertów przez Mistrza.
Ten brak wypełniła swoją interpretacją Leonora Armelini z towarzyszeniem rzeszowskich filharmoników.

Leonora Armelini to artystka niezwykle muzykalna, operującą wspaniałym dźwiękiem. Jest niezwykle skromna, jak sama pisze o sobie "mam jeszcze wiele do odkrycia w muzyce, ale jestem w stanie zaproponować dużo, bardziej pogłębioną interpretację pod względem uczuć oraz operować szerszą paletą emocji... Nie planuję i nie kontroluję swych emocji na scenie, to przychodzi naturalnie i staram się by moja gra była osobista i autentyczna. Taką też była w środowy wieczór, co spotkało się z długotrwałą owacją publiczności.
Na bis artystka zagrała najpierw "Grande valse brillante" Es - dur op.18, a pożegnała się Etiudą As - dur op.26 nr 1.

Pani Armelini naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku czterech lat, w wieku 13 lat ukończyła konserwatorium Dall'Abaco w Weronie pod okiem Laury Palmiery, uczennicy Arturo, Benedettiego Michelangelego. Jest absolwentką Accademii Nazionale di Santa Cecilią w Rzymie w klasie Sergia Perticarollego, ukończyła ją z wyróżnieniem. Studiowała również u Lily Zilberstein w Hochschule für Musik und Theater w Hamburgu, Borisa Petrushansk'ego w Imoli jak też prof. Mariana Miki, rezydującego we Włoszech. Repertuar jej obejmuje dzieła od Haydna, Clementiego, Mozarta, Chopina, Mendelssohna po Czajkowskiego, Gershwina i Prokofiewa.
Jest wspaniałą kameralistką. Laureatką licznych nagród solowych i kameralnych.
Występowała w najważniejszych salach koncertowych Włoch, Europy, USA, Chinach, Rosji, Japonii, Korei Płd., Tunezji. Utrzymuje stałe kontakty muzyczne z Polską. Jest pedagogiem Państwowego Konserwatorium Muzycznego "Antonio Buzzola" w Adrii.
W Konkursie Chopinowskim występowała dwukrotnie w 2010 roku, zakwalifikowała się do III etap , w 2021 otrzymała V nagrodę.

Bez wątpienia na rzeszowski sukces artystki miała też wpływ wspaniała współpraca z Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej prowadzonej przez Mistrza Jerzego Swobodę.
Drugą część wieczoru wypełniła Symfonia e - moll op. 7 Mieczysława Karłowicza.
Symfonia e - moll "Odrodzenie " op.7 to jedno z pierwszych dzieł orkiestrowych i zarazem jedyna symfonia Mieczysława Karłowicza skomponowana w 1902 r jako uwieńczenie studiów kompozytorskich u Heinricha Urbana w konserwatorium w Berlinie. Istotnym zagadnieniem tego utworu jest jego programowość.To ta Symfonia dała bezpośredni impuls do stworzenia przez Karłowicza najwybitniejszych dzieł.
Symfonia e - moll zachowuje tradycyjną, czteroczęściową budowę cyklu.

I jeszcze kilka zdań o odyrygencie.
Jerzy Swoboda urodził się w Rzeszowie, tu rozpoczął swoją edukację muzyczną w 1982 r ukończył z wyróżnieniem studia dyrygenckie w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie prof. Krzysztofa Missony. Przez kilka lat związany był z krakowskim środowiskiem muzycznym. W kolejnych latach pełnił funkcję stałego dyrygenta Polskiej Orkiestry Kameralnej oraz orkiestry "Sinfonia Varsowia".W latach 1990 - 98 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Filharmonii Śląskiej w Katowicach, następnie do 2005 w Filharmonii Częstochowskiej.
Dyrygował znakomitymi orkiestrami w kraju, jak również w Europie, USA, Kanadzie, Meksyku , Japonii , Tajwanie i Korei Płd. Wyspółpravował z najwybitniejszymi artystami polskimi i zagranicznymi. Posiada bogaty dorobek fonograficzny - 55 płyt CD. Jerzy Swoboda jest pedagogiem Uniwersytetu Humanistyczno - Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie oraz Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, gdzie prowadzi klasę dyrygentury.
W 2012 roku otrzymał tytuł naukowy - profesora sztuk muzycznych.
Dyrygując w rodzinnym mieście Artysta zachwycił publiczność znakomitą współpracą z solistką i orkiestrą oraz kreacjami obu utworów. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będziemy mieć okazję Go oklaskiwać.

Tadeusz Stopiński

                                                                          Jerzy Swoboda - dyrygent, fot. ze zbiorów Filharmoii Podkarpackiej

6 listopada 2022 w Sanockim Domu Kultury odbył się recital Janusza Olejniczaka, doskonałego pianisty, znawcy i interpretatora muzyki Fryderyka Chopina. Z bogatej twórczości kompozytora artysta wybrał utwory reprezentujące najbardziej charakterystyczne gatunki muzyczne uprawiane przez Chopina.

Program recitalu artysta komponował na bieżąco, budując tym samym nastrój oczekiwania i absolutnego podziwu każdą kolejną kreacją dzieł Chopina w mistrzowskim wykonaniu. Usłyszeliśmy najsłynniejsze nokturny, mazurki, polonezy, walce.
Pan Olejniczak prowadził recital od fortepianu, w ramach żartu przed koncertem wykonał słynny utwór Astora Piazzolli - Oblivion, zaznaczając, że jest to utwór na bis.
W repertuarze znalazł się jeszcze, zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią utwór Clade'a Debussy'ego, preludium "Feux d'artifice".

Po burzliwej, długotrwałej owacji na stojąco, zgotowanej artyście przez sanockich melomanów, pan Olejniczak wykonał na bis brawurowo, Poloneza As - dur op.53 zwanego Heroicznym. To był wspaniały wieczór.

Pan Janusz Olejniczak jest jednym z najwspanialszych pianistów polskich z przełomu XX i XXI wieku. Wśród jego pedagogów byli m.in Ryszard Bakst, Zbigniew Drzewiecki, a w Paryżu Konstanty Schmaeling i Witold Małcużyński. Po powrocie do kraju ukończył Akademię Muzyczną w Warszawie w klasie Barbary Hesse - Bukowskiej, kontynuując jednocześnie studia u Wiktora Mierżanowa .
Janusz Olejniczak był najmłodszym uczestnikiem i laureatem VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina/1970r/ oraz Konkursu Pianistycznego Alfredo Caselli w Neapolu /1972 /.

Dziś jest artystą znanym i cenionym zarówno w kraju, niemal w całej Europie, a także Japonii, Australii, obu Amerykach i Kubie, grając w najbardziej prestiżowych salach koncertowych. Grał pod batutą najwybitniejszych dyrygentów polskich.
Jest jednym z niewielu pianistów koncertujących na instrumentach historycznych / Érard i Pleyel /. Dokonał ponad 40 nagrań nie tylko z muzyką klasyczną ale i współczesną muzyką polską / Kilar, Górecki/.
Jego płyty otrzymały wiele nagród, w tym pięciokrotnie nagrody "Fryderyk". W 2022 został uhonorowany za całokształt osiągnięć artystycznych statuetką "Złotego Fryderyka ".
Prowadził też działalność pedagogiczną. Był jurorem konkursów pianistycznych w kraju jak i za granicą. W 2015 roku był jurorem XVII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Prowadzi też kursy mistrzowskie.

Tadeusz Stopiński

       Tegoroczna edycja Festiwalu im. Adama Didura przeszła do historii, ale pozostały niezapomniane wspomnienia i wrażenia po wspaniałych spektaklach, i koncertach. Staraliśmy się na bieżąco, na różne sposoby, informować Państwa o planowanych wydarzeniach, a później relacjonować poszczególne wieczory festiwalowe. O wszystkich jego nurtach i przebiegu Festiwalu rozmawiałam z panem Waldemarem Szybiakiem, dyrektorem Sanockiego Domu Kultury oraz dyrektorem didurowskich festiwali. Pomyślałam, że warto jeszcze przedstawić kilka krótkich rozmów z dobrze znanymi nie tylko sanockiej publiczności artystami, dziennikarzami i krytykami muzycznymi, których od wielu lat spotykamy na Festiwalach im. Adama Didura w Sanoku. Dowiedzą się Państwo, jak ten festiwal się rozwijał i co sądzą o tegorocznym wielkim świecie muzyki w Sanoku.

        Wielki znawca sztuki operowej - pan Sławomir Pietras, wprowadzał publiczność w świat muzyki Gioacchino Rossiniego. W bardzo interesujący sposób przybliżał nam Pan wykonawców, ale odniosłam wrażenie, że publiczność wypełniająca salę Sanockiego Domu Kultury dobrze wiedziała, na co przychodzi.

        Festiwal w Sanoku odbywa się już po raz 31 i organizatorzy wykształcili sobie znakomite grono melomanów i to nie tylko ja czułem, ale także znakomici wykonawcy Polskiej Opery Królewskiej z Warszawy. Publiczność zachwycona była muzyką Rossiniego, która jest łatwa w odbiorze, ale niezwykle trudna dla wykonawców, wymagająca niezwykłej, wirtuozowskiej precyzji. Gorące przyjęcie przez publiczność najlepiej świadczyło o jakości wykonania. To był piękny wieczór.

        Ten wieczór rozpoczął 31. Festiwal im. Adama Didura. Wiem, że nie pozostanie Pan z nami do końca, ale nawet z Pana wypowiedzi na scenie wynikało, że dokładnie zapoznał się Pan z programem tegorocznego festiwalu i był Pan na prawie wszystkich poprzednich.

        Tak, pan dyrektor Waldemar Szybiak niezmiennie wykazuje wielopłaszczyznową inwencję, konstruując program. Ja co roku wspominam o jednej tylko rzeczy, której mi w tym festiwalu brakuje, ale mówię to nie słowami, a sercem – jest za mało Didura. Dlatego zaproponowałem, aby w przyszłym roku zaplanować galę tenorową, w centrum której będzie bas. Wybierzemy młodych, nieznanych jeszcze w Sanoku śpiewaków. Bas zaśpiewa po jednym duecie z każdym tenorem, a potem jedną z najważniejszych arii z repertuaru Adama Didura. W ten sposób znów wzbogacimy o tematykę didurowską ten bezcenny festiwal na południu Polski.

        O Adamie Didurze czasem wspomina się w Metropolitan Opera w Nowym Jorku, bowiem przez ćwierć wieku był solistą tego teatru, najczęściej wspomina się na Śląsku, ale to dzięki temu festiwalowi, odbywającemu się w pobliżu miejsca urodzenia wielkiego basa, pamięć o nim będzie trwała. Organizatorzy na różne sposoby przybliżają publiczności życie i działalność artystyczną Adama Didura.

        Ja myślę, że należy go oprawić warstwą patriotyzmu polskiego, bo Didur robiąc wielką, światową karierę, zwłaszcza tę amerykańską, był wielkim polskim patriotą. Do tego mamy olbrzymi polski repertuar. Opera Królewska wyjątkowo pięknie się wpisuje w ten festiwal. Artyści tego teatru przyjadą za kilka dni po raz drugi, aby zaprezentować pięknie zainscenizowane fragmenty „Śpiewnika domowego” Stanisława Moniuszki.
Polska Opera Królewska podjęła ideę „opery w drodze”, przygotowywane przedstawienia operowe są przystosowane do różnych miejsc, w których występują artyści, a Sanok powinien być na tej drodze stałą, nieocenioną przystanią.

                          Występ Polskiej Opery Królewskiej - na pierwszym planie Jacek Szponarski - tenor, Anna Radziejewska - mezzosopran, Witold Żołądkiewicz - baryton, fot. SDK

        Andrzej Lampert, jeden z najlepszych polskich tenorów swego pokolenia, wystąpił w tym roku w Sanoku dwukrotnie – najpierw z recitalem mistrzowskim, a później brał udział w spektaklu operowym. Dziękuję Panu za wspaniałe dwa wieczory. Jestem pod ogromnym wrażeniem wspaniałych interpretacji polskich pieśni i muszę się przyznać, że po raz pierwszy słyszałam recital liryki wokalnej w Pana wykonaniu. Często Pan występuje z takim repertuarem?

         Nie, to był pierwszy po bardzo długim czasie występ poświęcony w całości pieśniom, ale bardzo lubię tę formę. Pieśni dają ogromne pole do interpretacji i jest to bardzo intymna, kameralna forma.
Przez cały koncert pozostaję na scenie tylko z pianistą i muzyką. Był to jeden z nielicznych moich recitali i bardzo dziękuję za to zaproszenie.
Jestem również bardzo szczęśliwy, że mogłem wystąpić z Mirellą Malorny-Konopką, z którą znamy się i współpracujemy od wielu lat.

       Aktualnie najczęściej Pan występuje w spektaklach operowych. Na drugi dzień po recitalu oklaskiwaliśmy Pana w Sanoku w operze "Jaskółka" Giacomo Pucciniego, a wystąpił Pan jako Ruggero, jeden z głównych bohaterów.

       To jest świeża produkcja Opery Śląskiej w Bytomiu, bo pracowaliśmy nad Jaskółką w czasie pandemii w koprodukcji z Meininger Staatstheater, a reżyserem jest Bruno Berger-Gorski. Mam przyjemność śpiewać ze znakomitymi solistami. W Sanoku wystąpiłem z Iwoną Sobotką, która jest moim zdaniem jedną z najlepszych polskich śpiewaczek i najczęściej występuje poza granicami Polski, a w "Jaskółce" znakomicie wpisała się w postać Magdy.
        Po raz pierwszy wystąpiłem u Was jako solista Opery Śląskiej, ale z tym teatrem śpiewałem już w Sanoku – miałem okazję wykonywać z Ewą Majcherczyk operę "Romeo i Julia" Charles’a Gounoda.

        Mamy nadzieję, że za rok znowu przyjedziecie do Sanoka, bo przecież patron tego festiwalu urodził się w tych stronach, a po zakończeniu wielkiej kariery założył Operę Śląską, która ma wspaniałe tradycje.

         Wiem, że Adam Didur urodził się w pobliżu Sanoka. W budynku naszej opery jest Sala im. Adama Didura. Organizowany jest u nas Konkurs Wokalistyki Operowej im. Adama Didura. Tradycje Opery Śląskiej są wspaniałe i chcielibyśmy do nich nawiązywać. W Operze Śląskiej śpiewali znakomici śpiewacy, a niektórzy występowali także w Sanoku – wymienię tylko Andrzeja Hiolskiego, Bogdana Paprockiego i wielu innych.
Zawsze chcemy przekazywać piękne emocje, prawdę, uczucia, które niosą dzieła, a my mamy zaszczyt z nimi obcować. Bez tej muzyki bylibyśmy tylko stojącymi na scenie wokalistami. Tak naprawdę niesie nas muzyka i mamy wielki zaszczyt prezentować ją również Państwu. Dzielić się tym, co zostało tak pięknie stworzone.

                            Na scenie Sanockiego Domu Kultury: Iwona Sobotka (Magda) i Andrzej Lampert (Ruggero) w operze Jaskólka Giacomo Puccinieg, fot SDK

        Pan Piotr Nędzyński, dziennikarz muzyczny i krytyk operowy, jest wierny sanockiemu festiwalowi od wielu lat.

        Prawie od samego początku. Po raz pierwszy byłem na Festiwalu im. Adama Didura, który wtedy jeszcze nie nazywał się festiwalem, ale już de facto festiwalem był, w roku 1994. Później byłem na każdym, aż do tegorocznego festiwalu. Początki były skromniejsze, ale dość szybko, bo już po paru festiwalach, z tych, na których byłem, osiągnął bardzo wysoki poziom, który utrzymuje do dzisiaj.
Rozmawiamy po zakończeniu 31 edycji, ale trudno powiedzieć, czy tegoroczny festiwal był lepszy niż w roku ubiegłym, a któryś się szczególnie wyróżniał.
Największą siłą Festiwalu im. Adama Didura w Sanoku jest bogactwo form.

        Możemy powiedzieć, że pewna formuła została już dość dawno wypracowana i sprawdza się.

        Ona polega na bogactwie form. Od wielkich spektakli operowych, czyli normalnych inscenizacji przeniesionych na tę mniejszą scenę, a więc czasem z mniejszą dekoracją, ale to są normalne przedstawienia operowe z najlepszymi śpiewakami, przedstawienia baletowe, są koncerty kameralne, bywały też koncerty symfoniczne. Są recitale, a na kolejnych bywali tutaj najwięksi polscy śpiewacy. Przypomnę tylko kilka nazwisk: Andrzej Hiolski, Stefania Toczyska, Bernard Ładysz, Ewa Podleś, Aleksandra Kurzak, Andrzej Dobber, Tomasz Konieczny, Artur Ruciński. W tym roku był śpiewak jeszcze młody, a właściwie można powiedzieć, że w rozkwicie kariery, bo 40-letni tenor - to jest szczyt możliwości.
         Andrzej Lampert jest to śpiewak obdarzony głosem tenorowym wyjątkowej urody, o ciepłej, szlachetnej barwie, o wielkim bogactwie brzmienia. Nie ma żadnej ostrości w tym głosie, ale jest blask – bo to są dwie różne rzeczy. Potrafi tym głosem przepięknie cieniować.
Mieliśmy możliwość oglądać go w przedstawieniu operowym i to było chyba największe wydarzenie festiwalu, a mianowicie „Jaskółka” Giacoma Pucciniego („La Rondine” po włosku). Ta opera niespecjalnie miała szczęście do takich licznych wystawień jak inne arcydzieła Pucciniego, ale godna jest swojego mistrza.
Wystawiła ją w ubiegłym sezonie Opera Śląska w Bytomiu, byłem na premierze i tutaj z tą premierową obsadą usłyszałem i zobaczyłem tę operę ponownie. Andrzej Lampert jako świetny Ruggero i Iwona Sobotka w partii tytułowej Jaskółki – Magdy. Też wyjątkowej piękności głos sopranowy o charakterze liryczno-dramatycznym. Artystka stworzyła wspaniałą kreację, a dyrygował młodziutki, bo zaledwie dwudziestoparoletni Yaroslav Shemet, niezwykle utalentowany dyrygent z Ukrainy.
         Chcę jeszcze powrócić do recitalu pieśni w wykonaniu Andrzeja Lamperta. W pierwszej części były to dwa opusy pieśni Mieczysława Karłowicza, a w drugiej części pieśni innych kompozytorów polskich – między innymi Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszki. Miałem przyjemność ten recital zapowiadać. Śpiewał bardzo pięknie, a towarzyszyła mu przy fortepianie Mirella Malorny.
Pierwszego dnia był koncert muzyki Gioacchina Rossiniego – fragmenty z oper: „Włoszka w Algierze”, „Kopciuszek” i "Cyrulik sewilski” w wykonaniu artystów Polskiej Opery Królewskiej z Warszawy.

                                                               Recital mistrzowski: Andrzej Lampert - tenor, Mirella Malorny-Konopka -fortepian, fot. SDK

         Nie mogłam być na wieczorach baletowych, a słyszałam mnóstwo ciepłych słów o tych spektaklach.

          Wydarzeniem na pewno było przedstawianie baletowe „Pan Twardowski” Ludomira Różyckiego, to jest najlepszy polski balet, od którego prapremiery w 1921 roku niedawno minęło 100 lat. Opera Krakowska wystawiła „Pana Twardowskiego” w bardzo ciekawej inscenizacji, bo autorka choreografii, a zarazem właściwie twórczyni libretta (bo to libretto jest inne niż je znamy), a mianowicie pani Violetta Suska, wymyśliła sobie własną opowieść opartą na motywach legendy o Panu Twardowskim. Na przykład nie ma sceny, która na mnie w wieku dziewięciu lat, kiedy po raz pierwszy oglądałem „Pana Twardowskiego”, zrobiła największe wrażenie, kiedy Pan Twardowski wywołuje ducha Barbary Radziwiłłówny przed królem Zygmuntem Augustem – ożywia jej obraz. Tej sceny nie ma w tej inscenizacji, a w zamian jest scena wskrzeszenia czy uzdrowienia małej dziewczynki przez Pana Twardowskiego, a diabeł się na to zgadza. Według mnie jest to dość dziwnie pomyślane, bo można wywnioskować, że to diabeł uzdrawiał tę dziewczynkę za pośrednictwem Twardowskiego, otrzymując w zamian cyrograf. Nie wiem, czy to jest pomysł całkiem logiczny, ale tak sobie pani Suska wymyśliła. Dzisiaj żyjemy w czasach, kiedy autorzy inscenizacji wymyślają sobie własne historie, nie licząc się z tym, co jest treścią dzieła, a nawet często sprzecznie z logiką.

                        Klasyka baletu - spektakl "Pana Twardowskiego" Ludomira Różyckiego w wykonaniu baletu Opery Krakowskiej, fot. SDK

         Bardzo dobry był też wieczór baletowy zatytułowany „Echoes of Life”, czyli „Echa życia”, w którym wystąpiło tylko dwoje tancerzy: Silvia Azzoni i Oleksandr Ryabko.
Można było podziwiać sprawność techniczną w tańcu współczesnym tych dwojga tancerzy do muzyki na żywo. Byłem zachwycony pianistą, który nazywa się Michał Białk, a grał na fortepianie o niezwykle pięknym brzmieniu. Dyrektor Waldemar Szybiak wypożyczył na czas festiwalu doskonały fortepian Yamaha. Pan Michał Białk wykonywał wspaniałe utwory m.in. Claude'a Debussy'ego, Roberta Schumanna, Franza Schuberta, Marurice’a Ravela i Johanna Sebastiana Bacha. To był też wspaniały wieczór.

                                   Polska premiera "Echoes of Life" - Silvia Azzoni i Oleksandr Ryabko - soliści Baletu Hamburskiego, przy fortepianie Michał Białk, fot. SDK

       Ciekawa jestem, jak się Panu podobała operetka, czyli kolejna forma Festiwalu im. Adama Didura.

       Muszę powiedzieć, że jestem pod wielkim wrażeniem „Zemsty nietoperza” Johanna Straussa wystawionej przez Operę Śląską w Bytomiu. Znakomicie wyreżyserowany spektakl przez mistrza Henryka Konwińskiego, bardzo dobra obsada. Niedawno oglądałem ten spektakl w Operze Śląskiej i też byłem zachwycony.
Nie mogłem być na przedstawieniu „Śpiewnik domowy” Stanisława Moniuszki w wykonaniu artystów Polskiej Opery Królewskiej.

       Jestem także ciekawa, jak się Panu podobała kompozycja nagrodzona w XXX Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. Adama Didura, której prawykonanie rozpoczęło ostatni festiwalowy wieczór, czyli Jakuba Borodziuka „Nokturn. Pieśń na tenor /mezzosopran/ i kwartet smyczkowy” do słów Tadeusza Micińskiego. Ja Jestem pod wrażeniem wielkich umiejętności Ewy Biegas - mezzosopran i Airis String Quartet.

        To trudne pytanie. Nie podobała mi się i postaram się uzasadnić, dlaczego. Otóż poza wszelkimi innymi podziałami są dwa podstawowe. Absolutnie nie zgadzam się z tym, że nie ma różnicy między muzyką poważną a muzyką (nazwijmy ją umownie) rozrywkową.
        Porównywanie muzyki klasycznej, czyli poważnej, z muzyką popularną to jest mniej więcej tak, jakbyśmy chcieli porównać freski Michała Anioła z modnymi ostatnio muralami. To nie jest to samo. Ten podział uznaję. Poza tym mam jeszcze drugi, własny – muzyka przyjemna dla ucha i nieprzyjemna dla ucha. Z całą pewnością dzieła Mozarta, Chopina czy Bacha są przyjemne dla mojego ucha, natomiast ten utwór sprawiał mi przykrość, bo był zgrzytliwy.

Ewa Biegas - mezzosopran i Airis String Quartet na scenie Sanockiego Domu Kultury podczas prawykonania utworu nagrodzonego w XXX Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskiem im. Adama Didura, fot. SDK

       Pozostał jeszcze jeden wieczór, koncert finałowy, w którym podziwiałem wielką artystkę Bożenę Zawiślak-Dolny. Mogłem ją podziwiać, kiedy jej nie zagłuszała potwornie nagłośniona orkiestra. Można ją było podziwiać jako kobietę o wielkich umiejętnościach aktorskich, ona jest postacią sceniczną nawet w koncercie. Wystąpiła także jej córka Katarzyna Zawiślak – Dolny i jeszcze dwóch panów, którzy brzmieli bardzo głośno i trudno mi ocenić ich głosy.
        Mam nadzieję, że za rok spotkamy się znowu w Sanoku na 32. Festiwalu im. Adama Didura, który utrzyma swój znakomity poziom.

                               Finałowy koncert muzyki filmowej: Bożena Zawiślak-Dolny i Jakub Milewski oraz Orkiestra Arte Symfoniko pod dyrekcją Mieczysława Smydy, fot. SDK

         Pragnę Państwu przedstawić fragment rozmowy z panem Juliuszem Multarzyńskim, wybitnym polskim artystą fotografikiem, inżynierem, dziennikarzem, menagerem kultury i wydawcą w jednej osobie.
        Podczas trwania sanockich festiwali zawsze mieszka Pan we dworze w Woli Sękowej, którego właścicielem był ojciec Adama Didura i wiadomo, że patron Festiwalu był tam częstym gościem. Wola Sękowa i Sanok, a dokładnie Sanocki Dom Kultury, z pewnością są dla Pana inspirujące i wyjątkowe.

         Jestem pełen podziwu i uznania dla dyrektora Waldemara Szybiaka, który Festiwalem im. Adama Didura kieruje od początku jego powstania. W tym roku odbył się po raz 31-szy. Przyglądając się programowi festiwalu na przestrzeni lat i porównując go z innymi operami, a mamy ich w tej chwili w Polsce jedenaście, to dochodzę do wniosku, że żaden z nich nie powstydziłby się takiej ilości i jakości repertuarowej. Sanoczanie na tej małej scenie w ciągu tych lat mogli zobaczyć kameralne spektakle z Warszawskiej Opery Kameralnej czy Polskiej Opery Królewskiej, ale także monumentalne opery takie, jak "Nabucco", czy "Borys Godunow". Myślę, że pokochali operę. Sala widowiskowa jest zawsze wypełniona po brzegi publicznością przy wszystkich wydarzeniach festiwalowych. Można powiedzieć, że Sanocki Dom Kultury jest nieformalnie dwunastą sceną operową w Polsce.

         Mam nadzieję, że pozostanie Pan wierny Festiwalowi im. Adama Didura i będziemy się spotykać na następnych edycjach. Nie wyobrażam sobie tego festiwalu bez Pana obecności, bez zdjęć, które są trwałą pamiątką festiwalowych wydarzeń. Dzięki Panu możemy oglądać na zdjęciach występy w Sanockim Domu Kultury: Andrzeja Hiolskiego, Bogdana Paprockiego, Krzysztofa Pendereckiego i wielu innych wspaniałych artystów, którzy już odeszli.

          We dworze w Woli Sękowej jest księga pamiątkowa. Przeglądając ją odnalazłem ślady pobytu wielu najwybitniejszych polskich artystów, a wśród nich bardzo inspirujący wpis i autograf Krzysztofa Pendereckiego. Jest to miejsce bardzo szczególne, magiczne, bardzo inspirujące. Spacerując po zabytkowym parku, kiedy się słucha szumu platanów pamiętających Adama Didura, ma się wrażenie, że słyszy się w oddali jego śpiew.

Zofia Stopińska

                                                                                               Dwór w Woli Sękowej, fot. Juliusz Multarzyński

13 listopada 2022, niedziela, godz. 17.00, sala Towarzystwa Muzycznego, Rynek 5

Karol Szymanowski - Sonata na skrzypce i fortepian d-moll, op. 9 - Transkrypcja na wiolonczelę i fortepian
Felix Mendelssohn-Bartholdy - Trio fortepianowe d-moll op.49
Erich Wolfgang Korngold - Trio fortepianowe op. 1

Piotr Tarcholik – skrzypce
Wojciech Fudala – wiolonczela
Michał Rot - fortepian

BOOM 13 listopada 2022r., niedziela, godz. 18:00, SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

TRIO ANDRZEJA JAGODZIŃSKIEGO:

ANDRZEJ JAGODZIŃSKI – fortepian

ADAM CEGIELSKI – kontrabas

CZESŁAW „MAŁY” BARTKOWSKI – perkusja

goście:

AGNIESZKA WILCZYŃSKA – śpiew

HENRYK MIŚKIEWICZ – saksofon altowy, saksofon sopranowy

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

MARCIN SOMPOLIŃSKI – dyrygent

W programie: kompozycje łączące elementy muzyki ludowej, klasycznej i jazzowej

ANDRZEJ JAGODZIŃSKI

Pianista, akordeonista, waltornista, kompozytor i aranżer. Od zawsze interesował się muzyką klasyczną. Jeszcze w trakcie studiów w klasie waltorni na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie dostał angaż w Orkiestrze Polskiego Radia i TV w Warszawie, w której grał przez pięć lat. W trakcie studiów zaczęła go interesować muzyka jazzowa – uczył się jej, grając na fortepianie. Od początku jazzowej kariery współpracował z czołowymi polskimi zespołami jazzowymi: Old Timers, Swing Session, String Connection, Kwartetem Zbigniewa Namysłowskiego, Kwartetem Janusza Muniaka, Quintessence, Kwartetem Jana Ptaszyna Wróblewskiego. W roku 1987 rozpoczął współpracę z Ewą Bem, czołową polską wokalistką jazzową.

W roku 1993 stworzył istniejące do dzisiaj klasyczne trio jazzowe z kontrabasistą Adamem Cegielskim i perkusistą Czesławem „Małym” Bartkowskim. Nawiązując do swoich klasycznych korzeni i wykorzystując kilkunastoletnie doświadczenie muzyka jazzowego, Andrzej Jagodziński stworzył projekt łączący te dwa światy muzyczne, płytę Chopin z jazzowymi opracowaniami muzyki Fryderyka Chopina (1994), uznaną przez czytelników pisma „Jazz Forum” za album roku 1994 (otrzymała ona także nagrodę Fryderyka oraz laur Melomani ’94 – nagrodę łódzkiego Stowarzyszenia Miłośników Muzyki). Projekt ten otworzył przed artystą drogę na sceny muzyczne całego świata i ugruntował przekonanie Andrzeja Jagodzińskiego o słuszności łączenia jazzu z klasyką. Opierając się na grze tria jazzowego zaczął zapraszać do wykonywania swoich kompozycji oraz utworów, które aranżował, muzyków klasycznych, instrumentalistów, i wokalistów, a także orkiestry kameralne. Tak powstał projekt zatytułowany „Muzyka Polska”, w którym obok jazzowych na scenie pojawia się orkiestra kameralna.

Kulminacją poszukiwań brzmieniowych i kompozytorskich artysty stał się jego Koncert fortepianowy g-moll na trio jazzowe i wielką orkiestrę symfoniczną, a także klasycznie zbudowane Requiem na trio jazzowe, troje wokalistów jazzowych i klasyczny chór mieszany. Najnowszą inspiracją Jagodzińskiego okazała się muzyka mistrza polifonii, Jana Sebastiana Bacha. Jej efektem jest wydana w roku 2020 roku płyta Andrzej Jagodziński Trio – Bach. Równolegle powstał projekt z jazzowymi opracowaniami utworów Bacha na kwartet jazzowy i orkiestrę instrumentów dawnych.

ADAM CEGIELSKI

Absolwent Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie kontrabasu Andrzeja Mysińskiego, zadebiutował w 1988 roku w kwartecie Kazimierza Jonkisza, w którym występował do 1991 roku. W 1990 r,. jako członek zespołu Central Heating Trio, zdobył I nagrodę i wyróżnienie indywidualne na konkursie Jazz Juniors w Krakowie, VI nagrodę w Europejskim Konkursie Jazzowym w Hoeilaart (Belgia), „Klucz do Kariery” Pomorskiej Jesieni Jazzowej w Bydgoszczy. Również w 1990 r. znalazł się także wśród finalistów konkursu International Jazz Federation w Leverkusen (RFN). W 1994 r. został stypendystą Fundacji Kultury Polskiej im. Krzysztofa Komedy.

W kolejnych latach koncertował i nagrywał z m.in.: Quintessence (1991–1993), Kwartetem Kuby Stankiewicza (1992–1995), Triem Andrzeja Jagodzińskiego (od 1993), jak również okazjonalnie z Ewą Bem, Lorą Szafran, Janem „Ptaszynem” Wróblewskim, Wojciechem Karolakiem, Tomaszem Stańką, Zbigniewem Namysłowskim, Henrykiem Miśkiewiczem, Zbigniewem Preisnerem, Janem A.P. Kaczmarkiem oraz orkiestrami symfonicznymi Concerto Avenna (1991–1992) i Sinfonia Varsovia (1991–1995).

Od 1994 r. zajmuje się działalnością pedagogiczną. Obecnie prowadzi klasę kontrabasu na Wydziale Jazzu w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w której to od 2005 r. zajmuje stanowisko wicedyrektora do spraw kształcenia jazzowego.

                                                                       Adam Cegielski - kontrabas, fot. Paweł Cegielski

CZESŁAW „MAŁY” BARTKOWSKI

Perkusista jazzowy, pedagog. Debiutował w roku 1960 jako perkusista zespołu Far Quartet Jerzego Pakulskiego.W roku 1963 nawiązał współpracę ze Zbigniewem Namysłowskim i został muzykiem w jego kwartecie. Grał też z innymi znanymi grupami jazzowymi, m.in. z Niemen Enigmatic czy też z Grupą Michała Urbaniaka. Bardzo często grał w triach: z Tomaszem Stańką (trąbka) i Adamem Makowiczem (fortepian), z Wojciechem Karolakiem (fortepian, organy) i Tomaszem Szukalskim (saksofon tenorowy), z Arturem Dutkiewiczem (fortepian) i Andrzejem Cudzichem (kontrabas), z Markiem Blizińskim (gitara) i Zbigniewem Wegehauptem (kontrabas), z Andrzejem Jagodzińskim (pianino) i Adamem Cegielskim (kontrabas).

Brał ponadto udział w realizacji nagrań takich wokalistów jak Ewa Bem, Urszula Dudziak i Stanisław Sojka oraz muzyków zagranicznych (Freddie Hubbard, Clark Terry, Joe Newman, Art Farmer, Ben Webster), a także polskiego zespołu Novi Singers. Występował nie tylko w kraju, lecz również za granicą (Indie, USA, Nowa Zelandia, Australia oraz liczne kraje Europy). W roku 1993 został wykładowcą w Średniej szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz warszawskiego Studium Jazzowego.

                                                              Czesław "Mały" Bartkowski - perkusja, fot. Paweł Cegielski

MARCIN SOMPOLIŃSKI

Profesor klasy dyrygentury Akademii Muzycznej im. i. J. Paderewskiego w Poznaniu. Rozpoczął studia dyrygenckie w Akademii Muzycznej w Poznaniu w klasie prof. Renarda Czajkowskiego, uzyskując w roku 1989 dyplom pod kierunkiem prof. Witolda Krzemieńskiego. Był uczestnikiem wielu kursów mistrzowskich, m. in. w Lipsku (Helmuth Rilling), Stuttgarcie (John Eliot Gardiner) i Brixen (Joshua Rifkin). Otrzymał Stypendium dla młodych twórców miasta Poznania (1993), oraz Medal Młodej Sztuki Głosu Wielkopolskiego (1994). W latach 1987-1990 był dyrygentem Wielkopolskiej Orkiestry Symfonicznej.

Pracował jako dyrygent Teatru Wielkiego w Poznaniu (1997-2002), realizując m.in. premierę Czarodziejskiego fletu Mozarta na festiwalach w Carcassone i Xanten. Występował z wieloma orkiestrami symfonicznymi w kraju i za granicą, towarzysząc wybitnym solistom (Konstanty Andrzej Kulka, Jadwiga Kotnowska, Elżbieta Chojnacka, Wiesław Ochman, Malcolm Bilson) w prestiżowych salach koncertowych, jak Beethovenhalle w Bonn, Festspielhaus w Salzburgu, Alte Oper we Frankfurcie. Dokonał licznych nagrań radiowych i telewizyjnych. Prowadzone przez niego w 1998 roku koncerty monograficzne Arvo Pärta zostały uznane przez „Gazetę Wyborczą” oraz „Życie” za kulturalne wydarzenie roku w Poznaniu.

Wśród ważniejszych dokonań operowych Marcina Sompolińskiego znajduje się polska premiera opery Marcela Landowskiego Galina. Sompoliński przygotował również premierowe spektakle Halki Moniuszki (2000) oraz Aidy Verdiego (2001). W roku 2006 wraz z zespołem Opery Nova w Bydgoszczy dyrygował austriacką prapremierą odnalezionej opery Mozarta Der Stein der Weisen (Fetsspielhaus Salzburg).

Osobny nurt działalności artysty stanowią prawykonania muzyki współczesnej, wśród których znajdują się m.in. zamówione przez Międzynarodowy Festiwal Chórów Uniwersyteckich w Poznaniu kompozycje Zbigniewa Kozuba Beati estis oraz Marka Jasińskiego Ad Iuvenatem. Wśród ważniejszych dokonań Marcina Sompolińskiego jest też Missa pro defuncto Wolfgango Amadeo — msza żałobna za duszę ś. p. Wolfganga Amadeusza Mozarta, wykonana liturgicznie 4.12.2001 roku w kościele OO. Franciszkanów na Górze Przemysła. Również i tym razem „Gazeta Wyborcza” uznała to przedsięwzięcie, obok konkursu im. H. Wieniawskiego, za najważniejsze muzyczne wydarzenie roku w Poznaniu. Sompoliński jest też pomysłodawcą i realizatorem nowatorskiego cyklu koncertów edukacyjnych Speaking Concerts, cieszących się olbrzymim zainteresowaniem i uznaniem publiczności. W latach 2005-2008 pełnił stanowisko kierownika muzycznego Teatru Muzycznego w Poznaniu, gdzie przygotował premierowe realizacje m.in. Carewicza Lehara oraz Upiora w Operze Yestona.

W latach 2018 – 2020 był kierownikiem muzycznym orkiestry MACV działającej przy Warszawskiej Operze Kameralnej specjalizującej się w wykonawstwie muzyki klasycznej na instrumentach historycznych.

                                                                        Marcin Sompoliński - dyrygent, fot. Piotr Łysakowski

AGNIESZKA WILCZYŃSKA

Laureatka nagrody Fryderyk 2016 za płytę Tutaj mieszkam – piosenki z premierowymi tekstami napisanymi dla wokalistki przez Wojciecha Młynarskiego oraz kompozycjami Włodzimierza Nahornego, Andrzeja Jagodzińskiego, Jerzego „Dudusia” Matuszkiewicza i Włodzimierza Korcza. Była również nominowana do nagrody Fryderyka w 2020 r. w kategorii „Jazzowy album roku” za Wilcze jagody, płytę nagrana w duecie z Andrzejem Jagodzińskim jego kompozycjami do tekstów Wiesławy Sujkowskiej, Jana Wołka, Stanisława Tyma, Andrzeja Poniedzielskiego oraz własnymi tekstami wokalistki. Członkini Rady Akademii Fonograficznej, Ambasadorka Szczecina, Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki 1998, Laureatka Nagrody Artystycznej Miasta Szczecin 2016.

W 1998 r. ukończyła z wyróżnieniem studia wokalne na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach. Ma na swoim koncie dwie Złote Płyty; Pogadaj ze mną (muzyka Włodzimierz Nahorny słowa Wojciech Młynarski) i Krzysztof Komeda (w ramach serii „Wielcy Kompozytorzy Filmowi”).

Agnieszka Wilczyńska współpracuje z czołówką muzyków polskiej sceny jazzowej, a od 2004 r. koncertuje i nagrywa z Trio Andrzeja Jagodzińskiego. Koncertowała z wieloma renomowanymi orkiestrami i zespołami, jak Orkiestra Kameralna AUKSO, Atom String Quartet, Toruńska Orkiestra Kameralna, Orkiestra Sinfonia Viva, Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie, Polska Filharmonia Narodowa Sopot, Filharmonia Lwowska, Sinfonia Varsovia, Orkiestra MACV. Występowała na wielu prestiżowych scenach w Polsce i na świecie: w Nowym Jorku (Carnegie Hall), Chicago Symphony Center, National Concert Hall na Tajwanie, Białoruskiej Filharmonii Narodowej, Moskiewskiej Filharmonii Narodowej, Filharmonii Lwowskiej i w salach koncertowych w całej Polsce, (Filharmonia Narodowa, Krakowska i Szczecińska, NOSPR w Katowicach).

W Teatrze Polskim w Warszawie Agnieszka Wilczyńska debiutowała jako aktorka wcielając się w postać wybitnej polskiej poetki Agnieszki Osieckiej w spektaklu Listy na wyczerpanym papierze w reżyserii Leny Frankiewicz (2013). Wystąpiła w filmie Alicji Albrecht Młynarski – piosenka finałowa wraz z Januszem Gajosem, Ewą Bem, Krystyną Jandą, Januszem Głowackim i Magdaleną Zawadzką. Film został w 2018 roku nagrodzony Polską Nagrodą Filmową „Orzeł” w kategorii „Najlepszy film dokumentalny”.

Również w 2018 roku wokalistka wystąpiła w prawykonaniu Requiem Andrzeja Jagodzińskiego. Koncert odbył się 21 października w NOSPR. W roku 2019 była solistką koncertu „Muzyka polska dla zwycięstwa”, retransmitowanym przez Telewizję Poznań i TVP Kultura. W 2020 roku Agnieszka Wilczyńska wystąpiła w koncercie „Jazz Sebastian Bach” z utworami lipskiego kantora, zaaranżowanymi przez Andrzeja Jagodzińskiego na głos, orkiestrę instrumentów historycznych i trio jazzowe.

                                                                       Agnieszka Wilczyńska - śpiew, fot. Weronika Kosińska

HENRYK MIŚKIEWICZ

Saksofonista, klarnecista, kompozytor, aranżer, absolwent PWSM w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w klasie klarnetu. Przygodę z jazzem rozpoczął w wieku 16 lat, zdobywając wyróżnienie na Festiwalu „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu jako klarnecista i kompozytor. Wielokrotny laureat młodzieżowych i międzyszkolnych ogólnopolskich konkursów instrumentów dętych. Grę na saksofonie rozpoczął w Warszawie jako samouk. Uhonorowany prestiżowymi nagrodami przemysłu fonograficznego (Fryderyki za „Jazzowy Album Roku” – Lyrics (2002), „Muzyk Roku” (2004), „Jazzowy Artysta Roku” (2013) a ostatnio najwyższe wyróżnienie za całokształt osiągnięć w muzyce jazzowej „Złoty Fyderyk” (2022). Otrzymał również nominacje do tych nagród za swoje wszystkie autorskie płyty: More Love , Kakaruka, Ja nie chcę spać, Altissimonica, Uniesienie, trzy kolejne płyty Full Drive oraz ostatnią rodzinną płytę Nasza miłość, wydaną z okazji 70 urodzin (2021) .

Przez wiele lat plasował się na czele plebiscytu Jazz Top magazynu „Jazz Forum”. Był wyróżniony za całokształt pracy muzycznej nagrodami Mateusza (nagroda III Programu Polskiego Radia) najpierw z okazji 25-lecia, a w 2016 roku z okazji 50-lecia pracy artystycznej. Odznaczony Oskarem Jazzowym (nagroda Stowarzyszenia Łódzkich Melomanów) oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. W czerwcu 2022 dostał nagrodę specjalną ZAIKS z okazji 100 – lecia instytucji chroniącej prawa artystów za twórczość i wybitne wykonawstwo.

Koncertował na wielu festiwalach w Europie . Grał z czołowymi polskimi muzykami jazzowymi , takimi jak Ewa Bem, Anna Maria Jopek, Jan „Ptaszyn” Wróblewski, Andrzej Jagodziński, Marcin Wasilewski, Janusz Strobel, Jarosław Śmietana, Marek Napiórkowski. Występował z Joe Lovano, Orkiestrą Paula Kuhna w Berlinie oraz z Orkiestrą WDR jako solista w Kolonii, a także na gdańskim „ Solidarity of art”. Występował z Patem Methenym i Mino Cinelu w projektach Anny Marii Jopek. Koncertował z amerykańskim trębaczem Michaelem „Patchesem” Stewartem. Bardzo sobie ceni współpracę z własnymi dziećmi (Michał Miśkiewicz- perkusista, Dorota Miśkiewicz- wokalistka).

                                                                           Henryk Miśkiewicz - saksofony, fot. Kuba Majerczyk

10 listopada 2022, czwartek, godz. 17.00, sala Towarzystwa Muzycznego, Rynek 5

Ludvig van Beethoven - Trio B-dur op. 11 na klarnet, wiolonczelę i fortepian
Alexander von Zemlinsky - Trio op. 3 na klarnet, wiolonczelę i fortepian
Alicja Dzięcioł – Deformed Points na klarnet, wiolonczelę i fortepian - prawykonanie

Piotr Lato – klarnet
Anna Armatys-Borelii – wiolonczela
Monika Wilińska-Tarcholik – fortepian