10 koncertów – 10 niecodziennych muzycznych wydarzeń. Warto już teraz rezerwować czas w kalendarzu, by oklaskiwać tak znakomitych artystów jak: Orkiestra Kameralna „Amadeus”, Polish Art Philharmonic, Acadiana Chamber Orchestra, Philippe Quint, Judith Jauregui, Elizabeth Pitcairn, Andrea Motis, Camille Thomas, Julien Brocal, Agnieszka Duczmal, Michael Maciaszczyk, Mariusz Smolij, Jarosław Żołnierczyk, Szymon Krzeszowiec, Maksymilian Lipień, Damian Lipień, Marek Bałata, Włodek Pawlik oraz supergwiazdy - Angela Gheorghiu i Candy Dulfer.

Oczywiście nie zabraknie również Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Podkarpackiej, którą poprowadzą utytułowani kapelmistrzowie: David Giménez, Noam Zur i Tadeusz Wojciechowski.

28 kwietnia 2024 r. – KLAUDIUSZ BARAN & CON AFFETTO w koncercie „WIOSENNE TANGO”

Była to niezwykła fuzja „męskiego” brzmienia bandoneonu oraz „kobiecej” siły żeńskiego kwartetu smyczkowego, i aby lepiej „smakowało”, przyprawiona szczyptą tańca. Propozycja przeznaczona dla wszystkich, którzy cenią dobrą muzykę i niekonwencjonalne pomysły formalne - nie tylko dla miłośników tanga. Najpiękniejsze tanga argentyńskiego mistrza gatunku Astora Piazzolli zabrzmiały w połączeniu z ukochanymi przez publiczność światowymi przebojami tego gatunku muzyki m.in: przedwojennym polskim tangiem „To ostatnia niedziela”, tangiem „Por una cabeza” z filmu Zapach kobiety, czy „Tango Roxanne” z musicalu Moulin Rouge.

Pochodzący z Przemyśla znakomity akordeonista i bandoneonista Klaudiusz Baran, wystąpił w niedzielę 28 kwietnia 2024 r. w zamkowej sali widowiskowej Przemyskiego Centrum Kultury i Nauki ZAMEK. Na koncert niekwestionowanego mistrza akordeonu, wszechstronnego artysty obdarzonego wyjątkową wrażliwością muzyczną stawiła się ogromna liczba publiczności wypełniając szczelnie salę widowiskową. Przestrzeń muzyczną wypełnił wyjątkowy nastrój tanga: melancholia, smutek i nostalgia. Klaudiuszowi Baranowi towarzyszył na scenie kwartet smyczkowy „Con Affetto” w składzie: Angelina Kierońska – I skrzypce, Karolina Bartczyszyn-Południak – II skrzypce, Karolina Stasiowska – altówka, Anna Podkościelna-Cyz – wiolonczela.

Klaudiusz Baran i kwartet smyczkowy „Con Affetto” na scenie Zamku Kazimierzowskiego w Przemyślu

Wartością dodaną tego koncertu był występ pary tanecznej ze Studia Tańca Golden Dance.

Ten niecodzienny, muzyczny wieczór w historycznych pomieszczeniach rozpoczął się nieco wcześniej, już w zamkowym foyer, jeszcze przed pierwszymi akordami tanga płynącymi ze sceny. Tam, na wszystkich przybywających czekały - specjalnie przygotowane na tę okazję - ciepłe napoje.

Po zakończeniu widowiska, również w foyer – to dobry zamkowy zwyczaj – można było zakupić płytę CD, uzyskać na niej autograf wykonawcy, a także zrobić sobie zdjęcie ze wszystkimi, wcześniej występującymi na scenie artystami. Można było również skorzystać ze specjalnie przygotowanej ścianki robiąc sobie na jej tle pamiątkową fotografię.

Pamiątkowe zdjęcie wykonawców koncertu "Wiosenne tango" z panią Renata Nowakowską, dyrektor Przemyskiego Centrum Kultury i Nauki ZAMEK

Tekst i fotografie Tomasz Beliński
Przemyskie Centrum Kultury i Nauki ZAMEK

KONCERT W ŚWIĄTYNI OO. KAPUCYNÓW
Termin: 11 maja 2024 (sobota), godz. 16.00
Miejsce: Kościół oo. Kapucynów, Plac Konstytucji 3 Maja 2, Krosno, woj. Podkarpackie
Szczegóły: www.rckp.krosno.pl
Wstęp: wolny

Regionalne Centrum Kultur Pogranicza zaprasza do udziału w Koncercie w Świątyni. W gościnnych wnętrzach Kościoła oo. Kapucynów wystąpią Anastasiia Staroselska oraz Peter Van de Velde. Muzyka kameralna - zarówno instrumentalna (organy), jak i wokalna (mezzosopran) - na żywo będzie tym, co zachwyci najbardziej wymagającą publiczność. Wraz z artystami zapraszamy 11 maja 2024 w sobotę o godzinie 16.00.

Anastasiia Staroselska - mezzosopran
Peter Van de Velde - organy

Anastasiia Staroselska - mezzosopran, Peter Van de Velde - organy, fot. z arch. RCKP w Krosnie

Program:
Mykoła Kołessa (1903-2006)
Preludium i fuga

Walentyn Sylwestrow (*1937)
Pieśń 5. Żegnaj Świecie, Ziemio..

Leonid Zatułowski (1935-2018)
Ave Maria

Światosław Łuniow (*1964)
Libera me

Maurice Duruflé (1902-1986)
Requiem op. 9: Pie Jesu

Peter Benoit (1834-1901)
Ave Maria

Aleksander Zarzycki (1834-1895)
Dwa Psalmy op. 29: Psalm 67, Psalm 141

Wasyl Barwiński (1888-1963)
Psalmy Dawida: Psalm 94

Anastazja Starosielska urodziła się w Czernihowie na Ukrainie w rodzinie o zawodowych tradycjach medycznych. Podczas nauki w szkołach muzycznych występowała często na scenie Filharmonii Czernihowskiej i tamtejszego Teatru Dramatycznego, jak również uczestniczyła w licznych międzynarodowych konkursach; w wieku lat 14 była finalistką Konkursu Antona Rubinsteina w Sankt Petersburgu.
Kontynuując rodzinną tradycję, Anastazja uzyskała dyplomy z wyróżnieniem w zakresie medycyny weterynaryjnej, następnie broniąc doktorat i prowadząc zajęcia dla ukraińskich i zagranicznych studentów. Jednocześnie, pragnąc czerpać satysfakcję z uprawiania sztuki, rozpoczęła naukę w Państwowym Instytucie Kultury i Sztuki, gdzie studiowała śpiew w klasie Olgi Jurko. Pracowała jako chórzystka, a następnie solistka-wokalistka Narodowego Teatru Dramatu i Operetki w Sumach. Po ukończeniu Instytutu Kultury i Sztuki uzyskała tytuł magistra.
W efekcie muzyka stała się jej głównym życiowym zajęciem. Występuje na estradzie sumskiej filharmonii w duecie z pianistką Swietłaną Jakimową, często zdobywając laury międzynarodowe. Często wykonuje słynne partie operowe szeroko pojętych twórców światowych, jak i kompozytorów ukraińskich.
Obecnie wioska, w której przebywa rodzina Anastazji Starosielskiej, znajduje się pod okupacją. Jej samej udało się zbiec, początkowo na terytorium Danii, następnie do Belgii, gdzie przebywa obecnie. Współpracuje z Flandryjskim Teatrem Operowo-Baletowym, występuje regularne ze światowej sławy organistą Peterem Van de Velde, a także jest solistką oraz instruktorem śpiewu w Katedrze w Antwerpii.

Peter Van de Velde rozpoczął naukę gry na organach w wieku lat dziewięciu, jako dwunastolatek był już organistą parafialnego kościoła w Doel we Flandrii. Był uczniem antwerpskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył z najwyższymi laurami. Studia kontynuował w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Antwerpii; zostały one uwieńczone uzyskaniem tytułu magistra w 1996 i zdobyciem pierwszych nagród z zakresu organów (kl. Stanislasa Deriemaekera) oraz innych wiodących przedmiotów.
W 2002 został powołany na stanowisko organisty tytularnego Katedry NMP w Antwerpii, największej gotyckiej zarazem najważniejszej świątyni w krajach Beneluksu. Piastując tę funkcję, opiekuje się dwoma wyjątkowej klasy instrumentami: romantycznymi organami Schyvena z 1891 oraz neobarokowym instrumentem Metzlera (1993). Jest również organistą kościoła św. Michała w Antwerpii oraz członkiem licznych flamandzkich stowarzyszeń organowych.
Jego trasy koncertowe wiodły go przez całą Europę, Amerykę Północną, Środkowy i Daleki Wschód. Oprócz działalności solowej udziela się także jako kameralista współpracując z licznymi i znaczącymi śpiewakami, instrumentalistami, chórami i orkiestrami, często wykonując m. in. koncerty organowe z towarzyszeniem najznamienitszych zespołów orkiestrowych.
Repertuar koncertowy Petera Van de Velde zawiera przekrój arcydzieł powstałych w okresie od wczesnego baroku po czasy współczesne; artysta znany jest ze szczególnie cenionych wykonań kompozycji mistrzów belgijskich XIX i XX stulecia, takich jak Edgar Tinel, Joseph Jongen, Paul de Maleingreau, Flor Peeters, Joseph Callaerts czy Guy Weitz. Za swe ostatnie nagranie płytowe otrzymał Preis der deutschen Schallplattenkritik - prestiżową nagrodę muzycznych krytyków niemieckich.

RCKP Krosno

25 kwietnia 2024r., czwartek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
DANIEL NOSEWICZ – dyrygent
WOKALIŚCI:
ZOSIA NOWAKOWSKA
WOJTEK MYRCZEK

W programie m.in.: Połóż Dłoń Na Dłoni, To Ostatnia Niedziela, Umówiłem Się Z Nią Na Dziewiątą, The Way You Look Tonight, Over The Rainbow, Już Nie Zapomnisz Mnie, Miłość Ci Wszystko Wybaczy

Daniel Nosewicz – kompozytor, aranżer, dyrygent i gitarzysta. Laureat Fryderyka w kategorii Fonograficzny Debiut Roku Jazz. Urodził się 4 maja 1987 r. w Lidzbarku Warmińskim, gdzie ukończył I stopień Państwowej Szkoły Muzycznej w klasie fortepianu i gitary klasycznej. Edukację muzyczną kontynuował w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Olsztynie w klasie gitary Adama Giski. W 2013 roku ukończył studia z wyróżnieniem w Akademii Muzycznej w Gdańsku na kierunku Jazz i Muzyka Estradowa w klasie aranżacji i kompozycji prof. Leszka Kułakowskiego oraz w klasie gitary jazzowej dra Macieja Grzywacza. W latach 2010/2011 student Royal Conservatoire de Musique de Bruxelles na Wydziale Jazzu w ramach programu Erasmus. Laureat wielu konkursów międzynarodowych i ogólnopolskich, m.in: laureat programu stypendialnego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska” (2020), I NAGRODA na VII Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztofa Komedy (2013 r.), finalista 'The 1st Annual Young European Bigband Composer Competition w Kopenhadze (2013 r.), finalista Oticons Faculty Film Music Competition 2016r., finalista Young Talent Award 2015r., laureat Stypendium Artystycznego Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego (2011 r.), II NAGRODA na Big Band Festival w Bydgoszczy (2009 r.), II NAGRODA na Ogólnopolskim Festiwalu Big Bandów w Nowym Tomyślu (2010 r.). Laureat Gitarowych Konkursów w Olsztynie (2006 i 2007 r. – I nagroda, 2005 r. – II nagroda, 2004 r. – wyróżnienie). W 2014 roku odbyła się premiera jego koncertu na gitarę i orkiestrę symfoniczną w Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej podczas IX Międzynarodowego Kursu i Konkursu Gitarowego w Olsztynie. W 2015 roku aranżował i dyrygował orkiestrą podczas koncertu w 100. rocznicę urodzin Franka Sinatry w Operze Leśnej w Sopocie, gdzie wystąpili m. in. Kasia Cerekwicka, Kasia Wilk, Łukasz Zagrobelny, Sławek Uniatowski. Autor symfonicznych aranżacji piosenek Sławka Uniatowskiego. Prapremiera odbyła się 25 września 2016 roku w Filharmonii w Szczecinie. Dyrygent, aranżer i kierownik muzyczny telewizyjnego programu „Hit Hit Hurra!” w TVP1, w którym występował m. in. z Edytą Górniak, Kayah, Natalią Szroeder, Zbigniewem Wodeckim, Ryszardem Rynkowskim, Michałem Szpakiem, Sound’n’Grace.

W 2016, 2017 i 2018 roku podczas festiwalu „Blues Na Świecie” dyrygował i aranżował dla czołówki europejskiego i światowego bluesa. W koncertach wzięli udział m.in.: Frank McComb, Lachy Doley, Matt Schofield, Mike Andersen, Sari Schorr, Ben Poole, Henrik Freichlader, Innes Sibun, Stanisław Soyka, Grażyna Łobaszewska, Natalia Przybysz i inni.

W sierpniu 2018 r. jako aranżer i dyrygent wystąpił wraz z Orkiestrą podczas transmitowanego koncertu „The Best Of Sopot” w ramach Sopot Top Of The Top Festival, towarzysząc gwiazdom polskiej estrady. Na scenie Opery Leśnej wystąpili: Edyta Górniak, Natalia Szroeder, Kasia Kowalska, Kasia Cerekwicka, Patricia Kazadi, Kasia Wilk, Izabela Trojanowska, Sławek Uniatowski, Andrzej Piaseczny, Andrzej Dąbrowski oraz zespoły: Feel, Pectus i grupa VOX. 27 grudnia 2018 r. odbył się koncert „Muzyka Wolności” z okazji setnej rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Na Stadionie Miejskim w Poznaniu wystąpili Perfect, Kayah, Edyta Górniak, Lady Pank , Andrzej Piaseczny, Maryla Rodowicz, Natalia Kukulska, Margaret, Kamil Bednarek, Natalia Szroeder, Kasia Kowalska, Michał Szpak, Varius Manx & Kasia Stankiewicz, Anna Wyszkoni, Lombard, Cleo, Stanisław Soyka, Sebastian Riedel, Kasia Wilk & Mezo, Sztywny Pal Azji, Ola Gintrowska oraz orkiestra symfoniczna pod kierownictwem muzycznym: Adama Sztaby, Daniela Nosewicza i Nikoli Kołodziejczyka. Organizatorem koncertu był Samorząd Województwa Wielkopolskiego. Wydarzenie było transmitowane przez telewizję TVN. W 2020 roku nagrał debiutancką płytę z własnymi kompozycjami, na której można usłyszeć jego kwintet oraz orkiestrę symfoniczną Budapest Scoring, którą dyrygował podczas sesji nagraniowej w Studio 22 Węgierskiego Radia. Za album „The Shining” otrzymał Fryderyka w kategorii Fonograficzny Debiut Roku Jazz. Płyta ukazała się 7 września 2021 roku. Premiery koncertowa odbyła się 11 listopada 2022 r. podczas 49. Międzynarodowego Festiwalu Pianistów Jazzowych w Kaliszu. W koncercie udział wzięli: Daniel Nosewicz – gitara; Szymon Łukowski – saksofony, flet altowy; Ignacy Wendt – trąbka, flugelhorn; Michał Ciesielski – fortepian; Adam Żuchowski – kontrabas; Sławek Koryzno – perkusja oraz Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Kaliskiej pod batutą Rubena Silvy. Aranżował i dyrygował orkiestrą podczas jubileuszowego koncertu „Nasze 20-lecie” stacji TVN24. W koncercie na żywo wzięli udział m. in.: Ewa Bem, Natalia Przybysz, Monika Brodka, Sylwia Grzeszczak, Andrzej Piaseczny, Stanisław Soyka, Tomasz Organek, Michał Szpak. Koncert odbył się 19 sierpnia 2021 r. w ramach Top Of The Top Sopot Festival w Operze Leśnej w Sopocie. W czerwcu 2022 r. premierowo wykonane zostały symfoniczne aranżacje polskich utworów z okresu międzywojennego. Koncert pt. „Już Nie Zapomnisz Mnie” z cyklu „Artyści Andersa” został zamówiony przez Biuro Wydarzeń Kulturalnych IPN. Wykonawcami koncertu byli orkiestra symfoniczna pod jego batutą oraz soliści: Sylwia Różycka i Jakub Szydłowski. Gospodarzem wydarzenia był Jerzy Petersburski Jr. Aranżował i dyrygował orkiestrą podczas jubileuszowego koncertu na 25-lecie stacji TVN. W koncercie na żywo wzięli udział m. in.: Ewa Bem, Natalia Przybysz, Andrzej Piaseczny, Grzegorz Markowski, Patrycja Markowska, Mrozu, Kayah, Mery Spolsky, Bovska, Nick Sinckler. Koncert odbył się 18 sierpnia 2022 r. w ramach Top Of The Top Sopot Festival w Operze Leśnej w Sopocie. 24 sierpnia 2023 r. jako aranżer i dyrygent wystąpił wraz z Orkiestrą festiwalową podczas koncertu „Magic Words” w ramach Top Of The Top Sopot Festival. Do jego aranżacji śpiewali m.in.: Mrozu, Kayah, Andrzej Piaseczny, Krystyna Prońko, Małgorzata Ostrowska, Kuba Badach, Natalia Przybysz, Andrzej Lampert, Rubens, Ania Karwan, Arek Kłusowski, Kasia Moś, Sławek Uniatowski, Anna Rusowicz. Wydarzenie odbyło się w Operze Leśnej w Sopocie i było transmitowane przez telewizję TVN. Pisał aranżacje na zamówienie dla m. in. Filharmonii im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie, Filharmonii Pomorskiej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy, Opery Nova w Bydgoszczy, Teatru Muzycznego w Łodzi, Opery Bałtyckiej w Gdańsku, Teatru Polskiego w Szczecinie.

Zosia Nowakowska na deskach teatralnych zadebiutowała w 2004 roku rolą Juli w musicalu „Romeo i Julia“ Janusza Józefowicza i Janusza Stokłosy. W latach 2004 – 2010 współpracowała z teatrem Studio Buffo w Warszawie. Brala udział w takich spektaklach jak „Ukochany kraj“, „Tyle miłości“, „Wieczór Włoski“, „Wieczór francuski“, „Wieczór Rosyjski“, czy „Hity Buffo“. Grała także główną rolę w musicalu „Metro“. W roku 2006 wcieliła się w rolę młodej Marii Antoniny w operze Ça Ira, autorstwa basisty i lidera zespołu Pink Floyd – Rogera Watersa. Od 2014 roku współpracuję z Teatrem Muzycznym Roma w Warszawie, gdzie zagrała w spektaklach „Ale musicale”, „Mamma Mia“ (Sophie), Piloci (Nina), Aidą (Amneris), Waitress (Jenna). W 2021 roku rozpoczęła także współpracę z Teatrem Muzycznym w Łodzi gdzie można ją usłyszeć w spektaklu „Radio Retro”. Współprcuję też ze studiami dubbingowymi. W dorobku ma min. rolę w polskiej wersji filmu Walta Disneya pt. „Zaczarowana”, w którym zaśpiewała partie wokalne głównej postaci – Księżniczki Giselle. Jej głos można też usłyszeć w filmie „Muppety“ (piosenki Mary), serialu „Elena z Avaloru” gdzie dubbinguje postać tytułowej księżniczki Eleny. Jest też Polskim głosem Nali w kultowej produkcji Disneya „Król lew”. W listopadzie 2022 roku miała miejsce premiera filmu „Rozczarowana” gdzie ponownie udzieliła głosu w piosenkach głównej bohaterce – Giselle. Od 2007 roku współpracuję w charakterze solistki z Piotrem Rubikiem z którym nagrała min takie płyty jak „Habitat“, „Rubik One“, „Santo Subito – cantobiografia Jana Pawła II“ oraz „Opisanie Świata“. Od 2014 roku współpracuję również z Polską Orkiestrą Muzyki Filmowej pod batutą Przemysława Pasternaka. Można ją również usłyszeć podczas koncertów „Życie jest Piosenką” do których została zaproszona przez Jacka Cygana. Współpracuje również z Mazowieckim Teatrem Muzycznym, występując w koncertach oraz od 2023 roku w spektaklu „Dla Ciebie śpiewałem..” (Ordonka) . W 2017 roku znalazła się wśród 4 finalistów siódmej edycji programu telewizji Polsat „Twoja Twarz Brzmi Znajomo” .

Zosia Nowakowska - wokal. fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Wojciech Myrczek – wokalista jazzowy. Inspiracje czerpie ze swingowej tradycji, wzbogacając ją o elementy nowoczesnych stylów i technik. W swoim śpiewie swobodnie posługuje się zarówno słowem jak i scatem. W swoim dorobku fonograficznym posiada trzy albumy solowe „Celebrating the Journey” (2022 r.), „Love Revisited” (2014 r.) oraz „We’ll Be Together Again” (2010 r.), a także gościnny udział w licznych wydawnictwach muzyki jazzowej, popowej i poważnej.

Myrczek jest laureatem wielu polskich i zagranicznych nagród, takich jak: Jazz Forum Jazz Top – Wokalista Roku (2015 r. – obecnie), I miejsce i nagroda publiczności Shure Montreux Jazz Voice Competition w Szwajcarii (2013 r.), Grand Prix w międzynarodowym konkursie Jazz Voices na Litwie (2011 r.), nagroda dla Największej Indywidualności Konkursu Lotos Jazz Festival Bielska Zadymka Jazzowa (2010 r.), I nagroda w konkursie Międzynarodowe Spotkania Wokalistów Jazzowych w Zamościu (2007 r.), Grand Prix Jazz Melomani w kategorii Nadzieja Melomanów (2014 r.). Otrzymał także nagrody Burmistrza Czechowic-Dziedzic oraz Starosty Bielskiego, przyznane za wkład w rozwój kultury.

Swoją muzykę prezentował na scenach światowych festiwali takich jak Montreux Jazz Festival, The Hague Jazz, Bielska Zadymka Jazzowa, Brisbane Jazz Festival, Kolory Polski, Jazz nad Odrą, Festiwal Pianistów Jazzowych w Kaliszu, Sofia Jazz Peak Festival, Celje International Jazz Festival oraz w salach koncertowych NOSPR w Katowicach, Konserwatorium w Sankt Petersburgu, Filharmonia “Sinfonia Baltica“, Filharmonia Zabrzańska, Filharmonia Świętokrzyska, Instytut Fiński w Paryżu, Opus Jazz Club w Budapeszcie, Teatr Roma w Warszawie, Hudson Studios w Nowym Jorku i wielu innych.

Współpracował z Janem „Ptaszynem” Wróblewskim, Tomaszem Stańko, Robertem Majewskim, Henrykiem Miśkiewiczem, Lorą Szafran, Bernardem Maselim, Pawłem Tomaszewskim, Krzysztofem Herdzinem, Aukso, Zespołem Śpiewaków Miasta Katowice Camerata Silesia i wieloma innymi artystami polskiej sceny muzycznej.

Wykładowca Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie (od 2018 r.) oraz Instytutu Jazzu Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach (w latach 2012-2019). W roku 2020 uzyskał stopień doktora sztuk muzycznych.

Wojtek Myrczek - wokal, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Tekst: Biuro Koncertowe Filharmonii Podkarpackiej

Z okazji zbliżającej się uroczystości nadania sztandaru Miastu Jasłu, Jasielski Dom Kultury zaprasza na koncert pt. ,,Harmonia dźwięków”. Wydarzenie muzyczne odbędzie się 25 kwietnia (czwartek) o godz. 18:00 w sali widowiskowej JDK. Obowiązują karty wstępu, które można odebrać w sekretariacie Jasielskiego Domu Kultury.

Koncert, który zabierze widzów w świat muzyki poważnej jest częścią cyklu koncertów „Peregrynacje Muzyczne”.

Na scenie Jasielskiego Domu Kultury wystąpi zespół kameralny, który tworzą znakomici artyści: Katarzyna Sytnik (skrzypce), Maciej Wulw (skrzypce), Karol Pęcak (wiolonczela), Jakub Fiołek (akordeon). W programie będzie można usłyszeć utwory wybitnych kompozytorów takich jak: Jan Sebastian Bach, Ignacy Jan Paderewski, Henryk Wieniawski czy Antonio Vivaldi.

Wydarzeniu towarzyszyć będzie lekcja koncertowa pt. ,,Poranek muzyczny” dla uczniów szkół podstawowych, która odbędzie się o godz. 10.00 w Jasielskim Domu Kultury.

Wydarzenie realizowane jest w ramach projektu „Jasło – moje miasto, mój dom” ze środków Mechanizmu Finansowego EOG 2014 – 2021 i Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2014– 2021 oraz budżetu państwa.

JDK

7 czerwca 2024r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
DAVID GIMÉNEZ – dyrygent
ANGELA GHEORGHIU – sopran
TEODOR ILINCĂI – tenor

MAREK ZAJĄC – słowo

Koszt udziału: 150 zł

ANGELA GHEORGHIU najbardziej wytworna i uzdolniona gwiazda opery na świecie (New York Sun), urodziła się w Adjud, małym rumuńskim miasteczku. Od wczesnego dzieciństwa było jasne, że pewnego dnia zostanie śpiewaczką, a jej przeznaczeniem jest muzyka. Uczęszczała do średniej szkoły muzycznej w Bukareszcie i ukończyła tamtejszy Państwowy Uniwersytet Muzyczny. Była studentką Mia Barbu, słynnej nauczycielki akademickiej. Wyjątkowy status międzynarodowej super gwiazdy Angela Gheorghiu zawdzięcza wspaniałemu głosowi oraz swoim olśniewającym występom scenicznym.
Jej debiutem międzynarodowym był występ jako Mimi w Cyganerii w 1982 r. w Covent Garden. W tym samym roku zadebiutowała także w Wiedeńskiej Operze Państwowej. W 1993 r. wystąpiła po raz pierwszy jako Mimi w Metropolitan Opera. W 1994 r. w Royal Opera House Covent Garden zaśpiewała po raz pierwszy swoją najbardziej oklaskiwaną partię Violetty w Traviacie, kiedy po raz pierwszy i ostatni w swojej historii telewizja BBC zmieniła program, aby na żywo transmitować operę. Od czasu swojego debiutu w Royal Opera występowała na wiodących scenach operowych i teatralnych świata. Jej repertuar obejmuje m.in. Mimi w Cyganerii, Violettę w Traviacie, Julię w Romeo i Julia, Neddę w Pajacach, Adinę w Napoju miłosnym, Amelię w Simon Boccanegra, Tosca, Magdę w Jaskółce, Małgorzatę w Fauście, Micaëlę w Carmen, Liu w Turandocie, Charlottę w Wertherze oraz Adrianę w Lecouvreur.
Nagrywała dla wytwórni EMI Classics/Warner Classics oraz Decca. Otrzymała liczne międzynarodowe wyróżnienia dla artystów, w tym m.in. La Médaille Vermeille de la Ville de Paris, nagrody Chevalier oraz Officier de l’Ordre des Arts et des Lettres, wyróżnienie Nihil Sine Deo przyznane przez króla Rumunii Michała I, Nagrodę UE w Dziedzinie Kultury, nagrodę Victoire d’Honneur, kilkakrotnie nagrodę Gramophone oraz dwukrotnie nagrodę dla Artystki Roku w dziedzinie muzyki klasycznej, przyznawaną przez brytyjski przemysł muzyczny.
Angela Gheorghiu zagrała rolę tytułową w filmie Benoit Jacquota Tosca, który został entuzjastycznie przyjęty przez międzynarodową prasę. Była obecna na premierze filmu na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2001 r. Zaśpiewała także partię Julii w filmie Romeo i Julia.
Angela Gheorghiu występowała na galach z okazji ponownego otwarcia Royal Opera House (1999 r.) oraz Teatro Malibran w Wenecji (2001 r.). Zaśpiewała w Pałacu Buckingham podczas złotego jubileuszu Elżbiety II (2002 r.) oraz podczas koncertu z okazji przyznania Pokojowej Nagrody Nobla (2003 r.). Angela Gheorghiu wystąpiła również w Castel Gandolfo z koncertem dla papieża Jana Pawła II. W 2005 r. zaśpiewała podczas otwarcia Palau de les Arts Reina Sofia w Walencji w obecności królowej Hiszpanii Zofii oraz na gali w Amsterdamie z okazji złotego jubileuszu królowej Niderlandów Beatrix. W 2007 r. w Marsylii wystąpiła jako Fanny podczas światowej premiery opery Vladimira Cosmy Marius et Fanny. W 2011 r. zaśpiewała podczas otwarcia Teatru Bolszoj w Moskwie oraz podczas wielkiego otwarcia Katara Amphitheater w Dausze (Katar), gdzie wykonała utwór muzyczny specjalnie skomponowany dla niej przez Vangelisa, legendarnego greckiego kompozytora. Wystąpiła również na diamentowym jubileuszu królowej Elżbiety II w Royal Opera House. Angela Gheorghiu były największą gwiazdą londyńskiego koncertu Last Night of the Proms, który odbył się z trzech różnych okazji w Royal Albert Hall (2003 r.) oraz w Hyde Park (2000, 2006 r.).
W październiku 2018 r. w Londynie wydała swoją pierwszą autobiografię Angela Gheorghiu: A Life for Art, napisaną wspólnie z Jonem Tolanskym.
W lutym 2021 r. Angela Gheorghiu wystąpiła z koncertem pomyślanym jako pomoc dla muzyków nowojorskiej Metropolitan Opera (Met), którzy zostali pozbawieni możliwości zarobkowania z powodu odwołania występów w związku z pandemią COVID-19. Zyski z koncertu zostały przeznaczone dla będących w potrzebie ponad 150 muzyków opery Met.
W lutym 2022 r. z okazji 30 rocznicę swojego pierwszego występu w londyńskiej Royal Opera House ponownie zaśpiewała Toskę, a jej występ został bardzo pozytywnie oceniony.
W historii opery Angela Gheorghiu jest rzadkim fenomen: jest ona nie tylko śpiewaczką/aktorką o wyjątkowej technice wokalnej oraz głębokiej inteligencji dramatycznej i muzycznej, ale także przyciągającą szeroką publiczność osobowością, która dociera do serc i umysłów całego spektrum publiczności. Na rzadko spotykaną skalę potrafi pokazać najwyższy artyzm sztuki operowej szerokiej publiczności międzynarodowej.

Rumuński tenor Teodor Ilincăi występował w wielu znaczących teatrach operowych na całym świecie, w tym m.in. w londyńskim Royal Opera House, Opéra National de Paris, berlińskiej Deutsche Oper, Staatsoper Berlin, Vienna State Opera, madryckim Teatro Real, Opéra de Lausanne, monachijskiej Bavarian State Opera, barcelońskim Gran Teatre del Liceu, Opera di Genova, Opéra Municipal de Marseille, Théâtre du Capitole w Tuluzie, drezdeńskiej Semperoper, Opera Australia, tokijskim New National Theatre, a także na festiwalach Macerata Opera Festival czy le Festival Avenches Opéra. W sezonie 2017/2018 Teodor Ilincăi zadebiutował w operze Rycerskość wieśniacza partią Turiddu, którą zaśpiewał także w hamburskiej State Opera. Do swojego repertuaru dodał również partię Maurizia w Adriana Lecouvreur, z którą wystąpił w sewilskim Teatro de la Maestranza. W sezonie 2018/2019 Teodor Ilincăi wystąpił po raz pierwszy w ABAO Bilbao Opera jako Rodolfo w Cyganerii, a podczas występów w wiedeńskiej Vienna State Opera oraz londyńskim Royal Opera House zaśpiewał partię Pinkertona w Madame Butterfly. Teodor Ilincăi ponownie zagościł w Rumuńskiej Operze Narodowej, obejmując partie w operach Eugeniusz Oniegin, Tosca oraz Cyganeria. Wspólnie z Angelą Gheorghiu wystąpił podczas koncertu w Teatro Real, a także zaśpiewał podczas galowego przedstawienia Cyganerii w Oper St. Gallen (Szwajcaria). Swoją karierę zawodową Teodor Ilincăi rozpoczął w 2006 r. w Rumuńskiej Operze Narodowej. W 2008 r., w wieku zaledwie 25 lat, wykonał partię MacDuffa w operze MacBeth Verdiego. W 2009 r. otrzymał zaproszenie do zaśpiewania tej samej roli w hamburskiej State Oper. W tymże roku zadebiutował w wiedeńskiej Vienna State Opera jako Ismael w Nabucco oraz jako Rodolfo w Cyganerii w Royal Opera House. Wkrótce stał się wykonawcą bardzo popularnym na całym świecie i występował w Paryżu, Frankfurcie, Hamburgu, Barcelonie, Tuluzie, Marsylii, Lozannie, Budapeszcie, Dreźnie, Strasburgu, Santiago de Chile oraz w wielu innych teatrach. Na początku swojej kariery Teodor Ilincăi koncentrował się repertuarze lirycznym. Najczęściej występował jako Rodolfo w Cyganerii, Alfredo w Traviacie, Macduff w MacBecie, Romeo w Romeo i Julii, Pinkerton w Madame Butterfly, Lensky w Eugieniuszu Onieginie oraz w roli tytułowej w Fauście. Zaśpiewał również partię tytułową w operze Mascagniego L’amico Fritz w swoim debiutanckim występie w strasburskiej Opéra National du Rhin. W styczniu 2015 r. zadebiutował w Bukareszcie jako Pollione w Normie, co było początkiem rozwijania przez niego repertuaru lirycznego i tenor spinto. W lecie 2015 r. w San Sebastian zaśpiewał po raz pierwszy partię Cavaradossiego w Tosce, a także zadebiutował jako Turiddu w Rycerskości wieśniaczej w drezdeńskiej Semperoper. W 2017 r. w Opéra de Marseille oraz w berlińskiej Deutsche Oper wystąpił w roli tytułowej w operze Don Carlos. Od tego czasu występował jako Cavaradossi w drezdeńskiej Semperoper i berlińskiej Staatsoper obok Angeli Gheorghiu i tą samą partią zadebiutował w Australian Oper. Inne osiągnięcia ostatnich sezonów obejmują występ w Madame Butterfly w Paryżu, Londynie, Wiedniu i San Diego, debiut jako MacDuff w barcelońskim Gran Teatre del Liceu, jako Calaf w tokijskim New National Theatre, Grand Opéra de Genève, Deutsche Oper am Rhein, a także jako Don Jose w hamburskiej Staatsoper. Teodor Ilincăi zaczynał od nauki gry na oboju, po czym wstąpił do bukareszteńskiego Konserwatorium, aby studiować muzykę bizantyjską i pedagogikę muzyczną. Odkrycie jego talentu wokalnego skłoniło go do skoncentrowania się na studiach śpiewu pod okiem Corneliu Fânățeanu, słynnego rumuńskiego tenora. W 2008 r. Teodor Ilincăi otrzymał stypendium od wiedeńskiego CEE Musiktheater oraz wygrał odbywający się w polskim Szczecinie Wielki Turniej Tenorów. W 2010 r. zajął drugie miejsce w barcelońskim konkursie Francisco Viñas International Singing Competition, co w 2012 r. zaowocowało pierwszym występem na scenie Gran Teatre del Liceu w roli Rodolfo w Barcelonie. Teodor Ilincăi jest także laureatem wielu nagród, w tym m.in. Solisty Roku, wręczoną mu podczas bukareszteńskiej Gali Nagród VIP oraz nagrody Ludovic Spiess Prize (2009 r.), przyznawaną przez Rumuńskie Forum Muzyczne, wyróżnienia In Memoriam Iosif Sava (2010 r.), przyznanego przez Radio Romania Cultural oraz nagrody Award of Excellence otrzymanej od Elite Art Club Unesco Romania za rozsławianie kultury rumuńskiej na całym świecie (2013 r.). W marcu 2016 r., na wniosek króla Rumunii Michała I, księżna Małgorzata nadała mu tytuł Kawalera Orderu Korony Rumunii, a w 2018 r. księżna Małgorzata nadała mu tytuł Oficera Orderu Korony Rumuni. Teodor Ilincăi mieszka w Rumunii i oprócz występów na międzynarodowych scenach operowych jest uznanym poetą i autorem aforyzmów, które ukazały się drukiem (Cromatisme – 2013 r. i Mozaic – 2019 r.).

Teodor Ilincăi - tenor, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Urodzony w Barcelonie David Giménez studiował fortepian i kompozycję na Conservatori del Liceu w swoim rodzinnym mieście. Następnie odbył studia drugiego stopnia z dyrygentury na wiedeńskim uniwersytecie Hochschule für Musik u Karla Österreichera oraz na londyńskiej Royal Academy of Music pod kierunkiem Sir Colina Davisa. Od czasu swojego debiutu w 1994 r. z hanowerską Orkiestrą NDR występował na całym świecie, dyrygując najbardziej znane orkiestry i solistów w takich salach koncertowych jak Royal Albert Hall, Berlin Philharmonie, Salle Pleyel, Vienna Konzerthaus, tokijska Suntory Hall oraz w nowojorskich Carnegie Hall i Avery Fisher Hall. W trakcie swojej kariery David Giménez dyrygował orkiestrami takimi jak Vienna Philharmonic, London Symphony, Philharmonia, Münchner Philharmoniker, Orchestre de Paris oraz Filarmonica della Scala. Opera odgrywa ważną rolę w kalendarzu występów Maestro Giméneza, który wykonuje szeroki wachlarz sztuk operowych w teatrach takich jak Teatro alla Scala, Vienna Staatsoper, Royal Opera House Covent Garden, Zurich Opera, Berlin Deutsche Oper, Théâtre du Champs Elysées, Washington Opera, barceloński Gran Teatre del Liceu, madrycki Teatro Real czy Sydney Opera House. Będąc obdarzonym wyjątkowym wyczuciem głosów Maestro Giménez regularnie współpracuje ze śpiewakami operowymi takimi jak José Carreras, Plácido Domingo, Anna Netrebko, Roberto Alagna, José Cura, Bryn Terfel, Joseph Calleja i Charles Castronovo. Maestro Giménez był także członkiem jury podczas kilku konkursów, jak np. podczas Międzynarodowego Konkursu Śpiewaków Operowych wykonujących utwory Verdiego w Parmie, Operalia a także podczas konkursu dla kompozytorów odbywającym się w Reina Sofia w Madrycie. W 2022 r. został powołany na dyrektora artystycznego festiwalu Sounds of Oradea Festival w rumuńskim Oradea, a w 2024 r. mianowany głównym dyrygentem Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie. W trakcie obecnego sezonu Maestro Giménez dyrygował m.in. Royal Philharmonic, National Orchestra of Belgium, Orchestra dell´Arena di Verona, Orchestra della Rai Torino, paryską Orchestre de l´Ille de France oraz Orquestra de Barcelona. Niedawno rozpoczął także sezon operowy barcelońskiego Opera House (Gran Teatre del Liceu) serią koncertów poświęconych Giuseppe Verdiemu, a także został wybrany na dyrektora muzycznego nowej opery El Juez, skomponowanej przez Christiana Kolonovitsa, której światowa premiera miała miejsce w Bilbao oraz podczas austriackiego festiwalu Erl Festival. Z tą operą Maestro Giménez debiutował w nowym Teatrze Maryjskim w St. Petersburgu oraz w Theater an der Wien. Inne ważne wydarzenia z jego udziałem obejmują produkcje operowe takie jak Traviata, Lunatyczka oraz Carmen (Sofia Opera oraz Las Palmas Opera). Maestro Giménez prowadził również koncerty na całym świecie odbywające się w ramach tournee pożegnalnego Jose Carrerasa, a ostatnio podczas tournee Roberto Alagni po Francji i Belgii. Maestro Giménez dokonywał nagrań dla wytwórni a Decca, BMG Classics, Koch-Schwann, Erato oraz Discmedi.

David Giménez - dyrygent, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Biuro Koncertowe Filharmonii Podkarpackiej

5 czerwca 2024r., środa, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

CAMILLE THOMAS – wiolonczela
JULIEN BROCAL – fortepian

MARIOLA ŁABNO – FLAUMENHAFT – słowo

W programie:
Fryderyk Chopin – Preludium nr 4 op. 28 (ar. C. Thomas)
Auguste-Joseph Franchomme – Nokturn op.14 n. 1
Fryderyk Chopin – Preludium nr 15 op. 28 „Deszczowe” (ar. A. Franchomme)
Fryderyk Chopin – Sonata na wiolonczelę i fortepian op.65
Fryderyk Chopin – Nokturn nr 20 op. posth. Lento con gran espressione (arr. by M.Maisky)
Fryderyk Chopin – Walc a – moll op. 34 nr 2 (ar. A. Franchomme)
Auguste-Joseph Franchomme – Air Russe Varié op.32
David Popper – Rapsodia węgierska op.68

Koszt udziału: 80 zł

Camille Thomas jest dynamiczną i fascynującą wiolonczelistką, której żywa oraz radosna osobowość wybrzmiewa w jej muzyce. Od momentu podpisania przez nią w 2017 r. umowy na wyłączność z wytwórnią Deutsche Grammophon dała się poznać jako jeden z najbardziej ekscytujących młodych muzyków wykonujących muzykę klasyczną. Camille Thomas uważa, że muzyka jest w stanie zbliżać ludzi oraz inspirować ich niezależnie od kręgu kulturowego: „Jestem przekonana, że muzyka jest w stanie otwierać nasze serca, wzmacniać nasze uczucia i dawać nadzieję na ludzkie piękno i ludzką dobroć”. Sezon 2023/2024 będzie dla niej kolejnym niezwykłym rokiem. Rozpocznie go serią koncertów na festiwalu muzycznym w Szlezwiku-Holsztynie, po czym uda się na fascynujące recitale w Dusznikach, Biarritz oraz występy na festiwalu Kronberg. Camille Thomas wystąpi też z National Symphony Orchestra z Waszyngtonu pod batutą Gustavo Gimono. Jako gość Armeńskiej Państwowej Orkiestry Symfonicznej zagra z maestro Sergiejem Smbatyanem cztery wyjątkowe koncerty.
Camille Thomas będzie miała okazję zaprezentować swój talent, występując z Portland Symphony Orchestra, Sinfonieorchester Aachen, Stuttgrater Philharmoniker oraz Pholharmonie Zuidnederland.
Sezon będzie wypełniony niezapomnianymi występami, ponieważ Camille Thomas potrafi inspirować publiczność na całym świecie. Oprócz występów na żywo, w marcu 2023 r. Camille Thomas wydała „The Chopin Project”, nową płytę nagraną dla Deutsche Grammophon, która jest hołdem dla wiolonczeli, ulubionego instrumentu Chopina. „The Chopin Project” składa się z trzech części, które pokazują jej głębokie wyczucie muzyki Chopina i jej stosunek do wiolonczeli. Pierwsza część „The Franchomme Legacy” poświęcona jest bliskim związkom Chopina i wiolonczelisty Auguste’a Franchomme’a. Druga część „Complete Chamber Music” jest pełnym zbiorem dzieł Chopina na zespół muzyki kameralnej, wykonywanych przez Camille Thomas oraz światowej klasy muzyków. Trzecia część „Cello Arrangements” stanowi wyjątkowy zbiór najbardziej znanych dzieł Chopina, zaaranżowanych na wiolonczelę przez największych muzyków z różnych epok. Camille Thomas urodziła się w 1988 r. w Paryżu. W wieku czterech lat zaczęła grać na wiolonczeli i robiła tak szybkie postępy, że już wkrótce pobierała lekcje u Marcela Bardona. W 2006 r. przeprowadziła się do Berlina, gdzie pod okiem Stephana Forcka i Fransa Helmersona studiowała na Hanns Eisler Hochschule für Musik. Następnie ukończyła studia podyplomowe na Franz Liszt Hochschule für Musik w Weimarze pod okiem Wolfganga-Emanuela Schmidta. Camille Thomas w oszałamiającym tempie podbija świat. Jak dotąd pracowała m.in. z takimi dyrygentami jak Paavo Järvi, Mikko Franck, Marc Soustrot, Darrell Ang, Kent Nagano, Stéphane Denève oraz takimi orkiestrami jak Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, Academia Santa Cecilia, Sinfonia Varsovia, Staatsorchester Hamburg, z którą wystąpiła w Elbphilharmonie, Lucerne Festival Strings, z którą wystąpiła w sali koncertowej Herkulessaal w Monachium, Orchestre National de Bordeaux, a także Brussels Philharmonic. Camille Thomas gra na słynnym Stradivariusie „Feuermann” z 1730 r., którego użycza jej fundacja Nippon Music Foundation.

Julien Brocal, który w 2018 r. został przez BBC Music Magazine okrzyknięty Odkryciem Roku, naukę gry na fortepianie zaczął w wieku pięciu lat, a w wieku siedmiu lat wystąpił po raz pierwszy w Salle Cortot (Paryż). Uczył się w Conservatoire National de Région de Marseille u Erika Berchota oraz w École Normale de Musique de Paris Alfred Cortot, gdzie jego nauczycielką była Rene Shereshevskaya. Podczas nauki wspierany był finansowo przez fundacje Zaleski Foundation, Assophie Association i Fondation Safran. W styczniu 2013 r., w trakcie zaawansowanego kursu w Cité de la Musique (Paryż) został dostrzeżony przez Marię João Pires, która zaprosiła go na staż artystyczny w Chapelle Musicale Reine Elisabeth w Belgii.
Dzięki niej mógł koncertować na całym świecie, w tym m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie w ramach prestiżowego Festiwalu Szopenowskiego, w Operze we Florencji w ramach serii koncertów z wielkimi artystami, w Sheldonian Theatre (Oksford), w Alfredo Kraus Auditorium (Las Palmas) oraz w Philharmonie de Paris. Julien Brocal występował też m.in. w Wigmore Hall (Londyn), New York Town Hall, podczas Flagey Piano Days, na festiwalach Festival Classique au Vert, Piano aux Jacobins, Chopin Festival w Nohant oraz w Tippet Rise Art Center w USA (Montana), podczas festiwalu Cambridge Music Festival, w Chopin Society (Londyn), a także w NCPA (Peking), zastępując w trybie pilnym słynnych pianistów Fazila Say i Nelsona Goernera. W sezonie 2022/2033 najważniejszymi wydarzeniami dla Juliena Brocala były: wydanie w jesieni 2023 r. trzeciego albumu solowego „Here” z kompozycjami nagranymi przed pandemią w Tippet Rise Art Center, tournee po USA oraz wydanie przez wytwórnię Deutsche Grammophon potrójnego albumu poświęconego Chopinowi, nagranego z wiolonczelistką Camille Thomas. Z wiolonczelistami Lidy Blijdorp, Camille Thomas oraz skrzypaczką Rosanne Philippens, Julien Brocal występuje ponadto regularnie z koncertami muzyki kameralnej, zaś z pianistą Julienem Libeerem współorganizuje festiwal muzyki kameralnej „Pause Festival” w andaluzyjskiej miejscowości La Donaira. Julien Brocal stara się docierać z muzyką i sztuką do niezwykłych miejsc, organizuje warsztaty mające na celu popularyzację muzyki klasycznej oraz bierze udział w projektach edukacyjnych dla trudnej młodzieży. Przyczynił się do rozwoju chóru dziecięcego Equinoxe, stworzonego przez Marię João Pires, i jako dyrygent wspiera dziecięcy chór Singing Molenbeek, który działa w szkołach w belgijskim Molenbeek. Muzyka, którą często traktuje się często jako rozrywkę, jest dla Juliena Brocala także narzędziem do zapewnienia opieki i terapii. Wspólnie z doktorem psychologii emocjonalnej Iliosem Kotsou zainicjował regularne sesje znane jako Musical Breathing, które wkrótce będą transmitowane za pośrednictwem aplikacji mobilnej typu open source. Jego pierwszy album wydany w 2017 r. poświęcony był repertuarowi Fryderyka Chopina i obejmował 24 preludia op. 28 oraz II sonatę fortepianową op. 35. Płyta została jednogłośnie doceniona przez międzynarodową prasę. Magazyn muzyczny BBC Music Magazine napisał, że jest to „czarujący Chopin”, przyznał jej pięć gwiazdek i przedstawił ją jako najlepszy album instrumentalny miesiąca.
Jego drugi album, wydany w 2018 r. i zawierający dzieła Ravela i Mompou, został podobnie entuzjastyczne przyjęty przez międzynarodową prasę. Patrick Ruckert, wydawca magazynu wytwórni Deutsche Grammophon „prosił słuchaczy, aby nie zmarnowali szansy posłuchania tego wyjątkowego talentu”. Oprócz występów w tradycyjnych salach koncertowych Julien Brocal stworzył w swoim studio nagraniowym „Jardin Musical” kreatywny ekosystem, wierny zasadom permakultury, który jest miejscem występów na żywo, nagrań i współpracy z innymi artystami.Julien Brocal - fortepian, © Isabelle Françaix

2 czerwca 2024r., niedziela, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

CANDY DULFER Z ZESPOŁEM

PAWEŁ SZTOMPKE – słowo

Koszt udziału: 120 zł

Holenderska supergwiazda saksofonistka CANDY DULFER powraca na sceny festiwalowe i klubowe całego świata ze swoją trasą WE FUNK HARDER TOUR 2024 prezentując na żywo swój charakterystyczny funkowy styl.
Candy Dulfer zapisała się w historii muzyki dzięki nominowanemu do nagrody Grammy debiutanckiemu albumowi Saxuality, którego łączna sprzedaż na całym świecie przekroczyła 2,5 miliona egzemplarzy. Występowała na scenach i nagrywała w studiach z największymi ikonami świata muzyki (takimi jak Prince, Van Morrison, Maceo Parker, Aretha Franklin, Blondie czy Pink Floyd). Jej kilka utworów było numerami 1 list przebojów w Europie, Japonii i USA.
Candy Jest laureatką Edison Jazz Lifetime Achievement Award, najbardziej prestiżowej nagrody muzycznej w Holandii. Jej najnowszy album „We Never Stop”, będący odą do muzycznej żywotności, zebrał entuzjastyczne recenzje zarówno od krytyków, jak i fanów, czego efektem było wspięcie się na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów Billboard.
W 2023 roku Candy koncertowała po całych Stanach Zjednoczonych w ramach trasy Dave Koz Summer Horns Tour oraz w Europie wraz ze swoim zespołem.
Artystka nadal prowadzi swój własny program radiowy „Candy’s World” w najpopularniejszej holenderskiej stacji radiowej Sublime FM.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom fanów Candy Dulfer zawita w tym roku do Rzeszowa by w Filharmonii zagrać koncert w ramach Muzycznego Festiwalu w Łańcucie.
Dzięki swojej pełnej pasji obecności na scenie, inspirującemu i podnoszącemu na duchu przesłaniu muzycznemu oraz akompaniamentowi najwyższej klasy zespołu, jest gotowa na FUNK HARDER bardziej niż kiedykolwiek.

Koncert, który odbył się 5 kwietnia 2024 roku w Filharmonii Podkarpackiej zaliczymy z pewnością do najważniejszych wydarzeń trwającego 69. sezonu.
Solistą był Janusz Olejniczak, zaliczany do grona najwybitniejszych pianistów, a Orkiestra Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie wystąpiła pod batutą Piotra Kościka, dyrygenta i pianisty urodzonego w Rzeszowie.

Wieczór rozpoczęła romantyczna Uwertura do Snu nocy letniej, skomponowana przez 17-letniego Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego. Świetne wykonanie tego nastrojowego, lirycznego, chochlikowato lekkiego dzieła, pełnego pięknych melodii, bardzo się publiczności spodobało.

W pierwszej części wieczoru wykonany został jeszcze Koncert fortepianowy G-dur Maurice Ravela. Kompozytor określił to skomponowane w 1931 roku dzieło jako: „...koncert w najściślejszym znaczeniu tego słowa, napisany w duchu koncertów Mozarta i Saint-Säensa. Jestem rzeczywiście zdania, że muzyka koncertu może być wesoła i błyskotliwa; nie musi pretendować do głębi, ani oglądać się za dramatycznymi efektami...”.
Z zachwytem wysłuchaliśmy lekkiej, fantazyjnej i niezwykle efektownej partii solowej w wykonaniu Janusza Olejniczaka. Trzeba także podkreślić, że w tym utworze nie tylko pianista musi być dobrym wirtuozem. Wiele trudnych solówek mają do wykonania także muzycy orkiestrowi. Znakomicie towarzyszyła soliście bardzo dobrze przygotowana i grająca pod batutą Piotra Kościka orkiestra.
Po zakończeniu utworu długo nie milkły brawa. Pianista i dyrygent postanowili powtórzyć na bis pierwszą część Koncertu. Znowu rozległy się gromkie brawa i publiczność powstała z miejsc, domagając się kolejnego bisu.
Janusz Olejniczak wykonał jeszcze dwa utwory Fryderyka Chopina: Mazurek a-moll op. 17 nr 4 oraz Scherzo b-mol op. 31. Publiczność znowu zerwała się z miejsc, aby podziękować Mistrzowi za cudowne kreacje.

Drugą część piątkowego koncertu wypełniła VII Symfonia d-moll op. 70 Antonina Dvořáka. Dzieło zostało napisane w 1884 roku na prośbę Londyńskiego Towarzystwa Filharmonicznego, które nadało kompozytorowi godność honorowego członka. Otakar Šourek, wybitny znawca twórczości Dvořáka napisał: „Jego twórcza wypowiedź wznosi się w tej Symfonii na wyżyny, jakich w takiej sile, wielkości symfonicznej koncepcji i formy nigdy przedtem nie osiągnął”. W Rzeszowie publiczność mogła zachwycać się urodą VII Symfonii, bo świetnie została wykonana przez Orkiestrę pod batutą Piotra Kościka, o czym najlepiej świadczyły długie i gorące brawa po zakończeniu dzieła.
Po krótkiej relacji zapraszam na spotkanie z panem Piotrem Kościkiem, który znany jest rzeszowskim melomanom jako pianista, a w roli dyrygenta wystąpił u nas po raz pierwszy.

Czy ten wspaniały dla publiczności i jednocześnie bardzo wymagający dla wykonawców program koncertu, to Pana pomysł?
        - Program koncertu był moim pomysłem, a powstawał wokół Koncertu fortepianowego G - dur Ravela. Pragnąłem, aby podczas mojego debiutu w roli dyrygenta w Rzeszowie wystąpił Maestro Janusz Olejniczak, który z kolei bardzo chciał wykonać ten utwór. Poznaliśmy się podczas występów na festiwalach chopinowskich w Austrii, byliśmy razem w Chinach i graliśmy na inauguracji Festiwalu Chopinowskiego w Xinghai Concert Hall w Guangzhou. W tym koncercie wystąpiło także kilku znanych chińskich pianistów, a wśród nich Yundi Li. Podczas tego tournée zaprzyjaźniliśmy się z Maestro Januszem Olejniczakiem.
        Pomyślałem, że przed Koncertem Ravela świetnie zabrzmi Uwertura „Sen nocy letniej” Mendelssohna, ponieważ jest to także utwór wirtuozowski, o bardzo przejrzystej fakturze i wyjątkowych liniach melodycznych, pełen efektów muzyczno-obrazowych. Jest to także, podobnie jak Koncert Ravela, popisowy utwór dla orkiestry - zarówno dla sekcji smyczków, jak dla instrumentów dętych. Chciałem, aby utwory w pierwszej części wieczoru były na wielu płaszczyznach do siebie zbliżone.
        Z kolei VII Symfonia Dvořáka skierowana jest do ludzi szukających głębszego przekazu, to utwór o niezwykłej intensywności od pierwszej do ostatniej części.

Janusz Olejniczak - fortepian i Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej i. Artura Malawskiego w Rzeszowie pod batuta Piotra Kościka podczas koncertu 5 kwietnia 2024 roku, fot. Filharmonia Podkarpacka

Wielu rzeszowskich melomanów doskonale pamięta Pana występy w Filharmonii Podkarpackiej, bo grał Pan tutaj jako uczeń Zespołu Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie w klasie fortepianu pani Żanny Parchomowskiej, a później jako student i rozpoczynający karierę pianistyczną utalentowany pianista. Czy wtedy już myślał Pan o studiach dyrygenckich?
        - Pomysł powstał dopiero w 2018 roku. Byłem już po studiach magisterskich w klasie fortepianu prof. Olega Maisenberga w Univesität fűr Musik und darsteinllende Kunst w Wiedniu, a później ukończyłem studia podyplomowe u prof. Eliso Virsaladze w Scoula di Musica di Fiesole we Florencji.
        Doskonale wtedy wiedziałem, że całe życie będę doskonalił swoje umiejętności jako pianista i poszerzał swój repertuar. Profesor Eliso Virsaladze była dla mnie tak ogromnym autorytetem, że nie wyobrażałem sobie dalszych studiów u innego pedagoga. Pomyślałem wtedy o dyrygenturze, ponieważ przekonałem się, że te dwa kierunki są bardzo do siebie zbliżone. Grający utwory kameralne pianiści pełnią role dyrygentów, a nuty partii fortepianu zawierają również głosy innych instrumentów.
        Byłem przekonany, że studiując dyrygenturę, rozwinę swoje umiejętności zarówno jako pianista, jak i dyrygent. Dlatego studiowałem dyrygenturę w szwajcarskiej Zücher Hochschule der Künste w klasie prof. Iwana Wassilevsiego.

Uda się Panu łączyć te dwa nurty? Oba wymagają nieustannej pracy.
        - Zgadzam się z tym. Mam podzielność uwagi podczas działań, które odbywają się w czasie rzeczywistym. Wolę się jednak skupić na jednym projekcie, niż na mieszance – recital, kameralistyka, koncert z orkiestrą czy dyrygowanie. Dlatego w moim kalendarzu planuję czas, kiedy mam więcej koncertów, którymi dyryguję, a potem skupiam się na koncertach, podczas występuję jako pianista.
Na przykład pod koniec tego roku będę grał recitale chopinowskie w Litwie, Włoszech, w Austrii oraz w Polsce. Od stycznia planuję skupić się na projektach dyrygenckich.

Angielski dyrygent i profesor Douglas Bostock pod wrażeniem Pana umiejętności dyrygenckich napisał: „Piotr Kościk to dyrygent o ogromnej wrażliwości, jasnej koncepcji i naturalnej łatwości przekazywania orkiestrze swoich intencji muzycznych”. Kiedy to było?
        - Bodajże dwa lata temu podczas kursów mistrzowskich, gdzie miałem okazję dyrygować bardzo dobrą Southwest German Chamber Orchestra (Południowo-Zachodnia Niemiecka Orkiestra Kameralna). Douglas Bostock był jednym z profesorów podczas tych kursów, a na co dzień jest profesorem w jednym z angielskich uniwersytetów oraz prowadzi orkiestry w Niemczech i Szwajcarii.
        Już podczas studiów dyrygenckich uczestniczyłem w wielu kursach, bo chciałem bardzo szybko dowiedzieć się jak najwięcej na temat dyrygentury z wielu źródeł (szkoła angielska, szwajcarska, fińska) i będąc u różnych dyrygentów z tych państw wiele się nauczyłem.

Bardzo ciekawa jest praca dyrygenta, ale jest to wielkie wyzwanie, bo za każdym razem staje Pan przed innym zespołem, z innym repertuarem, z solistami grającymi na różnych instrumentach. Trzeba solidnie przygotować się do każdego koncertu i od początku nawiązać z muzykami dobry kontakt…
        - Ta profesja jest bardzo wymagająca. Ma swoje plusy i minusy. Nad nowym programem możemy rozpocząć pracę w dowolnych warunkach - potrzebujemy tylko czasu, partytury i ołówka. Nie wytwarzamy żadnych dźwięków i nie przeszkadzamy nikomu. Możemy pracować w dowolnym czasie, w domu, w parku, w samolocie… Niestety, często otrzymujemy programy dość późno i trzeba pracować szybko. W każdej partyturze jest wiele informacji i dokładne zapoznanie się z nimi wymaga więcej czasu niż zazwyczaj dyrygent ma.
        W kolejnej fazie przygotowań pracujemy z zespołem - dołączamy do muzyków. Jesteśmy na prawach gościa, muzyka rotacyjnego, który po koncercie wyjedzie. Bardzo ważna jest umiejętność współpracy z nowo poznanym zespołem i wzajemna empatia. Z pewnością łatwiej pracować dyrygentowi, który wcześniej był muzykiem, bo wtedy łatwiej zrozumieć problemy siedzącego przed nami zespołu.
        Kiedyś często zdarzało się, że bardzo dobrzy dyrygenci mieli podczas prób wyłącznie wymagania i często swoimi reakcjami oraz sposobem bycia sprawiali, że atmosfera nie była dobra. To wykluczało możliwość dobrej współpracy i bezstresowego, naturalnego muzykowania.
        Mamy zrobić wszystko, co ma na celu osiągnięcie zamierzonej przez nas interpretacji i przy jak najlepszej współpracy z zespołem, bez której nie da się stworzyć pięknych interpretacji podczas koncertu.

Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie dyryguje Piotr Kościk, fot. Filharmonia Podkarpacka

Zna Pan większość muzyków Orkiestry Filharmonii Podkarpackiej, bo już kiedyś towarzyszyli Panu podczas koncertów. Rodzice Pana są także muzykami, a Mama jest skrzypaczką i członkiem tego zespołu. Czy to jest komfortowa sytuacje?
         - Dyrygowałem orkiestrą, której członków znam prawie od zawsze, ponieważ bywałem w tej instytucji od najmłodszych lat, zanim jeszcze zacząłem interesować się muzyką. Będąc małym chłopcem, przychodziłem do filharmonii z rodzicami często, kiedy potrzebowali ćwiczyć. Ja zajmowałem się wtedy swoimi sprawami, bawiłem się cicho, ale cały czas muzyka mnie otaczała. Często także zabierali mnie na koncerty, ponieważ nie mieli mnie z kim zostawić w domu. Przechodziłem przez salę kameralną i siadałem na schodach w dużej sali, aby wysłuchać koncertu. To było dla rodziców bardzo praktyczne rozwiązanie, a dla mnie bardzo dobre preludium do rozpoczęcia edukacji muzycznej. Później wracałem często do sali koncertowej jako pianista. Na początku były to koncerty szkolne, które również były organizowane w sali Filharmonii Podkarpackiej, a później występowałem jako solista z Orkiestrą. Dla mnie zawsze były to bardzo ważne wydarzenia.
         Teraz, kiedy powróciłem tu jako dyrygent, czułem adrenalinę podczas prób i koncertu. Solidnie przygotowałem się do prób i starałem się pracować z orkiestrą najlepiej, jak potrafię. Chcę podkreślić, że zostałem przez muzyków bardzo życzliwie przyjęty i współpraca podczas prób oraz w czasie koncertu była naprawdę dobra.
         Podczas jednego z międzynarodowych kursów dyrygenckich profesor z Danii powiedział mi, że prawie zawsze, kiedy po raz pierwszy stanę z batutą przed orkiestrą, znajdą się osoby, które od pierwszego dnia nie będą chciały współpracować i będą kontrować pomysły dyrygenta na różne sposoby - mimiką lub postawą. Podkreślał, że trzeba bardzo szybko te osoby znaleźć i nie wchodzić z nimi w żadne dyskursy - po prostu wyłączyć sygnały od nich płynące, a skupić się na muzykach, którzy od samego początku będą okazywali wolę i chęć współpracy.
         Chcę podkreślić, że pracując z Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej nie musiałem z tych rad korzystać, nie było osób, których wzroku musiałbym unikać.

Podczas studiów pianistycznych i dyrygenckich z powodzeniem uczestniczył Pan w konkursach. Które miały wpływ na Pana karierę?
         - Zdecydowanie był to międzynarodowy konkurs pianistyczny w Holandii. Otrzymałem wtedy II nagrodę, a jako laureat otrzymałem także nagrodę w postaci tournée z Holenderską Symfoniczną Orkiestrą Narodową i graliśmy koncerty w pięknych, dużych salach.
         Podczas drugiego etapu tego konkursu podeszła do mnie jedna z jurorek i zapytała, czy nie myślałem o tym, żeby zostać dyrygentem. W pierwszej chwili pomyślałem, że nie spodobał się pani profesor mój występ, ale stwierdziła, iż spodobało się jej bardzo strukturalne podejście do utworów, klarowna forma, pewne i logiczne tempa oraz wynikające z siebie następstwa w utworze. Wtedy nawet nie pomyślałem o drugim kierunku studiów, ale dziesięć lat po tym konkursie zacząłem studiować dyrygenturę.

Piotr Kościk dyryguje Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie (koncert 5 kwietnia 2024 r.), fot. Filharmonia Podkarpacka

Po ukończeniu nauki w Zespole Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie w klasie fortepianu Żanny Parchomowskiej rozpoczął Pan studia w Wiedniu i tam Pan zamieszkał.
         - Po ukończeniu nauki w szkole muzycznej II stopnia i po zdaniu matury w Rzeszowie przeprowadziłem się do Austrii, bo zostałem przyjęty na studia pianistyczne w Universität für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu i od 2006 roku tam mieszkam. Na studia we Florencji i później w Zurychu dojeżdżałem. Wiedeń jest w centrum Europy i są stamtąd bardzo dobre połącznia lotnicze i kolejowe w różnych kierunkach.
         Wiedeń jest w połowie drogi z Florencji do Rzeszowa, podobnie jak z Zurychu do Rzeszowa. Bardzo dobre są z Wiednia połączenia do większości miast, w których koncertuję (najczęściej we Włoszech, Niemczech i Austrii). Dobre położenie i jakość życia w tym mieście sprawiają, że nie chcę się nigdzie przeprowadzać.

Od kilkunastu lat jest Pan członkiem zarządu międzynarodowego towarzystwa Chopinowskiego w Wiedniu (The International Federation of Chopin Societies) .
         - W 2008 roku zostałem najmłodszym członkiem tego towarzystwa, a wprowadził mnie mój przyjaciel dr Theodor Kanitzer, który bardzo mi pomógł, umożliwiając występy na wielu festiwalach chopinowskich w całej Europie. Razem planujemy różne wydarzenia – między innymi festiwal chopinowski, który odbywa się corocznie w Dolnej Austrii, organizujemy koncerty w Wiedniu, ukazują się różne publikacje, organizujemy seminaria i zjazdy Federacji oraz towarzystw chopinowskich. Ta działalność sprawia mi wiele satysfakcji.

Gratuluję znakomitego debiutu w Rzeszowie w roli dyrygenta i mam nadzieję, że będzie Pan do nas wracał i jako pianista, i jako dyrygent.
         - Mam również taką nadzieję. Z ogromną przyjemnością koncertuję w Polsce, a szczególnie w Rzeszowie. Dziękuję pani za obecność na koncercie oraz za rozmowę.

Zofia Stopińska

25 MAJA 2024r., sobota, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ANDREA MOTIS – śpiew, trąbka

ZÉ LUIS NASCIMENTO – instrumenty perkusyjne
CHRISTOPHER MALLINGER – skrzypce

Koszt udziału: 100 zł

Andrea Motis to hiszpańska wokalistka i trębaczka z Barcelony , która śpiewa po katalońsku, hiszpańsku, portugalsku i angielsku.
Artystka współpracowała dotychczas z tak wspaniałymi Artystami jak Quincy Jones, Yo-Yo Ma, Omara Portuondo, Milton Nascimento, WDR Big Band, Gil Goldstein czy Scott Hamilton. Jej ciągłe doskonalenie się i wielki talent sprawiły, że stała się najpopularniejszą artystką jazzową w Hiszpanii i jedną z najpopularniejszych artystek uprawiających ten gatunek w Europie. Regularnie koncertuje na całym świecie. Występowała już na wielu największych scenach (m.in. Tokyo Jazz Festival, Jazz at Lincoln Center, Jazz a Vienne, Blue Note Japan, Auditorio Nacional de Música de Madrid, czy Palau de la Música de Barcelona, a w Polsce m.in w gdańskiej Filharmonii Bałtyckiej w ramach Siesta Festival oraz w poznańskiej Auli UAM.
Od siódmego roku życia Andrea Motis kształciła się w Miejskiej Szkole Muzycznej w Sant Andreu, dzielnicy Barcelony, stając się tam wiodącą trębaczką. W 2007 roku w wieku dwunastu lat rozpoczęła współpracę z zespołem Sant Andreu Jazz Band, prowadzonym przez pedagoga i muzyka Joana Chamorro.
W 2010 roku, w wieku piętnastu lat, Andrea nagrała płytę ze standardami jazzowymi „Joan Chamorro presents Andrea Motis”, a już dwa lata później ukazał się jej drugi album „Feeling Good, który znacząco wpłynął na wzrost popularności artystki. Kolejne dwie płyty, „Emotional Dance” i „Do outro lado do azul” powstały we współpracy z kultowymi wytwórniami jazzowymi – Impulse! oraz Verve. Kolejny album „Colours and shadows” został nagrany wraz z WDR Big Band, a kolejne fonograficzne dziecko Andrei, wydany w 2022 roku album „Loopholes” stanowił ekscytującą zmianę stylistyczną oraz zwrot w kierunku elektrycznego jazzu, funku oraz neo-soulu.
Po takich wcześniejszych doświadczeniach z większymi składami muzyków Andrea Motis w ramach projektu Temblor aktualnie odkrywa inne brzmienie w nowej bardziej intymnej formule trio. Artystka zdradza – „chciałam poznać bardziej kameralne, być może bardziej surowe , mniej ekstrawertyczne klimaty, w których dałabym przestrzeń moim własnym kompozycjom, z przesłaniem, które, mam nadzieję, będzie wyjątkowe również w warstwie tekstowej”. Andrea inspiruje się długą tradycją anglosaskich piosenkarzy i autorów tekstów, ale także piosenkami o korzeniach latynoamerykańskich. W tym roku po raz pierwszy w Polsce zobaczymy ją na żywo w trio.
Widownię Filharmonii Podkarpackiej w wiosenny wieczór 25 maja otulą ciepłe dźwięki instrumentów perkusyjnych Zé Luisa Nascimento i skrzypiec Christophera Mallingera, które będą pięknie dopełniały miłą barwę głosu Artystki.