W Filharmonii

AB 22 września 2023 r. ,piątek, godz.19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
DAVID GIMÉNEZ – dyrygent
ALESSANDRO CARBONARE – klarnet

W programie:
G. Rossini – Uwertura do opery „Cyrulik Sewilski”
C. M. von Weber – Koncert na klarnet i orkiestrę f – moll op. 73
L. van Beethoven – V Symfonia c – moll op. 67

Koszt udziału: 40 zł
Koszt udziału (ulgowy): 30 zł

Kurtyna w górę! Nowy sezon artystyczny rozpocznie się z włoskim temperamentem – od Uwertury pochodzącej z uwielbianej przez publiczność opery komicznej – „Cyrulik Sewilski” (1816) Rossiniego (1792 – 1868). Pełno w niej słynnych muzycznych tematów urzekających radością, lekkością i wdziękiem. Nazwisko Carl Maria von Weber (1786 – 1826), jednego z pierwszych romantyków, także kojarzy się z operą. Niebawem w sali koncertowej Filharmonii Podkarpackiej zabrzmi Uwertura do „Oberona” (1826), ale wcześniej usłyszeć będzie można Koncert na klarnet i orkiestrę f- moll (1811), napisany jeszcze przed pionierskim „Wolnym strzelcem” (1821) Webera. Klarnet był ulubionym instrumentem niemieckiego kompozytora – często powierzał mu Weber „role solowe” w swoich operach, jemu także poświęcił mistrzowski Kwintet klarnetowy (1815). Koncert na klarnet f- moll powstał z inspiracji niemieckiego wirtuoza Heinricha Baermanna (1784 – 1847), i do dzisiaj chętnie sięgają po niego koncertujący klarneciści, bo jest to utwór niezwykle atrakcyjny pokazujący wszystkie możliwości brzmieniowe klarnetu. Drugą część wieczoru otworzą cztery przejmujące dźwięki – to bez wątpienia najsłynniejszy motyw w dziejach muzyki, który pochodzi z V Symfonii c –moll (1808) L. van Beethovena (1770 – 1827). Wiekopomne dzieło pisał kompozytor w czasie, kiedy postępująca utrata słuchu zmusiła go do rezygnacji z koncertów publicznych. Nie trudno wyobrazić sobie ogrom rozpaczy kompozytora. „Niewiele brakowało, a skończył bym z życiem – pisał w testamencie heligenstadzkim – Tylko ona sztuka mnie powstrzymała. Ah zdało mi się to niemożliwe opuścić świat zanim stworzę to wszystko, do czego czułem się powołany…” Pełen niepokoju „motyw losu”- z pierwszej części Symfonii otwiera przed słuchaczem świat pełen emocji. „Cierpienie, walka, zwycięstwo” – ta idea wyrażona uniwersalnym językiem muzyki Beethovena przewija się we wszystkich częściach – w Andante o marszowym charakterze, dynamicznym Scherzu oraz w triumfalnym Finale, który wybrzmiewa w optymistycznym C – dur

DAVID GIMÉNEZ
Urodzony w Barcelonie, David Giménez studiował grę na fortepianie i kompozycję w Conservatori del Liceu w swoim rodzinnym mieście. Następnie specjalizował się w dyrygenturze w Universität für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu u Karla Österreichera oraz w Royal Academy of Music w Londynie u Sir Colina Davisa. Od swojego debiutu z orkiestrą NDR w Hanowerze w 1994 roku występował na całym świecie, prowadząc najznakomitsze orkiestry i solistów w takich salach, jak Royal Albert Hall, Filharmonia Berlińska, Salle Pleyel, Wiener Konzerthaus, Suntory Hall w Tokio oraz w nowojorskich Carnegie Hall i Avery Fisher Hall. W trakcie swojej kariery David Giménez dyrygował takimi zespołami, jak Orkiestra Filharmoników Wiedeńskich, Londyńska Orkiestra Symfoniczna, londyńska Philharmonia Orchestra, Orkiestra Filharmonii Monachijskiej, Orchestre de Paris i Orkiestra Filarmonica della Scala. Obecnie David Giménez jest honorowym dyrygentem Orquestra Simfònica del Vallès w Barcelonie.
Opera zajmuje ważne miejsce w harmonogramie występów Maestro Giméneza. Wykonywał on szeroki repertuar operowy w takich teatrach, jak La Scala, Wiener Staatsoper, Royal Opera House Covent Garden, Zurich Opera House, Berlin Deutsche Oper, Théâtre du Champs-Elysées, Washington Opera, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, Teatro Real w Madrycie czy Sydney Opera House. Dzięki wyjątkowemu rozumieniu sztuki wokalnej Maestro Giménez regularnie współpracuje z takimi śpiewakami jak José Carreras, Plácido Domingo, Anna Netrebko, Roberto Alagna, José Cura, Bryn Terfel, Joseph Calleja i Charles Castronovo.
Maestro Giménez zasiadał również w jury konkursu wokalnego im. Verdiego w Parmie, Światowego Konkursu Operowego „Operalia” oraz Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. Królowej Zofii w Madrycie. W 2022 roku został głównym gościnnym dyrygentem Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie, a także dyrektorem artystycznym festiwalu „Sounds of Oradea” w Oradei w Rumunii.
W tym sezonie Maestro Giménez dyrygował między innymi Królewską Orkiestrą Filharmoniczną w Londynie, Belgijską Orkiestrą Narodową, Orchestra dell´Arena di Verona, Orchestra della RAI Torino, Orchestre de L´Île de France w Paryżu oraz Orquestra de Barcelona. W dziedzinie wykonawstwa muzyki operowej David Giménez otworzył niedawno sezon Gran Teatre del Liceu w Barcelonie serią koncertów w hołdzie Giuseppe Verdiemu i powierzono mu prawykonanie nowej opery El Juez, skomponowanej przez Christiana Kolonovitsa, która miała swoją światową premierę w Bilbao oraz na Festiwalu w Erl w Austrii. Maestro Giménez zadebiutował tą operą również w nowym Teatrze Maryjskim w Sankt Petersburgu i Theater an der Wien. Do jego ostatnich osiągnięć można zaliczyć takie produkcje operowe jak Traviata, Lunatyczka i Carmen (Sofia Opera i Las Palmas Opera). Maestro Giménez wystąpił również na kilku koncertach, które odbyły się w ramach pożegnalnej światowej trasy koncertowej José Carrerasa, a także podczas niedawnego tournée Roberto Alagni we Francji i Belgii.
Nagrania Maestro Davida Giméneza obejmują utwory realizowane dla takich wytwórni płytowych jak Decca, BMG Classics, Koch-Schwann, Erato i Discmedi.

ALESSANDRO CARBONARE
Alessandro Carbonare urodził się w Desenzano del Garda ( północne Włochy ). Obecnie od 2004 roku jest pierwszym klarnecistą Orchestra di Santa Cecilia w Rzymie.
Przez 15 lat mieszkał w Paryżu, gdzie był pierwszym klarnecistą w Orchestre National de France.
Artysta wygrał wiele międzynarodowych konkursów na całym świecie, takich jak Genewa 1990, Praga 1991, Toulon 1991, ARD Monachium 1991 i 1992 oraz Paryż 1992.
Jego występy koncertowe obejmują Orchestre de la Suisse Romande, Hiszpańską Orkiestrę Narodową, Orkiestrę Symfoniczną w Oslo, Orkiestrę Kameralną Niemiec Południowo-Zachodnich, Bayerischer Rundfunk w Monachium, Wien Sinfonietta, Orchestre National de France, Berlińską Orkiestrę Radiową oraz wszystkie najważniejsze orkiestry włoskie. Jako pierwszy klarnet grał również z Orkiestrą Filharmonii Berlińskiej, Orkiestrą Symfoniczną Chicago oraz Orkiestrą Filharmonii Nowojorskiej.
Na osobiste zaproszenie otrzymane od M° Claudio Abbado gra teraz w Lucerne Festival Orchestra oraz nagrał na żywo koncert klarnetowy K622 Mozarta dla Deutsche Gramophon.
Płyta ta zwyciężyła na 49-tym Record Academy Awards 2013. Dostępnych jest wiele innych nagrań dla Decca.
Alessandro Carbonare występuje aktywnie nie tylko w ramach muzyki klasycznej, lecz również w projektach jazzowych i klezmerskich. Jest aktywnym członkiem FESNOJIV w Wenezueli, ucząc nieodpłatnie muzyki setek ubogich młodych ludzi w Caracas. Współpracował z wieloma znanymi przyjaciółmi w ramach wszystkich rodzajów muzyki: Leonidas Kavakos, Pinkas Zuckerman, Alexandre Lonquich, Lang Lang, Martha Argherich, Paquito D’Riveira, Luis Sclavis, Enrico Pieranunzi i Stefano Bollani.
Jest profesorem w Accademia di Santa Cecilia w Rzymie oraz latem w Accademia Chigiana w Sienie.

16 czerwca 2023r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARONII PODKARPACKIEJ
PAWEŁ PRZYTOCKI – dyrygent
BEATA BILIŃSKA – fortepian

W programie:
A. Malawski – Etiudy symfoniczne na fortepian i orkiestrę
K. Penderecki – Przebudzenie Jakuba
M. Ravel – Rapsodia hiszpańska

Koncert na zakończenie sezonu artystycznego rozpocznie się od ukłonu w stronę patrona Filharmonii Podkarpackiej – Artura Malawskiego (1904-1957). Zabrzmi też utwór Krzysztofa Pendereckiego (1933 – 2020), który kompozytorskie szlify zdobywał właśnie u Malawskiego, w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. „To były najważniejsze cztery lata mojego kształcenia muzycznego. U niego odkryłem polifonię i jej wielkość, która pozwala z jednego tematu stworzyć nieskończoną ilość utworów” – wspominał po latach kompozytor. Etiudy symfoniczne na fortepian i orkiestrę (1948) przyniosły Malawskiemu spory sukces artystyczny zarówno w Polsce, jak i za granicą. Utwór pochodzi z powojennego okresu twórczości, kiedy kompozytor pozostawał w kręgu wpływów neoklasycyzmu. Ujawniają się też w Etiudach symfonicznych indywidualne cechy stylu Malawskiego – gęsta faktura, duży ładunek emocjonalny i żywiołowa ekspresja. Z kolei utwór Pendereckiego – Przebudzenie Jakuba (1974), to niejako pożegnanie kompozytora z awangardą. Penderecki rezygnuje z poszukiwania nowych wartości brzmieniowych, a punktem wyjścia w procesie twórczym kompozytora stają się konkretne znaczenia i symbole. Przebudzenie Jakuba, to utwór instrumentalny o wyraźnym przesłaniu. Tytuł dzieła odwołuje się do opowieści o śnie starotestamentowego patriarchy Jakuba. A gdy Jakub zbudził się ze snu pomyślał –„Zaprawdę Pan jest w tym miejscu, a jam nie wiedział” – tak też brzmi motto zamieszczone w partyturze dzieła. Przebudzenie Jakuba otwiera „chór okaryn”, o bardzo oryginalnym brzmieniu, który wprowadza słuchacza w niezwykła aurę brzmieniową utworu. Po przerwie czeka na melomanów prawdziwa eksplozja orkiestrowych barw, hiszpańskich nastrojów i rytmów – to Rapsodia hiszpańska (1907) Maurice Ravela (1875 – 1937). Upodobanie Francuza – autora słynnego Bolera – do folkloru hiszpańskiego wiązać można z osobą matki kompozytora, która pochodziła ze starego narodu Basków, zamieszkującego pogranicza Francji i Hiszpanii. Rapsodia zbudowana jest na podobieństwo czteroczęściowej suity. Trzy pierwsze jej części – tajemnicze Prelude a la nuit, Malaguena, i zmysłowa Habanera stopniowo potęgują napięcie, łącząc w sobie francuską subtelność i hiszpański żar emocji. Utwór kończy olśniewająca blaskiem instrumentacji Feria.

                                                           Beata Bilińska - fortepian, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

 24 czerwca 2023r., sobota, godz. 17:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ŚLĄSKA ORKIESTRA KAMERALNA
PIOTR PŁAWNER – dyrygent/ skrzypce
PAWEŁ TOMASZEWSKI TRIO

 Koszt udziału: 30 zł

Wieniawski in Blue to projekt jazzowy a więc respektujący prawa, jakimi jazz się rządzi. Stąd obecność klasycznego tria jazzowego (fortepian, perkusja i kontrabas) jako podstawy. Towarzyszy mu orkiestra smyczkowa, która nie ogranicza się tylko do tworzenia tła, ale często odgrywa równorzędną rolę. Skrzypce jazzowe stanowią zwieńczenie całości. Aranżacje są dość ścisłe lecz pozostawiają wiele miejsca do improwizacji dla skrzypiec i fortepianu, ale też dla basu i perkusji.

W programie kompozycje Henryka Wieniawskiego w aranżacjach Dariusza Zbocha:

1. TAKE A LEGENDARY FIVE (Legenda op.17 )
Utwór w aranżacji jazzowej na podstawie Legendy op. 17, którą Wieniawski skomponował w 1859 roku na skrzypce i fortepian. Tęsknota, ból i miłość emanują z każdego elementu dzieła, toteż wszystkie czynniki podporządkowane są nadrzędnym celom wyrazowym: molowa tonacja, liryczna, śpiewna melodia, balladowa nastrojowość, stopniowanie napięcia poprzez narastające tremolo akompaniamentu, kontrast tonacyjny – w części środkowej G-dur. Utwór jest typowo romantyczną miniaturą, o prostej trójczłonowej budowie ABA. Zawiera duży ładunek ekspresji.

2. NIEDERTAS (Obertas op.19 nr 1)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na Obertasie op. 19 nr 1 z Dwóch mazurków charakterystycznych na skrzypce i fortepian, które powstały około 1860 roku i stanowią znakomity przykład ówczesnej muzyki salonowej. Obertas op. 19 nr 1 jest jednym z najsłynniejszych i najchętniej grywanych utworów Wieniawskiego. Popularność zyskał dzięki niezwykłej żywiołowości i powiewowi świeżości oraz – wbrew pozorom – nietrudnej partii solisty. „Tu Wieniawski jest sobą!” – pisze Józef Reiss, dodając – „Nikogo nie naśladuje, nie pisze dla estradowego efektu, lecz stwarza rzecz oryginalną”. Obertas utrzymany jest w schemacie ABA, typowym dla swego gatunku.

3. ROMANCE SO QUICK (Romance – II część koncertu d-moll op. 22)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na II części Koncertu d-moll, którego premiera miała miejsce 9 grudnia 1862 roku, a który jest jednym z najdoskonalszych dzieł Wieniawskiego. W Koncercie d-moll wirtuozeria pełni ważną rolę, lecz nie jest już celem samym w sobie, a wykorzystanie popisowych środków technicznych znajduje swoje uzasadnienie muzyczne. Można powiedzieć, że w tej kompozycji jak w żadnej innej Wieniawski wniknął w istotę instrumentu. Romance jest ukształtowana w oparciu o wzorce wokalne, co było zjawiskiem typowym dla ukształtowań części wolnych w muzyce instrumentalnej XIX wieku. Skrzypce w partii solowej mają za zadanie naśladowanie głosu ludzkiego zarówno poprzez samą barwę instrumentu, jak i odpowiednio ukształtowaną melodykę.

4. NORTHERN SPLEEN (Kujawiak)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na Kujawiaku, skomponowanym w 1853 roku na skrzypce z fortepianem. Zamknięte w nim są jednocześnie wysokie wymagania techniczne i kwintesencja tego, co nazywamy polskością w muzyce. Korzystający z rytmiki tańca narodowego Kujawiak pokazuje też typową dla tego tańca melodykę i nade wszystko pełne melancholii oblicze.

5. SONG SO LONG (Pieśń polska op.12)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na Pieśni polskiej op.12, utworze skomponowanym na skrzypce i fortepian.

6. WE WILL ALWAYS LOVE HIM (La Cadenza – Kaprys op. 10 nr 7)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na La Cadenza, jednej z etiud zawartych w op. 10. Wieniawski nadał etiudom op. 10 nazwę Etiud-kaprysów. Ten tytuł sugeruje, że zawarte w zbiorze utwory mają za cel z jednej strony doskonalenie techniki skrzypka, z drugiej zaś nawiązują do kaprysów Paganiniego, w których dydaktyczny charakter ujęty zostaje w artystyczną formę. Wieniawskiemu przyświecała zatem zarówno idea doprowadzenia skrzypka na najwyższy poziom techniki, jak również stworzenia wirtuozowskich pozycji repertuarowych.

7. SOUVENIR DE KATOWICE (III część koncertu d-moll op. 22)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na III części Koncertu d-moll, którego premiera miała miejsce 9 grudnia 1862 roku, a który jest jednym z najdoskonalszych dzieł Wieniawskiego. W Koncercie d-moll wirtuozeria pełni ważną rolę, lecz nie jest już celem samym w sobie, a wykorzystanie popisowych środków technicznych znajduje swoje uzasadnienie muzyczne. Można powiedzieć, że w tej kompozycji jak w żadnej innej Wieniawski wniknął w istotę instrumentu. III część koncertu Allegro moderato pozwala soliście popisania się w kadencyjnym przebiegu. Finał koncertu, który otrzymał formę ronda, nawiązuje do tradycji cygańskiej, poprzez zastosowanie popisowego staccata w przebiegach szesnastkowych i szybkiego tempa. W utworze znajdziemy również miejsca o lirycznym charakterze.

8. HENRY ON THE BRIDGE (Alla Saltarella – Kaprys op. 10 nr 5)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na Alla Saltarella, jednej z etiud zawartych w op. 10. Wieniawski nadał etiudom op. 10 nazwę Etiud-kaprysów. Ten tytuł sugeruje, że zawarte w zbiorze utwory mają za cel z jednej strony doskonalenie techniki skrzypka, z drugiej zaś nawiązują do kaprysów Paganiniego, w których dydaktyczny charakter ujęty zostaje w artystyczną formę. Wieniawskiemu przyświecała zatem zarówno idea doprowadzenia skrzypka na najwyższy poziom techniki, jak również stworzenia wirtuozowskich pozycji repertuarowych.

9. FRICK-ADELE (Kaprys op. 18 nr 4)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na Kaprysie nr 4, jednej z etiud zawartych w op. 18. Wieniawski nadał etiudom op. 18 nazwę Etiud-kaprysów. Etiudy-kaprysy na skrzypce z towarzyszeniem drugich skrzypiec op. 18 powstały w Petersburgu przed 1863 rokiem jako materiał dydaktyczny. Mają charakter pośredni między kompozycjami o charakterze czysto dydaktycznym a utworami koncertowymi. Utwory te zajmują istotne miejsce w XIX-wiecznej literaturze dydaktycznej i do dziś stanowią ważną pozycję w pedagogice skrzypcowej.

10. WIENIAWA DIXIE (Kaprys op. 18 nr 2)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na Kaprysie nr 2, jednej z etiud zawartych w op. 18. Kaprys nr 2 jest utworem zdecydowanie wirtuozowskim, nastawionym na popis techniczny. Wieniawski nadał etiudom op. 18 nazwę Etiud-kaprysów. Etiudy-kaprysy na skrzypce z towarzyszeniem drugich skrzypiec op. 18 powstały w Petersburgu przed 1863 rokiem jako materiał dydaktyczny. Mają charakter pośredni między kompozycjami o charakterze czysto dydaktycznym a utworami koncertowymi. Utwory te zajmują istotne miejsce w XIX-wiecznej literaturze dydaktycznej i do dziś stanowią ważną pozycję w pedagogice skrzypcowej.

11. ALMOST PRAYER (Preghiera – II część koncertu fis-moll op. 14)
Kompozycja w aranżacji jazzowej oparta na II części I Koncertu skrzypcowy op. 14, skomponowanego przez Wieniawskiego w 1853 roku. Nowatorskim zabiegiem było wprowadzenie przez kompozytora w tym dziele kadencji jako integralnej, obligatoryjnej części Koncertu. Początek II części, o modnym w owych czasach tytule Preghiera (Modlitwa), nawiązuje charakterem do muzyki średniowiecza. Kontemplacyjny nastrój znika wraz z pojawieniem się fanfarowego, żartobliwego motywu granego przez trąbki, który rozpoczyna III część utworu.

30 kwietnia 2023r., niedziela, godz. 17:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

JACEK WÓJCICKI – gwiazda wieczoru

JUSTYNA BACZ –vocal
JULITA KOŻUSZEK–vocal
IRENEUSZ MICZKA –vocal
oraz
zespół muzyczny pod kierownictwem Mariusza Dubrawskiego

koncert realizowany w ramach projektu „BOOM”

Najpiękniejsze standardy polskiej piosenki lat 60. i 70., ponadczasowe przeboje z repertuaru Ireny Santor, Ireny Jarockiej, Anny Jantar, Violetty Villas, Piotra Szczepanika, Zbigniewa Wodeckiego i innych. W programie m.in. „Powrócisz tu”, walc „Embarras”, „Tych lat nie odda nikt”, „Już nie ma dzikich plaż”, „Kormorany”, „Kawiarenki”, „Cała sala śpiewa z nami”, „List do matki”, „Zacznij od Bacha” w interpretacji znakomitych artystów, którzy swoimi występami na scenach w kraju i za granicą zyskali aplauz i sympatię publiczności: Justyny Bacz, Julity Kożuszek i Ireneusza Miczki. Gwiazdą koncertu jest Jacek Wójcicki – znany i lubiany artysta Piwnicy pod Baranami.
Wokalistom towarzyszy zespół muzyczny pod kierownictwem Mariusza Dubrawskiego – pianisty, aranżera, który przez ostatnie niemalże dziesięć lat niezmiennie towarzyszył na scenie Irenie Santor. Zapraszamy na spotkanie z klasyką polskiej piosenki, wypełnione czułością dźwięków, nieprzemijającym urokiem i szczerymi emocjami, z których zrodziły się najwspanialsze kompozycje lat 60 i 70.

28 kwietnia 2023r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARONII PODKARPACKIEJ
MAREK PIJAROWSKI – dyrygent
PAWEŁ KOWALSKI – fortepian

W programie:
M. Ravel – Koncert fortepianowy G – dur
A. Dvořák – IX Symfonia e – moll op. 95 „Z Nowego Świata”

Koszt udziału: 30 zł
Koszt udziału (ulgowy): 20 zł

„Wielka muzyka musi i płynąć z serca. Kompozycja stworzona tylko techniką i rozumem nie jest warta więcej niż papier, na którym została zapisana…” pisał Maurice Ravel. Słowa francuskiego kompozytora znajdują odzwierciedlenie w obu zapowiadanych utworach, będących owocem harmonijnego zespolenia talentu i uczuć każdego z ich twórców.

Koncert fortepianowy G-dur (1931) Maurice Ravela (1875 – 1937) – to drugi, obok Koncertu D- dur na lewą rękę, utwór tego gatunku w skarbnicy twórczej kompozytora. Przejrzystą formę Koncertu G – dur wypełnia muzyka lekka i subtelna, a jednocześnie bogata kolorystycznie i tętniąca życiem. I część Allegramante jest pełna wirtuozerii – zarówno w partii fortepianu, jak i orkiestry. Liryzm dominuje w części drugiej Adagio assai – w przepięknych kantylenach fletu i fortepianu. Finałowe Presto jest pełne temperamentu, z rytmami nawiązującymi do jazzu.

Urok Ameryki widzianej oczami Antonina Dvořáka (1841 – 1904) – jednego z największych symfoników doby romantyzmu – odkryjemy słuchając IX Symfonia e – moll „Z Nowego świata” (1892). Utwór powstał podczas pobytu kompozytora w Nowym Jorku. Był to czas nie tylko wielu sukcesów i zaszczytów Dvořáka w „nowym świecie”, ale także wielkiej tęsknoty czeskiego kompozytora za ojczyzną, Mimo, iż można wyczuć w utworze wpływy Ameryki, to jak pisał Dvořák: „ jest to i zawsze będzie czeska muzyka”, nie tylko z powodu czeskiego rodowodu melodii (część III – Scherzo. Molto vivace i IV – Allegro con fuoco), ale także z powodu języka twórczego kompozytora, którego cechą była niezwykła zdolność do syntezy stylów. Symfonia zachwyca również ogromną skalą emocji – od dramatycznych po radość, i cudowny liryzm płynący z melodii intonowanej przez rożek angielski w II części – Largo.

Biuro Koncertowe

21 kwietnia 2023r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARONII PODKARPACKIEJ
JOSÉ FERREIRA LOBO – dyrygent

W programie:
E. Granados – Intermezzo z opery Goyescas
I. Albeniz – Suita hiszpańska op. 47
J. Turina – Tańce fantastyczne
M. de Falla – II Suita z baletu Trójgraniasty kapelusz

Koszt udziału: 30 zł
Koszt udziału (ulgowy): 20 zł

Program zapowiada utwory hiszpańskich kompozytorów oparte na narodowym folklorze. Zabrzmi m.in Intermezzo z opery „Goyescas”Enrique Granadosa (1867 – 1916), napisanej na motywach suity fortepianowej o tym samym tytule, która inspirowana była obrazami wybitnego malarza hiszpańskiego – Francisco Goi. Południowy temperament połączony z impresjonistycznym brzmienie znajdziemy w Suicie hiszpańskiej Isaaca Albeniza (1860 – 1909), kompozytora i pianisty – jednego z najwybitniejszych wirtuozów swojej epoki, pochodzącego z katalońskiego miasta Camprodon. Twórczość tego kompozytora stałą się inspiracją dla Joaquin Turiny (1882 – 1949), którego Trzy tańce fantastyczne, napisane w oryginale na fortepian, to programowe obrazy dźwiękowe nawiązują do powieści Hiszpana José Más, z której cytaty zamieścił kompozytor w partyturze kompozycji. Znajdziemy tu stylizację aragońskiej joty, andaluzyjskiego farruca i baskijskiego zortziko. Usłyszymy także Suitę z baletu „Trójgraniasty kapelusz” późnoromantycznego kompozytora – Maneulla de Falli (1876 – 1946), który podobnie jak poprzednicy łączył wyrafinowaną francuską kolorystykę, z żywiołowymi rytmami rodzinnej Andaluzji. Co ciekawe elementy ludowej muzyki hiszpańskiej sąsiadują tym utworze z reminiscencjami muzyki Domenico Scarlattiego (1685 – 1757) – włoskiego mistrza baroku, który przez kilkadziesiąt lat przebywał na dworze królewskim w Hiszpanii.

José Ferreira Lobo

Jego kariera obejmuje prowadzenie oper i koncertów w Afryce Południowej, Brazylii, Niemczech, Austrii, Chinach, Korei Południowej, na Cyprze, w Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych, Egipcie, Francji, Holandii, Anglii, Grecji, Czechach, na Słowacji, Litwie, w Meksyku, Polsce, Rumunii, Rosji, Kazachstanie, Szwajcarii, Turcji, Kolumbii, Wenezueli, Argentynie, Urugwaju przy współpracy z takimi znanymi formacjami jak m.in. Manchester Camerata, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Litwy, Orkiestra w Cannes, Orkiestra Symfoniczna w Galicji, Orkiestra Symfoniczna w Izmirze, Orkiestra Filharmonii Czeskiej, Orkiestra Symfoniczna w Stambule, CRR Orchestra w Stambule, Beijing Television Radio Orchestra (Orkiestra Telewizji i Radia w Pekinie), Claudio Santoro National Theater Symphony Orchestra (Orkiestra Symfoniczna Teatru Narodowego im. Cláudio Santoro), Netherlands National Radio Orchestra (Holenderska Narodowa Orkiestra Radiowa), Państwowa Orkiestra Symfoniczna w Meksyku, Filharmonia Łódzka im. Artura Rubinsteina, Orkiestra Muzeum Ermitrażu w Petersburgu, Orkiestra Symfoniczna Tonhalle w Zurychu, Słowacka Orkiestra Symfoniczna, Warszawska Orkiestra Symfoniczna, Orkiestra Filharmonii w Montevideo, Narodowa Orkiestra w Atenach, Classical Players (Klasyczni wykonawcy) z Seulu, Orkiestra Symfoniczna w Rzymie, Orkiestra Symfoniczna w Berlinie. Współpracował także z portugalskimi orkiestrami: Madera, Algarve, Porto i Portugalska Orkiestra Symfoniczna.

Współpracował z takimi znanymi artystami jak Krzysztof Penderecki, José Carreras, Julia Hamari, Katia Ricciarelli, Eteri Lamoris, Régis Pasquier, Aiman Mussakajaieva, Patricia Kopatchinskaya, Adriano Jordan, Roger Pascal, Moura Limpany, Svetla Vassileva, Vinci de Oliveira Bello, Fiorenza Cossotto i innymi wybitnymi międzynarodowymi interpretatorami.

Wystąpił w kilku najważniejszych salach koncertowych na świecie. Był zapraszany do jury prestiżowych międzynarodowych konkursów. Pełnił rolę dyrygenta w czasie światowych premier dzieł francuskich, portugalskich, szwajcarskich i tureckich kompozytorów. Jego bogaty repertuar obejmuje dzieła klasyczne i romantyczne, a także współczesne z naciskiem na reżyserię operową.

Autor zwycięskiego projektu I konkursu na utworzenie regionalnych orkiestr organizowanym przez państwo portugalskie. Utworzył North Orchestra (Orkiestra Północy) (1992 r.).

Nagrywał dla Portuguese Radio Television (Portugalskie Radio i Telewizja), Radio Broadcast i Radio Suisse Romande z Northern Orchestra (Orkiestra Północna). Opublikował także kilka nagrań audio i wideo.

Autor i dyrektor artystyczny projektu Opera w dziedzictwie – osiągnięcia operacyjne w odniesieniu do sklasyfikowanego dziedzictwa UNESCO.

Biuro Koncertowe

KONCERT DLA GRUP SZKOLNYCH
14 kwietnia 2023r., piątek, godz. 9:00 i 11:30
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
ALICJA PACZEŚNIAK – SŁOTA – dyrygent

W programie:
W. A. Mozart – Uwertura do opery „Czarodziejski flet”
E. Grieg – Fragmenty Suity „Peer Gynt”
P. Dukas – „Uczeń czarnoksiężnika”

Koszt udziału: 15 zł

2 kwietnia 2023r., niedziela, godz. 17:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII POMORSKIEJ W BYDGOSZCZY
CHÓR SINGAKADEMIE FRANKFURT (ODER)
CHÓR KAMERALNY AKADEMII MUZYCZNEJ W BYDGOSZCZY
RUDOLF TIERSCH – dyrygent
MARTINA RÜPING – sopran
ANNA LUBAŃSKA – alt
ADAM ZDUNIKOWSKI – tenor
ARTUR JANDA – bas
MAGDALENA FILIPSKA, JUSTYNA NAREWSKA – przygotowanie Chóru Kameralnego AMFN w Bydgoszczy

W programie:
A. Dvořák – Stabat Mater

Koszt udziału: 20 zł

Średniowieczna sekwencja Stabat Mater Dolorosa (Stała Matka Bolejąca) nawiązuje do motywu męki Jezusa i przedstawia trwanie Matki Bożej pod krzyżem. Jej głęboka wymowa sprawiła, że była i jest niewyczerpanym źródłem inspiracji. Muzykę do niej stworzyli m.in. Palestrina, Vivaldi, Pergolesi, Haydn, Schubert, Rossini, Verdi, Poulenc, Szymanowski i Penderecki.

Antonin Dvořák przystąpił do komponowania Stabat Mater zaraz po tym, jak dowiedział się o śmierci córki, w 1875 roku. Przerwaną pracę podjął jesienią 1877 roku, gdy okrutny los ponownie doświadczył go odejściem dwojga kolejnych dzieci. Stworzył najbardziej rozbudowane opracowanie Maryjnego hymnu w całej muzycznej literaturze – pełne skupienia, czułości, o kontemplacyjnym charakterze.

To trzeci koncert w ramach wspólnej trasy zaprzyjaźnionych zespołów, współpracujących ze sobą od wielu lat: Orkiestry Symfonicznej FP i Chóru Singakademie Frankfurt (Oder), do których w tym roku dołączy również Chór Kameralny Akademii Muzycznej w Bydgoszczy.

Zadanie dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz budżetu Samorządu Województwa Kujawsko-Pomorskiego.

KONCERT KAMERALNY PAMIĘCI ŻOŁNIERZY WYKLĘTYCH
1 marca 2023r., środa, godz. 19:00
SALA KAMERALNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

JOLANTA MÜNCH – fortepian
MAGDALENA STEFANIAK– sopran
PAWEŁ TROJAK – tenor

Stefan MÜNCH – słowo

W programie:
W. Żeleński – aria Bronki z opery Janek
S. Moniuszko – recytatyw i aria Hanny z opery Straszny dwór
Dalibógże
Złota rybka
Matysek
Dziad i baba

F. Chopin – Gdzie lubi
Życzenie

M. Karłowicz – Z nową wiosną
Na śniegu

I. J. Paderewski – Gdy ostatnia róża zwiędła

S. Niewiadomski – Chłopca mego mi zabrali
Maki

M. Karłowicz – Skąd pierwsze gwiazdy
Z erotyków
Zawód
Na spokojnym ciemnym morzu
Śpi w blaskach nocy
Zaczarowana królewna
Nie płacz nade mną

W. Żeleński – Ja tobie serce ślę
S. Moniuszko – O matko moja
Tęsknota
Kozak
Złota rybka
Krakowiaczek

Jolanta Skorek-Münch jest profesorem sztuk muzycznych, pianistką, klawesynistką i muzykologiem. Ukończyła studia w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Brała udział w licznych kursach interpretacji w kraju i za granicą, pracując pod kierunkiem wybitnych pianistów i klawesynistów, jak Tatiana Shebanova, Ryszard Bakst, Laszlo Simon, Paul Badura-Skoda, Urszula Bartkiewicz, Joos van Immerseel, Christine Verheelst, Johann Sonnleitner, Nicholas Parle. Po ukończeniu studiów podjęła pracę w Państwowej Szkole Muzycznej im. Tadeusza Szeligowskiego w Lublinie, w Instytucie Muzyki Wydziału Artystycznego UMCS, a następnie w Katedrze Dydaktyki Muzycznej Instytutu Muzykologii KUL.

W 2005 roku Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi nadała jej stopień doktora sztuk muzycznych na podstawie rozprawy Związki muzyki Roberta Schumanna z literacko-filozoficznym programem romantyzmu. Stopień doktora habilitowanego sztuk muzycznych w dyscyplinie artystycznej instrumentalistyka otrzymała w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku na podstawie rozprawy Partnerstwo w muzycznym dialogu. Fortepian w cyklicznej formie kameralnej od jej narodzin do szczytowych osiągnięć (Borodin, Mahler, Szostakowicz), (Lublin: Wydawnictwo KUL 2008). W 2015 r. ukazała się wersja niemiecka tej książki Die Partnerschaft im musikalischen Dialog (wydawnictwo Peter Lang Verlag, Frankfurt a/M – Bern – Bruxelles – New York). Jolanta Skorek-Münch jest obecnie profesorem w Instytucie Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego. Rada Doskonałości Naukowej powołuje ją do komisji w sprawach nadania stopnia doktora habilitowanego i tytułu profesora.

Od wielu lat współpracuje z Filharmonią Lubelską jako pianistka i klawesynistka, realizująca basso continuo. Założyła Trio Lublin Baroque (z flecistą Lechem Szostem i wiolonczelistką Marią Błaszczak-Szost). W zespole gra na szpinecie barokowym (kopia J. Silbermanna ca. 1767). Wraz z Triem występowała na kolejnych festiwalach Lublin – Muzyka, Zabytki, Plastyka - Tempus Paschale, na licznych koncertach festiwali Wielkopostne śpiewanie, Między Wschodem a Zachodem i w cyklu koncertów Viva Polonia. Jej dorobek artystyczny obejmuje ponad 500 koncertów z udziałem najwybitniejszych polskich solistów i zespołów, w tym kilkakrotnie w Filharmonii Narodowej, Bałtyckiej, Krakowskiej i Podkarpackiej oraz na Muzycznym Festiwalu w Łańcucie i Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy. Koncertowała także w Niemczech, Francji, Bułgarii, Izraelu, we Włoszech, Republice Czeskiej, Słowacji, Macedonii i na Węgrzech.

Zorganizowała na Uniwersytecie Rzeszowskim trzy międzynarodowe konferencje, poświęcone twórczości Wojciecha Kilara. Występowała z referatami na krajowych i międzynarodowych sesjach i konferencjach naukowych.

Otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury. Minister Edukacji Narodowej i Sportu odznaczył ją Medalem Komisji Edukacji Narodowej za osiągnięcia pedagogiczne. Otrzymała również Medal Prezydenta Miasta Lublina z okazji X-lecia Tria Lublin Baroque, Medal 700-lecia Miasta Lublin., Medal Unii Lubelskiej oraz Dyplom uznania z medalem Marszałka Województwa Lubelskiego, nadany z okazji 25-lecia Festiwalu Tempus Paschale.

W 2007 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego nadał jej medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. W latach 2009 i 2012 otrzymała nagrody Rektora KUL za wybitną działalność organizacyjno-społeczną, popularyzację nauk oraz osiągnięcia naukowe, a w 2021 nagrodę naukową I stopnia Rektora Uniwersytetu Rzeszowskiego.

                                                                                 Jolanta Skorek-Münch - fortepian, fot. ze zbiorów Filharmonii Podkarpackiej

Magdalena Stefaniak - sopran

Ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu w klasie Barbary Mądrej. Była uczestniczką Akademii Operowej Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie. Zdobywczyni Grand Prix IV Międzynarodowego Konkursu Wokalnego VIVA CALISIA, laureatka 2. nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im. Bogdana Paprockiego, 3. nagrody na IX Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Jana Kiepury, finalistka International Opera Competition Salice D’Oro - Vienna Edition 2022. W 2013 roku zadebiutowała w przedstawieniu studenckim jako Hrabina w Weselu Figara Mozarta na deskach Teatru Wielkiego w Poznaniu. Magdalena Stefaniak z sukcesem kreowała następujące role: Musetta w Cyganerii Pucciniego, Psyche w Eros i Psyche Różyckiego (Opera Bałtycka); Papagena w Czarodziejskim flecie Mozarta, Alicja w Alicji w Krainie czarów Kaczmarka, Fruma Sara w Skrzypku na dachu Bocka, Wróżka Kwiatów, Szepcząca i Laponka w Królowej Śniegu Kaczmarka (Teatr Wielki w Poznaniu); Pierwsza Dama i Papagena w spektaklu O Królestwie Dnia i Nocy oraz zaczarowanych instrumentach będącym adaptacją Czarodziejskiego fletu Mozarta, Paź w Rigoletto Verdiego, Basia w Cud albo Krakowiaki i Górale Stefaniego (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie); Siostra w Ognistym Aniele Prokofiewa (Grand Théâtre de Provence we Francji); Hanna Glawari i Walentyna w Wesołej Wdówce Lehára (Mazowiecki Teatr Muzyczny w Warszawie, Opera i Filharmonia Podlaska w Białymstoku); Pierwsza Dama w Czarodziejskim flecie Mozarta (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie, Komische Oper w Berlinie). W 2019 roku wykonywała partię sopranową w Weselu Strawińskiego wystawionego na deskach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. W sezonie artystycznym 2022/2023 po raz pierwszy wcieliła się w postać Hanny w Strasznym dworze Moniuszki (Opera Bałtycka) oraz wykona partię Frasquity w operze Carmen Bizeta (Teatr Wielki – Opera Narodowa). Współpracowała z takimi dyrygentami jak: Patrick Fournillier, Michał Klauza, Kazushi Ono, Bassem Akiki, Gabriel Chmura, Rafał Kłoczko, Dawid Runtz, Marta Kluczyńska, Łukasz Borowicz, Andrzej Knap, Stefan Soltesz. Występowała w spektaklach takich reżyserów jak: Karen Stone, Mariusz Treliński, Michał Znaniecki, Sjaron Minailo, Henryk Konwiński, Beata Redo - Dobber.

                                                                        Magdalena Stafaniak -  sopran, fot. ze zbiorów Filharmonii Podkarpackiej

Paweł Trojak (baryton)
Edukację muzyczną rozpoczął od nauki gry na perkusji, następnie ukończył klasę śpiewu solowego pod kierownictwem dr Alicji Płonki w ZSM w Tarnowie. Jest absolwentem Wydziału Wokalno-Aktorskiego Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. dr hab. Jadwigi Rappé. Przez 5 lat był członkiem Programu Kształcenia Młodych Talentów – Akademia Operowa, w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie, gdzie doskonalił swoje umiejętności pod okiem tak wybitnych artystów pedagogów, jak: Eytan Pessen, Matthias Rexroth, Izabela Kłosińska, Olga Pasiecznik, oraz wielu innych. Był również członkiem prestiżowego programu dla młodych talentów Young Singers Project, w ramach 98 Festiwalu w Salzburgu. Jest absolwentem Mascarade Opera Studio we Florencji. Obecnie jest członkiem Opera Studio w Operze Lyońskiej we Francji. Trzykrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne. Jest także stypendystą niemieckiej fundacji Hans und Eugenia Jütting – Stiftung oraz Fundacji im. Jerzego Semkowa. Występował na scenach m. in. Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie (Carmen, Rigoletto, Cud albo Krakowiaki i Górale), Festiwalu w Salzburgu (Salome), Opery w Lyon (Candide), Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu (Hérodiade), Warszawskiej Opery Kameralnej (Czarodziejski Flet), Opery Wrocławskiej (Cosi fan tutte), Opery Krakowskiej (Dyrektor teatru), Theater Freiburg (Das Wunder der Heliane), New Generation Festival we Florencji (Kopciuszek), Lyric Opera of Chicago (koncert), Teatro La Fenice w Wenecji (koncert) oraz wielu innych. Występował z towarzyszeniem takich orkiestr, jak: Filharmonicy Wiedeńscy, Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, Mozarteumorchester Salzburg, NOSPR w Katowicach, Sinfonii Varsovii, Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, SWR Sinfonieorchester Freiburg, Orkiestry Opery Lyońskiej, Opery Krakowskiej, Opery Wrocławskiej, Orkiestry Akademii Beethovenowskiej, Orkiestr Filharmonii Śląskiej, Lubelskiej, Kieleckiej, WarmińskoMazurskiej, Zabrzańskiej i Śląskiej Orkiestry Kameralnej, pod batutą, m.in.: Franza WelserMösta, Keri-Lynn Wilson, Daniele Rustioni, Yannisa Pouspourikasa, Michała Klauzy, Wojciecha Rodka, Marty Kluczyńskiej, Tomasza Tokarczyka, Sławomira Chrzanowskiego, Piotra Sułkowskiego, Pawła Adamka, Piotra Wajraka, Marcina Sompolińskiego. Występował także w wielu koncertach kameralnych na całym świecie z towarzyszeniem znakomitych pianistów. Na swoim koncie ma kilka nagrań płytowych, oraz telewizyjnych dla takich wydawnictw jak NAXOS, ORF, Polskie Radio, TVP. Jest laureatem ponad 20 międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów wokalnych. Do jego ostatnich osiągnięć wokalnych należą m.in.: I miejsce i nagroda specjalna w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Moniki Swarowskiej – Walawskiej (Krzeszowice, 2021), I miejsce i nagroda specjalna w II Międzynarodowym Konkursie im. Carla Loewe (Szczecin, 2019), nagroda specjalna w X Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Stanisława Moniuszki (Warszawa, 2019), I miejsce oraz 3 nagrody specjalne w II Międzynarodowym Konkursie im. Antoniny Campi (Lublin, 2019), II miejsce w IV Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Jana, Edwarda i Józefiny Reszków (Częstochowa, 2019), I miejsce oraz 6 nagród specjalnych w X Międzynarodowym Konkursie Wokalnym „Bell Arte” w Braine-l’Alleud (Belgia, 2018), I miejsce oraz nagroda specjalna w XX Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Mikuláš’a Schneidera-Trnavskýiego w Trnavie (Słowacja, 2017), II miejsce oraz 4 nagrody specjalne w XVII Międzynarodowym Konkursie Sztuki Wokalnej im. Ady Sari (Nowy Sącz, 2017), Grand Prix w I Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym „Vox populi” (Jelenia Góra, 2017), II miejsce w II Międzynarodowym Konkursie Solowej Wokalistyki Sakralnej Ars Et Gloria (Katowice, 2017), I miejsce w XI Międzynarodowym Konkursie Wokalnym „Złote głosy” (Warszawa, 2016), I miejsce w XVII Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Iuventus Canti we Vráblach (Słowacja, 2016), I miejsce w V Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Rudolfa Petráki w Žilinie (Słowacja, 2016).

25 lutego 2023r., sobota, godz. 18:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARONII PODKARPACKIEJ
SZYMON MAKOWSKI – dyrygent
KRZYSZTOF CUGOWSKI – wokal

W programie m.in:
Cień wielkiej góry; Martwe morze; Jest taki samotny dom; Wierzę w lepszy świat

  Szymon Makowski – absolwent Akademii Muzycznej w Poznaniu (dyrygentura symfoniczna i operowa, skrzypce) w klasie dyrygentury prof. Marcina Sompolińskiego. Swoją edukację uzupełniał na kursach mistrzowskich w Poznaniu (Jose Miguel Rodilla Tortajada), Faro (Alexander Polishchuck) oraz Krakowie (Gabriel Chmura). W latach 2010-2014 ukończył kurs dyrygencki w Accademia Chigiana (Siena) pod kierunkiem Gianluigi Gelmettiego – trzykrotnie uzyskując „Diploma di Merito” oraz stypendia akademii. W 2011 roku pracował jako asystent Waltera E. Gugerbauera w Operze Wrocławskiej przy produkcji opery Parsifal R.Wagnera. W tym samym roku rozpoczął stałą współpracę z Teatrem Muzycznym w Poznaniu i Teatrem Muzycznym w Lublinie. W ciągu ostatnich lat współpracował z wieloma znakomitymi zespołami w całej Europie: Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Orkiestrą Muzyki Nowej, Filharmonią Sudecką w Wałbrzychu, Filharmonią Opolską, Filharmonią Warmińsko-Mazurską w Olsztynie, Filharmonią Podkarpacką w Rzeszowie, Sinfonia Baltica w Słupsku, Filharmonią Kaliską, Filharmonią Świętokrzyską w Kielcach, Filharmonią Krakowską oraz Filharmonią Poznańską. Współpracował także z Gliwickim Teatrem Muzycznym. Spośród zagranicznych orkiestr pracował z Orchestre Philharmonique Monte Carlo, Frankfurt Radio Symphony Orchestra, Orchestre National de Lorraine, Praska Komorni Filharmonie, Filharmonia Hradec-Kralove, Orchestra Sinfonica di Sanremo, Kosovo Philharmonic Orchestra, Orchestre Victor Hugo Franche-Comte, Orquesta do Algarve, Sofia Festival Orchestra, Regensburg Theater oraz Orchestra della Fondazione Bulgaria Classic. W czasie tych koncertów współpracował z wieloma światowej sławy solistami, m.in Aleksandrą Kurzak, Stefanem Kocanem, Agatą Szymczewską, Claudio Bohorquezem, Ivo Kahankiem, Krzysztofem Jakowiczem czy Igorem Szeligowskim. Niezależnie od działalności koncertowej, Szymon Makowski brał udział w wielu międzynarodowych konkursach dyrygenckich: w Atenach (w 2010r.), w Besancon (w 2013r. – gdzie osiągnął półfinał) oraz we Frankfurcie nad Menem na konkursie im. G. Soltiego (w 2015r – gdzie również osiągnął etap półfinałowy). W 2016 roku rozpoczął współpracę z Filharmonią Dolnośląską w Jeleniej Górze jako główny dyrygent orkiestry. Wraz z tym zespołem zrealizował ponad 50 koncertów w kraju i zagranicą, dokonał też premierowych nagrań muzyki Ludomira Różyckiego. W czerwcu 2019 roku poprowadził koncert finałowy 54. festiwalu Henryka Wieniawskiego w Szczawnie Zdroju, transmitowany i nagrany przez TVP Wrocław. Podczas pandemii Covid-19 był jednym z autorów nowatorskiego projektu “Kultura w sieci”, który zaowocował wykonaniem 15 nagrań w domach muzyków orkiestry Filharmonii. Łącznie nagrania te dotarły do ponad półtora miliona odbiorców.

                                                                              Szymon Makowski - dyrygent, fot. Piotr Rzeszutek

Krzysztof Cugowski to wybitny polski muzyk rockowy. Urodził się 30 maja 1950 roku w Lublinie i z tym miastem związał się na stałe. Uczył się w Państwowej Szkole Muzycznej, następnie rozpoczął studia prawnicze. W 1969 roku z Krzysztofem Brozim i Januszem Pędziszem, założył zespół Budka Suflera. Charakterystyczny, mocny głos Krzysztofa Cugowskiego szybko został dostrzeżony. W 1970 roku do zespołu dołączyli Romuald Lipko i Andrzej Ziółkowski. W 1974 roku Budka Suflera nagrała utwór „Sen o dolinie” i przebojem wdarła się na radiowe listy i do świadomości słuchaczy. Po wydaniu dwóch płyt, które okazały się wielkim sukcesem, w 1976 roku Krzysztof Cugowski opuścił Budkę Suflera. W tym czasie pracował z Piotrem Figlem oraz zespołami Spisek i Cross. Do Budki powrócił w 1984 roku. W drugiej połowie lat 80. koncertował z zespołem w USA. Na początku lat 90. Budka Suflera nagrała płytę „Cisza”. Krążek okazał się na tyle dużym sukcesem, że umożliwił muzykom powrót do kraju. Był również preludium do największego sukcesu komercyjnego zespołu, czyli do wydanej w 1997 roku płyty „Nic nie boli, tak jak życie”. Sprzedaż albumu przekroczyła rekordowy milion egzemplarzy. Ten sukces stał się również przepustką dla zespołu do występu w 1999 roku w słynnej sali koncertowej Carnegie Hall w Nowym Jorku. W późniejszych latach działalności muzycy Budki Suflera nagrywali także z zagranicznymi gwiazdami. Na płycie „Jest” grupę wsparli: basista Marcus Miller, gitarzysta Steve Lukather i perkusistka Sheila E. Krzysztof Cugowski ma na swoim koncie również kilka płyt solowych oraz krążek „Integralnie” (2001) z coverami wielkich przebojów polskiego i światowego rocka. Współpracował także z Ray’em Wilsonem, byłym wokalistą zespołu Genesis. Wspólnie nagrali utwór „Not about us”. Wokalista wystąpił również z Gary Brooker’em i Garou.
Budka Suflera zakończyła działalność w 2014 roku, żegnając się z fanami ogromną, międzynarodową trasą koncertową. W grudniu tego samego roku Krzysztof Cugowski został odznaczony przez prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski nadanym za wybitne zasługi dla polskiej kultury i za osiągnięcia w pracy artystycznej i twórczej.
Po zakończeniu działalności zespołu, wokalista ani na chwilę nie zwolnił tempa. Już jesienią 2015 roku wydał kolejny solowy krążek pt. „Przebudzenie” z muzyką Stefana Gąsieńca. W tym samym roku rozpoczął koncertowanie z założonym przez swoich synów, Piotra i Wojciecha, zespołem „Bracia”. 30 września 2016 roku, w ramach niezwykłego, rodzinnego projektu CUGOWSCY, ukazał się wspólny krążek ojca i synów pt. „Zaklęty krąg”. Album uzyskał status złotej płyty.
W tzw. międzyczasie wokalista wziął udział w projekcie „Dwa Żywioły”. Wystąpił dwukrotnie ze światowej sławy sopranistką Aleksandrą Kurzak. Koncertował również z plejadą polskich muzycznych gwiazd w ramach projektu „Koncerty Muzyki Filmowej”. Współpracuje także z Filharmonią Dolnośląską.
W maju 2018 roku, wielkim koncertem finałowym, zakończyła się wspólna trasa projektu CUGOWSCY. W listopadzie ukazało się DVD z zapisem koncertu. Wydawnictwo zostało zatytułowane „Ostatni raz”. W tzw. międzyczasie rozpoczęły się prace nad powstaniem nowego zespołu, który towarzyszy legendarnemu wokaliście w jego dalszej solowej karierze. W składzie grupy znaleźli się muzycy wybitni, doskonale znani na scenie rockowej i jazzowej.
Pod koniec 2017 roku Krzysztof Cugowski rozpoczął pierwszą trasę koncertową z Zespołem Mistrzów. W składzie grupy znaleźli się: Jacek Królik (gitara), Cezary Konrad (perkusja), Robert Kubiszyn (gitara basowa), Tomasz Kałwak (instrumenty klawiszowe). Do końca 2022 roku zespół ponad 200 razy towarzyszył wokaliści na scenie.
W 2020 roku artysta obchodził 50 – lecie swojej drogi scenicznej. Z tej okazji wydał z Zespołem Mistrzów ekskluzywny, dwupłytowy album, który z jednej strony podsumowywał pięć dekad artystycznego dorobku Krzysztofa Cugowskiego, a z drugiej zapowiadał kolejne projekty. Album „50/70 Moje Najważniejsze” miał premierę 8 maja. Jak sam artysta podkreślał, „znalazły się na nim utwory, które towarzyszyły mi przez całe muzyczne życie. Być może nie należą do kanonu tych najbardziej znanych, ale na pewno są dla mnie najważniejsze.”
W tym samym roku Krzysztof Cugowski odebrał dwa cenne odznaczenia. W lutym 2020 roku otrzymał tytuł Ambasadora Województwa Lubelskiego, w czerwcu z rąk ministra kultury otrzymał Złoty Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”.
Mimo pięciu dekad na scenie, artysta nadal planuje kolejne przedsięwzięcia. W minionym roku ukazał się pierwszy singiel zapowiadający nową, autorską płytę Krzysztofa Cugowskiego. Autorami rockowo – bluesowego utworu „Panaceum” są Robert Kubiszyn (muzyka) oraz Andrzej Mogielnicki (słowa). Premiera najnowszego krążka artysty planowana jest jeszcze w tym roku.