XXIX Festiwal im.Adama Didura - Alessandro Scarlatti – Scene Buffe
27.09.2019 godz. 18.00 (piątek)
Muzyczne odkrycia...
Alessandro Scarlatti – Scene Buffe
(Gl’inganni Felici, Dafni, Il Pastore di Corinto)
cena biletu 40 zł
Tisbe – Iwona Lubowicz
Brenno – Robert Szpręgiel
Selvaggia – Marta Boberska
Dameta – Sławomir Jurczak
Serpilla – Agnieszka Kozłowska
Serpollo – Witold Żołądkiewicz
Kierownictwo muzyczne, klawesyn: Krzysztof Garstka
reżyseria: Jitka Stokalska
scenografia: Marlena Skoneczko
choreografia: Przemysław Śliwa
światło: Piotr Rudzki
projekcje: Marek Zamojski
budowa dekoracji: Ryszard Kłosek
asystent reżysera: Sławomir Jurczak
II asystent reżysera: Agnieszka Kozłowska
inspicjent: Agnieszka Orlikowska
Capella Regia Polona Polskiej Opery Królewskiej pod dyrekcją Krzysztofa Garstki
Alessandro Scarlatti (1660-1725) zapisał się na kartach historii muzyki jako jeden z głównych przedstawicieli tzw. neapolitańskiej szkoły operowej. Pozostawił po sobie ponad sto oper, a także oratoria, msze i kantaty, a taże mniejsze formy wokalne i instrumentalne. Choć Alessandro Scarlatti jest znany głównie z dzieł o poważnej tematyce, to nawet w nich nie stronił od komizmu. Ów słynny kompozytor częstokroć wplata w dramatyczną fabułę parodystyczne sceny, co nadaje swoistą lekkość jego utworom.
W katalogu twórczości Scarlattiego znajduje się również szereg niezależnych komicznych scen operowych. Pełniły one funkcję żartobliwego przerywnika, realizowanego w antraktach przedstawienia o złożonej akcji dramaturgicznej. Tego typu intermedia zakładały najczęściej uczestnictwo dwójki solistów, którym towarzyszyła niewielka orkiestra. Przedstawiali oni proste sceny z życia służących – miłosne rozterki i uniesienia, rubaszne przekomarzania i bolesne rozczarowania.
Te krótkie formy dramatyczne – mimo zmiany swej funkcji oraz warunków ich realizacji – nie straciły na aktualności. W żartobliwych scenach i dialogach odzwierciedlone zostają bowiem ludzkie charaktery i przywary. Zaś miłosne nieporozumienia, zazdrość, zdrada i podstęp to elementy, które nadają uniwersalny charakter tego typu twórczości.
„W końcu lat siedemdziesiątych [...] dowiedziałem się o istnieniu rękopisu, zawierającego intermedia komediowe Alessandro Scarlattiego z przełomu wieku XVII i XVIII, w Sächsisch Landesbibliothek w Dreźnie. Szczęśliwym trafem, w niezbyt odległym czasie, bawiłem przejazdem w tym gościnnym mieście i dzięki uprzejmości miejscowych bibliotekarzy-muzykologów, otrzymałem, drogą wymiany na nieznane im rękopisy polskie, mikrofilm 10 intermediów na dwa głosy z towarzyszeniem zespołu smyczkowego i klawesynu”.
W taki oto sposób Stefan Sutkowski wspominał przywiezienie komediowych intermediów autorstwa Alessandra Scarlattiego do Polski w latach 70. XX wieku. Z dziesięciu utworów, składających się na otrzymany rękopis, wybrane zostały wówczas trzy. Są to: Gl’inganni felici, Dafne oraz Il pastor di Corinto. Tym samym to właśnie one stały się podstawą dla stworzenia przedstawienia pod tytułem Scene buffe. Powraca ono na teatralną scenę w realizacji Polskiej Opery Królewskiej.
Notatka autorstwa Marty Dziewanowskiej-Pachowskiej
