Zespół Szkół Muzycznych nr 1 im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie obchodzi 70-lecie działalności, bowiem 28 września 1953 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie postanowiło utworzyć Średnią Szkołę Muzyczną, która umożliwiała zdolnej młodzieży dalsze kształcenie się w kierunku muzycznym.
Naukę rozpoczęło 34 uczniów na wydziałach: instrumentalnym, wokalnym i instruktorskim.
      Jubileusz szkoły to dobry czas na przypomnienie historii szkoły, na radość z osiągnięć pedagogów i wychowanków oraz plany na przyszłość.
Tak było 2 października w Filharmonii Podkarpackiej, gdzie po uroczystej części oficjalnej, odbył się piękny i ciekawy koncert jubileuszowy, a zakończyło jubileuszowy dzień miłe „Spotkanie pokoleń” w budynku szkoły.

       O historii jubilatki mówi pani Monika Welc, dyrektorka i jednocześnie absolwentka szkoły.

       „W pierwszych latach działalności Szkoła Średnia mieściła się w budynku Państwowej Szkoły Muzycznej przy ul 1 Maja 19. Dopiero w 1965 roku miasto przyznało Średniej Szkole Muzycznej budynek przy ulicy Chopina 32. Rok później wykonano zdobienie mozaiką autorstwa Zbigniewa Brodowskiego na znajdujących się obok budynkach filharmonii i szkoły.
Modernistyczny budynek i zdobienia podkreślały, że jest to szkoła artystyczna i że w tym miejscu uprawia się sztukę. Pierwszy dyrektor - pan Tomasz Czapla, kierował szkołą do 1963 roku, a od września tego roku dyrektorem została wspaniała pianistka, wychowanka profesora Zbigniewa Drzewieckiego – Krystyna Matheis-Domaszowska, która propagowała muzykę klasyczną, wykonując ją osobiście w szkołach regionu.
       Kolejnym dyrektorem szkoły był od 1974 roku pan Edward Sondej, a później te funkcje pełnili: Jan Jakubczak, Tadeusz Wojturski, Małgorzata Gajewska, Zdzisław Popowicz, Jerzy Kołodziej, Ewa Żebrowska i Jolanta Niżańska, która była nasza panią dyrektor do roku 2021. Po jej nagłym odejściu przez kilka miesięcy Obowiązki Dyrektora pełniła wieloletnia Wicedyrektor do spraw pedagogicznych – Marta Dybka-Tyczyńska, od 1 września 2021 ja mam zaszczyt pełnić tę funkcję”.

          dyr. Monika Welc podczas koncertu z okazji 70-lecia (2 października 2023 r. w Filharmonii Podkarpackiej)

       Lata spędzone w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Rzeszowie wspomina mieszkająca aktualnie w Hiszpanii znakomita pianistka i pedagog, pani Małgorzata Bator-Schreiber

        „Pięć cudownych lat spędzonych w tej szkole (1969-1974). Pięć lat o ogromnym znaczeniu w moim życiu muzyka. Wszyscy pedagodzy z wielkim zaangażowaniem przekazywali wiedzę potrzebną dla naszego rozwoju muzycznego i na dalszą zawodową drogę… Zostałam przydzielona do klasy Prof. Marty Czerewko. To były owocne lata, nauczyłam się bardzo dużo i poznałam inną sferę grania na tym instrumencie. Do dzisiaj jestem zaprzyjaźniona i w intensywnym kontakcie z Prof. Martą Czerewko. Z ogromną sympatią wspominam zajęcia kameralne z Prof. Marią Kuklą. Wspaniała wiolonczelistka i muzyk. Miałam szczęście grać pod jej okiem w trio fortepianowym w składzie: Krzysztof Głodek - skrzypce i Alek Poplewski - wiolonczela. Krzysiek dojeżdżał z Dębicy, a Alek z Krosna! Ja miałam 5 minut spacerkiem do szkoły i przychodziłam jako ostatnia. Naszego występu w Łańcucie na Konkursie Zespołów ameralnych nie zapomnę do końca życia, z co najmniej dwóch powodów:
        1) tego dnia zdawałam ustną maturę z języka polskiego. Zaraz rano poprosiłam nauczycielkę z komisji maturalnej, aby mnie dość wcześnie poproszono na egzamin, bo mam występ na konkursie. Skutek był taki, że zostałam wywołana jako ostatnia (złośliwie, bo jak mogło być coś ważniejszego dla mnie niż matura). Była już godzina 14:10. Cały czas patrząc na zegarek, odpowiadałam krótko na pytania komisji. Przesłuchanie w Łańcucie mieliśmy o 15!!!
        2) Mój brat zawiózł nas do Łańcuta (czuliśmy się jak na torze wyścigowym Formuły 1) i wystąpiliśmy, zdobywając 1. nagrodę!
Wchodząc do tej szkoły zawsze czułam, że my, uczniowie, jesteśmy najważniejsi. Trudno jest mi sobie uświadomić, że od tego czasu minęło już ponad 50 lat! Z tego ważnego okresu życia pozostały tysiące wspomnień i nieliczne przyjaźnie”.

 Krzysztof Głodek - skrzypce, Alojzy Poplewski - wiolonczela, Małgorzata Bator - fortepian  w sali balowej Muzeum-Zamku podczas Konkursu Zespołów Kameralnych

      Szkołę Muzyczną II stopnia w Rzeszowie w klasie śpiewu niezapomnianej Anny Budzińskiej ukończył pan Paweł Skałuba, świetny tenor oklaskiwany na scenach europejskich, jak również w Kanadzie, USA i Chinach. Napisał krótko:

       „Wydział wokalny Średniej Szkoły Muzycznej na zawsze pozostanie w moim sercu. To właśnie w Rzeszowie stawiałem swe pierwsze kroki w świecie muzyki i sztuki pod okiem cudownych ludzi, pedagogów wrażliwych nie tylko pod kątem artystycznym, ale co dla mnie jest bardzo ważne, ludzkim, bowiem synteza tych wrażliwości tworzy artystę”.

       Dyrektor Monika Welc wspomina bardzo ważny czas dla rozwoju szkoły.

         „Na przełomie lat 70-tych i 80-tych pozyskano drugi budynek, zwany budynkiem B przy ulicy Szopena 28, gdzie odbywały się zajęcia ogólnokształcące, a wiązało się to z rozwojem szkoły i zmianą struktury –powołano wtedy Zespół Szkół Muzycznych, w skład którego weszły Państwowe Liceum Muzyczne i Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia.
       Bardzo istotne zmiany nastąpiły, kiedy przez cztery kadencje dyrektorem była pani Jolanta Niżańska.
Wyremontowano cały budynek, a na dwóch skrzydłach - zachodnim i wschodnim, dobudowano nowe pomieszczenia. Przybyło szkole w tym czasie (włączając poziom -1, gdzie są klasy perkusji), około 500 metrów kwadratowych powierzchni. Teraz baza lokalowa szkoły jest naprawdę dobra.

Oto jak wspomina lata spędzone w tej szkole prof. dr hab. Urszula Marciniec-Mazur, znakomita wiolonczelistka i pedagog. Od lat związana jest z Akademią Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, prowadząca także działalność artystyczną, a głównym nurtem jest kameralistyka.

       „Czas spędzony w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej II st. im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie to dla mnie lata zawierania nowych znajomości i przyjaźni, które przetrwały do dzisiaj, intensywny rozwój jako wiolonczelistki, pierwsze znaczące sukcesy, ale również porażki pozwalające nie popaść w samouwielbienie. Nasza wspaniała wychowawczyni, matematyczka Pani Marta Kraus, z wielką cierpliwością i wyrozumiałością znosiła nastoletnie wybryki adeptów na artystów. Zawsze kochałam czytać książki, więc moim ulubionym przedmiotem był język polski, prowadzony przez panią Natalię Kanię, nauczycielkę wspaniałą i wymagającą. Pani Urszula Biskupska, ucząca kształcenia słuchu, była postrachem nas wszystkich, wymagająca, energiczna, narzucała zawsze duże tempo pracy na zajęciach. Patrząc na jej metody dydaktyczne z dzisiejszej perspektywy, mogę stwierdzić, że wyprzedziła metodologię prowadzenia swojego przedmiotu o co najmniej 2-3 dekady. Nigdy już w mojej późniejszej edukacji nie spotkałam tak skutecznego nauczyciela kształcenia słuchu. Najważniejszą „moją panią od wiolonczeli” była pani Maria Kukla, poświęciła mi mnóstwo czasu i serca, ufałam jej bezgranicznie, zawsze uśmiechnięta i cierpliwa. Przez całe swoje życie zawodowe podkreślam i jestem dumna, że jestem absolwentką Szkoły Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie i wychowanką Pani Profesor Marii Kukli”.

           Urszula Marciniec - wiolonczela, uczennica Liceum Muzycznego w Rzeszowie podczas koncertu szkolnego

       Wspomnieniami podzielił się także absolwent ZSM nr 1 w Rzeszowie, dr. hab. Bartosz Jakubczak, profesor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, wybitny organista i pedagog.

       "Uczęszczałem do Liceum Muzycznego w Rzeszowie w latach 1990 – 1996. Dla mnie tu wszystko się zaczęło, jeśli chodzi o muzykę organową. Moim nauczycielem był Profesor Klemens Gudel, do którego zgłosiłem się na konsultację przed egzaminami wstępnymi. W 1990 roku kończyłem Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia im. Fryderyka Chopina w Rzeszowie w zakresie gry na fortepianie i miałem wszelkie podstawy techniczne do kontynuowania gry na instrumencie klawiszowym – w tym na organach.
       Po pierwszym spotkaniu Profesor Gudel wyraził swoją opinię, żeby przystąpić do egzaminów wstępnych. Zrobiłem to i do dzisiaj jestem mu za to wdzięczny. Ukończyłem z wyróżnieniem grę na organach w Liceum Muzycznym, jak również eksternistycznie uzyskałem dyplom w zakresie gry na fortepianie u prof. Marii Gudel.
Profesor Klemens Gudel miał bardzo bogatą wiedzę w różnych obszarach sztuki. Był erudytą, władał również kilkoma językami. Podczas lekcji opowiadał także o kompozytorach wykonywanych utworów, czasami nawet w żartobliwym tonie.
       Zespół Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie dysponuje świetnym instrumentem o trakturze mechanicznej. Jest to instrument, na którym ja także się „wychowałem” jako uczeń tej szkoły. Przekonałem się, że po tych prawie 30-tu latach od momentu ukończenia szkoły, instrument jest w bardzo dobrym stanie, a aula także pięknie wygląda".

           prof. Bartosz Jakubczak z uczestnikami Seminarium organowego (ZSM nr 1 im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie - 6 października 2023 roku)

        Warto podkreślić, że absolwenci chętnie wracali i podejmowali pracę w tej szkole po ukończeniu studiów. Aktualnie około 60 procent nauczycieli stanowią wychowankowie. Jednym z nich jest znakomity akordeonista, solista i kameralista prof. dr hab. Paweł Paluch, który jest także wykładowcą w Instytucie Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego oraz na Wydziale Instrumentalnym Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie.

        „W Zespole Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie spędziłem jako uczeń sześć lat. Zanim zostałem uczniem Liceum Muzycznego, chodziłem przez dwa lata do PSM II stopnia, uczęszczając do siódmej i ósmej klasy szkoły podstawowej. Jako uczeń klasy drugiej PSM II st. w swoim planie zajęć miałem m.in. kształcenie słuchu, prowadzone przez Panią mgr. Urszulę Jeczeń-Biskupską. Warto wspomnieć, że ta znakomita nauczycielka znana była z różnych ciekawych pomysłów na efektywne prowadzenie lekcji oraz aktywizację uczniów, w tym szybkie sprawdzanie ich wiedzy i umiejętności. Gdy znalazłem się w pierwszej klasie Liceum Muzycznego, znowu miałem zajęcia kształcenia słuchu z Panią Biskupską. Pani Profesor od razu na początku roku szkolnego zaproponowała mi, „abym się nie nudził”, że raz w tygodniu mogę uczęszczać na zajęcia do Niej ze swoją klasą, a drugi raz z jedną z grup z klasy trzeciej. Stwierdziła, że udało się jej wyłonić z trzecioklasistów „fajną grupę”. Tworzyli ją: Z. Jakubek, E. Brud (Nidecka), D. Kowalska, M. Jaworska, K. Uściłkowski, W. Wcisło, Z. Szymczyk, I. Kozioł. Wraz z kolegą z klasy Robertem Opiołą, jako soliści zdobyliśmy dość sporo nagród na krajowych i międzynarodowych konkursach. Jako instrumentalista zawdzięczam wiele mojemu nauczycielowi akordeonu – mgr. Krzysztofowi Milczanowskiemu (później również u Niego jako docenta kończyłem studia w Krakowie) oraz nauczycielom fortepianu, którymi byli: mgr Aleksandra Miłoś, mgr Zdzisława Ząbek oraz mgr Wojciech Żakowski. Jako znakomici pedagodzy wpłynęli Oni znacząco na mój dalszy rozwój artystyczny”.

       Pani dyrektor Monika Welc z satysfakcją mówi o tym, co aktualnie dzieje się w Zespole Szkół Muzycznych nr 1 im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie.

       „Jesteśmy szkołą samorządową (chociaż nie jedyną w mieście), różnimy się jednak od innych szkół samorządowych w regionie, bo działamy w stolicy województwa w dużej gminie. Utożsamiamy się z Rzeszowem i cieszy nas, że możemy to miasto reprezentować podczas różnych wydarzeń i konkursów oraz występować na terenie miasta. Dajemy koncerty, zabezpieczamy oprawę muzyczną różnych wydarzeń.
       W ramach ZSM nr 1 działają: Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I stopnia, Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia i Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia. Kształcimy od podstaw do ukończenia szkoły średniej dyplomem dającym tytuł: zawodowy muzyk.
       Dziś nasi uczniowie i absolwenci to laureaci około 200 różnych konkursów muzycznych, konkursów wiedzy, olimpiad przedmiotowych, to także kilkudziesięciu stypendystów rozmaitych stypendiów za osiągnięcia artystyczne, ale i ogólnokształcące w ciągu jednego roku.
       Wielu absolwentów to wykładowcy i profesorowie akademii muzycznych, artyści koncertujący na scenach Polski i Europy nie tylko jako muzycy klasyczni, ale także uprawiający muzykę popularną, tzw. rozrywkową i jazz.
Odczuwając satysfakcję z osiąganych sukcesów, czujemy także zobowiązanie do kontynuowania dzieła, jakim jest dalszy rozwój szkoły. Czynimy wszystko, aby ZSM nr 1 był numerem jeden nie tylko z nazwy”.

          Orkiestra i Chór Zespołu Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie pod batutą Roberta Naściszewskiego podczas koncertu z okazji 70-lecia szkoły

        Dyrekcji, pedagogom i uczniom Zespołu Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie życzymy wielu sukcesów i wspaniałych osiągnięć w kolejnych dekadach.

                                                                                                                                                                                                                                                        Zofia Stopińska

      W tym roku mija 70 lat od utworzenia Średniej Szkoły Muzycznej w Rzeszowie, na bazie której działa Zespół Szkół Muzycznych nr 1 im. Karola Szymanowskiego. Absolwenci szkoły działają w różnych ośrodkach muzycznych w Polsce i za granicą. Poproszeni o wspomnienia wychowankowie szkoły chętnie się nimi dzielą, podkreślając, jaki wpływ na ich artystyczną i pedagogiczną działalność miały lata spędzone w szkole.
      Otrzymałam niedawno list ze wspomnieniami od pana Piotra Szabata – znakomitego skrzypka mieszkającego aktualnie w Niemczech. Po ukończeniu nauki w ZSM nr 1 w Rzeszowie Piotr Szabat studiował w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie skrzypiec prof. Krzysztofa Jakowicza oraz Jakuba Jakowicza. Po ukończeniu studiów w Warszawie wyjechał z Polski, aby rozpocząć studia w Bernie u prof. Bartłomieja Nizioła.
      Współpracował z Südwestdeutsche Philharmonie Konstanz i Orkiestrą Symfoniczną w Lichtenstein. Od 2013 roku Piotr Szabat jest I skrzypkiem Stuttgarter Kammerorchester, a także występuje jako solista i jest cenionym kameralistą grającym często w trio, w kwartecie smyczkowym, a z żoną Natalią Szabat tworzą duet (skrzypce i fortepian).
Piotr Szabat gra na skrzypcach zbudowanych przez polskiego lutnika Grzegorza Bobaka. Pasją Artysty są wędrówki po górach.                                                                                          Piotr Szabat ze skrzypcami Grzegorza Bobaka, fot. Oliver Roeckle

      Oto jak pan Piotr Szabat wspomina czas spędzony w Zespole Szkół Muzycznych im. Karola Szymanowskiego w Rzeszowie.

       Zespół Szkół Muzycznych nr. 1 był częścią mojego życia, odkąd sięgam pamięcią. Wszystko za sprawą mojego taty, Stanisława Szabata, który przez wiele lat był pedagogiem tejże placówki. Pamiętam, że jeszcze jako dziecko zdarzało mi się odwiedzać tatę w pracy i słuchać dźwięków klarnetu, bo uczył grać na tym instrumencie.
       Moje pierwsze doświadczenia jako ucznia tej szkoły rozpoczynają się w roku 1998, kiedy to rozpocząłem edukację w Państwowej Szkole Muzycznej II-go stopnia w klasie skrzypiec pana Krzysztofa Swobody, ale na dobre wsiąknąłem w struktury szkoły 2 lata później, kiedy to zostałem uczniem Państwowego Liceum Muzycznego w Rzeszowie.
       W liceum spędzałem całe dnie, najpierw przedmioty ogólnokształcące i teoretyczne, a po południu zajęcia z instrumentu, ćwiczenie i co najważniejsze życie szkolne. Kiedy nie ćwiczyliśmy i nie siedzieliśmy w klasie, przesiadywaliśmy w holu bądź przy portierni potrafiąc godzinami rozmawiać ze sobą nie tylko o muzyce, ale o wszystkim co było dla nas w tamtym okresie życia ważne. Ponieważ był to czas, w którym telefonia komórkowa w Polsce dopiero raczkowała, portiernia i hol były punktem zbiorczym i informacyjnym – było to zawsze tętniące życiem serce szkoły. Chciałeś kogoś znaleźć - idziesz na portiernię, potrzebujesz ćwiczeniówki idziesz na portiernię, chcesz przekazać wiadomość – portiernia, chcesz pogadać – portiernia. Jeśli portiernia była sercem szkoły to jej dobrymi duchami były z pewnością nasze panie portierki, pani Grażynka i pani Zosia. Z nimi konie można było kraść!!!

       W najbliższym otoczeniu szkoły znajduje się obecnie piękna i chętnie odwiedzana fontanna multimedialna. Za moich czasów, było to betonowe boisko do koszykówki, obrośnięte zaniedbanymi krzakami, dookoła którego na ławkach przesiadywali punkowcy. Było to miejsce, do którego po lekcjach albo na przerwach uciekała młodzież ZSMU by potajemnie wypalić papierosa, bądź wypić jakimś cudem zdobyte piwo…

       Nie da się ukryć faktu, iż obydwa budynki ZSM nr 1 w Rzeszowie rozdziela budynek Filharmonii Podkarpackiej. Niemalże co piątek zasiadałem na widowni by wsłuchiwać się w interpretacje znakomitych solistów i dyrygentów, aż pewnego pięknego dnia sam stanąłem na tej scenie wraz z orkiestrą (jeszcze w tym czasie Filharmonii Rzeszowskiej) na koncercie dyplomantów, wykonując pierwszą część Koncertu skrzypcowego D-dur Johannesa Brahmsa. Stanąć na scenie Filharmonii, którą odwiedza się od dziecka było niesamowitym przeżyciem, które dane mi było powtórzyć wiele lat później.

        Wróćmy jednak do czasów szkolnych.
      Do dziś pamiętam lekcję chemii, na której pani mgr Anna Różańska (ciepła i wyrozumiała nauczycielka biologii i chemii) zadała mi pytanie: „czy piwo będzie dysocjować elektrolitycznie?”
Z mych ust padła odpowiedź: „niestety nie wiem…, ale wiem, że piwo ma inne skutki uboczne.” – chyba nie muszę dodawać, że z chemii byłem noga.
       Bardzo miło wspominam lekcje teorii muzyki z panią mgr Małgorzatą Gajewską, które były równie śmieszne co kształcące, a jej sławna „śmierćnuta” po dziś dzień wybrzmiewa z tyłu mej głowy. Tym samym echem wybrzmiewa we wspomnieniach „kwinta d-a”, którą żegnała się z nami na koniec każdego kształcenia słuchu pani mgr Urszula Biskupska.
       Nie sposób nie wspomnieć o mojej drugiej wychowawczyni, pani mgr. Irena Paterek. To jej poświęceniu i zajęciom dodatkowym zawdzięczam świetne przygotowanie do rozszerzonej matury z języka niemieckiego. Biorąc pod uwagę moje późniejsze studia w Szwajcarii i obecne miejsce pracy w Niemczech, mogę śmiało powiedzieć, że nauka ta nie poszła w las.
       Na koniec wspomnę mgr. Oresta Telwacha, który z ogromnym poświęceniem i zaangażowaniem pomógł mi nie tylko doskonalić moje umiejętności z zakresu gry na skrzypcach, ale też pomógł mi odnaleźć siebie i skanalizować uczucia poprzez grę na skrzypcach w dosyć zagmatwanych czasach młodzieńczego buntu. Oficjalnie przysługiwały mi 2 lekcje skrzypiec w tygodniu, jednak ja chodziłem na lekcję czasem nawet i 5 razy w tygodniu. Kiedy spotykaliśmy się na korytarzu, w dni, w których nie miałem mieć lekcji padało szybkie pytanie: „masz czas po południu, albo wieczorem? – tak…To przyjdź, poćwiczymy trochę”. Za ogrom pracy, przyjacielskie relacje i niezliczone lekcje jestem mu ogromnie wdzięczny.

        Te kilka lat spędzonych w ZSM nr 1 było dla mnie przepięknym czasem, za który wszystkim nauczycielom, pracownikom, kolegom i koleżankom serdecznie dziękuję.

        Życzę wszystkim nauczycielom i pracownikom oraz uczniom Zespołu Szkól Muzycznych nr 1 w Rzeszowie cudownego czasu jubileuszu i wielu sukcesów. Jestem dumny, że mogłem być uczniem tej szkoły.

                                                                                                                                                                                                                                                                  Piotr Szabat

                                                                           Piotr Szabat - krótka przerwa w podróży na kolejny koncert, fot. Oliver Roeckle

Sceny litewskie Zbigniewa Kruczka w Filharmonii Podkarpackiej
Rozmowa z kompozytorem.
Zofia Stopińska

Program koncertu 10 listopada w Filharmonii Podkarpackiej wypełni kompozycja Zbigniewa Kruczka zatytułowana Sceny litewskie. Nasi filharmonicy wystąpią pod batutą Jacka Rogali, świetnego dyrygenta i pedagoga, dyrektora Filharmonii Świętokrzyskiej w Kielcach oraz kierownika Katedry Dyrygentury i profesora Akademii Muzycznej w Łodzi. Na cymbałach węgierskich grać będzie Szymon Tadla, a w roli narratora wystąpi Marcin Kwaśny, aktor, scenarzysta i reżyser. Dzieło Zbigniewa Kruczka w Rzeszowie zabrzmi po raz pierwszy.
Zbigniew Kruczek jest kompozytorem, organistą i pedagogiem. Z pewnością na karierę koncertującego organisty duży wpływ miał udział w konkursach i festiwalach. W 1980 roku uzyskuje dyplom Premier Prix d’Orgue, a dwa lata później Le Prix Supérieur z wyróżnieniem. W 1990 roku Zbigniew Kruczek uczestniczy w finałowym Międzynarodowym Konkursie im. Jehan Alain w Romainmôtier w Szwajcarii. Jego kariera jest wypełniona licznymi koncertami, nie tylko w Belgii, ale także w krajach Europy, w Afryce, w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
Jest kompozytorem wielu dzieł na organy, muzyki kameralnej, symfonicznej i chóralnej.

Kiedy powstały Sceny litewskie i co zainspirowało Pana do napisania tego utworu?
       – Do skomponowania Scen litewskich namówił mnie pan Roman Perucki, dyrektor Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. W ramach koncertów z cyklu „Wielkie karnawały świata” w Filharmonii Bałtyckiej został wykonany mój poemat symfoniczny Karnawał o trzech dniach słynnego, odbywającego się od XVI wieku, karnawału w Binche. Z tym miastem jestem związany, bo prowadziłem klasy organów i harmonii w tamtejszym konserwatorium, a także jestem organistą kościoła Saint-Pierre. Karnawał był darem dla Belgii, kraju, który mnie przyjął. Po koncercie w Gdańsku rozmawialiśmy z dyrektorem Peruckim i ustaliliśmy, że pomyślę o skomponowaniu podziękowań dla Polski.
Tak powstały Sceny litewskie, oparte na najbardziej znanych księgach Pana Tadeusza. Pojawiają się w tym utworze tematy ze znanych utworów i hymnów, m.in. hymn carskiej Rosji, Mazurek Dąbrowskiego, Marsylianka i Mazurek Trzeciego Maja. Nie zabraknie koncertu Jankiela. Przyznam, że trudno było znaleźć cymbalistę, ale udało mi się spotkać Szymona Tadlę, w którego rodzinie jest tradycja gry na tym instrumencie od ponad stu lat. Prawykonanie Scen litewskich odbyło się w Gdańsku pod batutą Jacka Rogali, a w roli recytatora wystąpił Jan Nowicki. Drugie, też wspaniałe wykonanie miało miejsce w Kielcach, a teraz odbędzie się ten koncert w Rzeszowie. Z Podkarpaciem jestem szczególnie związany, bo urodziłem się w Lubaczowie. Kompozycja jest zadedykowana nauczycielom Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Lubaczowie, które ukończyłem, i Polsce jako krajowi, w którym się urodziłem i wykształciłem.

W Lubaczowie rozpoczynał Pan naukę muzyki.
       – Tak, uczyłem się w Ognisku Muzycznym, a dodatkowo udzielała mi prywatnych lekcji wspaniała nauczycielka fortepianu, pani Maria Koba z Jarosławia. Bardzo dużo jej zawdzięczam. Później zajął się mną prof. Romuald Sroczyński, który uczył w wyższych szkołach muzycznych we Wrocławiu i Poznaniu, ale pochodził z tych stron, co ja. Był taki czas, że byłem uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Lubaczowie, Średniej Szkoły Muzycznej w Wałbrzychu, a na lekcje organów jeździłem do prof. Sroczyńskiego do Wrocławia. Uczyłem się też w dawnej Salezjańskiej Szkole Organistowskiej w Przemyślu. Wprawdzie oficjalnie szkoła już była zamknięta, ale dzięki księdzu Stanisławowi Łabińskiemu, który był wikariuszem w Lubaczowie, poznałem księdza salezjanina Czesława Jabłeckiego, który był znakomitym pedagogiem. Uczył mnie harmonii i gry na organach, stąd miałem dobre podstawy i nie miałem żadnych trudności w tych dziedzinach. Zaprzyjaźniliśmy się i w późniejszych latach spotykaliśmy się w Krakowie na Tynieckiej. Od najmłodszych lat byłem zafascynowany dziełami i techniką polifoniczną Jana Sebastiana Bacha. Napisałem nawet na cześć Bacha 24 Preludia i fugi na organy. Jedno preludium zadedykowałem ks. Czesławowi Jabłeckiemu. To preludium jest w stylu gregoriańskim, bo był także specjalistą w zakresie śpiewu gregoriańskiego.

Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Lubaczowie studiował Pan w Poznaniu.
       – Po zdaniu egzaminu wstępnego do Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu, studiowałem w klasie organów prof. Romualda Sroczyńskiego i kompozycji w klasie prof. Andrzeja Koszewskiego. W czasie studiów byłem także organistą w kościele dominikanów. Odbywał się tam festiwal muzyczny, podczas którego występowali bardzo znani organiści, m.in. Jan Jargoń, Feliks Rączkowski, Mirosław Pietkiewicz…Pod koniec studiów miałem okazję rozmawiać z prof. Feliksem Rączkowskim, który zapytał, czy interesują mnie studia podyplomowe w Belgii. Byłem bardzo zainteresowany i dzięki profesorowi Rączkowskiemu pojechałem do Belgii na kurs mistrzowski do Flor Peetersa. Na krótko wróciłem do Polski, a później wyjechałem na studia w Królewskim Konserwatorium w Brukseli, w klasie organów Leopolda Sluysa i kompozycji u Jacqueline Fontyn. Z tą znaną, ciągle aktywną kompozytorką utrzymuję kontakt do dzisiaj. Nawet nasze utwory zabrzmiały podczas koncertu w Gdańsku z okazji Roku Witolda Lutosławskiego. Profesor Jacqueline Fontyn bardzo przyjaźniła się z Witoldem Lutosławskim.

Przez całe zawodowe życie jest Pan bardzo aktywnym muzykiem.
       – Jestem w wieku emerytalnym i już mniej koncertuję, ale komponuję, jestem też nadal organistą w kościele Sacré-Coeur w Binche i w kościele Saint-Pierre w Montignies-sur-Sambre Neuville (Charleroi). Długo, bo 38 lat byłem profesorem w Collège de Bonne-Espérance de Vellereille-les-Brayeux, w Instytucie Notre-Dame de Loverval i profesorem klasy organów w Conservatoire Communal Marcel Quinet de Binche.

Czy koncertując w wielu krajach Europy, Ameryki Północnej i Afryki, prowadząc intensywną działalność pedagogiczną, odwiedzał Pan Polskę?
       – W Belgii mieszkam od 1976 roku i przez pierwsze dziewięć lat nie przyjeżdżałem do Polski, bo nie miałem ważnego paszportu, a poza tym, aby pracować jako nauczyciel, musiałem mieć obywatelstwo belgijskie. Szybko odnalazłem się w nowym środowisku, ale zawsze utrzymywałem kontakty z Polską. Do Belgii często przyjeżdżał prof. Stefan Stuligrosz i nawet trzy razy miałem zaszczyt gościć profesora w moim domu. Zaprzyjaźniliśmy się.
W późniejszych latach często przyjeżdżałem do Polski i zawsze odwiedzałem babcię, z którą byłem bardzo związany, bo wcześnie straciłem matkę i babcia mnie wychowywała, a dożyła 95 lat.

Czy w rodzinie ktoś interesował się muzyką?
       – Mój dziadziu urodził się w czasach, kiedy Lubaczów był galicyjskim miasteczkiem. Dziadziu służył nawet w wojsku austriackim, a później był w Legionach Polskich Józefa Piłsudskiego. Dziadziu miał talent muzyczny i grał na akordeonie, najczęściej walce austriackie.

Wielka pasja do muzyki towarzyszy Panu nieustannie.
       – Od dzieciństwa miałem tę pasję. Mimo że Lubaczów był niewielkim miasteczkiem, udawało mi się ją rozwijać i uczyć się muzyki. Jak już wspomniałem, wiele zawdzięczam profesorom Liceum Ogólnokształcącego w Lubaczowie, wykształconym przed wojną. Moja wychowawczyni, pani Franciszka Wolańczyk, ułatwiała mi wszystko, żebym mógł jeździć na lekcje do Wałbrzycha i do Przemyśla. Mam ogromne uznanie dla wszystkich. Dwóch z nich jeszcze żyje – pan dr Zygmunt Kubrak, znany i ceniony historyk, organizator Muzeum Kresów w Lubaczowie oraz autor m.in. dwutomowych Dziejów Lubaczowa, a także pan Karol Kunz, który uczył nas fizyki i chemii.

W przeddzień Narodowego Święta Niepodległości zapraszamy do Filharmonii Podkarpackiej na koncert patriotyczny, który wypełni Pana dzieło Sceny litewskie. Podczas koncertu melomani będą mogli poznać także kompozytora.
       – Miło mi będzie wysłuchać koncertu i serdecznie zapraszam na ten wieczór. Mam nadzieję, że moja kompozycja zostanie życzliwie przyjęta i wielu z Państwa, szczególnie młodzi, inaczej spojrzą na wielkie dzieło, jakim jest Pan Tadeusz Adama Mickiewicza. Cieszę się, że pani dyrektor Marta Wierzbieniec planuje dodatkowy koncert z myślą o młodzieży.

Bardzo dziękuję za rozmowę.
       – Ja również bardzo dziękuję. Do zobaczenia.

Zofia Stopińska

Bezpłatne wejściówki odbierać można w Kasie Biletowej Filharmonii Podkarpackiej.

Już po raz jedenasty odbył się Ogólnopolski Festiwal Pieśni i Piosenki Religijnej „Miłosierdzie Boże wyśpiewać chcę”, zorganizowany przez parafię pw. Miłosierdzia Bożego w Tarnowie. Jakub Kaszowicz i Karolina Polak byli najlepsi w swoich kategoriach wiekowych.

Festiwal poprzedzony był eliminacjami wstępnymi, po których do finału zakwalifikowało się ponad 50 wykonawców: solistów i zespołów. Wśród solistów dopuszczonych do festiwalu, znaleźli się wokaliści Jasielskiego Domu Kultury: Emilia Starzec, Jakub Kaszowicz (kat. dzieci starsze) oraz Natasza Litwa i Karolina Polak (kat. młodzież).

Finał festiwalu odbył się w sobotę, 21 października br. w kościele pw. Miłosierdzia Bożego w Tarnowie. Nasi soliści zostali bardzo wysoko ocenieni przez jury konkursowe. Jakub Kaszowicz otrzymał pierwsze miejsce w swojej kategorii wiekowej. Karolina Polak również otrzymała pierwszą nagrodę w kategorii młodzieżowej. Jakub zaprezentował piosenki „Kiedyś” z repertuaru Mietka Szcześniaka i pieśń „O miłosierna z Ostrej Bramy”, natomiast Karolina zaśpiewała pieśni „Aniele mych pradziadów” z tekstem E. Brylla i „Pieśń o słońcu niewyczerpanym – fragment”, z tekstem Karola Wojtyły. Muzykę do obydwu pieśni skomponował Włodzimierz Korcz. Zarówno Karolina jak i Jakub wystąpili w koncercie galowym, który odbył się 21 października br. Solistów do festiwalu przygotowała Ewa Grzebień.

JDK

Informujemy o organizowanym przez Fundację Szkolnictwa Muzycznego w Rzeszowie oraz Zespół Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie, IX Ogólnopolskim Konkursie wokalnym im. Barbary Kostrzewskiej w dniach 24-25 listopada 2023 r. w ZSM nr 1 w Rzeszowie.

O dotychczasowych edycjach:

 W roku 2006 z inicjatywy ówczesnych pedagogów śpiewu PSM II st. w Rzeszowie, tj. ś.p. Anny Budzińskiej, Anny Szałygi–Kuźmy, Stanisławy Mikołajczyk–Madej, przy aprobacie i wsparciu Marty Dybki–Tyczyńskiej prezes Fundacji Szkolnictwa Muzycznego oraz dzięki współorganizacji ZSM nr 1 w Rzeszowie odbył się I Konkurs Wokalny im. Barbary Kostrzewskiej. Konkurs początkowo miał zasięg regionalny, ale duże zainteresowanie imprezą, która w istotny sposób wypełniła lukę w organizacji tego typu konkursów w regionie Polski południowo – wschodniej, pozwoliło na rozszerzenie projektu do przedsięwzięcia o charakterze ogólnopolskim.

Druga odsłona Konkursu, już Ogólnopolskiego odbyła się w roku 2007, by potem w cyklu dwuletnim miały miejsce kolejne: III w 2009, IV w 2011, V w 2013, VI w 2015, VII w 2017.

Niestety remont szkoły, a później pandemia sprawiły, że VIII edycja Konkursu w roku 2019 nie doszła do skutku.

W 2021 roku organizatorzy  powrócili do tego przedsięwzięcia, które było zawsze bardzo dobrze przyjmowane w środowisku wokalnym, muzycznym, a także lokalnym. Konkurs w rzeczywisty sposób odzwierciedla poziom kształcenia młodych wokalistów na etapie średnich szkół muzycznych. Jest doskonałą platformą do wymiany doświadczeń dla pedagogów, możliwością konfrontacji swoich umiejętności dla młodych śpiewaków, dla wielu z nich również początkiem niezwykłej kariery.

O tym, jak istotne jest to wydarzenie w kalendarzu imprez artystycznych świadczą „gorące” już teraz w świecie wokalistyki nazwiska laureatów poprzednich edycji konkursu. Są to młodzi śpiewacy, którzy aktualnie zdobywają sceny operowe w Polsce i na świecie, m.in.: Andrzej Filończyk, Adriana Ferfecka, Natalia Skrycka, Elwira Janasik, Paula Maciołek.

ROZTAŃCZONE DWORY EUROPY
KONCERT EDUKACYJNY DLA DZIECI

PRZEMYSKA ORKIESTRA KAMERALNA
Aleksandra WAGSTYL – skrzypce/dyrygent
Rezerwacja miejsc wyłącznie dla grup tel. 507 108 072

12.10.2023 godz. 9.00
Centrum Kulturalne w Przemyślu (ul. Konarskiego 9)

KONCERT INAUGURACYJNY
MUZYKA NIEBIOS
U KSIĘCIA LEOPOLDA

w programie:
Jan Sebastian Bach
III Koncert brandenburski BWV 1048
IV Koncert brandenburski BWV 1049
III Suita orkiestrowa BWV 1068
Koncert skrzypcowy a-moll BWV 1041

PRZEMYSKA ORKIESTRA KAMERALNA
Zbigniew PILCH – skrzypce/dyrygent
Katarzyna CZUBEK – flet prosty
Julie KUČEROVÁ – flet prosty

15.10.2023 godz. 17.00
Centrum Kulturalne w Przemyślu (ul. Konarskiego 9)

WŁOSKI SMAK
FRANCUSKA FINEZJA
RECITAL KLAWESYNOWY

w programie:
Jean-Henry d'Anglebert (1629-1691)
Pièces en sol
Bernardo Storace (c.1637 - c.1707)
Selva di varie compositioni d'intavolatura per cimbalo ed organo, Venezia 1664, Ciaccona
Johann Caspar Ferdinand Fischer (1656-1746)
Les pieces de clavessin (Musicalisches Blumenbüschlein), Augsburg 1698, Praeludium I d-moll
Johann Caspar Ferdinand Fischer (1656-1746)
Musikalischer Parnassus, Augsburg 1700, Uranie
Toccata – Allemande – Courante – Sarabande – Gavotte – Gigue – Menuet – Riguadon - Passacaglia
Johann Sebastian Bach (1685-1750)
Concerto – Italienisches Konzert BWV 971

Ewa MROWCA – klawesyn (Anonim, Florencja 1700, Detmar Hungerberg Hückeswagen 2006 G/Gis-d3, 8' + 8)

20.10.2023 godz. 17.00
Zespół Państwowych Szkół Muzycznych w Przemyślu (ul. Słowackiego 91)
wstęp wolny

KAMERALNE SALONY
WIELKIEGO ŚWIATA

w programie:
Ludwig van Beethoven - Sonata F dur na wiolonczelę i fortepian op. 5 nr 1
Ludwig van Beethoven – Dwanaście wariacji na temat arii Papgaena: Ein Mädchen oder Weibchen z opery Czarodziejski flket W. A. Mozarta F-dur op. 66
L.van Beethoven - Dwanaście wariacji na temat duetu Paminy i Papagena: Bei Männern, welche Liebe fuhlen opery Czarodziejski flket W. A. Mozarta op. WoO 46
Fryderyk Chopin - Polonaise Brillante précédée d’une Introduction na wiolonczelę i fortepian C -dur, op.3 (Introdukcja i Polonez C-dur na fortepian i wiolonczelę op. 3)
Fryderyk Chopin - Grand Duo concertant (Wielkie duo koncertowe) E-dur na temat z opery Robert diabeł.

FUDALA ROT DUO:
Wojciech FUDALA – wiolonczela
Michał ROT – fortepian

21.10.2023 godz. 18.00
Towarzystwo Muzyczne (Rynek 5)

SŁOŃCE POŁUDNIA
SCENA MŁODYCH

w programie:
Luigi Boccherini - Sonata for Cello and Basso continuo in A Major G. 4
Gaspar Cassadó - Requiebros for Cello and Piano
Manuel Marocchi: Piece for Cello and live electronics

Ludwig van Beethoven – Sonata for Piano and Cello in A Major nr 3 Op. 69

Clemente ZINGARIELLO - wiolonczela
Federico IUNCO - fortepian
Manuel MAROCCHI - muzyka elektroniczna na żywo

28.10.2023 godz. 18.00
Towarzystwo Muzyczne (Rynek 5)

CESARSKI WIEDEŃ
KRÓLEWSKI LONDYN

w programie:
Franz Schubert – Kwintet fortepianowy Pstrąg A-dur, op114
Ralf Vaughan Williams - Kwintet fortepianowy c-moll

Piotr TARCHOLIK - skrzypce
Gianfranco BORELLI - altówka
Anna ARMATYS - wiolonczela
Marek ROMANOWSKI - kontrabas
Monika WILIŃSKA-TARCHOLIK - fortepian

29.10.2023 godz. 18.00
Towarzystwo Muzyczne (Rynek 5)

KARTKI Z NIEZAPISANEGO DZIENNIKA

w programie:
Franz Joseph Haydn - Kwartet smyczkowy „Kaiser” C dur op. 76, nr 3
Ludvig van Beethoven - Kwartet smyczkowy „Serioso” f - moll op. 95
Przemysław Scheller - Kwartet smyczkowy „Sensation of an Elusive Observation" - premiera polska i światowa
Krzysztof Penderecki - III Kwartet smyczkowy „Kartki z niezapisanego dziennika”

AIRIS QUARTETT

Aleksandra CZAJOR-KOWALSKA - skrzypce
Grażyna ZUBIK - skrzypce
Malwina TKACZYK - altówka
Mateusz MAŃKA - wiolonczela

4.11. 2023 godz. 18.00
Towarzystwo Muzyczne (Rynek 5)

KOLORY PARYŻA

w programie:
Maurice Ravel
Vocalise-Étude En Forme De Habanera (Wokaliza w formie habanery)
Kaddisch
À la manière de Chabrier - harfa solo
II Sonata “Blues” na skrzypce i fortepian (w partii fortepianu harfa)
Pavane Pour Une Infante Défunte (Pawana na śmierć infantki)
Ma Mère L'oye: Pavane De La Belle Au Bois Dormant (Moja matka gęś. Pawana Śpiącej królewny)
Prélude - harfa solo
Jeux d’eau (Igraszki wody) - harfa solo
Tzigane

Gabriela OPACKA-BOCCADORO - skrzypce
Oliver WASS - harfa

5.11.2023 godz. 18.00
Towarzystwo Muzyczne (Rynek 5)

DOTYK GENIUSZU
KONCERT FINAŁOWY

w programie:
Edward Grieg - Suita w dawnym stylu "Z czasów Holberga" op. 40
W. A. Mozart - Koncert fortepianowy nr 21, C-dur KV 467

PRZEMYSKA ORKIESTRA KAMERALNA
Piotr TARCHOLIK - skrzypce/dyrygent
Mateusz ZUBIK – fortepian

12.11.2023 godz. 18.00
Zamek Kazimierzowski w Przemyślu

Bilety w cenie 30zł do nabycia przed koncertami. Rezerwacja telefoniczna 507 108 072

Nie tylko melomanom Łańcut kojarzy się z muzyką klasyczną dzięki koncertom, odbywającym się w ramach Muzycznych Festiwali w przepięknym Zamku Lubomirskich i Potockich oraz z lipcowymi Międzynarodowymi Kursami Muzycznymi. Miejscem, gdzie ta muzyka rozbrzmiewa codziennie jest Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Teodora Leszetyckiego w Łańcucie, która w tym roku świętuje 55-lecie działalności.
Był to dobry pretekst do odwiedzenia szkoły i rozmowy z panem dyrektorem Michałem Horodeckim.

Łańcut jest miastem o bogatych tradycjach muzycznych, a Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia powstała na bazie działających wcześniej ognisk muzycznych.
      - To prawda, powstanie szkoły muzycznej było poprzedzone działalnością najpierw Społecznego Ogniska Muzycznego, a później Państwowego Ogniska Muzycznego. Pierwsze ognisko miało swą siedzibę w budynkach łańcuckiego zamku, a Państwowe Ognisko Muzyczne działało w budynku Liceum Ogólnokształcącego nr 1 im. Henryka Sienkiewicza. Coraz więcej uzdolnionych muzycznie młodych ludzi pragnęło się uczyć grać i stąd była potrzeba utworzenia szkoły muzycznej, która będzie profesjonalnie przygotowywała młodych adeptów muzyki do dalszego kształcenia.

W 1968 roku pan Józef Nawojski, ówczesny dyrektor Państwowego Ogniska Muzycznego, został dyrektorem Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Łańcucie.
      - Dzięki jego działaniom ta szkoła powstała. W lipcu 1968 roku Minister Kultury i Sztuki przekształcił Państwowe Ognisko Muzyczne w Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia i pierwszym dyrektorem został pan mgr. Józef Nawojski. Przez pierwsze dwa lata szkoła działała nadal w budynku I Liceum Ogólnokształcącego, ale nie spełniał on potrzeb szkoły i szukano nowej siedziby.
      W 1970 roku, dzięki staraniom ówczesnego dyrektora Muzeum - Zamku Antoniego Dudy-Dziewierza, przy wsparciu kustosza Jerzego Żurawskiego, szkoła otrzymała budynek usytuowany we wschodniej części parku zamkowego, czyli budynek dawnego Zarządu „Ogrodów” hrabiego Potockiego. W tym budynku szkoła mieści się nadal.

Trzeba było zabytkowy budynek przystosować do potrzeb szkoły muzycznej.
       - Przez rok ten budynek był przygotowywany i w 1971 roku szkoła przeniosła się do nowej siedziby. Rozpoczęło się rozszerzanie instrumentarium, nadal trwały prace przystosowujące budynek do potrzeb rozwijającej się szkoły. Przez kolejne lata część nauczycieli przeszła na emerytury, a zatrudniani byli młodzi, pełni pomysłów i wykszatłceni pedagodzy. Ciągle wzrastał poziom nauczania. Powstawały zespoły muzyczne, organizowano konkursy i imprezy, w których brali udział również uczniowie szkoły.

Zmieniali się także dyrektorzy łańcuckiej szkoły muzycznej.
      - Od 1974 roku, przez cztery lata, zarządzał szkołą mgr. Roman Pelc. Kolejnymi dyrektorami byli: Marian Trzeciak, Fryderyk Staszowski, Marian Koba i Antoni Walawender, a każdy z dyrektorów miał udział w rozwoju szkoły. Pojawiały się nowe inicjatywy, podejmowano współpracę z Międzynarodowymi Kursami Muzycznymi, które rozpoczęły działalność, nawiązywali współpracę z festiwalem Dni Muzyki Kameralnej, zapraszali do szkoły słynnych muzyków, którzy występowali z koncertami dla uczniów.
      W 1990 roku konkurs na dyrektora wygrał pan mgr Jan Szydło i przez kolejne 32 lata stał na czele Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Łańcucie.
W tym czasie szkoła rozkwitała, uczniowie zdobywali nagrody i wyróżnienia w konkursach regionalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych. Wielu uczniów kontynuuje naukę w szkołach muzycznych II stopnia, a później w akademiach muzycznych.
Poszerzało się instrumentarium i powstawały nowe klasy – m.in. wiolonczeli i organów.

Ilu uczniów uczęszcza aktualnie do Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Łańcucie?
      - Aktualnie pobiera naukę około 230 uczniów. Jest to możliwe, ponieważ uczęszczają do szkoły w różne dni tygodnia, w dwóch cyklach 6-letnim i 4-letnim. Dlatego nie widać takiej ilości uczniów, bo nie wszyscy są w tym samym czasie w szkole.

Szkoła mieści się w pięknym zabytkowym budynku, i stąd wynikają pewne ograniczenia, ale wykorzystujecie każde pomieszczenie.
      - Budynek jest własnością Muzeum-Zamku w Łańcucie, położony jest na terenie zabytkowego parku i podlega ścisłej ochronie konserwatorskiej. Wszelkie wykonywane w szkole prace muszą być zaakceptowane przez konserwatora. Do prowadzenia zajęć teoretycznych potrzebne są większe sale, ale wiele pomieszczeń udało się podzielić na mniejsze sale do nauki gry na instrumentach. Każdy centymetr jest zagospodarowany, wykorzystujemy każdą wolną przestrzeń.

Szkoła aktywnie uczestniczy w życiu muzycznym w swoim środowisku.
       - Od wielu lat współpracujemy przy organizacji znanych na całym świecie Międzynarodowych Kursów Muzycznych (wkrótce będą obchodziły 50-lecie działalności). Dyrektorem artystycznym i naukowym kursów jest prof. Krystyna Makowska-Ławrynowicz.
       Od kilku lat, w czasie wakacji, jesteśmy gospodarzem metodycznych warsztatów pianistycznych „Od rzemiosła do mistrzostwa”, które organizuje Polskie Stowarzyszenie Pedagogów Pianistów EPTA, a kierownikiem artystycznym jest prof. Karol Radziwonowicz. Te kursy są bardzo dobrze oceniane przez uczestniczących w nich nauczycieli i uczniów.
Uczestniczymy także we wszystkich ważnych w naszym środowisku inicjatywach.
       W budynku szkoły ma także siedzibę Łańcuckie Towarzystwo Muzyczne, które inicjuje wieczory muzyki, uczniowie szkoły koncertują w Miejskim Domu Kultury, organizujemy koncerty skierowane do mieszkańców miasta i całego powiatu. Jeździmy do innych szkół z koncertami promującymi naszą szkołę. Nasze działania zmierzające do rozwoju kultury w środowisku lokalnym są częste. Na różne sposoby promujemy wysoka sztukę.
       Jednym z celów szkół muzycznych I stopnia jest kształcenie świadomych odbiorców muzyki. Naszych absolwentów można zobaczyć i usłyszeć w prawie każdym zespole muzycznym, działającym na terenie powiatu; w każdej orkiestrze dętej, w każdej kapeli, w zespołach wykonujących różnorodną muzykę – od klasycznej po szeroko rozumianą rozrywkową. Dokładają swoją cegiełkę do kultury muzycznej na terenie Powiatu łańcuckiego i nie tylko.
       Organizujemy dla naszych uczniów wyjazdy na koncerty do Filharmonii Podkarpackiej. Chcemy, aby nasi uczniowie uczyli się świadomego odbioru muzyki. Ta inicjatywa cieszy się olbrzymim zainteresowaniem. Są uczniowie, którzy jadą na każdy koncert i pytają, kiedy następny wyjazd będzie organizowany.

Państwowa Szkoła Muzyczna w Łańcucie jest także organizatorem konkursów muzycznych.
       - Organizujemy trzy konkursy. Najbliższy odbędzie się już 17 listopada 2023 roku – to I Ogólnopolski Konkurs Pianistyczny im. Teodora Leszetyckiego. Jest to konkurs skierowany do szkół muzycznych I i II stopnia. Przewodniczącym jury w tym konkursie będzie prof. Hubert Rutkowski, prezes Towarzystwa im. Teodora Leszetyckiego. Będzie nagroda dla uczestnika, który zaprezentuje w trakcie konkursu utwór Teodora Leszetyckiego. Nadmienię, że będzie to pierwszy konkurs w Polsce im. Teodora Leszetyckiego. Tę informację zamieścił nawet na swoim profilu Facebook pan prof. Hubert Rutkowski. Do prac w jury, oprócz prof. Huberta Rutkowskiego, przyjęli nasze zaproszenie jeszcze inni znakomici polscy pianiści: prof. Beata Bilińska z Akademii Muzycznej w Katowicach, prof. Mariusz Drzewicki z Akademii Muzycznej w Łodzi. W jury zasiądzie także nasz nauczyciel dr Jarosław Pelc, który specjalizuje się w twórczości Teodora Leszetyckiego.
       Kolejny konkurs to „Łańcuckie potyczki na smyczki”, którego działalność zainicjowaliśmy w ubiegłym roku. Jest on skierowany do najmłodszych uczniów skrzypiec i wiolonczeli, rozpoczynających swoją drogę ku karierze wirtuoza.
       Organizujemy od lat także BRASS FESTIWAL - Konkurs Instrumentów Dętych Blaszanych, o zasięgu ogólnopolskim, który jest rozbudowaną formułą i kontynuacją Makroregionalnego Konkursu Instrumentów Dętych Blaszanych, który od lat nasza szkoła organizowała. W ubiegłym roku zmieniliśmy formułę rozszerzając zakres tego konkursu i otrzymał nazwę BRASS FESTIWAL.

Może nie wszyscy czytelnicy wiedzą, że patron szkoły i konkursu, Teodor Leszetycki, urodził się w Łańcucie.
       - Dlatego w 1992 roku Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia w Łańcucie otrzymała patrona – Teodora Leszetyckiego, można śmiało powiedzieć słynnego łańcucianina, który urodził się w łańcuckim zamku i w Łańcucie spędził pierwsze lata, niczym wyjechał wraz z rodzicami do Wiednia. Tam rozwinął swoją karierę jako pianista, a później jako słynny pedagog, twórca słynnej szkoły pianistycznej. Jej kontynuatorzy uczą też w naszej szkole. Pan Jarosław Pelc prześledził dokładnie całą ścieżkę i okazało się, że jest kolejnym pokoleniem kontynuatorów tej szkoły.
       Na budynku naszej szkoły zamieszczona jest pamiątkowa tablica, odsłonięta podczas uroczystości nadania szkole imienia Teodora Leszetyckiego. Inicjatorami tego pomysłu byli ówczesny dyrektor Filharmonii Rzeszowskiej Wergiliusz Gołąbek i dyrektor szkoły Jan Szydło. Uroczystość odbyła się w maju 1992 roku i uczestniczyli w niej ludzie związani z muzyką i przedstawiciele Towarzystwa Muzycznego im. Teodora Leszetyckiego ze Stanów Zjednoczonych. Od tego wydarzenia Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia w Łańcucie chlubi się swoim patronem i naszą myślą przewodnią są słowa Teodora Leszetyckiego: „Nie ma sztuki bez życia ani życia bez sztuki”

W najbliższych dniach będziecie świętować 55-lecie działalności szkoły.
       - 18 i 19 października będziemy uroczyście obchodzić Jubileusz 55-lecia Szkoły. Pewnie będziemy także świętować później, bo przecież trwa on cały rok. Będziemy wyrażać wdzięczność tym, którzy
Przez lata rozwijali szkołę i w niej pracowali, dbali o rozwój młodzieży. Jubileusz jest dla nas impulsem do dalszej pracy, do kontynuowania drogi, którą wytyczyli nasi poprzednicy. Postaramy się także zostawić cegiełkę dla przyszłych pokoleń.
       18 października o godz. 18.00 rozpoczynamy świętowanie uroczystą Mszą dziękczynną w Kościele Farnym w Łańcucie. Zapewnimy też oprawę muzyczną tej mszy i serdecznie zapraszamy wszystkich absolwentów, emerytowanych i obecnych pracowników oraz sympatyków szkoły.
       19 października o godz. 17.00 w Auli Szkoły Muzycznej zaplanowana została uroczysta akademia, w czasie której część nauczycieli zostanie uhonorowana odznaczeniami, a później rozpocznie się Koncert Jubileuszowy.

Oprócz życzeń pomyślności dla całej społeczności szkolnej oraz dalszego rozwoju szkoły – czego Wam życzyć?
        - Najważniejsze, żeby w naszej szkole chcieli realizować swoje pasje i marzenia młodzi ludzie. Aby muzyka była w kręgu zainteresowań szerokiego grona dzieci i młodzieży. Zauważamy, że liczba osób, które chcą się kształcić profesjonalnie, jest coraz mniejsza. Wiadomo, że dzieci mają dużo innych zajęć i chylę czoła przed uczniami, którzy decydują się na naukę w naszej szkole. Chcemy, aby było ich jak najwięcej.

Dziękuję za rozmowę

Zofia Stopińska

AB 20 października 2023 r. ,piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
MIRIAN KHUKHUNAISHVILI – dyrygent
ALDA DIZDARI – skrzypce

W programie:
J. Brahms – Koncert skrzypcowy D-dur op. 77
R. Schumann – IV Symfonia d – moll op. 120

Dwa arcydzieła zapowiadane w programie wyszły spod pióra wybitnych, zaprzyjaźnionych ze sobą twórców niemieckich – Roberta Schumanna(1810 – 1856) i Johannesa Brahmsa (1833 – 1897) . Obaj tworzyli w epoce romantyzmu. Brahms czerpał inspirację z muzyki J.S. Bacha i klasyków wiedeńskich, którą potrafił przetworzyć w stylistykę swoich czasów, Schumann był ucieleśnieniem ducha romantyzmu, i to właśnie on dostrzegł nieprzeciętny talent Brahmsa, o czym napisał w słynnym magazynie „Neue Zeitschrift für Musik”: „Oto nadchodzi nowa krew, nad której kolebką czuwali bohaterowie i łaski. Nazywa się Johannes Brahms, pochodzi z Hamburga.” Dzieła obu twórców nie zawsze trafiały w gusta publiczności. Koncert skrzypcowy D- dur (1878) Brahmsa rozczarował słuchaczy, którzy oczekiwali przede wszystkim popisu solowego instrumentu. Tymczasem kompozytor wyznaczył skrzypcom znacznie trudniejsze zadanie polegające na ich współdziałaniu z brzmieniem orkiestry symfonicznej, co wymagało od solisty umiejętności eksplorowania pełnego dźwięku instrumentu Cześć pierwsza Koncertu skrzypcowego D – dur jest pełnym rozmachu allegrem sonatowym, w którym sekwencje burzliwe przeplatają się z rozmarzonym liryzmem. Skupione, pełne powagi Adagio słynie z przepięknej, nastrojowej melodii oboju, którą przejmują skrzypce solo. Kontrast wprowadza finałowe, energiczne Allegro giocoso, oparte na radosnym rondzie z motywami muzyki węgierskiej. Podobnie jak Koncert skrzypcowy Brahmsa, tak i IV Symfonia Schumanna wychodziła poza konwencje epoki kładąc nacisk na emocjonalną warstwę kompozycji. Wbrew numeracji, to drugie w kolejności dzieło symfoniczne kompozytora, napisane w 1841 roku, jako „Fantazja symfoniczna” – tuż po radosnej I Symfonii „Wiosennej. Nowe dzieło, o bardziej dramatycznym obliczu, naznaczone emocjonalnością wypływającą z głębi duszy kompozytora, nie doczekało się jednak uznania. Po przeinstrumentowaniu Fantazji wydał ją Schumann – dziesięć lat później, jako IV Symfonię – jej premiera w 1853 r. zakończyła się sukcesem. Był to ostatni triumf Schumanna zanim pogrążył się w mrokach choroby psychicznej.

Mirian Khukhunaishvili jest jednym z najbardziej fascynujących i najlepszych dyrygentów młodego pokolenia. Jest współzałożycielem i dyrektorem artystycznym Młodzieżowej Orkiestry z Tbilisi (Tbilisi Youth Orchestra).
Mirian prowadził takie orkiestry jak: holenderska orkiestra symfoniczna Royal Concertgebouw, Duńska Narodowa Orkiestra Symfoniczna, Islandzka Orkiestra Symfoniczna, Koreańska Orkiestra Symfoniczna, Orkiestra Filharmoniczna Radia Francuskiego, Orkiestra Symfoniczna z Trondheim, Macedońska Orkiestra Filharmoniczna, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie oraz wszystkie najważniejsze gruzińskie orkiestry i chóry.
Współpracował ze światowej sławy muzykami, takimi jak m.in. Eliso Virsaladze, Paata Burchuladze, George Gagnidze, Nino Machaidze i Alexander Buzlov.
W sezonie 2022-2023 Mirian Khukhunaishvili debiutował w Konzerthaus Berlin z niemiecką orkiestrą symfoniczną Konzerthausorchester Berlin oraz takimi solistami jak Christoph Eshenbach, Iddo Bar-Shai, Valeryi Sokolov i Alexey Shadrin, a w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej z tamtejszą orkiestrą. W sezonie 2024/2025 zadebiutuje w sali koncertowej Wiedeńskiego Towarzystwa Muzycznego Musikverein.
W sierpniu 2023 roku Mirian wystąpi ponownie w berlińskim Konzerthaus z Młodzieżową Orkiestrą z Tbilisi na festiwalu „Young Euro Classics”.
Od 2021 roku Mirian pełni funkcję wizytującego nauczyciela akademickiego na Islandzkiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie prowadzi zajęcia z dyrygentury i prowadzi chór uniwersytecki.
W 2020 roku uzyskał stopień doktora w dziedzinie dyrygentury w Akademii Muzycznej w Krakowie.
Mirian jest pierwszym uczestnikiem w historii Akademii Dyrygentów z Tonhalle-Orchester Zürich, który zdobył zarówno stypendium im. Paavo Jarviego, jak i nagrodę międzynarodową publiczność.

Alda Dizdari

“Tak żywa, kreatywna i wybitna gra jest naprawdę rzadkością. Ekspresyjność jej smyczkowania była rzeczą zdumiewającą.” – Tim Homfray, Strad Magazine “

Alda Dizdari jest fenomenem […] Tak jak najwięksi muzycy, służy muzyce w sposób perfekcyjny: nie wprowadza żadnych manieryzmów ani intelektualizmów, pozwalając aby dzieło muzyczne mówiło samo za siebie w każdej frazie.” – Sir Noel Malcolm (autor “George Enescu: Jego Życie i Muzyka”)

“[…]To poruszająca historia, opowiedziana z pokrzepiającą otwartością i szczerością, która wychwytuje i przekazuje transformacyjną moc muzyki nawet w najtrudniejszych okolicznościach.” – Julian Haylock, The Strad Magazine,

Alda Dizdari jest wszechstronnym muzykiem, pedagogiem i autorem. Urodzona w Albanii i mieszkająca w Londynie skrzypaczka z powodzeniem łączy karierę solową z innymi rodzajami działalności kreatywnej i charytatywnej. Od czasu swojego debiutu w Wigmore Hall w 2010 roku, została wybrana muzykiem “One to Watch” (“warty obserwowania”) przez magazyn Gramophone, występowała jako solistka w najbardziej prestiżowych miejscach w kraju i za granicą, wyprodukowała pięć nagrań dla Mellos Records, jej pracę poddał recenzji The Strad Magazine, opisał the Sunday Times/ Culture Magazine, a artystka pojawiła się na żywo w programach BBC Radio 3 i Radio 4. Po wykonaniu Koncertu Skrzypcowego Elgara na terenie całej Europy oraz premierowym wykonaniu koncertu w rodzimej Albanii, w 2020 roku Alda wydała audiobook ze swoimi wyjątkowymi wspomnieniami: 'Kiss Me Again; A Memoir of Elgar in Unusual Places’ oraz wypuściła specjalną edycję, zawierającą audiobook i nagranie, w tym płytę winylową, Koncertu Skrzypcowego Elgara z dyrygentem Alexandrem Walkerem i orkiestrą Musica Viva.
W 2022 roku Alda wydała swój najbardziej intymny album, zatytułowany “The Words of the Candle”. Obecnie jest z tym albumem w trakcie tournée i występuje na różnych festiwalach, w tym na festiwalu w Canterbury. W 2024 roku Alda nagra dla Resonus Label solową sonatę skrzypcową i koncert skrzypcowy brytyjskiego kompozytora Robina Hollowaya pod dyrekcją Alexandra Walkera oraz z Narodową Orkiestrą Walii BBC.
Od 2008 roku Alda gra na skrzypcach GB Ceruti, Cremona 1791, kupionych specjalnie dla niej przez prywatnego sponsora, oraz na smyczku Dominique Peccatte, wypożyczonym od the Stradivari Trust w Wielkiej Brytanii.

22 października 2023 r., niedziela, godz. 17:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

JANUSZ RADEK, MAJA KLESZCZ I KATARZYNA GRONIEC powracają z kultowym recitalem „Serwus Madonna” z piosenkami z repertuaru Ewy Demarczyk.

„Serwus Madonna” to kultowy program koncertowy Janusza Radka, zawierający piosenki kompozytorów Piwnicy Pod Baranami: Zygmunta Koniecznego, Andrzeja Nowaka, Andrzeja Zaryckiego, Jana Kantego Pawluśkiewicza. Utwory znane m.in. z wykonań Ewy Demarczyk, to nie tylko przypomnienie liryki krakowskiej, ale także hołd złożony krakowskim Artystom. Nade wszystko jednak, to pięknie oprawione muzycznie i poetycko historie miłości, namiętności, tęsknot – po prostu życia.
Program Serwus Madonna w 2004 roku doczekał się realizacji telewizyjnej pod tytułem „Niebo złote Ci otworzę”, a jesienią trafił na płytę studyjną. Ta właśnie płyta przyniosła Artyście nominację do nagrody Fryderyki – w kategoriach płyta poetycka i wokalista. Janusz Radek z tym recitalem zagrał w całej Polsce ponad 300 koncertów.
Teraz Artysta powraca z projektem w nowej odsłonie. Do współpracy zaprosił dwie wspaniałe wokalistki – Maję Kleszcz oraz Katarzynę Groniec, tworząc z nimi wyjątkowe trio.

Janusz Radek
Wokalista, kompozytor i aktor o niezwykle charakterystycznym głosie. Obecny na polskiej scenie od 30 lat. Wydał 9 płyt, z czego 3 pokryły się złotem. Wielokrotnie nagradzany za swoje osiągnięcia muzyczne, między innymi finałową trójką konkursu SuperJedynki w kategorii Płyta roku za płytę „Dziękuję za miłość”, SuperJedynką w kategorii Płyta Pop za album „Psałterz Wrześniowy”, SuperJedynką Publiczności w Opolu dla solistów, pierwszym miejsce na Festiwalu TOP Trendy 2007 za najlepiej sprzedający się album, czy nagrodą dziennikarzy za wykonanie utworu „Dziwny jest ten świat” Czesława Niemena podczas koncertu „40 na 40” Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.

Katarzyna Groniec
Laureatka głównej nagrody Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu (1988); debiutowała rolą Anki w musicalu „Metro” w Teatrze Dramatycznym (1991). W 1997 roku na Festiwalu Piosenki Aktorskiej zdobyła Grand Prix i Nagrodę Dziennikarzy, gdzie zaśpiewała „Zdemaskowanie piosenki” Hemara oraz „Amsterdam” Brela. W kwietniu 2008 roku Katarzyna Groniec otrzymała dyplom mistrzostwa im. Aleksandra Bardiniego – za wybitne osiągnięcia artystyczne w dziedzinie piosenki aktorskiej. Wyjątkowa wokalistka i osobowość polskiej sceny. Niekiedy cały teatralny zespół nie jest w stanie dostarczyć tylu emocji i tak umiejętnie przenieść słuchaczy w świat, o którym opowiada. A opowiada niezwykle przejmująco i wiarygodnie, dzięki czemu po chwili każdy przenosi się w świat kreowany słowem i melodią. Jej występy to przejmujące spektakle, a widzowie od początku czują realizm wszystkich historii. Towarzyszący artystce muzycy w idealny sposób dozują emocje, budując niepowtarzalny nastrój.

Maja Kleszcz
Karierę artystyczną zaczynała w wieku 14 lat w Kapeli ze Wsi Warszawa, zdobywając liczne nagrody (m.in. BBC Radio, 3 Fryderyki), występując w ponad 30 krajach świata. Od 2010 roku, po odejściu z Kapeli, wraz z Wojciechem Krzakiem tworzy projekt artystyczny „incarNations”, eksplorujący świat retro brzmień z pogranicza jazzu i bluesa. Specjalnie dla niej teksty tworzy Bogdan Loebl, znany wcześniej z legendarnej już twórczości grupy Breakout. I również ta aktywność została dostrzeżona przez publiczność i krytykę (nominacje do nagród Trójki, TVP Kultura czy Fryderyków).Przez prasę i krytyków określana jako jedna z najlepszych polskich wokalistek, od lat udowadnia, że nie jest to ocena przesadzona. Czy to na estradzie, czy komponując i grając na deskach teatralnych, zawsze przyciąga charyzmą i unikalnym głosem. Jej głos nie pozostawia odbiorcy obojętnym. Wywołuje najgłębsze emocje i pozwala uwierzyć, że nawet dziś możliwa jest bezkompromisowa wiara w sztukę. 12 wydanych płyt, 20 realizacji teatralnych, setki koncertów i wiele nagród – to jest najlepsza wizytówka.