W Filharmonii

15 grudnia 2019r., NIEDZIELA, godz. 12:00

JOLANTA PSZCZÓŁKOWSKA - PAWLIK I JEJ GOŚCIE

W programie:

Najpiękniejsze arie i pieśni

9 I 2020 CZWARTEK GODZ. 11:30

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

JACEK ROGALA - dyrygent

SPIRITUALS SINGERS BAND:

Alicja Wiłkowska - sopran

Marta Raczak - Idczak -mezzosopran

Aleksandra Sozańska - Kut - alt

Jacek Zamecki - tenor

Krzysztof Pachołek - baryton

Artur Stężała - bas

ELŻBIETA SZOMAŃSKA - słowo

W programie m.in.:
G. Miller, G. Gershwin, E. Czerny

Koszt udziału: 10zł/osoba

AB 29 XI 2019 PIĄTEK GODZ. 19:00

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

STEFAN SANDERS - dyrygent

JACEK MUZYK - waltornia

W programie:

J.Williams – Ziemskie przygody E.T., Symfonia „Gwiezdne wojny”

K.Penderecki - Koncert na waltornię „Podróż zimowa”

Miłośników brzmienia waltorni jest z pewnością wielu.... Szlachetną, miękką barwę tego instrumentu doceniali już klasycy wiedeńscy, a w XIX stuleciu waltornia nierozłącznie wiązana była z romantyczną atmosferą. Echa minionych epok słychać będzie w jednoczęściowym Koncercie na waltornię Pendereckiego o podtytule „Winterraise” („Podróż zimowa” 2008, ). Nastrojowe fragmenty tego utworu przeplatają się z „nutą groteski”, a chwilami kompozycja może nawet nasuwać skojarzenia z muzyką filmową. Usłyszymy ją w drugiej części wieczoru – będą to Ziemskie przygody E.T. oraz Symfonia „Gwiezdne wojny” Williamsa – jednego z najbardziej znanych i utytułowanych amerykańskich kompozytorów muzyki filmowej nagrodzonego licznymi statuetkami „Oskara”.

Jacek Muzyk grę na rogu rozpoczął w wieku 18 lat. Po ukończeniu studiów w Akademii Muzycznej w Krakowie doskonalił swoje umiejętności w USA, najpierw w The Mannes College of Music, potem w Juilliard School of Music w Nowym Yorku, kończąc swoją edukację muzyczną w Rice University w Houston, TX.

Zawodową karierę rozpoczął jeszcze jako student w grając najpierw w Capelli Cracoviensis, następnie Sinfonii Varsovii i Polskiej Filharmonii Kameralnej. Po odbyciu studiów stypendialnych powrócił do Polski gdzie pracował kolejno w Polskiej Orkiestrze Radiowej, Filharmonii Narodowej oraz Filharmonii Krakowskiej współpracując jednocześnie z wieloma orkiestrami krajowymi (m.in. Orkiestrą Kameralną „Amadeus”, Sinfoniettą Cracovią) oraz zespołami zagranicznymi (m.in. Danish Chamber Players, Camerata Sweden, Sinfonia Helvetica, Basel Sinfonietta). W 1999 został pierwszym waltornistą Polskiej Orkiestry Festiwalowej Krystiana Zimermana, z którą odbył 42 koncerty w Europie oraz USA prezentując obydwa koncerty fortepianowe Fryderyka Chopina.

Po powrocie do USA pracował kolejno w Houston Grand Opera, Dallas Symphony, Buffalo Philharmonic Orchestra, Houston Symphony, współpracując między innymi z Chicago Symphony, Pittsburgh Symphony, Saint Louis Symphony, Saint Paul Chamber Orchestra, Los Angeles Philharmonic, głównie realizując pierwszy głos w grupie rogów w tych orkiestrach. Jest finalistą przesłuchań na stanowisko pierwszego waltornisty do najlepszych orkiestr światowych takich, jak Los Angeles Philharmonic, San Francisco Symphony, Cincinnati Orchestra, Pittsburgh Symphony, Saint Louis Symphony, Saint Paul Chamber Orchestra czy Chicago Symphony.
Jego działalność solowa oraz dydaktyczna obejmuje recitale, koncerty solowe i kursy mistrzowskie w Europie, USA, Ameryce Południowej, Chinach i Japonii.

Dokonał wielu nagrań archiwalnych solowych i orkiestrowych dla Polskiego Radia, uczestniczył w wielu nagraniach płytowych z orkiestrami polskimi i amerykańskimi oraz wydał 3 płyty solowe prezentując między innymi wszystkie koncerty Mozarta, transkrypcje 3 Suit wiolonczelowych Bacha oraz paletę utworów prezentującą róg w kombinacji brzmieniowej z innymi instrumentami. 

Stefan Sanders jest dyrygentem i obrońcą sztuki pielęgnującym kulturę artystycznej doskonałości, stałego wzrostu i entuzjastycznego zaangażowania w społecznościach, którym ma szczęście służyć. W tym roku Stefan rozpocznie swój siódmy rok na stanowisku Dyrektora Muzycznego Filharmonii w centralnym Teksasie. Rozpocznie także swój trzeci sezon jako Dyrektor Muzyczny Orkiestry Symfonicznej w Fayetteville w Karolinie Północnej i swój drugi sezon jako Dyrektor Muzyczny Filharmonii w Spartanburg. Stefan zadebiutuje w Bozeman Symphony w Montanie i Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie (Polska). W tym sezonie ponownie zaangażuje się w Narodowej Orkiestrze Symfonicznej w Hawanie (Kuba), Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie (Polska), Stockton Symphony i przez kilka tygodni jako zastępca/asystent dyrygenta w Filharmonii w Nowym Jorku.

Stefan współpracował z wieloma wybitnymi orkiestrami. W ostatnim czasie był gościnnym dyrygentem m.in. w Filharmonii w Naples, Orkiestrze w Sarasocie, Filharmonii w Rochester, Virginia Symphony, Stockton Symphony, San Antonio Symphony, Filharmonii w Buffalo, Orkiestrze Symfonicznej w Austin, Operze w Austin, Orquesta Sinfónica Nacional de Cuba, Orquesta Sinfónica de Guayaquil (Ekwador), Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej (Polska), Symphorii (Syracuse, Nowy Jork) oraz Round Top International Festival Institute. Stefan współpracował z szeregiem gościnnych artystów takich jak znany skrzypek Gil Shaham, wirtuoz gry na elektrycznej gitarze basowej Victor Wooten, pianista i pedagog Anton Nel, artysta występujący na Broadwayu i jeden z aktorów grających główne role w „Kronikach Seinfelda” – Jason Alexander, zespoły The B-52s, Pink Martini, Vanessa Williams i wielu innych.

Stefan związał się niedawno na cztery lata z Orkiestrą Filharmonii w Buffalo. W 2014 r. wybrano go na Zastępcę Dyrygenta, a w 2016 r. awansował na Dyrygenta-rezydenta. Z Orkiestrą Filharmonii w Buffalo Stefan poprowadził ponad 200 występów we wszystkich cyklach orkiestry. Warto zauważyć, że Stefan rozpoczął swoją karierę zawodową jako członek sekcji puzonu w Orkiestrze Filharmonii w Buffalo, gdzie grał od 1999 r. do 2007 r. zanim poświęcił się dyrygenturze na pełen etat. Ostatnio dobiegła końca również jego roczna funkcja Głównego Dyrygenta na festiwalu muzycznym w Hot Springs (Arkansas). Stefan był także dyrygentem występującym na Krajowym Przeglądzie Dyrygentów Bruno Waltera organizowanym przez Ligę Amerykańskich Orkiestr. Prestiżowy pokaz dyrygentów miał na celu zaprezentować utalentowanych młodych dyrygentów przygotowanych do pełnienia funkcji dyrektora muzycznego w amerykańskich orkiestrach. Jego gospodarzami był Giancarlo Guerrero oraz Nashville Symphony.

Zanim został dyrygentem, Stefan był znanym na całym świecie puzonistą występującym jako solista w Ameryce Północnej, Azji i Europie. Jego wykonanie „Koncertu na puzon basowy i orkiestrę” Erica Ewazena z Filharmonią Czeską można usłyszeć na płycie wydanej przez Albany Records. Jako puzonista Stefan wystąpił z takimi orkiestrami jak Filharmonia w Nowym Jorku, Orkiestra Symfoniczna w Seattle, Orkiestra na Florydzie, a także w „Pierścieniu Nibelunga” Wagnera w wykonaniu Opery w Seattle.

Stefan był absolwentem na stypendium na Amerykańskiej Akademii Dyrygentury w Aspen pod kierunkiem mistrzów Roberta Spano, Larry’ego Rachleffa i Hugha Wolffa. Ukończył Juilliard School, Uniwersytet Teksasu w Austin oraz Interlochen Arts Academy.

AB 22 XI 2019 PIĄTEK GODZ. 19:00

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

BASSEM AKIKI – dyrygent

EWA WOLAK - mezzosopran

W programie:

P. Moss – Cztery monologi antyczne

A. Malawski/ P. Moss – Pięć miniatur

M. Ravel – Bolero

W roku jubileuszu 50 – lecia pracy twórczej Piotra Mossa – jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów współczesnych związanego z Paryżem, przypomniane zostaną Cztery monologi antyczne (2012) napisane do tekstów A. Libery. Kompozycja - jak wyjaśnia kompozytor - jest portretem czterech antycznych bohaterek. Poszczególne części utworu to: Ifigenia, Medea, Klitemnestra i Hekabe. Usłyszymy również „Pięć miniatur” Malawskiego – kompozytora rodem z Przemyśla – patrona Filharmonii Podkarpackiej, w opracowaniu na orkiestrę Mossa. I na koniec Bolero (1928) Ravela, czyli wielkie „crescendo na orkiestrę”, które począwszy od wybijanego przez werbel rytmu i delikatnego dźwięku fletu doprowadza do potężnej, olśniewającej blaskiem instrumentacji kulminacji dzieła.

Bassem Akiki - dyrygent

Libańsko-polski dyrygent, dyrektor artystyczny Festiwalu Noworocznego NFM we Wrocławiu. Współpracuje z wieloma orkiestrami, festiwalami i teatrami muzycznymi, m.in. z Théâtre de La Monnaie, Philharmonie de Paris, Féstival d’Aix-en-Provence, Chamber Orchestra of Philadelphia, Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie i Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. Był nominowany do International Opera Awards, w 2018 r. zdobył Teatralną Nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury dla najlepszego dyrygenta. Był dyrektorem artystycznym Opery Śląskiej w Bytomiu.

Bassem Akiki studiował w High National Conservatory of Music oraz Lebanese University w Bejrucie. Ukończył dyrygenturę chóralną na Akademii Muzycznej w Krakowie oraz dyrygenturę symfoniczną i operową na Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu. Uzyskał tytuł doktora na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Poza dyrygenturą Bassem Akiki interesuje się wzajemnym oddziaływaniem muzyki Wschodu i Zachodu – prowadził na ten temat wykłady na Philipps-Universität Marburg. Prowadził także kursy mistrzowskie, m.in. w Queen Elisabeth Music Chapel w Waterloo, Akademii Operowej przy La Monnaie w Brukseli i w Swarthmore College (USA).

Artysta zadebiutował Traviatą G. Verdiego w Operze Wrocławskiej w 2007 roku, gdzie do 2013 r. pełnił funkcję dyrygenta. Dotychczas poprowadził wykonania takich dzieł, jak: Czarodziejski flet i Don Giovanni W.A. Mozarta, Carmen G. Bizeta, Nabucco, Traviata, Rigoletto, Giovanna d’Arcoi Falstaff G. Verdiego, Kobieta bez cienia R. Straussa, Opowieści Hoffmanna J. Offenbacha, Romeo i Julia Ch. Gounoda, Turandot, Madame Butterfly, Tosca i Cyganeria G. Pucciniego, Borys GodunowM. Musorgskiego, Ognisty Anioł S. Prokofiewa, To Be Sung P. Dusapina czy Powder Her Face T. Adesa. W 2013 r. zadebiutował w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, realizując Nabucco G. Verdiego; dyrygował tam również Jolantą P. Czajkowskiego i Zamkiem Sinobrodego B. Bartóka. Artysta poprowadził prawykonania wielu kompozycji współczesnych, takich jak opera Slow Man N. Lensa i J.M. Coetzeego, Medúlla z muzyką Björk, Orfeo and Majnun czy opery Frankenstein Marka Grey’a oraz muzyki współczesnych kompozytorów jak Pascal Dusapin, Peter Eotvos, Paweł Mykietyn czy Krzysztof Penderecki.

EWA WOLAK - kontralt

Artystka obdarzona głosem o niezwykłej ciemnej barwie, dużej skali,  a także biegłości, co umożliwia jej wykonywanie bardzo różnorodnego repertuaru - od muzyki dawnej przez Rossiniego, Verdiego, Wagnera po muzykę współczesną.

Absolwentka krakowskiej Akademii Muzycznej (dyplom z wyróżnieniem).

Jako stypendystka DAAD ukończyła z wyróżnieniem studia podyplomowe oraz  operowe w Hochschule für Musik w Karlsruhe. Jest laureatką renomowanych konkursów wokalnych,  m.in. w Atenach (Grand Prix Maria Callas),‘s- Hertogenbosch (Holandia). Brała udział w licznych festiwalach (Warszawa, Wrocław, Wiedeń, Berlin, Paryż i in.).

Współpracuje m.in. z Deutsche Oper i Komische Oper w Berlinie, Nationaltheater Mannheim, Badisches Staatstheater Karlsruhe, operami w Helsinkach, Malmö, Montpellier, Tuluzie i Trieście oraz  Theater an der Wien.

Do jej licznych partii operowych należą: Dalila (Samson i Dalila), Carmen, Fidès (Prorok), Fryka i Erda (Pierścień Nibelunga), Ulryka (Bal maskowy), Quickly (Falstaff), Olga (Eugeniusz Oniegin), Izabela (Włoszka w Algierze), Ratmir  (Rusłan i Ludmiła). Jest także odtwórczynią czołowych partii w operach Händla. Stale koncertuje m.in.z takimi zespołami, jak Orkiestra NOSPR, Filharmonia Narodowa,Sinfonia Varsovia, Musikverein Wien, Münchner Philharmoniker, Kölner Philharmoniker, Concertgebouw Orchestra Amsterdam , Mozarteumorchester  Salzburg, Orchestre Philharmonique de Radio France, Deutsche Händel- Solisten, Combattimento Consort Amsterdam i wiele innych.

Za swoje osiągnięcia  artystyczne  została uhonorowana Europejską Nagrodą  Kultury. W 2011 artystce nadano prestiżowy tytuł opery niemieckiej - Kammersängerin.

Od 2003 roku  prowadzi klasę wokalną w krakowskiej Akademii Muzycznej. Od 2016 jest profesorem renomowanej Hochschule für Musik Hanns Eisler w Berlinie.

AB 15 XI 2019 PIĄTEK GODZ. 19:00

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

MASSIMILIANO CALDI – dyrygent

JULIA KOCIUBAN – fortepian

W programie:
E. Elgar – Preludium symfoniczne „Polonia” op. 76

F. Chopin - Koncert fortepianowy f-moll op. 21

E. Grieg - I i II Suita „Peer Gynt”

Chopin i Grieg - obaj kompozytorzy XIX stulecia odkryli bogactwom muzyki ludowej swojego kraju wplatając ją we własny idiom artystycznej wypowiedzi. Koncert f – moll (1829) Chopina o strukturze klasycznej i fakturze brillant łączy w sobie wirtuozerię z mozartowską prostotą, a romantyczną poetyczność z ludową nutą. Oryginalność zakorzeniona w tradycji jest słyszalna również w muzyce Griega - norweskiego kompozytora nazywanego „Chopinem Północy”. Jego dwie Suity z muzyki do dramatu Peer Gynt (1874 - 76) obfitują w melodie, które Debussy określił jako „cukierki nadziewane śniegiem” I może coś w tym jest....wystarczy posłuchać wzruszającej Pieśni Solvejgi, w której słodycz kantyleny „ochłodzona” jest północnym kolorytem brzmienia.

Julia Kociuban uważana jest za jedną z czołowych pianistek swojego pokolenia. Jej debiutancka płyta „Schumann, Chopin, Bacewicz” została uznana przez krytyków za jeden z najciekawszych polskich pianistycznych debiutów fonograficznych ostatnich lat.

Prowadzi ożywotnioną działalność koncertową. Występowała w największych salach koncertowych w Europie (m.in. Herkulessaal w Monachium, Konzerthaus w Wiedniu, Konzerthaus w Berlinie, Laeiszhalle w Hamburgu), Północnej Ameryce oraz Azji. Była zapraszana na prestiżowe festiwale muzyczne w tym m.in. Międzynarodowy Festiwal Pianistyczny w La Roque d’Antheron, Festiwal Pianistyczny Young Euro Classic w Berlinie, Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena w Warszawie, Międzynarodowy Festiwal Chopinowski w Dusznikach Zdroju, Kissinger Sommer w Bad Kissingen.

Regularnie koncertuje z towarzyszeniem różnych orkiestr kameralnych i symfonicznych. Współpracowała z wieloma cenionymi dyrygentami w Polsce i za granicą m.in.: Hans Graf, Nemme Järvi, Kristjan Järvi, Lahav Shani, Heribert Beissel, Aziz Shokhakimov, Ken-David Masur, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Paweł Przytocki, Marek Pijarowski, Marcin Nałęcz – Niesiołowski, Łukasz Borowicz, aby wymienić tych ważniejszych.

Dokonała szeregu nagrań radiowych i telewizyjnych, a także nagrań płytowych m.in. dla wytwórni DUX, Gramola oraz Sony Classical.

Julia Kociuban urodziła się w Krakowie. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku 5 lat. Ukończyła Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie oraz Universität Mozarteum w Salzburgu, gdzie studiowała pod kierunkiem Prof. Piotra Palecznego oraz Prof. Pavla Gililova.

Prócz działaności artystycznej prowadzi działalność pedagogiczną wykładając na Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi oraz realizując kursy mistrzowskie w całej Europie.

www.juliakociuban.com

Massimiliano Caldi
www.massimilianocaldi.com

Massimiliano Caldi (Mediolan, 1967 r.) ukończył studia w dziedzinie gry na fortepianie, kompozycji i dyrygentury orkiestrowej. Ma duże międzynarodowe doświadczenie w zakresie muzyki symfonicznej, opery, operetki i baletu oraz zainteresowania muzyką współczesną i powrotem dziewiętnastowiecznej opery. Wyróżnia się doskonałym przygotowaniem zawodowym, a także przejrzystym i linearnym stylem dyrygowania.

Caldi, laureat pierwszej nagrody na Międzynarodowym Konkursie im. G. Fitelberga (1999 r.), jest Głównym Dyrygentem Filharmonii Podkarpackiej im. A. Malawskiego w Rzeszowie oraz występującym gościnnie Pierwszym Dyrygentem Polskiej Filharmonii Bałtyckiej im. F. Chopina w Gdańsku. Artysta prowadził mistrzowskie kursy dyrygenckie we Florencji (2015-2017), był Głównym Dyrygentem i Konsultantem Artystycznym Filharmonii Koszalińskiej im. S. Moniuszki (2014-2017), Dyrektorem Artystycznym Śląskiej Orkiestry Kameralnej (Katowice, 2006-2010) oraz Głównym Dyrygentem Orkiestry Kameralnej „Milano Classica” (1998-2009).
W ciągu ostatnich dziesięciu lat odbył tournée po Izraelu, Omanie, Stanach Zjednoczonych, Chile, Brazylii, Niemczech, Austrii, Rosji oraz Turcji na czele takich zespołów jak Academy Teatro alla Scala Orchestra, Orkiestra Symfoniczna w Santiago, Berliner Konzerthaus Kammerorchester, Orkiestra Symfoniczna w Petersburgu i Państwowa Orkiestra Symfoniczna w Stambule.
W Polsce był zapraszany na międzynarodowe festiwale, a także regularnie pojawia się na podium najważniejszych filharmonii i orkiestr symfonicznych, takich jak na przykład Sinfonia Varsovia, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Warszawie i Sinfonietta Cracovia (czasami w podwójnej roli pianisty i muzycznego dyrygenta).

Caldi nagrał dla Acte Préalable płytę CD Raul Koczalski – Koncerty fortepianowe (styczeń 2018 r.) oraz dla Sony Classical płytę CD koncerty wiolonczelowe Mario Castelnuovo-Tedesco, Gian Francesco Malipiero, Riccardo Malipiero (kwiecień 2018 r.).
Massimiliano Caldi to jedyny Włoch, który otrzymał nagrodę Gazetta Italia – edycja 2018 za wyróżniającą się postawę w promowaniu włoskiej muzyki w Polsce oraz polskiej muzyki we Włoszech.

10 XI 2019 NIEDZIELA ; godz. 18:00 ; BOOM ; Sala koncertowa Filharmonii Podkarpackiej

POLSKA OPERA KRÓLEWSKA

A. Mickiewicz/ St. Moniuszko „DZIADY - WIDMA”

DYRYGENT
TADEUSZ KAROLAK

OBSADA
DAWNY AKTOR - Mariusz Bonaszewski
GUŚLARZ - Witold Żołądkiewicz
STARZEC - Bogdan Śliwa
ANIOŁEK JÓZIO - Mikołaj Zgódka
ANIOŁEK RÓZIA - Małgorzata Rudnicka
WIDMO - Piotr Kędziora
KRUK - Mateusz Burdach
SOWA - Monika Szwajnos
DZIEWCZYNA - Iwona Lubowicz

INSCENIZACJA, SCENOGRAFIA, REŻYSERIA
RYSZARD PERYT

KOSTIUMY
MARLENA SKONECZKO

           „Pospólstwo więc święci Dziady tajemnie w kaplicach lub pustych domach niedaleko cmentarza [...]” Tak pisał Adam Mickiewicz we wstępie do II części Dziadów. Być może sam brał niegdyś udział w tym ludowym obrządku, w którym pogański zwyczaj mieszał się z chrześcijańską tradycją. Niewykluczone, że i Moniuszko miał ku temu sposobność, choć dziś trudno znaleźć na to dowody. Nie ulega natomiast wątpliwości, że w kantacie scenicznej „Widma” udało się kompozytorowi wydobyć naturalną muzyczność tkwiącą w opisanym przez Mickiewicza rytuale. Silna integracja pierwiastka literackiego i muzycznego stanowi niezaprzeczalną wartość dzieła.
           Pierwsze wzmianki o planach umuzycznienia dramatu narodowego wieszcza znajdujemy w korespondencji Moniuszkowskiej już u progu lat pięćdziesiątych XIX wieku. Tymczasem prapremiera kantaty odbyła się dopiero w 1865 roku, w drugą rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego. Kompozycja wzbudziła zachwyt publiczności. Jakże silne wrażenie musiałowywrzeć na zniewolonym przez zaborców narodzie tak żywe wspomnienie dawnych obrządków...
           Przesłanie zaklęte w Mickiewiczowskich wersach jest uniwersalne, a fascynacja tajemnym rytuałem trwa do dziś. Dowodem na to jest niegasnąca popularność przedstawienia, którym Polska Opera Królewska zainaugurowała pierwszy sezon swojej działalności.

AB 30 X 2019 ŚRODA GODZ. 19:00

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
PRASKI CHÓR MIESZANY
CHÓR WYDZIAŁU MUZYKI UNIWERSYTETU RZESZOWSKIEGO
JIRI PETRDLIK – dyrygent
BARTOSZ STANISZEWSKI - dyrygent - rezydent
IWONA HOSSA – sopran
BARBORA DE NUNES - CAMBRAIA – mezzosopran
BOŻENA STASIOWSKA – CHROBAK – przygotowanie chóru

W programie:
G. Mahler - II Symfonia c- moll „Zmartwychwstanie”

Wykonanie II Symfonii (1894) Mahlera, to zawsze wielkie wydarzenie artystyczne zarówno dla słuchaczy, jak i wykonawców. Monumentalne dzieło o pięcioczęściowej konstrukcji napisane na wielką orkiestrę symfoniczną chór i dwoje solistów jest świadectwem krzyżujących się na przełomie wieków starych i nowych prądów artystycznych. Stąd tyle w tej muzyce różnorakich stylów i pomysłów twórczych. „Żałobny” początek Symfonii kontrastuje z taneczną drugą częścią Andante. III i IV część są rozbudowanymi pieśniami z cyklu Czarodziejski róg chłopca (Des Knaben Wunderhorn). Finał będący kulminacją Symfonii oparł kompozytor na uzupełnionym przez siebie tekście chorału Friedricha Klopstocka „Auferstehung” („Zmartwychwstanie”). Ogromne wrażenie wywołuje Wizja Sądu Ostatecznego spotęgowana przez niepowtarzalną aurę dźwiękową bogatą w potężne, dramatyczne kulminacje.

Koncert współorganizowany i współfinansowany w ramach programu Instytut Muzyki i Tańca "Dyrygent - rezydent"

Koncert pod honorowym patronatem Ivan Jestřába, Ambasadora Republiki Czeskiej w Polsce

Bartosz Staniszewski ur. 1995 - dyrygent
Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie, z klasy prof. Rafała Jacka Delekty. Brał udział w licznych kursach dyrygenckich prowadzonych przez wybitnych dyrygentów jak np. Jacek Kaspszyk, czy Vladimir Kiradjiev. Uczestnik Międzynarodowych Kursów Dyrygenckich, podczas których pracował z Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej pod okiem prof. Rafała Jacka Delekty. Jako dyrygent zadebiutował w kwietniu 2014 roku we Francji. W czerwcu 2014 roku poprowadził w Filharmonii Krakowskiej prawykonanie autorskiej symfonii. Współzałożyciel i dyrygent Krakowskiej Orkiestry „Ardente”, z którą stale koncertuje w Polsce i za granicą. W marcu 2017 współpracował z Orkiestrą Kameralną i Orkiestrą Symfoniczną Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W tym samym miesiącu zainaugurował 8. edycję cyklu „Jeszcze Polska Muzyka”, prowadząc Orkiestrę Akademii Beethovenowskiej w Europejskim Centrum Muzyki w Lusławicach. W maju i grudniu 2017 poprowadził przedstawieniami opery „Straszny Dwór” Stanisława Moniuszki. We wrześniu 2017 wyruszył na tournée z Krakowską Orkiestrą „Ardente” po północnej Francji (m. in. Beauvais, Amiens, Paryż). W marcu 2018 roku poprowadził Orkiestrę Symfoniczną Krakowskiej Akademii Muzycznej.
W lipcu 2018 roku poprowadził Orkiestrę „Corda Cracovia” inaugurując 11. edycję cyklu "Wawel o Zmierzchu”. W kwietniu 2019 roku nawiązał współpracę z Filharmonią Podkarpacką w Rzeszowie.

Iwona Hossa (sopran) jest zaliczana do czołowych sopranistek swojego pokolenia. Jej kunszt wokalny podziwiano w wielu miejscach na świecie, gdzie zawsze oczarowywała publiczność i zdobywała uznanie krytyki. Absolwentka Wydziału Wokalno – Aktorskiego Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu, którą ukończyła z wyróżnieniem w klasie prof. Ewy Wdowickiej (1998). Artystka zadebiutowała partią Violetty w Traviacie G. Verdiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu, w tym samym roku zostając solistką tej sceny. Jako solistka związana jest również z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie, gdzie także debiutowała jako Violetta. Współpracuje z wieloma teatrami operowymi w Polsce i za granicą. Iwona Hossa jest laureatką Grand Prix i Złotego Medalu na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Marii Callas w Atenach, III nagrody oraz specjalnej Nagrody Mozartowskiej na 6. Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Ady Sari w Nowym Sączu, Konkursu Finalistów Międzynarodowych Konkursów Wokalnych „Orfeo” w Hanowerze. Zdobyła także Bursztynowy Pierścień za rolę Konstancji w Uprowadzeniu z Seraju W. A. Mozarta, Medal Młodej Sztuki za osiągnięcia na scenach operowych, Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego za rolę Hanny w Strasznym Dworze S. Moniuszki (TW – ON). W 1995 otrzymała stypendium Ministra Kultury i Sztuki, a w 1998 Stypendium dla Młodych Twórców Poznańskiego Środowiska Artystycznego, przyznawane przez Kapitułę Nagrody Artystycznej miasta Poznania. Występowała pod batutą takich dyrygentów, jak David Lloyd-Jones, David Agler, Maurizio Benini, Gabriel Chmura, Charles Dutoit, Gustavo Dudamel, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Jacek Kaspszyk, Jerzy Maksymiuk, John Neschling, Grzegorz Nowak, Krzysztof Penderecki, Stanisław Skrowaczewski, Antoni Wit. Brała także udział w prestiżowych festiwalach, m. in. w Międzynarodowym Festiwalu Wratislavia Cantans, Festiwalu Operowym w Bydgoszczy, Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, Festiwalu Sacrum Profanum, festiwalu operowym w Carcassonne we Francji, Wexford Opera Festival w Irlandii, Festiwalu Rossiniego w Pesaro we Włoszech. W repertuarze Artystki znajduje się kilkadziesiąt partii operowych (m.in. W. A. Mozarta: Konstancja w Uprowadzeniu z Seraju, Donna Anna w Don Giovannim, Fiordiligi w Cosi fan tutte, St. Moniuszki: Hanna w Strasznym dworze, Zuzia w Verbum nobile, G. Rossiniego: Rozyna w Cyruliku sewilskim, G. Verdiego: Violetta w Traviacie, Gilda Rigoletto, Giulietta w Un Giorno di regno, G. Donizettiego: Norina w Don Pasquale i partia tytułowa w Łucji z Lammermoor, G. Puccini: Liu w Turandot), a także operetkowych oraz oratoryjno – kantatowych, a obejmuje on muzykę od doby baroku (Bach, Handel, Vivaldi) do współczesności (Penderecki, Kilar, Górecki). Posiada także bogaty repertuar pieśni. Dokonała wielu prawykonań utworów polskiej muzyki współczesnej, m.in. Wojciecha Kilara, Jerzego Maksymiuka, Marka Jasińskiego i Pawła Serafińskiego. Na swoim koncie ma liczne nagrania płytowe, m. in. Stabat Mater i Litania do Marii Panny K. Szymanowskiego (nominowana do nagrody Grammy 2009), wzięła także udział w nakręconym przez BBC Holocaust. A Music Memorial Film from Auschwitz, który został uhonorowany Międzynarodową Nagrodą Emmy 2005 w kategorii „najlepszy program poświęcony sztuce”. W ubiegłym roku dokonała kolejnych nagrań CD z muzyką Krzysztofa Pendereckiego (Siedem Bram Jerozolimy i Lieder der Vergaenglichkeit), oraz DVD z Passio et Mors Domini Nostri secundum Lucam K. Pendereckiego w reżyserii Grzegorza Jarzyny.
W 2013 nagrała m. in. VIII Symfonię Krzysztofa Pendereckiego Lieder der Vergänglichkeit. Pięciopłytowe wydawnictwo Krzysztof Penderecki: The Complete Symphonies pod dyrekcją kompozytora otrzymało w 2014 roku prestiżową International Classical Music Awards w kategorii Muzyki Współczesnej.
W 2011 otrzymała tytuł doktora sztuki (UMFC w Warszawie), a w 2014 tytuł doktora habilitowanego (UMFC w Warszawie). Jako adiunkt prowadzi klasę śpiewu solowego w Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu.
W 2015 została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi przyznanym przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudę.

Barbora de Nunes-Cambraia, mezzosopran, nominowana do prestiżowej czeskiej nagrody Thalia Awards 2016, zdobyła muzyczne wykształcenie w Konserwatoriach w Pradze i Pilznie, a następnie uczestnicząc w licznych zajęciach mistrzowskich w kraju i za granicą (w tym m.in. zajęciach mistrzowskich z José Curą i Dagmar Peckovą odpowiednio w 2016 i 2012 r.). Uzupełniła swoje artystyczne wykształcenie studiami językowymi na Uniwersytecie Karola w Pradze. Obecnie regularnie pojawia się jako wokalistka w różnych częściach Czech, oprócz tego odbyła już tournée po Brazylii, Japonii, Tajlandii, Izraelu, Maroko, Francji, Austrii i Niemczech, pracując z wiodącymi zagranicznymi i czeskimi dyrygentami oraz orkiestrami; pojawia się na scenach operowych w Czechach i na całym świecie.
Ma na swoim koncie kilka płyt CD: „Amor eterno”, 2009 r., zawierającą XIX i XX-wieczne arie operowe; „Umění milovati” (Sztuka kochania), 2009 r., z muzyką współczesnego czeskiego kompozytora Zdenka Zahradníka; „Písně Almy Mahlerové” (Utwory Almy Mahler), 2011 r., nagranie na żywo z koncertu w Miejskim Domu Reprezentacyjnym w Pradze, z Zdenkiem Mácalem prowadzącym Praską Orkiestrę Symfoniczną; „Hołd dla duszy żydowskiej”, 2015 r., z Symfonią na kontralt i orkiestrę „Menschheit” Ervína Schulhoffa oraz „Kindertotenlieder” Gustava Mahlera (granych odpowiednio przez Orkiestrę Filharmonii Morawskiej w Ołomuńcu i Orkiestrę Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach, pod batutą Alfonso Scarano); „Cesta k slunci” (Podróż w stronę słońca), 2016 r., album profilowy współczesnego czeskiego kompozytora Jana Vičara, wykonującego partię solową w fantazji symfonicznej „Žítkovská bohyně” (Bogini Žítkov); „Guitarra Cantante”, 2017 r., czeskie i hiszpańskie utwory z akompaniamentem duetu gitarowego Siempre Nuevo oraz ostatnio, cykl utworów „Magiczne koło zodiaku” australijskiej kompozytorki Margaret Brandman.
Oprócz Carmen, w galerii jej kreacji operowych znaleźć można rolę Rozyny („Cyrulik sewilski”), Neris („Medea”), królowej Gertrudy („Hamlet”), Idamantes („Idomeneusz”), Feneny („Nabucco”), Kasi („Diabeł i Kasia”), Olgi („Eugeniusz Onegin”), Cherubina („Wesele Figara”), Czarownicy („Rusałka”), Catherine („Pasja grecka”), Pani Quickly („Falstaff”), Maddaleny („Rigoletto”), Trzeciej Damy („Czarodziejski flet”), Maliny („Żołnierz i Tancerka”), Dinah („Trzy życzenia albo życiowe przypadki”), Mary („Noc wypełniona światłem”), Ernestiny („L´occasione fa il ladro”), Księcia Orłowskiego („Zemsta nietoperza”), Wandy („Polska Krew”), Boulotte („Sinobrody” Offenbacha) i inne.
W 2017 roku Barbora de Nunes-Cambraia znalazła się na liście nominowanych do nagrody Thalia Award 2016 w kategorii Opera, za rolę tytułową w „Carmen” Bizeta w Teatrze Śląskim w Opawie.
Regularnie pojawia się na estradach koncertowych z duetem gitarowym Siempre Nuevo (Matěj Freml i Patrick Vacik).
Od września 2015 r. łączy karierę artystyczną z prowadzeniem zajęć z głosu solowego w Konserwatorium w Teplicach oraz zajęć mistrzowskich w Konserwatorium w Akce (Izrael).
www.barbora-polaskova.cz

Praski Chór Mieszany
Wokalistów Praskiego Chóru Mieszanego, jego chórmistrzów i innych muzyków towarzyszących chórowi łączy nie tylko radość śpiewania i odkrywania różnych stylów muzycznych.
Praski Chór Mieszany pod batutą doświadczonych dyrygentów zalicza się do elity chórów niezawodowych w Czechach. Jego dobrą reputację potwierdzają sukcesy na arenie międzynarodowej zarówno w kontekście zdobytych w konkursach trofeów, jak i licznych zagranicznych tournée po Europie, Stanach Zjednoczonych, Japonii czy Izraelu.
Specjalizujemy się we współczesnej muzyce klasycznej XX i XXI wieku, ale nasi chórmistrzowie tracą często głowę dla „starszych” kompozytorów (np. Antonín Dvořák). Nie interesują się jedynie ich najważniejszymi dziełami muzycznymi, ale celowo wybierają także te mniej znane dzieła, zaskakując publiczność na całym świecie.
Repertuar Praskiego Chóru Mieszanego jest dość szeroki. Oprócz wspomnianej już muzyki klasycznej, obejmuje on muzykę sakralną wykonywaną w wielu językach, a także czeskie, morawskie i słowackie piosenki folkowe. W 2010 roku chór zmierzył się z partiami chóralnymi z najbardziej znanych oper, operetek i musicali (Aida, Nabucco, Orfeusz w piekle, Rusałka, Nędznicy, itd.)
Praski Chór Mieszany śpiewał już na wielu prestiżowych scenach zarówno w Czechach, jak i za granicą, m.in. w Rudolfinum, Miejskim Domu Reprezentacyjnym w Pradze, Operze Narodowej w Pradze czy Sali Hiszpańskiej w Zamku Praskim. Współpracuje z wieloma wybitnymi solistami i orkiestrami (Prague Radio Symphony Orchestra, Orkiestra Filharmonii w Tokio, North Czech Philharmonic Teplice, Jaroslav Svěcený i Vladimír Válek).
Chór to przede wszystkim jego członkowie. Dwa razy w tygodniu spotykamy się w sali prób Opery Narodowej w Pradze, bierzemy nasze nuty, chórmistrz otwiera fortepian i ćwiczymy – bez pracy nie ma kołaczy. Więc to nie tylko ciekawe koncerty czy zagraniczne tournée, ale przede wszystkim systematyczne przygotowania są nieodłączną częścią życia chóru. Nie jesteśmy jednak zamknięci – czekamy na nowych ludzi, nowe głosy!

27 X 2019 NIEDZIELA GODZ. 18:00
„MONIUSZKO – NIEPODLEGŁOŚĆ”

ALEKSANDER BERKOWICZ Z ZESPOŁEM
ORKIESTRA FILHARMONII PODKARPACKIEJ W KAMERALNYM SKŁADZIE

W programie:
Kompozycje A. Berkowicza do tekstów poetów polskich oraz improwizacje zaczerpnięte z utworów S. Moniuszki.
Autor aranżacji K. Mroziak.

AB 18 X 2019 PIĄTEK GODZ. 19:00

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
CHARLES OLIVIERI MUNROE – dyrygent
TRIO ŚLĄSKIE: R. Widaszek – klarnet, T. Tomaszewski – waltornia, J. Domańska – fortepian

W programie:
W. Żeleński – „W Tatrach” Uwertura charakterystyczna op. 27
M. Górecki - Trio concerto na klarnet, waltornię, fortepian, orkiestrę smyczkową
B. Smetana – Wełtawa, Wyszehrad, Szarka z cyklu poematów symfonicznych "Moja Ojczyzna"

           Od Tatr po Pragę...muzyczną podróż rozpocznie popularna Uwertura (1870) Żeleńskiego będąca wspomnieniem kompozytora z wycieczek na Podhale, a zakończą trzy poematy z cyklu „Moja ojczyzna” - to pełna ciepła i uroku „opowieść” o historii i pięknie ojczystej kraju Smetany. Kompozytor pisał o Wełtawie: „Przedstawia bieg rzeki od początku, gdzie dwa potoki łączą się w strumień; biegnie przez lasy i łąki, przez kochane krajobrazy gdzie słychać celebracje wesel i zabaw... Wełtawa wiruje na bystrzy Św. Jana i płynie szerokim strumieniem do Pragi”. Śladem twórczości naszych czasów będzie Trio concerto (2015) Mikołaja Góreckiego dedykowane trzem znakomitym muzykom, którzy kreować będą utwór na scenie Filharmonii Podkarpackiej.

           Trio Śląskie tworzą muzycy związani z Akademią Muzyczną w Katowicach, w Krakowie i NOSPR: Joanna Domańska – fortepian, Roman Widaszek – klarnet, Tadeusz Tomaszewski – róg.Wszyscy artyści prowadzą aktywną działalność artystyczną indywidualną oraz w innych formacjach kameralnych. Zespół o tym rzadko spotykanym składzie powstał w 2001 dzięki zamówieniu PWM Edition na wykonanie Grand Trio Es-dur op.4 Franciszka Lessla – utworu przywróconego do obiegu koncertowego po latach zapomnienia.

           Artyści prezentowali ten utwór m.in. podczas Festiwalu Polskiej Muzyki Kameralnej w Warszawie, Festiwalu Beethovenowskiego w Głogówku, Dni Muzyki Karola Szymanowskiego w Zakopanem, uroczystościach związanych z 20-leciem partnerstwa Kolonia - Katowice i na licznych koncertach na terenie kraju i za granicą Wraz z Duo Concertante na klarnet i fortepian I.F.Dobrzyńskiego i Sonatą na róg i fortepian Wojciecha Kilara, której interpretację kompozytor osobiście zaaprobował Trio Lessla znalazło się na pierwszej płycie zespołu. Płyta „Polska Muzyka Kameralna na instrumenty dęte" – (DUX 0857) uzyskała nominację do nagrody Fryderyk 2012 w dwóch kategoriach: muzyka kameralna i fonograficzny debiut roku.

          Dyskografia Trio Śląskiego obejmuje jeszcze dwie CD: „Carl Reinecke – chamber music for clarinet, horn and piano" (DUX 1219) oraz „Mikołaj Górecki / Silesian Trio / AUKSO" (DUX 1415). Program ostatniej płyty zawiera m.in. Trio „Titanic" (2013) i Trio Concerto (2015), które to kompozycje zostały dedykowane zespołowi. Na zamówienie Trio Śląskiego w ostatnich latach powstały również kompozycje Macieja Małeckiego, Sławomira Czarneckiego, Oscara Pradosa, Pawła Pudło i Marcela Chyrzyńskiego. Zespół występował w roli solistów z Orkiestrą Kameralną NOSPR, Sinfoniettą Cracovia, Śląską Orkiestrą Kameralną, a także Orkiestrą Akademii Muzycznej we Lwowie, Cameratą Kiev oraz YeungNam Philharmony Orchestra w Daegu ( Korea Pd.)

CHARLES OLIVIERI-MUNROE - DYRYGENT

           CHARLES OLIVIERI-MUNROE wpływa na wyobraźnię publiczności poprzez „połączenie talentu i charyzmy” (New York Times) oraz „pasję do czystości brzmienia orkiestry” (Toronto Star) popartych potwierdzoną umiejętnością nawiązywania kontaktu z niezwykle zróżnicowaną widownią.

           Jest dyrektorem artystycznym i głównym dyrygentem Orkiestry Filharmonii Krakowskiej (od 2015 r.); jednocześnie jest także honorowym głównym dyrygentem Orkiestry Filharmonii Północnoczeskiej (od 2013 r.), gdzie wcześniej pełnił fukcję dyrektora muzycznego (od 1997 r.) Od 2019 r. uznawany za pierwszego dyrygenta gościnnego Thürringen Philharmonie w Niemczech, począwszy od sezonu 2019/2020. Od 2015 r. jest pierwszym dyrygentem gościnnym w Królewskiej Orkiestrze Symfonicznej w Bangkoku, a od 2005 r. dyrygentem-rezydentem Orkiestry Round Top Festival Institute w Teksasie.

          Poprzednio Charles Olivieri-Munroe był głównym dyrygentem Filharmonii Südwestfalen w Niemczech (2011-2018) oraz pełnił funkcje Pierwszego Dyrygenta Festiwalu „Crested Butte” w Kolorado (2008), Dyrektora Artystycznego Inter-Regionales Symfonie Orchester w Niemczech (2008 r.), Głównego Dyrygenta Slovak Radio Symphony Orchestra w Bratysławie (lata 2001-2004) oraz Drugiego Dyrygenta Filharmonii w Brnie (1993-1995) i Orkiestry Symfonicznej w Karlsbad.

          Charles Olivieri-Munroe regularnie występuje z najważniejszymi orkiestrami na całym świecie, takimi jak Filharmonia w Izrealu, Orkiestra Symfoniczna w Montrealu, Orkiestra Symfoniczna w Toronto, New World Symphony, Filharmonia w Buffalo, Orkiestra Symfoniczna w Kioto, Orkiestra Symfoniczna w Sydney, Berlin Deutsches Symphonie-Orchester, Filharmonia w Petersburgu, Filharmonia Narodowa w Rosji, Orkiestra Symfoniczna w Monachium, Filharmonia w Stuttgarcie, Danish Radio Symphony, Filharmonia Czeska, Orkiestra Symfoniczna w Budapeszcie, Filharmonia w Warszawie, Królewska Filharmonia w Brukseli i wiele innych.

           W operze Charles Olivieri-Munroe zadebiutował w 2001 r., dyrygując „Falstaffa” Verdi’ego w Komische Oper w Berlinie. Prowadził „Don Giovanni” Mozarta w Mediolanie, „Aidę” Verdi’ego na Festiwalu w Lago di Como; a także w Il Teatro Fenice w Wenecji. W Amsterdamie zaprezentował produkcję typu crossover z holenderskim Baletem Narodowym zatytuowaną „Body & Voice”. W 2008 r. wystąpił w Teatrze Narodowym w Pradze („Stabat Mater” Dvoraka), a w 2009 r. w Operze Narodowej w Pradze (2009 Martin Gala). Jako dyrektor muzyczny z okazji 50-ej rocznicy Opery Kameralnej w Warszawie, poprowadził „The Rake’s Progess” Strawińskiego. Jego australijski debut w roli dyrygenta miał miejsce w Operze w Sydney w 2013 r. W lutym 2014 r. poprowadził chwaloną przez krytyków produkcję „Genoveva” autorstwa Schumanna z czeskim Teatrem Narodowym. W Brnie poprowadził „Diogenesa” Ilja Hurnika oraz „Acis i Galatea” Haendla. W najbliższym czasie zajmie się takimi europejskimi produkcjami jak „Cyrulik sewilski” Rossini’ego w Operze w Poznaniu, „Eugeniusz Oniegin” Czajkowskiego w Alte Oper we Frankfurcie oraz „Otello” Verdi’ego z Teatrem Narodowym w Belgradzie.

          Charles Olivieri-Munroe urodził się na Malcie, dorastał w Kanadzie, gdzie studiował grę na fortepianie u wybitnego pedagoda Borisa Berlina w Królewskim Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie w Toronto. Po ukończeniu studiów w 1992 r. trzykrotnie otrzymał stypenium Ontario, dzięki któremu mógł uczyć się u Otakara Trhlika na Akademii Muzycznej im. Janáčka w Brnie. Uczył się także pod okiem Jiri’ego Bělohlávka i dwukrotnie spędził lato w L’Accademia Musicale Chigiana w Siennie (1995 i 1996 r.) jako uczeń Ilja Musina, Yuri Temirkanova i Myung Whun Chung. W 1997 r. Charles Olivieri-Munroe otrzymał od Rady Sztuki Kanady grant na rozwój kariery o wartości 20.000 dolarów.

           Jego międzynarodowa kariera rozpoczęła się serią zwycięstw na międzynarodowych konkursach, czego kulminacją było zdobycie przez niego I miejsca w konkursie dyrygenckim na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna w 2000 r., w czasie którego otrzymał także nagrody Supraphon Records, Miasta Pragi i czeskiego radia. W 2013 r. Charles Olivieri-Munroe został uhonorowany przez Asia Pacific Brand Foundation nagrodą Brand Personality Award (Nagroda Osobowość Marki) za swoje osiągnięcia w dyrygenturze i muzyce. Wcześniej laureatami tej nagrody byli również m.in. Steve Jobs, Nelson Mandela i Mark Zuckerberg.

          Charles Olivieri-Munroe, często chwalony za bycie pomocnym akompaniatorem, występował na scenie z najlepszymi współczesnymi solistami, takimi jak Krystian Zimerman, Maxim Vengerov, Mischa Maisky, Schlomo Mintz, Joshua Bell, Sol Gabetta, Ivan Moravec, Joseph Suk, Gabriela Benackova, Joseph Calleja, Angela Ghiorghiu. Jako świadomy interpretator potrafi świetnie trenować i rozwijać orkiestrę.

           Znany z innowacyjnego programu, oprócz standardowego repertuaru, propaguje twórczość czeskich mistrzów, takich jak Dvořák, Smetana, Janáček i Martinů, a także innych słowiańskich kompozytorów. Jego nagrania dla SONY, RCA Red Seal, NAXOS, SMS Classical i Naïve Records można usłyszeć na wielu najważniejszych stacjach radiowych z muzyką klasyczną.

(Zaktualizowano: czerwiec 2019)

AB 11 X 2019 PIĄTEK GODZ. 19:00

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
KAI BUMANN – dyrygent
IVO VARBANOV – fortepian

W programie:
L. van Beethoven – IV Koncert fortepianowy G-dur op. 58
J. Brahms - III Symfonia F - dur op. 90
J.S. Bach – Uwertura nr 1 BWV 1066

Bach – Beethoven – Brahms – to dla wielu najbardziej wpływowi kompozytorzy wszechczasów. Ich muzyka zespolona w jednym koncercie, to gwarancja wielu artystycznych przeżyć. Uwertura (Suita) orkiestrowa (ok. 1721) Bacha, to barokowa dworska muzyka rozrywkowa, zróżnicowana nastrojowo, w której pojawi się korowód barwnych tańców. Nieśmiertelny i innowacyjny jest IV Koncert fortepianowy (1804 -1807) Beethovena. Już od pierwszych taktów utwór przykuwa uwagę słuchacza....rozpoczyna go intrygująco sam solista. W drugiej części fortepian odpowiada lirycznie na „surowe unisona” smyczków budując dramatyczny dialog. W finałowym Rondzie powracapogodny nastrój z pierwszej części dzieła. Godna zaistnienia obok Beethovena jest III Symfonia (1883) Brahmsa. Utwór nawiązuje do dziedzictwa muzycznego wielkiego Mistrza z Bonn, ale jednocześnie jest przesiąknięty romantycznym duchem. Clara Schumann pisała do Brahmsa: „Wydaje się, że wszystkie części tej Symfonii są całością zrodzoną z jednego bicia serca”.

Ivo Varbanov jest wiodącą postacią bułgarskiej muzyki i kultury za granicą.
Po przerwie w występach w latach 2009-2012 spowodowanej białaczką, powrócił na scenę z imponującymi występami w Royal Festival Hall z Królewską Orkiestrą Filharmoniczną, w King’s Place na festiwalu Brahms Unwrapped oraz w Cadogan Hall.
Jest laureatem nagrody im. Iwana Vazova za popularyzację bułgarskiej kultury za granicą, a w 2011 r. otrzymał Nagrodę Srebrnego Lwa od Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W 2019 r. stał się współpracownikiem Królewskiej Akademii Muzycznej. Z jego występów była prowadzona transmisja w bułgarskim Radiu Narodowym, Radiu BBC, RAI 3, France Music, Radio Toscana Classica, Classic FM+, hiszpańskim Radiu Narodowym, słowackim Radiu Narodowym, bułgarskiej Telewizji Narodowej, BTV oraz TV Bulgaria.
W 2017 r. Hyperion Records wydali nagranie Koncertu fortepianowego i Ballady nr 2 na fortepian i orkiestrę Dimitara Nenova z Królewską Narodową Orkiestrą w Szkocji i mistrzem Emilem Tabakovem, które zostało entuzjastycznie przyjęte przez krytyków na całym świecie (średnio 4,5/5 gwiazdek).
Do 2019 r. ma na swoim koncie 13 nagrań komercyjnych dla Hyperion Records, Gega New, B.N.R., Lorelt Records i ICSM Records.
Wśród jego występów znaleźć można koncerty, recitale i muzykę kameralną w ponad 20 krajach na trzech kontynentach. Najważniejszymi punktami w jego karierze są liczne występy w Royal Festival Hall, Wigmore Hall, King’s Place, Cadogan Hall, St. John’s Smith Square w Londynie, Carnegie Recital Hall w Nowym Jorku, bułgarskiej Sali Koncertowej w Sofii, Sali Filharmonicznej w Petersburgu, Królewskiej Sali Koncertowej w Glasgow, Freeman Concert Hall w Manchesterze, St George’s Bristol i West Road w Cambridge.
Współpracuje z najlepszymi orkiestrami, takimi jak Królewska Orkiestra Filharmoniczna, Królewska Narodowa Orkiestra w Szkocji, Angielska Orkiestra Kameralna, Filharmonia w Turku, Orkiestra Filharmonii w Sofii, Narodowa Orkiestra Symfoniczna w Bułgarii, Sofia Soloists, Orkiestra Symfoniczna w Tiencin oraz Orkiestra Filharmonii w Gdańsku, pod batutą znakomitych dyrygentów, takich jak Leif Segerstam, Emil Tabakov, Muhai Tang, Stanislav Oushev, Alexander Kantorov i Massimiliano Caldi.
W ostatnich sezonach na koncertach muzyki kameralnej pracował wspólnie ze swoją żoną Fiammettą Tarli i Konstantinem Lifschitzem (dwa fortepiany/cztery ręce), a także ze skrzypkiem Oferem Falkiem, skrzypaczką Jitką Hosprovą, wiolonczelistami: László Fenyö, Seeli Toivio, Jozefem Lupták i Hillelem Zori, kwartetem Allegri i waltornistką Tanją Nisonen, występując na festiwalach takich jak Tygodnie Muzyczne w Sofii, Letni Festiwal w Cervo, Festiwal Muzyczny w Ochrydzie, Festiwal Chopina w Mariańskich Łaźniach, Festiwal Sztuki Apollonia, Festiwal CarniaArmonie i Festiwal Muzyki Współczesnej w Łodzi.
Na fortepianie zaczął grać w wieku 6 lat w swoim mieście rodzinnym u Eleonory Karamishevy. Uczył się pod okiem Riccardo Bertazzolo i sławnej węgierskiej nauczycielki, Ylonki Deckers we Włoszech. Po zakończeniu studiów w wieku 20 lat wyjechał do Anglii, aby pracować z Sulamitą Aronowsky w RNCM (Królewskie Północne Kolegium Muzyczne) w Manchesterze oraz z Frankiem Wibautem na Królewskiej Akademii Muzycznej. W 1998 r. ukończył studia podyplomowe (na stypendium Fundacji Rotary). Uczył się również prywatnie u Dennisa Lee, a także czerpał inspiracje na zajęciach mistrzowskich u wspaniałych artystów i nauczycieli, takich jak Alexander Lonquich, Barry Douglas i Lev Naumov. Prowadził zajęcia mistrzowskie w bułgarskiej Państwowej Szkole Muzycznej w Sofii, Hochschule für Musik Luzern w Szwajcarii i Państwowej Szkole Muzycznej w Radomiu.

KAI BUMANN
Od września 2015 jest szefem artystycznym Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy. Urodził się
w Berlinie w 1961. Jest absolwentem wydziału dyrygentury tamtejszej Hochschule der Künste.
W latach 1986-1992, jako dyrygent, współpracował na stałe z wieloma teatrami operowymi
w Niemczech, gdzie kierował muzycznymi premierami, m.in. takich oper, jak: Lady Makbet mceńskiego powiatu Szostakowicza, Salome Straussa i Lulu Berga, jak również operami od Mozarta po Verdiego. Od wielu lat jest blisko związany z polską sceną i estradą muzyczną. Po zdobyciu II nagrody
w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Genewie w 1994 rozpoczął, trwającą do dziś, współpracę z najważniejszymi ośrodkami muzycznymi w Polsce. W 1996 został pierwszym gościnnym dyrygentem Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, a także pierwszym dyrygentem w Staatstheater w Wiesbaden. W 1997 objął dyrekcję artystyczną Opery Krakowskiej, stając się również jej pierwszym dyrygentem. W tym samym roku objął stanowisko głównego dyrygenta Swiss Youth Symphony Orchestra. W latach 1998-2003 gościł regularnie w berlińskiej Deutsche Oper. Od początku 2004 do maja 2013 był stałym dyrygentem Warszawskiej Opery Kameralnej. Współpracę z tą sceną rozpoczął, przygotowując muzycznie premierę Falstaffa Verdiego (2003). Z zespołem WOK odbył podróże do Francji, Hiszpanii i dwukrotnie do Japonii (2004, 2006). W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej zadebiutował w lutym 2007, dyrygując operą Mozarta Don Giovanni. Od września 2008 do czerwca 2012 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Polskiej Filharmonii Bałtyckiej im. Fryderyka Chopina
w Gdańsku. W sezonach 2013 – 2015 był pierwszym gościnnym dyrygentem w Filharmonii Łódzkiej im. Artura Rubinsteina. Od 2010 prowadzi klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej w Gdańsku.